Η αγωνία του καιρού μας και η νεοελληνική πανούκλα!!!!

Σκόρπιες σκέψεις. Μπροστά στην αλλαγή του χρόνου. Συμβατική αλλαγή, αφού η γραμμή είναι ευθεία και όχι τεθλασμένη.... Και η απελπισία δεν έχει αναγκαστικά χρώμα συναισθηματικό, αφού απλώς είναι μια άρνηση, μια αποχή: η απουσία ελπίδας... Κι όταν μιλώ για "αγωνία" αυτήν ακριβώς την απουσία υπαινίσσομαι. Είναι το σημείο όπου συναντώνται, διασταυρώνονται η υψηλότερη πίστη και η έσχατη απιστία. Αυτή ακριβώς η αγωνία του καιρού μας κρύβεται συνήθως πίσω από καταστάσεις απροσδόκητες και μπορεί ο οποιοσδήποτε να την εντοπίσει πίσω από την απληστία ζωής των νέων, πίσω από τον τυχοδιωκτισμό των ώριμων, πίσω από την κερδοσκοπική βουλιμία και τον χυδαίο πραγματισμό του κεφαλαίου και των κάθε λογής καπιταλιστών. Μήπως τα ρωμαϊκά συμπόσια της παρακμής ήταν ένα μακρινό προανάκρουσμα;;;

Η αγωνία του καιρού μας δεν έχει σχέση με τους πολιτικούς φανατισμούς και την υποκρισία εκείνων που μας κυβερνούν. Οι σημερινοί κομματικοί ανταγωνισμοί και η συνακόλουθη λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι τα συμπτώματα της νεοελληνικής πανούκλας που κατατρώγει τον κορμό της κοινωνίας μας. Η πολιτική μας ζωή εξακολουθεί να κυβερνάται από κούφιες λέξεις και από κούφια συνθήματα. Κι όσο οι λέξεις  είναι απλώς ψηφίδες της δημαγωγικής λογικής τα πράγματα παραμένουν απλώς στη θολή περιοχή της πολιτικής ηθικής. Όταν όμως γίνονται πολιτική πράξη, τότε είναι εκτάκτως επικίνδυνες. Πάντως ο παραλογισμός των λαών είναι πάντα ελκτικότερος και ισχυρότερος από τη λογική τους...

Πάντως, εντός της ημέρας θα επανέλθω, διότι η τελευταία μέρα του χρόνου επιβάλλει ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ και πρέπει αυτή να είναι η σημαία μας!

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ!!!! Όχι στην καταστροφολογία, αλλά όχι και στη διατεταγμένη αισιοδοξία!!

Απολογισμός! Διατεταγμένη αισιοδοξία, όπως την πλασάρει η κυβέρνηση ή διατεταγμένη καταστροφολογική απαισιοδοξία όπως την διακηρύττει η αξιωματική αντιπολίτευση;;; Απάντηση: Ούτε το ένα ούτε το άλλο! Η εμπειρία και η γνώση της ιστορίας επιβάλλουν ψυχραιμία. Ωστόσο, έχω να παρατηρήσω ότι πριν 3-4 χρόνια εμφανιστήκαμε στο πολιτικό προσκήνιο ως σύνθεση και μέσα ιδιαίτερα στον χρόνο που μας αποχαιρετά, φτάσαμε στην αποσύνθεση! Ο συσχετισμός δυνάμεων είναι πλέον σε βάρος μας.

Στο κουρελιασμένο τεφτέρι μας έχουν καταγραφεί και υψηλές αλλά και ταπεινές πράξεις. Αλλά είναι κατανοητό ότι την προσωπικότητά μας την συνθέτουν και το παθητικό και το ενεργητικό. Εγώ πάντως -για να προλάβω τις όποιες ενστάσεις- πρέπει να πω ότι η παντιέρα μου πλέον γράφει μια λέξη: ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ! Ναι, αμφιβάλλω για όλους και για όλα. Αλλά είναι αυτό που ακριβώς είδε ο Πιραντέλο: το περιθώριο κάθε αντικειμενικής διχογνωμίας. Και φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε μπερδεμένα στρατόπεδα και διάφορους τυχοδιώκτες και πουλημένους να πηγαινοέρχονται από το ένα στο άλλο, νομίζοντας ότι υπηρετούν ιδέες, αλλά είναι φανερό ότι υπηρετούν αφέντες... Πουλιούνται οι άνθρωποι. 

Πάντως πρέπει να είναι κοινή η διαπίστωση ότι τον τελευταίο καιρό πλασάρεται στην αγορά ένα νέο είδος πολιτικού νεοπλουτισμού, που όμως μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι αυτός ο πολιτικός νεοπλουτισμός λαμπυρίζει τώρα, μια στιγμή, αλλά θα σαρωθεί αμέσως από τη φουσκονεριά που ρυθμίζει τον βηματισμό της ιστορίας. Αλλά, επιπλέον, θα έλεγα ότι είναι ένας νεοπλουτισμός φτωχότατος που θα μείνει ξένος στο νόημα της ιστορικής στιγμής. Και είναι νεοπλουτισμός πασπαλισμένος με έναν ανοικονόμητο λαϊκισμό, που αγνοεί φθόγγους και συγχορδίες, οι οποίες και είναι διάχυτες στην κοινωνία μας.     

Διαβάζω και ακούω για τα "πρόσωπα της χρονιάς" που πέρασε και ανατριχιάζω. Βέβαια, υπεισέρχεται η δημοσιογραφική λογική που δεν υπακούει σε κανόνες ποιοτικούς και σε αξίες, αλλά εγκλωβίζεται στα νούμερα της απήχησης που μπορεί να έχουν αυτά τα πρόσωπα με το πέρασμά τους ή την παραμονή τους στο τηλεοπτικό προσκήνιο. Κι αυτά τα πρόσωπα που διακινούνται είναι είτε πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι/παρουσιαστές εκπομπών είτε κάποιοι άλλοι που κρατάνε το φανάρι στους προηγούμενους και χρησιμεύουν να γεμίζουν τα τηλεοπτικά και φωτογραφικά πλάνα και που ως μοναδικό στόχο έχουν την... θορυβοποιία!! Ο κόσμος που πάει και γεμίζει τα πλατό σε διάφορες πολιτικές ή γενικώς ενημερωτικές εκπομπές δεν έχει καταλάβει ότι απλώς κάνει μπούγιο στους εκπομπάρχες χωρίς η ενημέρωση να έχει κέρδος.

ΑΔΙΕΞΟΔΟ ή η μεγάλη έκρηξη, ο ΣΥΡΙΖΑ και η δημιουργική καταστροφή αυτού του συστήματος;;;

Ίσως στεναχωρώ κάποιους φίλους με την συνεχή ενασχόλησή μου με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρέπει να πιστέψουν ότι αυτά που γράφω είναι η αποτύπωση της αγωνίας μου για το πολιτικό μέλλον του τόπου μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η εναλλακτική λύση στο πολιτικό αδιέξοδο. Κι εγώ θα ήθελα να είναι, αλλά δεν μ' έχει πείσει. Όμως, οι δημοσκοπικές έρευνες -διατεταγμένες ή όχι, αληθινές ή ψεύτικες, τον φέρνουν πρώτο κόμμα και πιθανόν [παρότι εγώ το βλέπω σχεδόν αδύνατο] ν' αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Αυτό θέλουν κάποιοι, διότι πιστεύουν ότι οι Συριζαίοι είναι αδιάφθοροι, άφθαρτοι, ανεπίληπτοι και φυσικά έχουν καινούργιες ιδέες. Επιπλέον είναι και το επιχειρηματικό και μιντιακό κατεστημένο που έχει στο τραπέζι του κάποια σενάρια και τα οποία αναλόγως της συγκυρίας τα σπρώχνει κι όποιο "κάτσει". Αυτά φυσικά οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα βλέπουν ή δεν θέλουν να τα βλέπουν, διότι πιστεύουν στην "αγνότητα" του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως είναι έτσι;;;

Εγώ θα ήθελα κι αυτοί που διάκεινται φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ [και που προσχώρησαν χωρίς να ξέρουν τι πιστεύουν], να κάνουν μια προσπάθεια ν' απαλλαγούν από το μίσος τους κατά του ΠΑΣΟΚ ή της Δεξιάς και να δουν τα πράγματα με ωριμότητα. Και αναφέρομαι τώρα σε όλα αυτά τα ονόματα των στελεχών του που διακινούνται συνεχώς στο προσκήνιο με αφορμή τα πόθεν έσχες για την οικονομική τους επιφάνεια αλλά θα πρόσθετα και για την αλαζονική συμπεριφορά τους προς όλους τους άλλους που ΔΕΝ είναι ΣΥΡΙΖΑ. 

Διαπιστώσαμε ότι τα περισσότερα από τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκαν από το πουθενά και εννοώ ότι δεν τους ξέρουμε με το επάγγελμά τους εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις. Ο Βούτσης φερ' ειπείν, ο Παπαδημούλης, ο Λαφαζάνης, ο Σκουρλέτης και αρκετοί άλλοι, που εμφανίζονται καθημερινά ως διαπρύσιοι κήρυκες της απελευθέρωσής μας από τον ζυγό των μνημονίων, τι δουλειά έκαναν πριν την ενασχόλησή τους με την πολιτική;;; Κι όχι μονάχα αυτό, είδαμε ότι ένας από αυτούς [Παπαδημούλης] έχει γερό πορτοφόλι. Πότε το απέκτησε;;; Με λίγα λόγια όλοι οι παραπάνω και κάποιοι άλλοι, είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ που αγωνίζονται να διώξουν τους άλλους επαγγελματίες πολιτικούς που δεν ανήκουν στο δικό τους κόμμα.

