Τα ΔΡΩΜΕΝΑ στα χέρια μας...

Μετά από μια περίοδο σιωπής δέκα χρόνων, τα ΔΡΩΜΕΝΑ ξανακυκλοφορούν! Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι αλήθεια. Να και το εξώφυλλο! Ένα τεύχος αποκλειστικά φιερωμένο στον ιρλανδο-γάλλο θεατρικό συγγραφέα και πεζογράφο Σάμιουελ Μπέκετ - στον άνθρωπο που σημάδεψε τον εικοστό αιώνα με το έργο του και που άλλαξε το παγκόσμιο θέατρο.

Περισσότερα στη διεύθυνση: http://dromenalagadinos.blogspot.com/

Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ο άλλος πολιτικός λόγος Tου Κ.Π. Παπαδιοχου

H πολιτική ζωή διολισθαίνει σταδιακά σε επικίνδυνες και επιζήμιες για τη χώρα ατραπούς, καθώς εναντίον στελεχών και των δύο μεγάλων παρατάξεων έχει αρχίσει να ασκείται μια ιδιότυπη «τρομοκρατία» που οδηγεί στην απαγόρευση διατύπωσης της όποιας διαφορετικής -και άρα ενδεχομένως καινοτόμου- άποψης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου διαστήματος συνιστά ο κ. Θ. Πάγκαλος. Ο πρώην υπουργός προ ολίγων εβδομάδων διατύπωσε τη θέση ότι το πανεπιστημιακό άσυλο δεν θα πρέπει να συνιστά προκάλυμμα για την τέλεση έκνομων δραστηριοτήτων και βρέθηκε σχεδόν απολογούμενος στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Επίσης, την Κυριακή εξέφρασε την αυτονόητη άποψη πως σε περίπτωση νέας ήττας του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να συζητηθούν όλα τα ενδεχόμενα για την περαιτέρω πορεία του, περιλαμβανομένης και της μετεξέλιξής του σε κάποιο νέο πολιτικό φορέα, με αποτέλεσμα να προκληθεί έντονη δυσφορία στη Χαριλάου Τρικούπη.

Ανάλογα φαινόμενα αποδοκιμασίας της «διαφορετικότητας» έχουν παρατηρηθεί όμως και στον χώρο της Ν. Δ. Κοινό σκεπτικό για την επιθετική αντιμετώπιση των όποιων αιρετικών απόψεων διατυπώνουν τα, προβεβλημένα ή μη, στελέχη των δύο μεγάλων παρατάξεων είναι ότι με τις θέσεις τους δημιουργούν προβλήματα στο εσωτερικό είτε της Ν. Δ. είτε του ΠΑΣΟΚ, και ως εκ τούτου ενισχύουν εμμέσως την αντίπαλη πολιτική παράταξη.

Πού όμως οδηγεί η «ποινικοποίηση» της διαφορετικής προσέγγισης των πραγμάτων από τους πολιτικούς; Οδηγεί στην απόλυτη ομοιομορφία της σκέψης. Οδηγεί σε βουλευτές που λειτουργούν ως συντεταγμένος λόχος με αποκλειστική στόχευση τη συλλογή ψήφων που θα διασφαλίζουν στους μεν τη διατήρηση του εδράνου τους στη Βουλή, στους δε κομματικούς τους φορείς τη νομή της εξουσίας. Οδηγεί στην πλήρη ταύτιση της πολιτικής με ένα -ακριβοπληρωμένο και με κοινωνική προβολή- ακόμη επάγγελμα.

Είναι όμως αυτού του τύπου ο πολιτικός εκείνος που πραγματικά έχει ανάγκη η χώρα; Σίγουρα όχι. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι στελέχη με διασφαλισμένη την επανεκλογή τους στις προσεχείς εκλογές εκφράζουν τον προβληματισμό τους για τη συνέχιση μιας πολιτικής διαδρομής που θα καταδυναστεύεται από μια συνεχή «αυτολογοκρισία», υπό τον φόβο ότι αν διατυπώσουν ελεύθερα τις απόψεις τους, θα κατηγορηθούν για υπονόμευση του κόμματος ή του αρχηγού τους.

