Ακούστηκε πολύ τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ότι έχουμε το τέλος των ιδεολογιών και όλοι όσοι δεν είχαν ποτέ σχέση με το μαρξισμό και την πολιτική σκέψη, βρήκαν την ευκαιρία να πλιατσικολογήσουν σ’ ένα κόσμο που κοιτάει κατάπληκτος τις ραγδαίες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω του. Υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα που σχετίζεται με τη διάσταση ιδεολογίας και πολιτικής. Είναι αλήθεια ότι στον αιώνα μας είδαμε να συντρίβονται όνειρα και προσδοκίες, αλλά είδαμε και νιώσαμε την πολιτική πρακτική με το πρόσχημα της ιδεολογίας να οικοδομεί μια κοινωνία υποταγμένη στις επιθυμίες των λογιστών του μεγάλου κεφαλαίου.
Μπορεί, πράγματι, να είχαμε το τέλος των ιδεολογιών, αλλά αυτό έγινε όταν οι ιδεολογίες μπήκαν στην υπηρεσία της πολιτικής και μάλιστα της ανταγωνιστικής κομματικής λογικής. Μετρήθηκαν στην προκρούστεια κλίμακα μιας κοινωνίας που πίστεψε ότι βρήκε απαντήσεις στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ενώ ο κομματικός καιροσκοπισμός, πεδικλωμένος και στην ιδιοτέλεια ορισμένων κατ’ επάγγελμα πολιτικών, επιχείρησε να καλυφθεί πίσω από δήθεν κοινωνικές επιδιώξεις. Έχουμε το τέλος των ιδεολογιών, αλλά έχουμε και την απουσία πολιτικών αρχών και ιδεών από τους κομματικούς σχηματισμούς που ευαγγελίζονται «λύσεις» για τα καυτά προβλήματα της κοινωνίας.
Σχεδόν όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί σήμερα τοποθετούνται στο λεγόμενο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, για να σώσουν τη χώρα, κι έτσι έχουν παραμεριστεί ιδεολογίες και άλλες πολιτικές αξίες. Όλοι επιζητούν τη σωτηρία της χώρας, αλλά ο καθένας έχει το δικό του τρόπο, και υποτίθεται το δικό του σχέδιο. Πραγματικά χρειάζονται άμεσα πρακτικές λύσεις και ένα όραμα για να ξέρουμε που πατάμε και ποιους δρόμους θα περπατήσουμε.
Οι λύσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, δεν γίνεται να είναι αποστεωμένα ιδεολογήματα και σχέδια. Χωρίς ιδεολογικό φορτίο, καμιά λύση δεν είναι ικανή να οδηγήσει στην ευημερία. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οδηγούμαστε σε κοινωνίες ολοκληρωτικές. Η ωριμότητα της πολιτικής έχει άμεση συνάφεια με την αναγνώριση των λαθών της. Είναι βέβαιο ότι η πολιτική πρακτική σκότωσε τις ιδεολογίες και οι διάφοροι δημαγωγοί και λαϊκιστές αναλώνονται στο κυνήγι μαγισσών. Όλοι έχουν ένα άλλο σχέδιο, το οποίο όμως κανείς δεν γνωρίζει, αλλά όλοι επιφυλάσσονται να το εφαρμόσουν αφού πρώτα «σκοτώσουν» τους μνημονιακούς!!!!!
Όμως, ποιος δεν είναι αντιμνημονιακός;;; Όλος ο ελληνικός λαός δεν θέλει τα μνημόνια, δεν θέλει την ανεργία, δεν θέλει τη φτώχεια, αλλά θέλει να νιώσει ασφάλεια, να έχει την εργασία του, να μπορεί να εξασφαλίσει τα παιδιά του… Ωστόσο, είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς ποιοι είναι εκείνοι που μπορούν να συμβάλουν και να ποδηγετήσουν για την οικοδόμηση μιας νέας εθνικής συνείδησης που θα είναι ικανή ν’ ανταποκριθεί στις αξιώσεις που διεκδικεί από τον πολίτη η νέα κοσμογονική εποχή μας. Πρέπει να επισημάνω ότι τα τελευταία χρόνια, σε γενικές γραμμές, δεν διαπίστωσα ότι υπήρξαν πολιτικοί που επιδόθηκαν με ακοίμητο ζήλο σε μια συνειδητή και ορθολογική αποτίμηση των αξιών της εθνικής ζωής.