Για να προλάβω τις ενστάσεις, δεν εννοώ ότι θα έπρεπε να είναι κουρελήδες. Εννοώ ότι όλοι αυτοί οι -όπως φαίνεται- καλοταϊσμένοι έκαναν ό,τι έκαναν στη διάρκεια των χρόνων που κυβερνούσε το κατ' αυτούς "διεφθαρμένο" ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, υπήρξαν οι προϋποθέσεις και οι υγιείς εκείνες συνθήκες για να πλουτίσουν. Δεν θα μπλέξω πάλι τους δια βίου συνδικαλιστές [βλέπε Τσουκαλάς και Στρατούλης] που είναι μια καθαρή απόδειξη ότι δεκάδες στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ ήσαν χωμένα στο "βαθύ κράτος" όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι ανεπίληπτοι.

Είναι δυνατόν ο συνδικαλιστής Τσουκαλάς να επιβραβεύεται με χρυσό μπόνους από την τράπεζα την οποία έλεγχε συνδικαλιστικά και να βγαίνει στην τηλεόραση, καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, για να δικαιολογήσει πράγματα που και για τους αφελείς είναι αυτονόητα;; Ή να δέχεται κανείς τις απλοϊκές δικαιολογίες του Σταθάκη που καταγγέλλει μεν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά δηλώνει κάτοχος πλουσιότατου χρηματιστηριακού χαρτοφυλακίου για γτο οποίο δεν μας εξήγησε πότε το απέκτησε...

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφερόταν για το καλό του τόπου, σε κάθε πρόταση νόμου του Στουρνάρα και αυτής της [όντως τρισάθλιας] κυβέρνησης, θα έπρεπε να έχει τη δική του πρόταση, και όχι να καταστροφολογεί ασυστόλως. Αυτή η τακτική της συνεχούς καταστροφολογίας έχει θολώσει τον πολιτικό ορίζοντα και εν πολλοίς κρύβει την αλήθεια και τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν. Δεν έχει ο ΣΥΡΙΖΑ θέσεις, διότι εάν είχε θα έπαιρνε με το μέρος του την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ο οποίος όμως δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να δεχτεί... γουρούνι στο σακί!!! Για την παιδεία δεν έχει θέσεις, για την απαλλαγή από τα τρισκατάρατα μνημόνια δεν έχει θέσεις, για τους ανέργους δεν έχει θέσεις, για τις συντάξεις που έχουν πετσοκοπεί δεν έχει θέσεις... Αυτό που παρατηρώ είναι κωλοτούμπες σε υψίστης σημασίας θέματα, παλινδρομήσεις, διαφωνίες μεταξύ των στελεχών του, αντιμνημονιακή ρητορική και ακατάσχετη υπερεπαναστατική καταγγελτική γυμναστική...

Επιπλέον, παρατηρείται το παράδοξο, ο επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, και αρχηγός της «Αριστερής Πλατφόρμας» Παναγιώτης Λαφαζάνης, να είναι και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος και να μεταφέρει την επίσημη γραμμή. Δηλαδή, άλλα να πιστεύει και άλλα να υποστηρίζει στη Βουλή. Υπάρχει δηλαδή, μια διαστροφή που μονάχα οι ίδιοι μπορούν να κατανοήσουν.

Δεν μπορώ να ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει μια δημιουργική καταστροφή αυτού του συστήματος, αλλά εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι και να γίνει κυβέρνηση, δεν θα μπορέσει να σταθεί πάνω από έξι μήνες. Είναι σε πλήρη αδυναμία να εδραιώσει μια νέα πολιτική ηθική και φυσικά εκ προοιμίου γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει παρά μονάχα πάνω στ' αχνάρια της σημερινής κυβέρνησης και θα επικαλείται το γεγονός ότι οι σημερινοί κυβερνήτες άφησαν... ερείπια!!! Αυτή είναι η μόνη δικαιολογία για να σταθούν στα πόδια τους για κάποιο διάστημα. Διότι κατά τ' άλλα δεν θα είναι σε θέση να εφαρμόσουν μια αποτελεσματική και επωφελή για τον τόπο πολιτική. Η μέχρι σήμερα αντιπολιτευτική τακτική τους απέδειξε ότι μπορούν να κινηθούν στο πεντάγραμμο της αοριστολογίας.

Να πω και το άλλο: Πώς θα δεχτεί ένας σοσιαλιστής να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ όταν από την εποχή των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων δέχεται συνεχείς επιθέσεις - εννοώ οι φίλοι, οι οπαδοί, οι ψηφοφόροι που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ και πίστεψαν ότι εν πολλοίς διαχειρίστηκε με τον πλέον επωφελή τρόπο τα δημόσια πράγματα;;; Δηλαδή να στηρίξει κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διαγράφει με μια μονοκοντυλιά την ιστορία της δημοκρατικής παράταξης για να υψώσει την παντιέρα μιας ψευδεπίγραφης Αριστεράς;;; Πώς να πιστέψουμε πλέον σ' αυτούς που έχουν δημιουργήσει επικίνδυνες αυταπάτες που θα έχουν άμεσες επιπτώσεις και στην οικονομία του τόπου, χειρότερες από τις σημερινές;;; Η ουτοπία δεν είναι καλός δάσκαλος.

Δεν μπορούν ν' αναστηλώσουν την αρετή της πολιτικής ζωής τα πολιτικά στελέχη που πλασάρουν τηλεοπτικά τουλάχιστον την αλαζονεία τους και επιχειρούν να μας θαμπώσουν με τη μεθυσφαλή λογική των δερβίσηδων της πολιτικής αρετής. Παρακολουθείστε στα τηλεοπτικά παράθυρα τη στάση και την εν γένει τη συμπεριφορά του Βούτση, του Μπαλάφα, του Παπαδημούλη, του Στρατούλη, της Ζωής Κωνταντοπούλου. του Τσουκαλά...

Νιώθω θεωρητικά καταρτισμένος και ιδεολογικά αυτοδύναμος για να γίνω κι εγώ αφελές θύμα μιας ακόμα πολιτικής απάτης... Πολλοί έχουν στρατευτεί στον ΣΥΡΙΖΑ κι εχουν την ψευδαίσθηση ότι έγιναν κιόλας "ζώα πολιτικά", ενώ είναι απλώς άβουλα ζωντανά. Και αναφέρομαι κυρίως στους άλλοτε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Επικίνδυνοι για τον τόπο οι άνθρωποι που σήμερα κυβερνούν, αλλά δεν είναι δυνατόν οι πολίτες να πέσουν από τη Σκύλα στη Χάρυβδη! Θ' αναφέρω κάτι που εύστοχα ο Αλέκος Αλαβάνος έχει παρατηρήσει για τον Αλέξη Τσίπρα. «Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ταυτίζεται με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υπέρ της επιλογής υποταγής στις Βρυξέλλες, αλλά και συμμετέχει στην καμπάνια τρομοκράτησης της κοινωνίας, προκειμένου να αποδείξει ότι και αυτή διαθέτει "λευκό ποινικό μητρώο" απέναντι στην νομιμότητα της Ευρωζώνης. Η νομιμότητα όμως αυτή ισούται με μια πατρίδα βαριά τραυματισμένη και εξουθενωμένη. Εμείς δεν πτοούμαστε ούτε από τους εκφοβισμούς Σαμαρά ούτε από τους εκφοβισμούς Τσίπρα».

Η πολιτική συμπεριφορά όμως και του Τσίπρα και των στελεχών του είναι γνωστή πλέον και ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί οι άνθρωποι ασκούνται στην εκτόξευση πυροτεχνημάτων και αρκούνται μονάχα στα τερτίπια που δημιουργεί η επικοινωνιακή / διαφημιστική πρακτική. Έτσι ίσως να κερδίζουν νούμερα στις δημοσκοπήσεις, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσουν ν' αποδείξουν ότι είναι σε θέση ν' αυξήσουν την παραγωγή και να δημιουργήσουν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη και πολύ περισσότερο να μειώσουν την ανεργία που έχει φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα. Ή μήπως μπορούν να μας βεβαιώσουν ότι θα διαγράψουν τα χρέη μας, θα προστατεύσουν τους δανειολήπτες, θα ξαναπάρουν οι συνταξιούχοι όσα έχασαν, θα ξαναστηθούν οι επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο κ.λπ.;;;

Προφανώς αυτοί που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση ή συνολικό κυβερνητικό πρόγραμμα ή αξιόπιστη λύση για τα Μνημόνια. Αλλά όπως προείπα, κάτι τέτοιο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!! Και είναι υπερβολή και στη δική μου επιχειρηματολογία να ζητώ κάτι παρόμοιο από πολιτικούς που για διαφόρους λόγους δεν ξέρουν, και δεν μπορούν, και που ενδεχομένως δεν έχουν τις γνώσεις... Και δεν λέω για την εμπειρία διότι αυτή αποκτάται με την καθημερινότητα, αλλά ισχυρίζομαι ότι η αντιπολιτευτική τακτική τους είναι οργανωμένη με βάση την εικόνα που είχαμε πάντα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη λογική που οι ίδιοι είχαν - είτε ως Συνασπισμός, είτε ως ΕΑΡ, είτε ως ΚΚΕ εσωτ. είτε ως οτιδήποτε άλλο, που όμως ανταποκρινόταν στο μονοψήφιο ποσοστό που πάντοτε είχε και βρισκόταν αγκυλωμένο μεταξύ του 3 και του 4%...