Όμως ακριβώς αυτούς τους πολιτικούς έχει ανάγκη η χώρα. Και θα συνιστούσε πραγματική τομή η μεταλλαγή του πολιτικού μας πολιτισμού ώστε να επιτρέπεται ακόμη και οι πλέον προκλητικές απόψεις να καταγράφονται και να μην παραμένει η πολιτική αντιπαράθεση εγκλωβισμένη στην «κεντρική γραμμή» που κάθε φορά χαράσσει η Ρηγίλλης ή η Χαριλάου Τρικούπη. Βεβαίως, τα ανωτέρω δεν σημαίνουν πως στην πολιτική δεν πρέπει να υπάρχουν και όρια. Όρια, τα οποία, με τη χθεσινή του επίθεση κατά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, ο κ. Θ. Πάγκαλος μάλλον υπερέβη. (Η Καθημερινή, 14/3/2007).

Xilouris(Lidakis) ...

ΜΕΘΥΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΥΣΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που η κριτική αξιοπιστία έχει χρεοκοπήσει και το αισθητήριο του κοινού είναι αμβλυμένο, τα πάντα είναι δυνατά στο χώρο της λογοτεχνίας. Θέλω να παρατηρήσω ότι μια σύγχρονη εκδοτική επιχείρηση γνωρίζει τους όρους της διαφημιστικής πρακτικής και μπορεί εύκολα πλέον να πετυχαίνει τους στόχους της. Πιασάρικος τίτλος, γλυκερό εξώφυλλο και γραφή που να γαργαλάει το μαλακό υπογάστριο… Αυτός είναι ο κανόνας. Υπάρχει όμως και η δημιουργία μιας φουρνιάς δημοσιογράφων / πεζογράφων που κερδίζει στα σημεία.

Κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμαστε γιατί άνθρωποι από το δημοσιογραφικό σινάφι καταπιάνονται με τη λογοτεχνία. Όμως, είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο δημοσιογραφικός λόγος δεν περνά από διυλιστήριο, αφού είναι λόγος άμεσος, κατά ένα ποσοστό πρόχειρος και, βεβαίως, δεν διακρίνεται για την εκλεκτικότητά του. Αυτή, λοιπόν, η πεζογραφία των δημοσιογράφων έχει πεδικλωθεί στα γρανάζια μιας φιλοκοσμικότητας, η οποία σε τελευταία ανάλυση δεν καταφέρνει να εξοικειώσει τους συμμετέχοντες σε διάφορες μεθυστικές συνάξεις με τη λογοτεχνία.

Και είναι βέβαιο ότι και οι κατ’ επάγγελμα ακραιφνείς λογοτέχνες μας αντί να αντιστέκονται, κάνουν υποχωρήσεις και παραχωρήσεις σ’ ένα λόγο και μια γραφή που προσδιορίζονται από τις συντεταγμένες της δημοσιογραφικής λογικής. Η δημοσιογραφία δεν γίνεται να είναι λογοτεχνία. Πρόκειται για διαφορετικά μεγέθη. Η λογοτεχνία δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι κερδίζει από την εισβολή των δημοσιογράφων / λογοτεχνών. Πολλοί από τους συναδέλφους που ασκούνται στη λογοτεχνία είναι φίλοι μας και στενοχωριόμαστε για τις παρατηρήσεις που κάνουμε. Πιστεύουμε, ωστόσο, ότι ενοχλεί η κατάχρηση της διαφημιστικής προβολής.

