Μια κοινωνία που μας ξεμοναχιάζει και μας πικραίνει....

Όσο και να θέλουν κάποιοι να διαδηλώνουν την ανεξαρτησία τους [κι εγώ μαζί], τελικά έχω την αίσθηση ότι ζούμε μέσα σ' ένα κλίμα γενικού εκβιασμού, που καθημερινά απλώνεται, επαυξάνεται, μπαίνει παντού, ακουμπάει όλους ανεξαιρέτως και το αποτέλεσμα έχει ηθικές διαστάσεις: την τρομοκρατία!!!! Οπότε, ένας που σκέφτεται, αμέσως θα φτάσει στο ερώτημα εάν υπάρχουν τουλάχιστον ψυχολογικές διέξοδοι...

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλών ειδών διέξοδοι και κυρίως πρακτικές. Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει πλέον ότι ο κόσμος μας είναι οργανωμένος σε βάση εμπορικά ανταγωνιστική, καθαρά κερδοσκοπική. Και τι κάνουμε λοιπόν;;;

Μπορεί κανείς να ευθυγραμμιστεί με το καθεστώς της γενικής αναρχίας που επικρατεί στην κοινωνία και να ησυχάσει - εάν δεν έχει απορίες, αγωνία, και ενδιαφέρον για την αλλαγή της κατάστασης. 

Είναι, λοιπόν, πανεύκολο να προσχωρήσεις σ' έναν κόσμο που δεν έχει αισθήματα, δεν έχει φιλότιμο, δεν έχει ανθρωπιά και τιμή!!! Αλλά εξίσου εύκολο είναι ν' αποφασίσεις να γίνεις "αντάρτης", που όμως είναι μια επιχείρηση δονκιχωτικής αυτοκτονίας. Λίγη φαντασία χρειάζεται για να καλλιεργείς ρομαντικά μια προσδοκία αθεμελίωτη, ουτοπική. Κι ακόμη, θα μπορούσες να περιχαρακωθείς σ' ένα δικό σου οχυρό, απομονωμένο και μισάνθρωπο και να παρατείνεις την αντίστασή σου μέχρι τέλους...

Τι κάνουμε;;; Δεν φαντάζομαι να περιμένετε να σας δώσω απάντηση ή να προτείνω μια λύση. Μακάρι να μπορούσα. Και δεν μπορώ γιατί σε μια κοινωνία που μαστίζεται από χυδαιότητα, ιδιωτική ή κρατική βία, γκανγκστερικές επιθέσεις, βιασμούς και κάθε λογής εκβιασμούς, το μόνο που ψάχνουμε να βρούμε είναι... στέρεο έδαφος!!! Επειδή δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλες κοινωνίες, θέλω να πω ότι η ελληνική κοινωνία έχει υψώσει τη σημαία μιας απροσμέτρητης βλακείας και κάνει ότι... ζει!!!! Αλλά δεν ζει γιατί είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο καθένας μας είναι εσωτερικά ασυντρόφευτος και η εσωτερική ερήμωση μας έχει κάνει να τρεκλίζουμε πέρα-δώθε και ν' αδυνατούμε να αποκρυπτογραφήσουμε αυτήν ακριβώς την κοινωνία που μας ξεμοναχιάζει και μας πικραίνει....