Εγώ, τελικά, μπορεί να γράφω  όσα σκέφτομαι, αλλά οι εξελίξεις ίσως με διαψεύσουν. Αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι να υπάρξει στην ελληνική κοινωνία μια μεγάλη έκρηξη [big bang, μπιγκ μπανγκ] που θ' απελευθερώσει νέες δυνάμεις για ν' αρχίσει επιτέλους κάτι να κινείται σ' αυτό τον τόπο. Εφόσον η εντροπία (το μέτρο της αταξίας) της ελληνικής πολιτικής ζωής ολοένα και αυξάνει, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή με ελάχιστη εντροπία, όπου ο κόσμος του πολιτικού μας προσωπικού θα έχει την μέγιστη δυνατή πυκνότητα. Και η μεγάλη έκρηξη δεν θα έρθει από μόνη της. Κάποιοι, κάπως πρέπει να την πυροδοτήσουν. Η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία ή η συσπείρωση των υγιών εκείνων δυνάμεων που δεν ανήκουν στο διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο;; Και η συσπείρωση ίσως ξαναφέρει μια ισορροπία στην ταραγμένη ελληνική πολιτική σκηνή που σήμερα δίνει την εικόνα ενός τσίρκου με σαλτιμπάγκους και κάθε λογής αριβίστες Ελλαδοσώστες. Η πολιτική ωρίμαση είναι ακόμα πολύ μακριά!

Η αγία βροχή!!!

Δεν ήρθε απότομα. Μας είχε προειδοποιήσει. Πρώτα ήταν ο ουρανός που σκοτείνιασε και βαριά σύννεφα απλώθηκαν. Χοντρές οι στάλες στην αρχή και μετά ξέσπασε, λες και άνοιξαν οι ουρανοί. Τα λουλούδια στη βεράντα σκέφτομαι... Το σκυλί γαβγίζει. Ενας αέρας σαρώνει. Η βροχή έρχεται σαν να γίνεται επίθεση, όπως έκαναν τα αμερικανικά ελικόπτερα με τη μουσική στο Βιετνάμ. Ακόμα είμαστε στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Και θα θέλαμε να κρατήσει για πολύ. Μη φύγουν γρήγορα αυτές οι μέρες Θεέ μου. Με ηρεμούν, όπως με ηρεμεί και η βροχή - να την ακούω και να την βλέπω. Είναι σα να διώχνει μακριά τις καθημερινές έγνοιες, σα να καθαρίζει τον ορίζοντα για να δούμε καλύτερα ότι κάτι άλλο υπάρχει πέρα από το απτό κι εκείνο που μπορούν να δουν τα ταλαιπωρημένα μάτια μας.

Η βροχή δεν με πρόλαβε. Στο τσακ! Όταν άρχισε, εγώ ήδη στεκόμουν στην εξώπορτα μετά την καθιερωμένη βόλτα με τον σκύλο μου. Αλλά πάλι και να μ' έπιανε στο δρόμο, θα την απολάμβανα. Γιατί η βροχή για μένα είναι ανάσες ανακούφισης, είναι ένας διάλογος σιωπηλός. Σα να μου πιάνει κουβέντα και να μου λέει τα μυστικά του κόσμου. Κι εγώ δεν χρειάζεται να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να τ' ακούσω. Απλώς έχω τεντωμένες τις κεραίες μου και πιάνω στο φτερό τα σήματα που μου στέλνει.

Μια νεαρή γυναίκα τυλιγμένη στο παλτό της τρέχει να καλυφθεί κάτω από το στέγαστρο, στη στάση των λεωφορείων. Αραιή η κίνηση των αυτοκινήτων. Τα φωτάκια με τα χριστουγεννιάτικα δεντράκια και τους αγιοβασίληδες στα μπαλκόνια αναβοσβήνουν. Τα περιστέρια της γειτονιάς έχουν λουφάξει. Ξημερώνει.

Μόνο για χάρη αυτονών που είναι στερημένοι από κάθε ελπίδα, μας έχει δοθεί η ελπίδα!!

Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να περιφρουρήσω, άγρυπνος και πάνοπλος, την αναντικατάστατη παροδικότητά μου! Δεν ξέρω αν κι εγώ αναμασάω καθιερωμένες ιδέες, ξεγελασμένος δήθεν ότι προσθέτω την προσωπική μου θερμοκρασία. Αυτό που ξέρω είναι ότι βάζω τα δυνατά μου ώστε το "προϊόν" που πλασάρω να μην είναι στερημένο από κάθε άχνα ζωής. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι στο χρονικό του κόσμου μας, ίσως κι εγώ να μην μπορώ να συνεισφέρω τίποτε παραπάνω από τις αυταπάτες μου.

Την εποχή μας επιχειρώ να αποκρυπτογραφήσω και μερικές φορές σκέφτομαι αν έχει πάρει στραβό δρόμο ή εγώ είμαι εκείνος που στραβοπατάει!! Δεν μιλάω εντυπωσιακά ούτε σκανδαλιστικά ούτε γαργαλιστικά... Απλώς θέλω να μιλάω αυθεντικά και να μιλάω για τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκα εγώ και γενιές ολόκληρες συν-Ελλήνων. Δεν κομίζω νέες αξίες. Και πολύ περισσότερο δεν θέλω ν' ανατρέψω εκείνες που μας κληροδότησαν οι παλιότεροι. 

Αναρωτιέμαι απλώς μήπως πρέπει ν' ανανεώσουμε την όρασή μας και να σημασιολογήσουμε διαφορετικά τον κόσμο μας. Κι αν κάποιοι θεωρούν ότι διαφθείραμε τις αξίες, η απάντηση είναι ότι αυτό έγινε διότι πάντοτε υπάρχει η τάση να τις προσγειώνουμε στο πρακτικό επίπεδο κι έτσι δημιουργούνται τα προβλήματα. Και τούτο διότι οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για ν' αγαπάμε τα δυσάρεστα. Και είναι βέβαιο ότι πάντοτε όλοι είναι πρόθυμοι να αισθηματολογήσουν με το παρόν. Αλλά τότε είναι που στο χώρο της αισθηματολογίας εμφιλοχωρούν μελοδραματικοί λαρυγγισμοί, λαϊκίστικες συμπεριφορές, άνετη και ανέξοδη υμνολογία, στόμφος, δημαγωγία, δημοκοπία, φραστικά κυβιστήματα, ψέμματα, υποκρισία, και τελικά... κιβδηλία! Έτσι οι άνθρωποι, μέσα στην τόση σύγχυση, αδυνατούν να βρουν τον προσανατολισμό τους.

Πάντως, μην περιμένει κανείς σας να δώσω εγώ λύσεις ή να κάνω προτάσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο. Δεν είμαι... θεός! Διαπιστώσεις κάνω. Και δυστυχώς θα ζούμε για πολύ ακόμη -άγνωστο για πόσο- μέσα σ' ένα κλίμα διαμελισμού αξιών και συνειδήσεων. Όμως νιώθω την ανάσα εκείνων που αποζητούν την ελπίδα. Και στο κάτω της γραφής όταν είναι κανείς αρνητικός στις διαπιστώσεις του, κινδυνεύει ν' αποξενωθεί από τους διπλανούς του. Εδώ ίσως θα έπρεπε να παραθέσω μια ωραία κουβέντα ενός σημαντικού μαρξιστή διανοούμενου, του Βάλτερ Μπένγιαμιν: "Μόνο για χάρη αυτονών που είναι στερημένοι από κάθε ελπίδα, μας έχει δοθεί η ελπίδα"!!

Μια ματιά στη μοναξιά μας!!!!

Γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε αναζήτηση Θεού; Τι είναι οι γιορτές; Τι είναι τα Χριστούγεννα που τα γιορτάζουμε σήμερα; Απάντηση: Η αναζήτηση του άλλου για να διώξουμε τη μοναξιά μας. Παλεύω να κοιτάξω λίγο μακρύτερα από την άκρη της μύτης μου γιατί ανησυχώ. Ανησυχώ διότι νιώθω το αδιέξοδο. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς σας γιατί πλάστηκε το ανθρώπινο γένος;;; Αφού απορρίψει στα γρήγορα θεωρίες και φιλοσοφίες, θα δώσει την πιο τρελή απάντηση. Ότι, δηλαδή, απλοϊκά και κωδικοποιημένα, για να είναι ασύδοτοι οι κερδοσκόποι και να έχουν εμάς ως εξασφαλισμένη πελατεία. Από εκεί και πέρα, πείτε ό,τι θέλετε και αραδιάστε όποια φιλοσοφία σας ταιριάζει. Δεν χρειάζεται τώρα ν' αναλύσω ποιοι είναι οι κερδοσκόποι!!! Το κράτος, οι τράπεζες, οι εφοπλιστές, ο καπιταλισμός, οι Βαρδινογιάννηδες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι απατεώνες πολιτικοί, κι εκείνοι που μοιράζουν φρούδες ελπίδες...