ΟI ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

«Η επόμενη μέρα της ψήφισης του νόμου-πλαισίου αποτελεί μία από τις πλέον δραματικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας του ελληνικού πανεπιστημίου», επισημαίνει σε ανακοίνωσή της η Σύγκλητος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Στην ανακοίνωσή της που εξέδωσε (13.3.2007) ύστερα από πολύωρη συνεδρίασή της, η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου, αναφέρει ότι «το επόμενο διάστημα θα χαρακτηρίζεται από συνεχόμενες εντάσεις, με σοβαρές επιπτώσεις στην διεκπεραίωση του ρόλου και της αποστολής των πανεπιστημίων, που είναι η μετάδοση και ανάπτυξη της γνώσης στις νεότερες γενιές».

«Πρέπει να καταστεί σαφές -συνεχίζει η ανακοίνωση- ότι ένας νόμος που διακατέχεται από την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο είναι ένα απείθαρχο σχολείο, όπου φοιτούν, για απεριόριστο χρόνο αδιάφοροι και αμελείς σπουδαστές, με ανεπαρκείς δασκάλους οι οποίοι λειτουργούν στην λογική της συντεχνίας και σπαταλούν το δημόσιο χρήματα, δεν μπορεί και δεν θα οδηγήσει σε κανενός είδους αναβάθμιση». «Υπό την έννοια αυτή, η κρίση θα είναι βαθιά και παρατεταμένη. Το υπουργείο Παιδείας, καθημερινώς θα υποχρεώνεται να εκδίδει διευκρινιστικές εγκυκλίους για την εφαρμογή σειράς διατάξεων, αρκετές απο τις οποίες θα τεθούν υπό καθεστώς αναστολής για περαιτέρω διευκρινίσεις είτε θα αποδειχθούν ανεφάρμοστες στην πράξη. Η αδυναμία δε των διοικητικών οργάνων να τις υλοποιήσουν υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απειλής ποινικοποίησης των αποφάσεών τους σε συνδυασμό με την προσπάθειά τους να αποφεύγουν τις παγίδες που υποκρύπτονται σε κάθε σημείο εφαρμογής του νόμου αυτού, μόνο στην εύρρυθμη λειτουργία των ΑΕΙ δεν θα οδηγήσουν», υπογραμμίζεται.

Και η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου καταλήγει ζητώντας την απόσυρση του νόμου. Αυτή η κυβέρνηση μπορεί να μας πει πού οδηγεί τον τόπο; Είναι κουφή, ή εσκεμμένα κάνει την κουφή και κουνάει την κατσαρόλα για να δει τελικά τι θα πρέπει να κάνει; Η ανευθυνότητα των κυβερνώντων δεν κρύβεται. Το ζήτημα είναι ότι κυβερνούν την Ελλάδα "μικροί" πολιτικοί...

ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΨΗΦΟΣ!

[Σκίτσο του Πάνου Μαραγκού, από το Έθνος, 9/3/2007]

"Επιστημονική φαντασία και αντικαθεστωτική ψήφος" είναι ο τίτλος ενός κειμένου που έγραψε η δημοσιογράφος Βίκυ Τσιώρου στην Ελευθεροτυπία (13.3.2007). Αναφέρεται σ' ένα ζήτημα που σε λίγο - αν ήδη δεν έχει γίνει αυτό - θα μπει στην ημερήσια διάταξη. Όσο θα διαιωνίζεται η κουφαμάρα των κομμάτων και η καιροσκοπική στάση μιας ευάριθμης ομάδας πολιτικών, τόσο θα τρίζουν τα θεμέλια του συστήματος. Γράφει η Β.Τσ.:

Το ότι συχνά η πραγματικότητα συναντά τη μυθοπλασία είναι μια άποψη που έχει γίνει αποδεκτή εδώ και πολύ καιρό σε διάφορες περιπτώσεις. Το αδιανόητο για την εποχή του «1984», του Οργουελ, έχει εφαρμοστεί σχεδόν στην καθημερινότητά μας, σήμερα, όπου αισθανόμαστε την αναπνοή του Μεγάλου Αδελφού στην πλάτη μας.

