Ποιος θα σώσει τη χώρα;

Διαβάζω τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες και τα σχόλια και φρίττω. Ωστόσο, ΔΕΝ συμμερίζομαι όλα όσα λέγονται από τα Πασοκικά στελέχη περί "Ενότητας" (κι εγώ πίστευα σ' αυτήν). Δεν υπάρχει πλέον συγκολλητική ουσία για να κρατήσει "ενωμένο" το κόμμα, με όλους αυτούς τους "αρχηγίσκους", τους τυχοδιώκτες που μεταμορφώθηκαν σε σωτήρες και που νομίζουν ότι έχουν το φάρμακο που θα λυτρώσει το Κίνημα.

ΟΧΙ πλέον, κι ας μην έχουμε αυταπάτες. Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν θα είναι αυτό που ξέραμε. Είχα γράψει χθες ότι η μόνη ελπίδα είναι ο Γιώργος. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται. Όμως δεν έχει παρά ν' ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του που μετά τη μεταπολίτευση, αδιαφορώντας για την παλιά "Ένωση Κέντρου", προχώρησε στο δικό του εγχείρημα και δημιούργησε μια μεγάλη παράταξη. Κι εκεί μέσα βεβαίως εμφιλοχώρησαν παράσιτα κι έκαναν μεγάλο κακό στο ΠΑΣΟΚ και το λαϊκό κίνημα.

Παρότι, λοιπόν, ο Γιώργος συναντήθηκε μαζί τους πιστεύοντας ότι μπορεί να υπάρξει "κοινός τόπος", εντούτοις ουδέποτε άνοιξαν τα χαρτιά τους όλοι αυτοί που νομίζουν ότι θα είναι εσαεί οπλαρχηγοί. Όποιος θέλει να είναι οπλαρχηγός, ας φτιάξει το δικό του κονάκι, το δικό του κουρμπέτι, τιν δικό του στρατό κι ας προχωρήσει για να σώσει τη χώρα! Ο Παπανδρέου πρέπει να σκεφτεί καλά το επόμενο βήμα του. Δικαιούμαστε κι εμείς να του πούμε δυο-τρία πράγματα. Ωστόσο, πρέπει να καθαρίσει τον περίγυρο, να αγνοήσει τους καπεταναίους και να τραβήξει το δικό του δρόμο.

Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Το επιχειρηματικό και εκδοτικό κατεστημένο αυτή τη στιγμή ξεδιπλώνει νέες μάχες κι όπως βλέπουμε, λόγου χάρη, στο Βήμα, όπως και στο Mega, η διατεταγμένη δημοσιογραφία, είναι στα πάνω της. Στόχος το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου! Για την επόμενη μέρα πάντα νε ξέρετε ότι δεν υπάρχει ένα σενάριο, αλλά πολλά, έστω δυο-τρία. Το παλεύουν κι όποιο πετύχει. Αυτό γινόταν πάντα, αυτό γίνεται και τώρα.