Δεν αντέχεται αυτή η απάνθρωπη και αποτροπιαστική εικόνα του παράλογου κόσμου μας. Μερικές φορές πιστεύουμε ότι υπάρχουν κάποιες δυνάμεις σκοτεινές, ιδιότροπες, ακατανόητες που θέλουν να παίζουν μαζί μας. Είναι στιγμές που νιώθω ότι είμαστε εμείς σαν τις μύγες ή τα τζιτζίκια που όταν ήμασταν παιδιά ξεριζώναμε τα φτερά, και με μια πευκοβελόνα τ' άψυχα κορμάκια τους. Τελικά ζούμε σ' ένα σύμπαν όπου επιτρέπονται όλα. Αντί για τζιτζίκια σουβλίζονται άνθρωποι!!!

Γι' αυτό κι εγώ, επειδή σήμερα νιώθω την ομορφιά αλλά έχω καταλάβει ότι απουσιάζει το αίσθημα του νόμου, παίρνω μια απόφαση και στέκομαι παράμερα. Αλλά βλέπω κι άλλους να στέκονται παράμερα, και να έχουν κουρνιάσει μονάχοι, σιωπηλοί, για να περιφρουρήσουν τη δική τους βιωμένη πραγματικότητα και για να ησυχάσουν από τον κουρνιαχτό που ξεσηκώνει το ποδοβολητό εκείνων που το "παίζουν" μικροί θεοί.

Μιλούσα χθες με την φίλη μου την Σαντάλ που μένει μονάχη στις Βρυξέλες, και γύρισε προσφάτως μετά από την περιπέτειά της στην Ακτή Ελεφαντοστού και μου είπε ότι έχει μαζευτεί στιν εαυτό της διότι πρέπει... να δούμε και λίγο μέσα μας! Jetez un oeil à notre solitude... Η ματιά μας πλέον είναι εστιασμένη στη δική μας μοναξιά. Αφού είναι ανάλγητη η κοινωνία μας, ανάλγητος και σκληρός και ο Θεός, δεν μας μένει πια κάτι άλλο. Να διαμαρτυρηθούμε σε ποιον;;; Μόνες τους οι ευχές μπορούν ν' αλλάξουν την ατμόσφαιρα, αλλά τον κόσμο μας δεν τον αλλάζουν. 

Έχω να πω ότι το μαρτυρολόγιο της καθημερινότητάς μας είναι πλήρες από συνανθρώπους αποδοκιμασμένους, προπηλακισμένους, στερημένους, αλαφιασμένους, που ατενίζουν τον ουρανό, κρατώντας την ξεσκισμένη παντιέρα της δικής τους μοναξιάς και παλεύουν απεγνωσμένα να διαγνώσουν τι κρύβεται στον θολό ορίζοντα.

Ο νέος άνθρωπος αποζήτησε τη λύτρωση στην αφαίρεση και της δικής του ζωής.

ΕΝΑΣ 28χρονος ειδικός φρουρός, που ήταν εκτός υπηρεσίας, διατρέχοντας την οδό Παλαιολόγου στο Χαλάνδρι, με τη μηχανή του, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, παρέσυρε μια ηλικιωμένη γυναίκα 75 χρονών που διέσχιζε τον δρόμο και τη σκότωσε ακαριαία. Με το που διαπίστωσε ότι η γυναίκα είχε ξεψυχήσει, δεν άντεξε τις τύψεις. Τράβηξε το υπηρεσιακό του όπλο και αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, μπροστά στους περαστικούς!!!!

• ΑΥΤΗ Η ΕΙΔΗΣΗ Μ' ΕΧΕΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕΙ !!!!!

ΑΦΑΙΡΕΣΕ αθέλητα μια ανθρώπινη ζωή και τον συνέτριψε το βάρος της ενοχής. Τι σχολιασμό να χωρέσει αυτό το τραγικό περιστατικό;; Ο νέος άνθρωπος αποζήτησε τη λύτρωση στην αφαίρεση και της δικής του ζωής.
Το παλικάρι ήταν μια ανάσα του σύμπαντος, ένα φευγαλέο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Δεν ξέρουμε αν ήταν στο χέρι του ν' αποφύγει το κρίμα, αλλά ξέρουμε ότι ήταν στο χέρι του ν' αποφύγει και την επιβολή της ποινής στον εαυτό του. Όμως δεν την απέφυγε και η εξίσωση έγινε εκεί μπροστά στο θυσιαστήριο.
Τούτες τις μέρες της χαράς θα ζαρώσω κι εγώ στον ίσκιο της μάνας του νέου αυτού ανθρώπου και θα σταθώ ασάλευτος και μέσα στο σούρουπο του χρόνου και του τεφρού κι άλαμπου αυτού Δεκέμβρη, θα προσπαθήσω να συλλογιστώ την ανθρώπινη μοίρα, θα ξεφυλλίσω σελίδες από τα περασμένα, αναζητώντας τον Άνθρωπο!!!!

Αυτό το περιστατικό, ας μας δώσει την ευκαιρία να ξαναδούμε τη ζωή και την κοινωνία με διαφορετικό μάτι, να κάνουμε συγκρίσεις, αναγωγές και να βγάλουμε συμπεράσματα. Δεν χρειάζονται βαρύγδουπες θεωρίες ούτε υποκριτικές συμπεριφορές.

Ο νέος που έδωσε τέλος στη ζωή του, θέλησε με την αυτοχειρία του ν' αποτυπώσει την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και την ανάληψη ευθύνης για μια πράξη που δεν την επιδίωξε. Υπάρχει ένα πλάτος επικό σ' αυτή τη θυσία.

Αυτή η εμπειρία, είναι ό,τι χειρότερο για τους αγνούς, τους σκόρπιους μέσα στο ανθρωποφαγικό σύνολο, κι ό,τι πιο δραματικό αφήνει πίσω της η μεθυστική περιπέτεια του χρόνου που φεύγει...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποτύπωση μιας ψευδεπίγραφης ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!!

• ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ... της αγνότητας, των αξιών, των παραδόσεων, των αγώνων;;;;

Είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ της Μαρφίν, του Λυκείου Αμπελοκήπων, των "αγανακτισμένων" [παρέα με τους Χρυσαυγίτες μπροστά στη Βουλή], του 'δεν πληρώνω-δεν πληρώνω' [για να πληρώνουν οι άλλοι τα κορόιδα], των άπειρων καταλήψεων, των κλειστών πανεπιστημίων, του Πάντζα, του Στρατούλη, του Στάθη Παναγούλη, του Σκουρλέτη, της Κωνσταντοπούλου, του Τσουκαλά, του Τσακαλώτου, του Σταθάκη, του Παπαδημούλη, της Δούρου [που εργαζόταν στο γραφείο του Τσοχατζόπουλου στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας], του Διαμαντόπουλου [ένας κι ένας είναι όλοι τους...], των ζαχαριαδικών αντιλήψεων [έτσι είπε ο Τατσόπουλος];;;;;

Είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ με την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση του αλάθητου και του ηθικώς απυρόβλητου, των κατ' εξακολούθηση υβριστών και καταστροφολόγων, της υποκρισίας και του λαϊκισμού;;;;
Είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ που φραστικά, προσπάθησε να εγκαταλείψει τους ταξικούς δογματισμούς της Αριστεράς και απευθύνθηκε σε όλες τις τάξεις,  χωρίς αυτό φυσικά να γίνει κατορθωτό διότι οι συνιστώσες του που είναι μια πασπερμία αριστερίστικων ομάδων και που δεν φαίνεται ότι μπορούν να συγχωνευτούν σ' ένα ενιαίο κόμμα, δεν θα επιτρέψουν την εγκατάλειψη των δογματισμών που τις διακατέχει...

Είναι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ που δεν ξέρει τι ποιεί η... δεξιά! Δείτε την περίπτωση της "Αριστερής Πλατφόρμας": Ο Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ από τη μια πρέπει να υποστηρίξει τις θέσεις του αρχηγού του [Τσίπρα] και από την άλλη παλεύει και δημοσίως να πλασάρει τις θέσεις της δικής του ομάδας που είναι εντελώς διαφορετικές/ανατρεπτικές των θέσεων του Τσίπρα.

Δεν αντέχεται η κομπορρημοσύνη των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ, τα υπαινικτικά χαμόγελα, η έπαρση, ο κομπασμός και η αλαζονεία.

ΟΧΙ, αυτή δεν είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ!!!
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποτύπωση μιας ψευδεπίγραφης ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!!

Ζούμε σε μια εποχή μεγάλου συνωστισμού!!!!

Κάνω μια προσπάθεια να μελετήσω συμπεριφορές, ανθρώπους, πολιτικές, πολιτικούς, κόμματα κι αυτό που διαπιστώνω είναι ότι ζούμε σε μια εποχή μεγάλου συνωστισμού και εξαπολυμένης σε μεγάλη και πρωτοφανή κλίμακα αυθαιρεσίας. Κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες και οργανωμένα συμφέροντα  πιέζουν, οι βλέψεις έχουν γιγαντωθεί, οι βουλιμίες, οι δυνατότητες, αλλά συγχρόνως έχουν αναπτυχθεί σε ύψιστο βαθμό και οι μέθοδοι εξαπάτησης, ενώ η ψευδολογία και η υποκρισία εξοντώνουν κατά μάζες χιλιάδες ανθρώπους.