Πολύ αργότερα, το 2004, ο Ζοζέ Σαραμάγκου, στο βιβλίο του «Περί φωτίσεως» (Εκδόσεις Καστανιώτης), που μπορεί να αποδειχθεί προφητικό κι αυτό, πραγματεύεται το φαινόμενο μιας μαζικής εξάπλωσης της λευκής ψήφου στις δημοτικές εκλογές κάποιας χώρας.

Πρώτη δύναμη, γράφει ο Σαραμάγκου στο βιβλίο του, στην πρωτεύουσα αυτής της φανταστικής χώρας, με ποσοστό 70%, βγαίνει την πρώτη Κυριακή το λευκό, ενώ στις επαναληπτικές, την επόμενη Κυριακή, το λευκό φτάνει το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή.

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα ισχυριστούν κάποιοι. Μα το ίδιο δεν θα είχαν ισχυριστεί και κάποιοι άλλοι όταν διάβαζαν το βιβλίο του Οργουελ, την εποχή του;

Η ΚΥΡΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΩΦΕΥΕΙ!

Θ' ασχολούμαι με την κυρία Άννα Κοκκίνου (την "χαϊδεμένη" των μέσων ενημέρωσης) επειδή μου χρωστάει χρήματα. Κάποτε με κάλεσε και συνεργαστήκαμε. Συμμετείχα στην οργάνωση του Φεστιβάλ Μπέκετ και δεν πληρώθηκα. Δεν πήρα - ποτέ - ούτε ένα ευρώ!

Η κυρία Κοκκίνου (που μου έχει κλείσει δυο φορές το τηλέφωνο) έχει ειδικευτεί στο κρέμασμα των συνεργατών της. Λοιπόν, επανέρχομαι σε ένα θέμα που μπορεί να αφορά και άλλους καλλιτέχνες και μη. Και για τον πρόσθετο λόγο ότι η κυρία Κοκκίνου (που μηρυκάζει την δήθεν οικονομική της αδυναμία) επιχορηγείται από το κράτος.

Μετά από τόσο καιρό είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να εξοφλήσει το χρέος της προς εμένα. Εγώ όμως θα της το υπενθυμίζω. Η τέχνη έχει και μια πρακτική που δεν πρέπει κανείς να την παραβλέπει. Άννα (για να έχουμε μούτρα να κυκλοφορούμε στην πιάτσα πρέπει να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας), τα λεφτά μου!!!!!!!!!!

ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ... ΠΕΡΙΗΓΗΤΗ!

"Τα εγχειρίδια του καλού... αναγνώστη βιβλίων" είναι ο τίτλος ενός άρθρου της Σάντυς Τσαντάκη. Κι αρχίζει με το ερώτημα: "Νομίζετε ότι ξέρετε να διαβάζετε βιβλία; Τώρα που μια σειρά από συγγραφείς θέλουν να σώσουν, όπως λένε, τη λογοτεχνία, σε μια εποχή που τυπώνονται περισσότεροι τίτλοι από ποτέ, διδάσκοντάς μας τον δικό τους τρόπο ανάγνωσης, εμείς δεν έχουμε παρά να ξανακαθήσουμε στα θρανία. Ο Φράνσιν Πρόουζ, για παράδειγμα, στο τελευταίο του βιβλίο, «Reading like a writer: A guide for people who love books and for those who want to write them», τα βάζει με τα βιβλιοπωλεία–σούπερ μάρκετ που καταστρέφουν τη διεθνή βιβλιογραφία με τον τρόπο που φιλοξενούν τα «εμπορεύματά» τους.... (Η Καθημερινή, 10.3.2007).

Προσπαθώ να βρω κάποιες αναλογίες με αυτά που συμβαίνουν στο διαδίκτυο και σε ό,τι τουλάχιστον έχει σχέση με τα blogs. Δηλαδή, όσοι "μπλόγκερ" διακινούνται στο διαδίκτυο και γράφουν ακατασχέτως, θέλοντας έτσι να συντελέσουν στην "προαγωγή" του διαλόγου (!) ή να εκτονωθούν προσωπικά, πόσο μπορούν να "δικαιωθούν" όταν "δημοσιεύονται" απίθανες, απίστευτες σαχλαμάρες και αμπελοφιλοσοφίες που δεν στηρίζονται πουθενά και που απλώς εκτονώνουν την αγωνία εκείνου ή εκείνης που γράφει!