Η περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου ίσως αποτελεί μια εξαίρεση, που όμως αμαυρώθηκε από τις αντιδράσεις φίλων και εχθρών, από τις αντιδράσεις του επιχειρηματικού και εκδοτικού κατεστημένου και φυσικά από τη συντηρητική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επ’ ουδενί δεν δέχομαι τις αιτιάσεις όλων εκείνων που τον πολέμησαν και ακόμη των πολεμούν. Και τούτες εδώ τις γραμμές αν τις διαβάσουν κάποιοι που τον έχουν στα μαύρα κατάστιχα, θα εκνευριστούν. Είναι όμως αλήθεια ότι ελάχιστοι αντιμετώπισαν με ψυχραιμία την πολιτική στάση του Παπανδρέου. Απλώς βρήκαν την ευκαιρία να τον θεωρήσουν αποδιοπομπαίο τράγο ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, κι αφού του τα είχαν φυλαγμένα για διαφόρους λόγους κι επειδή ήταν γιος του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δηλαδή, ο Παπανδρέου έφερε τα μνημόνια;;; Ο Παπανδρέου τα έφερε ή η καταστροφική πολιτική της προηγούμενης καραμανλικής πενταετίας και η διεθνής οικονομική κρίση;;; Αλλά, για ιδιοτελείς λόγους το αντιπαρέρχονται αυτό λες και ο Παπανδρέου ήταν μανιακός του δανεισμού. Θα έλεγα ότι γνώριζε τον κίνδυνο για την προσωπική πολιτική του εξέλιξη και προοπτική. Όμως προείχε η προσπάθειά του να κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να σωθεί η χώρα. Και φυσικά δεν περιμένουμε να πουν ποτέ την αλήθεια τα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα, τα οποία συνωμοτικά, σχεδιάζουν την επόμενη μέρα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.
Το αστείο είναι ότι όλοι έχουν λεηλατήσει τον Παπανδρέου και την πολιτική του. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το ν' ακολουθήσουν την πολιτική του. Τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ, την πολιτική πρακτική του ΠΑΣΟΚ έχει αρπάξει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που τον διαφοροποιεί είναι ότι θέλει να διώξει όλους τους άλλους και να σκίσει τα μνημόνια!!! Αυτή τη στιγμή τα ποσοστά του έχουν χτυπήσει ταβάνι και δεν πάνε παραπάνω. Ωστόσο, επιμένει κι έφτασε στο σημείο ο Τσίπρας να μιλάει ανενδοίαστα για δημοψήφισμα, που όταν το έλεγε ο Παπανδρέου, έγιναν αυτά που όλοι γνωρίζουμε.
Δείτε και την περίπτωση του Ποταμιού, ενός μορφώματος που όχι μόνον δεν έχει ιδεολογία, αλλά και ο κατά δική του ομολογία ηγέτης και πρόεδρός του είναι χαμένος στο διάστημα, αγνοώντας στοιχειώδεις κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς. Και οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό, είναι άσχετοι από τα πεπραγμένα της δημιουργίας αυτού του «κόμματος». Νομίζουν ότι είναι κάτι το καινούργιο, ότι θα φέρει τον αέρα μιας αλλαγής στη χώρα, ότι θα διώξουν τους παλιούς για να εγκατασταθούν οι ίδιοι που θεωρούν εαυτούς άσπιλους, αμόλυντους και άφθαρτους!!! Να φανταστείτε ότι ο αρχηγός του πήγε να ψηφίσει έχοντας στην πλάτη του το σακίδιο που θέλει να το κάνει σήμα κατατεθέν. Δηλαδή, δεν ξέρει κανείς πώς να τον αντιμετωπίσει. Είναι κυριολεκτικά απολιτίκ και ο ίδιος αλλά και οι περισσότεροι από τους ακολούθους του.
Την ιδεολογία σας να μας πείτε!!! Εκεί είναι το ζήτημα. Αλλά, ο υποστηριζόμενος από το κατεστημένο των μέσων μαζικής ενημέρωσης αρχηγός του Ποταμιού, οργανώνει το προσωπικό του ημερολόγιο με βλακώδεις φραστικές μπουρμπουλήθρες και φωτογραφικές πόζες λες και κάνουμε καλλιστεία. Η χώρα δεν χρειάζεται καλλιστεία, αλλά καθαρό λόγο, θέσεις, ιδεολογία και όραμα.