Στο μεταξύ όλοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, δημοσιογράφοι, ψυχολόγοι δημοσιολόγοι, οικονομολόγοι, στοχαστές, λογιστές και διάφοροι άλλοι υποτίθεται σκεπτόμενοι, λένε, γράφουν, εξακοντίζουν απόψεις, κρίσεις, ύβρεις, εξυπνάδες, σαχλαμάρες, συμπεράσματα, πορίσματα... Η αλήθεια είναι ότι σπαταλώ αρκετό χρόνο για την ενημέρωσή μου. Διαβάζω δεκάδες ρεπορτάζ, άρθρα, σχόλια, αναλύσεις για να μπορώ να έχω κι εγώ κάποια γνώμη. Σε πολλές περιπτώσεις αναθεωρώ παλιότερες, λαθεμένες αντιλήψεις μου και παλεύω απεγνωσμένα κάποιες φορές να κρατώ ισορροπίες και να μην πέφτω στο καζάνι της παράνοιας, όπως λέει ο φίλος μου ο Γιάννης, με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία.

Πάντως, θέλω να πω ότι δεν αδικώ κανέναν για τις απόψεις του. Αφού ζούμε σ' έναν κόσμο κατεξοχήν πονηρεμένο, όπου η μόνη κοινή συνισταμένη είναι η συναλλαγή, μάλλον ο καθένας και η καθεμία βλέπουν  παντού βρομερές προθέσεις. Το μόνο που πρέπει να κάνω -εγώ, τουλάχιστον- είναι ν' αφήνω τον καθένα με την ιδέα του και ν' αντιπερνάω. Ωστόσο, πιστεύω -κι έχω κάθε δικαίωμα να πιστεύω- ότι ο πολιτισμός μας, και ο πολιτικός μας πολιτισμός, έχει παρεκκλίνει σε στραβό δρόμο. Δεν ξέρω πώς διορθώνεται. Μη με ρωτάτε πώς θα σωθεί... 

Ξέρω ότι ως λαός έχουμε εμβολιαστεί με άπειρες συμφορές και ξένες ιδεολογίες που κάποια στιγμή κακοφόρμισαν, έχουμε σκοντάψει σε ανώμαλα στενά και διχασμούς, κι αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι έχουμε ξεθεωθεί και ξεβιδωθεί κι έχουμε μεταβληθεί σε νευρόσπαστα που νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα κι έχουμε συνταγές με έτοιμες λύσεις. Αλλά, δυστυχώς έχουμε χάσει τον μπούσουλα και κάνουμε σαν εκείνον που πνίγεται και πιάνεται από τα μαλλιά του. Κι έχω παρατηρήσει πολλές φορές ότι υπάρχει σύγχυση φρενών, ασυναρτησία και πνευματικός και πολιτικός νεοπλουτισμός, όταν γράφω κάποιες απόψεις και αμέσως υπάρχει όχι ο αντίλογος αλλά η παιδιάστικη ξιππασιά με σχόλια σαστισμένα και ανερμάτιστα, με χλευαστική αποδοκιμασία, με αυταρέσκεια...

Χιμαιροκυνηγός ή το αίσθημα του ξυπνητού ονείρου...

Ο κόσμος ολόκληρος αλλά και ιδιαίτερα η χώρα μας συγκλονίζεται από δραματικά γεγονότα που μας αναγκάζουν να δούμε την πραγματικότητα και να μην μπορούμε να στρέψουμε αλλού την προσοχή μας. Η προσφυγή ωστόσο στο όνειρο έχει μια αλλιώτικη γεύση και είναι ενδιαφέρον να δει κανείς ότι το ένα δεν διαψεύδει το άλλο. Είναι το αίσθημα του ξυπνητού ονείρου!!! Κατά κανόνα όμως το προνόμιο του κυνηγού της χίμαιρας το έχει ο νέος άνθρωπος, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κι ο μεγαλύτερος, ο ώριμος και πολυταξιδεμένος άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται. Ξαναδιάβασα τον "Μεγάλο Μολν" του Αλέν Φουρνιέ κι ένιωσα το δροσερό αεράκι της εφηβείας, των νεανικών χρόνων, όταν περπατώντας στην οδό Σταδίου αντίκρισα μια νέα γυναίκα και τα μάτια κόλλησαν εκεί και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ...

Δούλευα τότε και για πότε τα ξέχασα όλα, ούτε που κατάλαβα. Στεκόταν σε μια βιτρίνα με γυναικεία ρούχα κι εγώ στάθηκα και την κοίταξα σαν αποχαυνωμένος. "Στα μέτρα μου...", σκέφτηκα. Δηλαδή η κοψιά της μου πήγαινε. Όμορφο πρόσωπο, τέτοιο δηλαδή που ταίριαζε στα χαρακτηριστικά που εγώ θεωρούσα ότι ταίριαζαν σε μια γυναίκα που θα ερωτευόμουν. Κάποια στιγμή γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε αδιάφορα. Όταν το βλέμμα της έπεσε πάνω μου ένιωσα μια γλυκύτητα να ξεχύνεται στον πολυσύχναστο δρόμο κι εγώ νόμιζα ότι βρισκόμουν κάπου αλλού. Το περπάτημά της, τα χυτά μαλλιά της, κι εκείνα τα μάτια... Σχεδόν θλιμμένα, αλλά μεγάλα και στο φτερό ένα ρίγος με διαπέρασε.

Συνέχισε το δρόμο της κι εγώ την ακολούθησα. Πήγαινε προς το Σύνταγμα. Κρατούσα μια μικρή απόσταση για να μην την χάσω. Εκεί στο έμπα της πλατείας στρίβει δεξιά στην Καραγιώργη Σερβίας, μετά αριστερά στην οδό Βουλής και μπαίνει στο βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη. Από πίσω κι εγώ. Μπαίνω μέσα και κάνω δήθεν ότι ψάχνω για κάποιο βιβλίο, αλλά η ματιά μου την παρακολουθεί... Αγόρασε ένα βιβλίο, αλλά δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι ήταν αυτό. Πάντως, ήταν ένα βιβλίο κι αυτό με χαροποίησε. Σκέφτηκα ότι θα πρέπει ν' αγαπάει τα βιβλία, τη λογοτεχνία, τα γράμματα...

Κάποτε έφτασε στην οδό Φιλελλήνων κι εγώ από πίσω. Την είδα να μπαίνει στο πράσινο λεωφορείο - προς Πειραιά!!!! Ούτε που με απασχόλησε η δουλειά που είχα ούτε οι συνέπειες ούτε τίποτε... Μπήκε λοιπόν μέσα και βρήκε άδειο κάθισμα στο μπροστινό μέρος. Εγώ, χωρίς να την χάσω από τα μάτια μου, στάθηκα όρθιος κάπου στο μέσο του λεωφορείου. Η φαντασία μου είχε αρχίσει να δημιουργεί σχέσεις, να φτιάχνει διαλόγους, εικόνες στο μέλλον. Δεν είχα την αίσθηση της πραγματικότητας. Ένιωθα κατά βάθος ότι δεν επρόκειτο να γίνει κάτι, αλλά μ' αρεσε...

Κόσμος έμπαινε, κόσμος έβγαινε, άλλοι άνέβαιναν, άλλοι κατέβαιναν, αλλά η νεαρή γυναίκα καθόταν εκεί, ακίνητη και τα μάτια ήσαν καρφωμένα πάνω της. Το πρόσωπο ήταν εκείνο που με είχε τραβήξει πάνω της. Τώρα την έβλεπα από μια απόσταση και η αγωνία μου μεγάλωνε γιατί προσπαθούσα να σκεφτώ αν ζούσε μόνη της ή με την οικογένειά της, αν σπούδαζε ή δούλευε σε καμια βιοτεχνία... Κοίταζα το ρολόι μου και οι ώρες έφευγαν γοργά. 

Κάποτε φτάσαμε στον Πειραιά κι όταν την είδα να σηκώνεται και να κατεβαίνει, την ακολούθησα. Μπροστά εκείνη, κι εγώ σε μια απόσταση τέτοια ώστε να μην τη χάνω από τα μάτια μου. Τελικά, την έχασα, ενώ έστριβε κάπου εκεί στο Δημοτικό Θέατρο. Στάθηκα να χαζεύω τον κόσμο που πήγαινε πέρα δώθε. Μια πικρή γεύση μου έμεινε. Θα μου πείτε για ποιο λόγο την ακολούθησα!! Δεν ξέρω. Και τι θα μπορούσα να προσδοκώ... Απλώς αναζήτησα τη στάση των λεωφορείων και ξαναγύρισα στην Αθήνα, άδειος, αλλά με εικόνες άπειρες, μαζί της.

Το περίεργο είναι ότι μετά από περίπου μια εβδομάδα την ξανασυνάντησα, πάλι στην οδό Σταδίου, αλλά δεν επανέλαβα ό,τι είχα κάνει την προηγούμενη φορά. Την ακολούθησα πάλι μέχρι το Σύνταγμα κι εκεί την άφησα με πίκρα και γύρισα απελπισμένος στη δουλειά μου.

Και τώρα πια σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα να είμαι ένας ήρωας που να μοιάζει στον ήρωα του Φουρνιέ. Και θα πάρω το νήμα του Αντρέ Μορουά που διηγείται πολύ ωραία την ιστορία...