Διάβασα σήμερα στον Μεσόκοσμο του φίλου ioannisxen για τον "ΠΡΩΗΝ ΠΕΖΟΝΑΥΤΗ, JIMMY MASSEY, που γύρισε ΑΝΘΡΩΠΟΣ από την κόλαση του πολέμου…". Πρέπει να πω ότι ήταν ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ. Δεν ξέρω αν ασχολήθηκε καμιά εφημερίδα με το θέμα αυτό.

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Μαντώ Μαυρογένους, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Καλλιρρόη Παρρέν, Αρσινόη Παπαδοπούλου, Κυβέλη, Μαρίκα Κοτοπούλη, Αικατερίνη Βερώνη, Ευαγγελία Παρασκευοπούλου, Κατίνα Παξινού, Έλλη Λαμπέτη, Ελένη Παπαδάκη, Βάσω Μανωλίδου, Πηνελόπη Δέλτα, Λιλή Ιακωβίδη, Μυρτιώτισσα, Ζωή Καρέλλη, Μέλπω Αξιώτη, Μελισσάνθη, Αλέκα Κατσέλη, Ραλλού Μάνου, Δόρα Στράτου, Ελένη Βλάχου, Μαρία Χορς, Σαπφώ Νοταρά, Γεωργία Βασιλειάδου, Καίτη Γκρέυ, Σωτηρία Μπέλλου, Σωτηρία Ιατρίδου, Ρένα Βλαχοπούλου, Δόμνα Σαμίου, Λούλα Αναγνωστάκη, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Κωστούλα Μητροπούλου, Ελένη Καραΐνδρου, Μαρία Κάλλας, Αγνή Μπάλτσα, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Ελένη Χατζηαργύρη, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Μαριέττα Ριάλδη, Μάγια Λυμπεροπούλου, Δέσπω Διαμαντίδου, Μελίνα Μερκούρη, Μάρθα Βούρτση, Εύα Κοταμανίδου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Έλλη Αλεξίου, Ελένη Βακαλό, Εύα Βλάμη, Άλκη Ζέη, Αντιγόνη Μεταξά, Λιλίκα Νάκου, Ζωρζ Σαρρή, Διδώ Σωτηρίου, Βάσω Κατράκη, Αμαλία Φλέμιγκ, Άννα Συνοδινού, Αντιγόνη Βαλάκου, Γαλάτεια Σαράντη, Βούλα Δαμιανάκου, Μάρω Δούκα, Ρέα Γαλανάκη, Nelly’s, Ασπασία Παπαθανασίου, Μαρίκα Νίνου, Ρόζα Ιμβριώτη, Μαρία Πολυδούρη, Κική Δημουλά, Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ, Μαντώ Αραβαντινού, Σοφία Βέμπο, Μαρία Αλκαίου, Αγγελική Χατζημιχάλη, Λίζα Μιχελή, Αγλαϊα Παππά, Κατερίνα Κακούρη, Αθηνά Κακούρη, Ειρήνη Παππά, Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Ιωάννα Καρατζαφέρη, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Λιλή Ζωγράφου, Ρίτα Μπούμη-Παππά, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Ιουλία Ιατρίδη, Όλγα Βότση, Ιωάννα Τσάτσου, Τατιάνα Σταύρου, Ευγενία Φακίνου, Νένη Ευθυμιάδη, Μάρω Λοΐζου, Βάσω Ψαράκη, Ξένια Καλογεροπούλου, Μαίρη Αρώνη, Νέλλη Αγγελίδου, Μαρία, Γεωργία, Μαρία, Νίκη, Κατερίνα, Άννα, Δέσπω, Φωτεινή, Ιωάννα, Γαριφαλιά, Ελένη, Αλεξάνδρα, Αγγελική, Αμαλία, Πατρούλα…