Ανήμερα της Αναλήψεως του 1905, ένας μαθητής του Γυμνασίου δεκαοχτώ χρονών, γιος δασκάλου, τελειώνει τις σπουδές του στο Παρίσι και βλέπει στο Κουρ λα Ρεν, μια νεαρή κοπέλα ξανθιά, σπαθάτη, που κοιτάζει το ωραίο παιδί μ' ένα βλέμμα αγνό και σοβαρό. Στο μπράτσο της κοπέλας είναι ακουμπισμένη μι ηλικιωμένη γυναίκα. Και οι δυο μαζί, κατεβαίνουν στην όχθη του Σηκουάνα, για να πάρουν το βαποράκι. Κατάκαρδα λαβωμένος από την εμφάνιση ο Αλέν Φουρνιέ, τις ακολουθεί.

Πάνω στο βαποράκι κοιτάζει την άγνωστη. Τη βρίσκει τόσο ωραία "που ωραιότερη δεν γίνεται στον κόσμο... Ήταν  η πιο θηλυκιά και η πιο λευκή ψυχή που είχα δει ποτέ μου". Όταν η κοπέλα και η γριά κυρία βγαίνουν αποό το  βαποράκι, βγαίνει κι αυτός και τις βλέπει να χάνονται κάτω από μια πύλη της λεωφόρου Σεν Ζερμέν. Από τότε, κάθε Κυριακή και κάθε Πέμπτη, που είναι οι μέρες της εξόδου του από το σχολείο, ο Αλέν Φουρνιέ θα πηγαίνει να στέκεται στο πεζοδρόμιο, μπροστά στην πύλη, με την ελπίδα να δει καμιά κουρτίνα ν' ανασηκώνεται και την κοπέλα να προβαίνει.

Τέλος της Πεντηκοστής, τη βλέπει να περνάει. Ζυγώνει, τότε το σύννεφο αυτό από δαντέλες, μποά, φόρεμα, και της λέει πολύ αργά και πολύ χαμηλόφωνα: "Είσαστε ωραία". Εκείνη παίρνει ένα τραμ. Χωρίς να ξέρει τι κάνει, μπαίνει κι αυτός ξοπίσω της. "Πείτε μου πως με συγχωρείτε που σας είπα ότι είσαστε ωραία...". Εκείνη, με τρόπο που κόβει κάθε συνέχεια: "Κύριε... κάντε μου τη χάρη". Και καθώς αυτός επιμένει: "Τι το όφελος, του λέει. Φεύγω αύριο... Δεν μ' ενοχλήσατε. Μου φερθήκατε με πολύ σεβασμό. Δεν είμαι καθόλου θυμωμένη".

Ο διάλογος όμως συνεχίζεται: "Κουβέντιασαν μ' ευχαρίστηση, αργά, φιλικά. Ήταν μια μεγάλη, ωραία, παράξενη και μυστηριώδης συνομιλία. Τον ρωτάει πώς τον λένε. "Γράφετε, πού γράφετε; "Τότε εκείνος παίρνει θάρρος και τη ρωτάει κι αυτός: "Κι εσείς; Δεν θα μου πείτε τ' όνομά σας;" Στο μυθιστόρημα που θα βγει από το πολύ σύντομο αυτό όνειρο, εκείνη θ' αποκριθεί: "Είμαι η δεσποινίς Υβόνη ντε Γκαλέ". Στην πραγματική σκηνή, είπε: "Είμαι η δεσποινίς Υβόνη Μπροσέ ντε Κιεβρκούρ". Την ώρα που περνάγανε την γέφυρα του μεγάρου των Απομάχων, η κοπέλα θα προφέρει μια φράση παράδοξη: "Είμαστε και οι δυο μας παιδιά. Κάναμε μια τρέλα".

Του Αγίου Νικολάου σήμερα και οι ευχές των φίλων!!!!

Ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα πάνω στις ευχές των φίλων που στάλθηκαν ενώ εγώ κοιμόμουν. Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν και τους ευχαριστώ από καρδιάς. Του Αγίου Νικολάου σήμερα. Μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν κι ένας λυγμός. Οι αναμνήσεις, από την παιδική ηλικία και δώθε. Η πεταλούδα φτερουγίζει για μια πολύ σύντομη στιγμή στον αέρα της κρυφής, δηλαδή της δικής μου, τούτης πολιτείας, που συντηρεί τη σπίθα της μυστικής φωτιάς... Δεν θέλω να σκεφτώ τι ονειρεύτηκα για μένα, αν ονειρεύτηκα μια ζωή με διαφορετική ανάσα, ίσως λιγότερο λαχανιασμένη, αλλά τώρα ζω τη στρωτή, γεμάτη περισυλλογή ζωή μου... Σαν ταξιδιώτης παίρνω βιαστικά από τον σκοτεινό θάλαμο της μνήμης λαμπερές εικόνες. Παίρνω απόψεις, στιγμές, πρόσωπα... Κάποια στιγμή θαμπώνουν, αλλά προσπαθώ να ψαύσω έναν κόσμο που έφυγε αλαφιασμένος. Ωστόσο, αναπνέω με μικρές γουλιές την ευωδιά των αναμνήσεων, τη θρησκευτική σιωπή τους που είναι σαν μια μεγάλη αλλά κρατημένη ανάσα ανάμεσα σε γη και ουρανό. Έχω το αίσθημα πως κρατώ για λίγο βάρδια τιμής στα περασμένα. Αλλά σιγά-σιγά ξημερώνει. Μια καινούργια μέρα και το χαμόγελό της που ζαλίζει το νου. Μπορεί να έχω  πάψει πια ν' απορώ γενικώς, όμως το θαύμα της ζωής έχει την πηγή του στο θαύμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι ένα τραγούδι που οι νότες του έχουν σκορπίσει στον αέρα κι εμείς σε όλη μας τη ζωή παλεύουμε, απεγνωσμένα μερικές φορές, να τις ανασυντάξουμε. Σκέφτομαι ότι το μύρο της αγάπης των δικών μου ανθρώπων και των φίλων είναι η μοναδική γεύση των πραγμάτων, η άπιαστη και αληθινή τους υπόσταση. Όλα τ' άλλα δεν είναι παρά σχήματα, δίχως ήχο και χρώματα.

Υπολείμματα μιας ζωής που βούλιαξε!!!!

ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ;;;
Ό,τι και να σκέφτομαι, μου φέρνει μια κρυφή θλίψη.
Στην Αθήνα σήμερα, όταν έρχεται η νύχτα, παγώνουν μέχρι και τα νύχια. Κι αν περπατήσεις στα δρομάκια, νιώθεις έντονα την ανάγκη να πας γοργά, γιατί η ψυχή σου πλέον ζαρώνει κι αγριεύεται.
Η πόλη μας πια δύσκολα μας δείχνει την αγάπη της, την ομορφιά της.
Κι όταν ο σκληρός αέρας και η παγωνιά σε δέρνουν, τότε και η ψυχή σου γονατίζει.
Για πόσους συνανθρώπους πλέον η ημέρα είναι ένα ατελείωτο σούρουπο;;;
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπαίναμε σε μια σήραγγα μισοφώτιστη και που δεν έχει τελειωμό;;
Κι έχει κανείς την εντύπωση ότι τίποτε δεν εξελίσσεται, τίτοτε δεν προχωρεί, δεν έχει θερμοκρασία, η πλάση ασάλευτη, κι εμείς φασματικά ναυάγια σε ξεραμένη θάλασσα...
Μονάχα οι μεγάλες λεωφόροι της πόλης, φορτωμένες αθανασία από την ιστορία τους που κάποιοι θα γράψουν, μνημειακές με την ανένδοτη ευθύτητά τους παρά την πίεση που καθημερινά δέχονται από τα εκατομμύρια αυτοκίνητα που διακινούν την ανθρώπινη ματαιοδοξία.
Προσπαθώ να ξαναδεθώ με την πόλη που μεγάλωσα, αλλά τίποτε πια δεν με φέρνει πιο κοντά σε ό,τι έζησα από τα παιδικά μου χρόνια.
Κλείνω τα μάτια για να δω τι έχασα στα χρόνια που πέρασαν κι εκείνα βουρκώνουν, απλώνω τα χέρια ν' αγγίξω μορφές, κι αυτές διαλύονται, κάνω δυο βήματα για να περπατήσω σε δρόμους που θα έπρεπε να έχουν αποτυπωμένα και τα δικά μου αχνάρια κι εκείνοι χάνονται...
Ακόμα δηλαδή και στη μνήμη τ' αχνάρια δύσκολα φαίνονται.
Κι αν έρχεται η νύχτα, δύσκολα πια την αποζητά κανείς.
Είναι κι αυτή ανεξάντλητη κι αλύτρωτη.
Δεν υπάρχουν γειτονιές, και μονάχα ξεμοναχιασμένες σκιές μισοκρύβονται πίσω από κολόνες, από τις πόρτες...
Ξαναγυρνάει ο νους εκεί στο Μεταξουργείο, στην οδό Πύλου και στα περίχωρά της, εκεί όπου δεν συνωστίζονταν οικοδομές, για να καταπίνουν τον ζωτικό χώρο των ανθρώπων, αλλά σπίτια παλιά, μονόροφα, διώροφα, μεγάλες αυλές και σε ασφυκτική παράταξη γυναίκες, παιδιά, άντρες, μια ζωντάνια που ισοπέδωνε τις ανθρώπινες αδυναμίες, την πρωτόγονη αντιδικία και τις ξεσυνέριες.
Παγωμένος ο βραδινός αέρας φτεροκοπάει εδώ κι εκεί, και οι θόρυβοι της πόλης σβήνουν εικόνες κι εγώ σηκώνω τον γιακά και επιστρέφω στην πραγματικότητα.
Αν κάπνιζα, θα έλεγα ότι ήταν ο ρεμβασμός ενός τσιγάρου.
Τώρα αποχαιρετώ τις εικόνες ενός κόσμου που ζέστανε την καρδιά μου και πελιδνός στέκομαι μπροστά στην πιθανότητα άλλης μιας ολονυχτίας για να συλλογιστώ τον αξεδιάλυτο γρίφο της ζωής μας.
Νιώθω ότι μπορεί ν' ανήκω κι εγώ σε άλλη μια γενιά θυσιασμένη κι αυτό που μένει για να ζήσουμε είναι το υπόλειμμα μιας ζωής που βούλιαξε...

Έως πότε, ω Έλληνες, να πλανώμεθα τόσον αστοχάστως;;;

Βρυζάκης Θεόδωρος-Δύο πολεμιστές ή Καραούλι, 1855

Προφανώς και δεν είναι δική μου η παραπάνω φράση στον τίτλο. Είναι του Ανωνύμου συγγραφέα της "Ελληνικής Νομαρχίας", γραμμένη το 1806!!! Θα έλεγα ότι είναι επίκαιρη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Πώς καταφέραμε μετά από τόσους αγώνες να λευτερώσουμε τον τόπο από τον τουρκικό ζυγό και σήμερα να τον έχουμε προσδέσει πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά σε άλλους ζυγούς, "ευρωπαϊκούς";;;
Άκουσα χτες έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι ο αρχηγός τους ταξιδεύει σε Ευρώπη και Αμερική, διότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ!!!! Όπως το διαβάζετε - ακριβώς... Αυτό δηλοί ότι μπορεί να γίναμε ανεξάρτητοι ως πολιτεία, αλλά δεν πάψαμε να είμαστε εξαρτημένοι. Και οι συνεχείς διαβουλεύσεις του πρωθυπουργού με ξένους [τελικά χωρίς αποτέλεσμα, όπως έχει διαπιστωθεί], μπορεί να γίνονται υποτίθεται στο πλαίσιο των επαφών σχετικά με τις οικονομικές μας υποχρεώσεις, κατά βάθος υπογραμμίζουν τη στενή εξάρτηση. 

Σέβομαι και εκτιμώ τους εξαιρετικούς εκείνους Φιλέλληνες που έδωσαν και τη ζωή τους για την ελληνική υπόθεση, αλλά δεν σέβομαι τον δήθεν φιλελληνισμό των Μεγάλων ευρωπαϊκών Δυνάμεων, που σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια φενάκη. Άντε να παραβγούν οι Έλληνες πολιτικοί στις υψηλές διπλωματικές πανουργίες των Γερμανών και των συμμάχων τους στο φαγοπότι!!!

Γι' αυτό και επικαλούμαι τη φράση που διατύπωσε ο Ανώνυμος: 

• Έως πότε, ω Έλληνες, να πλανώμεθα τόσον αστοχάστως;;;

Και αργότερα ο ποιητής μας, ο Ανδρέας Κάλβος, πιο πικρός, έδινε το μέτρο του ελληνικού δράματος:

Ωδή έκτη

ΑΙ ΕΥΧΑΙ

    Της θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
'να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
                έρημον βάρκαν·

    'Σ την στεριάν, 'ς τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
'να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
                λαούς και ελπίδας·

    Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
'να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
                ψωμοζητούντες·

    Παρά προστάτας 'νάχωμεν.
Με ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
                σκήπτρων ακτίνες.

Ο ΒΑΘΥΣ Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ!!!!!

Πλημμύρισε η αγορά από παντογνώστες, τιμητές, κριτές, επικριτές, δοκησίσοφους, ξερόλες, εξυπνάκηδες, αυτάρεσκους και διάφορους κουφιοκεφαλάκηδες ανεπαρκείς και κυρίως ημιμαθείς, που κάνουν φασαρία, αλαλάζουν, κραυγάζουν, πετροβολάνε...
Έχω ξαναγράψει ότι όλους αυτούς τους διακρίνω ανάμεσα στους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, αλλά δυστυχώς το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί και στο χώρο του διαδικτύου και σχεδόν καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αλήθεια, τι είναι η διαλεκτική και τι πρέπει να κάνει κανείς για να μπορέσει να επιβιώσει σ' αυτόν τον παράξενο κόσμο που είναι στρωμένος με μωσαϊκό... Και δεν μπορούμε δυστυχώς να καταλάβουμε ότι για να κρατήσουμε ένα στοιχειώδη διάλογο με τους λαούς και με τα άτομα που κινού νται μέσα στον κύκλο της σημερινής διεθνούς ζωής, πρέπει να μάθουμε να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας. Να μάθουμε τι είμαστε και τι αντιπροσωπεύει ο καθένας, ώστε να είμαστε ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας αλλά και της ελληνικής κοινωνίας. Φοβάμαι ότι μέσα στη γενική σύγχυση έχουμε χάσει την υπευθυνότητα που θα έπρεπε να μας διακατέχει αλλά και τον προσανατολισμό μας. Ο διάλογος που θα ήταν ίσως ένας δρόμος για να περπατήσουμε μαζί, είναι πλέον αδιανόητος. Και οι μονόλογοι είτε το θέλουμε είτε όχι, βοηθούν στην παρεξήγηση και στον φανατισμό. Το να είναι κανείς υπέρμαχος της δημιουργίας μιας ψυχολογίας απλώς αιρετικής απέναντι στην κρατούσα ψυχολογία, δεν οδηγεί πουθενά - μονάχα υψώνει απροσπέλαστα τείχη. Προσέξτε όλους όσοι συμμετέχουν σε τηλεοπτικές συζητήσεις, ότι δεν κουβεντιάζουν για να βρουν την αλήθεια αλλά για να επιβάλουν τη δική τους "αλήθεια". Θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι η μέθοδος, με την οποία ο Έγελος επιτρέπει στη γνώση να εκφράζει την κίνηση της ζωής, είναι η διαλεκτική μέθοδος [θέση-άρνηση-σύνθεση]: η φιλοσοφία της αντίθεσης είναι μόνη της μια ζωντανή φιλοσοφία. Πώς λοιπόν θ' αποκτήσει ζωντάνια η κουβέντα μας όταν η διαλεκτική έχει πάει περίπατο;;;

Μια παροιμία λέει: Ο βαθύς ο ποταμός τρέχει και δεν ακούγεται!!! Γι' αυτό, πλέον, όταν ακούω φωνές και αλαλαγμούς, στρίβω...

Ξαναγυρίσαμε... στα μαγκάλια!!!

ΑΥΤΟΣ ο αέρας δεν λέει να σταματήσει. Ολη τη νύχτα και ακόμα... περνοδιαβαίνει πάνω από την πόλη και την μαστιγώνει, ξεσηκώνοντας θορύβους που μπλέκονται και με τη βροχή που, για τα καλά, μας έχει μουλιάσει. Λένε πως θα 'ρθουν και τα χιόνια... Με το καλό!!! Αλλά είναι και οι κακές ειδήσεις με τους θανάτους... Κάποτε οι θάνατοι από τα μαγκάλια ήταν στην ημερήσια διάταξη. Πέρασαν τόσα χρόνια, ήρθε η ευημερία, η πρόοδος, η ενημέρωση, η αλλαγή του τρόπου ζωής και ξαναγυρίσαμε... στα μαγκάλια!!! Τι θλιβερούς κύκλους κάνει η ζωή.... Βέβαια, κανείς και ποτέ δεν μας υποσχέθηκε ότι θα ζούμε σε συνεχή μακαριότητα. Αγώνες, βάσανα, υπεράνθρωπες δυσκολίες.... και πάλι από την αρχή!!! Ούτε την αναπνοή μας δεν μπορούμε να κρατήσουμε μέχρι να περάσει ο κίνδυνος γιατί απλώς αυτός έχει στρογγυλοκαθίσει στη ζωή μας κι έχει αλλάξει τα δεδομένα. Είναι στιγμές που νιώθω ότι παρακολουθώ την προβολή μιας ταινίας σε κινηματογραφική αίθουσα και όπου να 'ναι θα τελειώσει και θ' ανάψουν τα φώτα, για να βγω από το τεχνητό σύμπαν της οθόνης και να αποκατασταθεί η ισορροπία του κόσμου.

Follow the leader!!!!

Ηγησίας ο Πεισιθάνατος* δεν θα γίνω ποτέ, επειδή η σημερινή κοινωνικο-πολιτική κατάσταση είναι για κλάματα... Πάντοτε ο λόγος μου θα έχει σαν προμετωπίδα το σύνθημά μου Η ΖΩΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ!!!!
Δεν αντέχω όμως να σκέφτομαι ότι εγώ φταίω για τον αφυδατωμένο κόσμο που παραδίδεται στις νεότερες γενιές. Πάντοτε οι διάφοροι κήνσορες είναι έτοιμοι ν' ανεμίσουν τη σημαία της καταδίκης των προηγούμενων γενεών. Αλλά, ποιος μπορεί ν' αρνηθεί ότι οι παλαιότεροι, που συνήθως βρίσκονται στο στόχαστρο, έφτασαν σ' εξάρσεις;;; Η Επανάσταση του 1821, ο Μακεδονικός αγώνας, Η Μεγάλη Ιδέα, η πνοή που χάιδεψε την αισιοδοξία μας και που την έφερε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η Μάχη του '40, ήσαν στιγμές που δυνάμωσαν τη φλόγα ότι ως λαός και ως έθνος [μη μου τώρα κανείς ότι η έννοια "έθνος" είναι αστική εφεύρεση...] μπορούμε να επιβιώσουμε.
Ωστόσο, υπάρχει και ο σχεδόν αντίλογος που λέει ότι μετά και τις εξάρσεις πάντα επικρατούσε μια ηγετική τάξη με χαμηλότατα χρησιμοθηρικό προσανατολισμό. Αρκεί να φέρουμε στο νου μας και τη Γαλλική Επανάσταση που την διαδέχτηκε σαν ειρωνεία η τάξη των καλοκαθισμένων εισοδηματιών. Κάτι παρόμοιο συνέβαινε πάντα και στη χώρα μας.

Όπως πάντα λοιπόν, έτσι και σήμερα υπάρχουν πολλοί αυθόρμητοι και γνήσιοι φορείς της ανησυχίας για το μέλλον αυτού του τόπου. Αλλά το δυστύχημα είναι μαζί τους ανακατεύονται και διάφοροι κουφιοκέφαλοι, ανόητοι, τυχοδιώκτες και τα σκύβαλα κάθε ανέμου. Άλλος τραβάει από δω, άλλος τραβάει από κει, κι έτσι κάπου χάνουμε τον προορισμό μας. Θα έχετε προσέξει ότι πάρα πολλοί είναι εκείνοι που προτείνουν φάρμακα, κάνουν προτάσεις [ο Θεός να τις κάνει προτάσεις], ανακατεύουν παλιά δόγματα...

Έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα είναι απλούστερα. Αφού έχουμε γίνει όλοι γιατροί και τα φάρμακα τα έχουμε στην τσέπη μας, εκείνο που μπορεί ν' αλλάξει τα πράγματα είναι ότι κάποιος πρέπει να μας πιάσει από τον γιακά και να μας τινάξει, μπας και μας συνεφέρει. ΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ;;;; Ψάξτε για τον ηγέτη και ακολουθήστε τον!!!

*Ο Ηγησίας ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος της Κυρηναϊκής Σχολής, που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. Έδρασε στην Αλεξάνδρεια όπου παρωθούσε τους ακροατές των παραδόσεών του στην αυτοκτονία. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου Πτολεμαίος Α΄ απαγόρευσε τα μαθήματα του Ηγησία, γι΄αυτό το λόγο.

Οι πολιτικοί ανήκουν στη μέση ανθρωπότητα!!!!

"Πολιτικά σχόλια δεν βλέπω...", μου έγραψε ο φίλος Γιώργος Φιλ. Τι να του απαντήσω, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως έχω χάσει τη δυνατότητα να προβλέπω τις εξελίξεις και η προσωπική μου άποψη και θέση δύσκολα γίνεται αποδεκτή ή δεν έχει πλέον αντίκρισμα και η απήχησή της είναι μικρή, πολύ μικρή. Οπότε, γιατί να σκάω και να χαλάω τη ζαχαρένια μου και να συγχύζομαι με τον ένα ή την άλλη;;; Εξάλλου, πολλοί φίλοι αναλώνονται με πολλή επιτυχία στον πολιτικό σχολιασμό κι όπου προλαβαίνω, βάζω κι ένα like!!! Είναι αλήθεια ότι ο πολιτικός πρέπει να έχει διορατικότητα και το ίδιο πρέπει να έχει και ο πολιτικός αναλυτής. Ε, τα παραπολιτικά τα βαρέθηκα. Άλλωστε ποτέ δεν μου άρεσαν τα παραπολιτικά. Πάντοτε με απασχολούσε η ηθική στάθμη της πολιτικής, η οποία κατά γενική διαπίστωση βρίσκεται σε σχέση ευθέως ανάλογη προς την ηθική στάθμη του κοινωνικού της περιβάλλοντος. Τα πράγματα είναι απλά, παρά την προσπάθεια διαφόρων τιμητών της πολιτικής και των πολιτικών. Δηλαδή, οι πολιτικοί δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την πιστή απεικόνιση της κοινωνίας. Οι πολιτικοί, ο καθένας τους ξεχωριστά, δεν είναι ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι από τους άλλους ανθρώπους. Με τέσσερις λέξεις: ανήκουν στη μέση ανθρωπότητα. Συνεπώς ο πόλεμος που έχει εξαπολυθεί κατά της πολιτικής και των πολιτικών είναι, κατά τη γνώμη μου, ανόητος. Αφού οι πολιτικοί έχουν τα προτερήματα και τα ελαττώματα των μαζών, και μιμούνται πολύ συχνά τους αστόχαστους ενθουσιασμούς ή τη συμπεριφορά τους και προφανώς και τις απογοητεύσεις, γιατί να είναι διαφορετικοί;; Μου φαίνεται εντελώς παράλογο όταν διαβάζω ή ακούω απλούς πολίτες ή και νεοσσούς πολιτικούς ή κόμματα να γίνονται με εξαιρετική ευκολία τιμητές των άλλων. Και είμαι πεπεισμένος ότι σήμερα η πολιτική ως έννοια δεν έχει συνάρτηση πλέον με τον ανταγωνισμό των ιδεών και των οικονομικών προγραμμάτων, όπως θα ήθελε κανείς να συμβαίνει σε μια δημοκρατική κοινωνία. Συνεπώς, αφού αδυνατώ να κάνω παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις κατά οποιοδήποτε τρόπο, σταματώ και... τα πολιτικά σχόλια, που ανέφερε ο φίλος Γιώργος Φιλ. 

[Τελειώνω το σημείωμα, όπως το άρχισα..]

Δυστυχώς, δεν ελέγχουμε τις εξελίξεις!!!!!!

Πάντα στο τέλος ενός μήνα ή ενός χρόνου αρχίζουν οι απολογισμοί και οι -συνήθως-αισιόδοξες σκέψεις για τις επόμενες μέρες για τον επόμενο χρόνο. Είναι μια τεχνική της αμηχανίας του ανθρώπινου νου να προχωρήσει παραπέρα και να ξεπεράσει τις τόσες τρομακτικές διαψεύσεις που σκορπίστηκαν και πλημμύρισαν τον προηγούμενο καιρό. Διαψεύσεις που οφείλονταν σε μιαν ανίερη αντίθεση ανάμεσα σε επαγγελίες και πραγματικότητες.

Αναρωτιέμαι αν βλέπουμε τις πραγματικότητες ή ηθελημένα τις αγνοούμε ή δεν θέλουμε να τις βλέπουμε!!! Γι' αυτό και οι επαγγελίες καταιγιστικά διαχέονται στην καθημερινότητά μας και χανόμαστε ως παθητικοί κληρονόμοι των λαθών μας. Όλοι κάτι επαγγέλλονται, αλλά πατάνε σαθρό έδαφος και, τις περισσότερες φορές, μας παρασέρνουν. Κι έχουμε μια αισιοδοξία που δεν ξέρω και δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτή η αισιοδοξία είναι εμπιστοσύνη στη διαιώνιση του ανθρώπου ως φορέα της ανθρωπιάς ή ενδεχομένως η αισιοδοξία να είναι προσδοκία για τον ερχομό κάποιου υπερανθρώπου.

Πάντως, μια ιδιαίτερη και προσεκτική ματιά στην εποχή μας θα δείξει ότι δυστυχώς δεν ελέγχουμε τις εξελίξεις - απλώς τις υπηρετούμε!! Και όπως διαπιστώνουμε καθημερινά οι κεντρικές εξουσίες είναι απροσμάχητες κι εμείς νιώθουμε προδομένοι. Άκουσα χτες ότι στην Ισπανία θα απαγορεύεται οποιαδήποτε διαδήλωση χωρίς προηγούμενη άδεια από την αστυνομία!!! Εάν κάποιοι διαδηλώνουν χωρίς άδεια, θα πληρώνουν βαρύ πρόστιμο... Κι εδώ, στη χώρα μας, έχουν θεσμοθετηθεί ένα σωρό διατάξεις απαγορευτικές ή επιβαρυντικές της ζωής μας κι εμείς είμαστε κολλημένοι στον τοίχο και δεν μπορούμε ν' αντιδράσουμε. Είναι φανερό πλέον ότι ο κόσμος μας προχωράει σε τρομακτικά συστήματα αμετακίνητων ολοκληρωτισμών.

Προκύπτει το ερώτημα αν ο άνθρωπος θα πρέπει να συμφιλιωθεί με αυτόν τον κόσμο, με αυτή την κατάσταση που του στερεί το δικαίωμα να διαμορφώσει τον κόσμο σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ψυχής του. Όταν αναγκάζεται ο άνθρωπος να "συμφιλιωθεί" μ' έναν κόσμο απάνθρωπο, διευθυνόμενο, προγραμματισμένο, προκαθοριζόμενο και ξεκομμένο από τη δροσερή τυχαιότητα που χαρακτηρίζει τη Φύση, τότε είναι σα να σκοτώνει την ψυχή του.

Αυτά σαν προοίμιο σε άλλες πιο χαρούμενες σκέψεις, αφού τούτος ο μήνας προδιαθέτει για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μας. Και δεν πρέπει ν' αφήσουμε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Ξανά από την αρχή.