Ονόματα αγαπημένα, ελληνικά, που δεν γιορτάζουν μονάχα κάθε 8 Μάρτη, αλλά κάθε μέρα… Τα μέσα ενημέρωσης αφιέρωσαν ως συνήθως κάποιες σελίδες του, και ξεμπέρδεψαν. Εν πάση περιπτώσει, καταγράφουμε τις εφημερίδες Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Έθνος, Τα Νέα, Ριζοσπάστης, Η Αυγή.

ΑΥΤΟΙ, ΛΕΝΕ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!

[Ο φαντάρος της φωτογραφίας, μόλις έμαθε τους λόγους της "εμφάνισης" του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και αναρωτιέται αν πρέπει να συνεχίσει να φυλάει σκοπιά...]

Κάθε μέρα ακούμε τερατωδίες από τους διάφορους καθηγητές της ιστορίας με αφορμή το σχολικό βιβλίο της Ιστορίας. Να τους βοηθήσουμε, λέω εγώ, για να συμπληρώσουν κάποιες λεπτομέρειες. Όταν έκανε την "εμφάνισή" του ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο δεν τον καλοδέχτηκαν οι Έλληνες. Βρέθηκε κάποιος ονόματι Κολοκοτρώνης με μερικούς κατσαπλιάδες "κλέφτες" κι ενώ προχωρούσε ο καημένος ο Ιμπραήμ με τους εκλεκτούς Τουρκοαιγύπτιους στο εσωτερικό της Πελοποννήσου, τον παρενοχλούσαν! Αν είναι δυνατόν!

Αυτά, βεβαίως δεν μας τα είχαν διδάξει εμάς των παλαιοτέρων και τα μάθαμε εκ των υστέρων. Δηλαδή, ο Ιμπραήμ ερχόταν ο άνθρωπος να κάνει τουρισμό και ήταν στις προθέσεις του να βοηθήσει το τουριστικό κλίμα της εποχής. Αλλά ποιος να τον καταλάβει, ο Κολοκοτρώνης ή ο Νικηταράς ο επονομαζόμενος - άκουσον άκουσον - και "Τουρκοφάγος"! Πω πω πω πω, βαρβαρότητα. Εγώ πάντως είχα μείνει με την εντύπωση ότι εκείνος ο άνθρωπος έσφαζε Τούρκους για να ξεβρωμίσει ο τόπος επειδή έλεγε ότι ήταν δικό του το χώμα και οι πέτρες... Ρε Νικηταρά δικά σου το χώμα και οι πέτρες; Ουστ ρε... Πού να φανταστώ ότι ήταν ένας απλός βάρβαρος - όπως λέμε Κόναν ο βάρβαρος!

Διάβασα στην Καθημερινή, μεταξύ άλλων κι ένα άρθρο της κ. Μαρίας Δεληθανάση όπου σημειώνεται πως στα αρνητικά χαρακτηριστικά του βιβλίου χρεώνονται: α) εξωραϊσμός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, β) υποβάθμιση του καίριου ρόλου της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821, γ) άνευρη και «τηλεγραφική» εξιστόρηση της Ελληνικής Επανάστασης, δ) αμφισβήτηση αμιγούς ελληνικότητας της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους ε) «ουδετεροποίηση» των συμβάντων κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στ) χαρακτηρισμός του Κεμάλ Ατατούρκ ως ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα του Τούρκων, ζ) μη σαφής αναφορά του «ΟΧΙ» κατά την 28η Οκτωβρίου 1940 η) αναφορά σε «διχοτόμηση» της Κύπρου με συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα. Στο επίμαχο σημείο αναφέρεται: «Η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο και τα στρατεύματά της καταλαμβάνουν το βόρειο τμήμα του νησιού. Σχηματίζουν εκεί ένα τουρκοκυπριακό κράτος, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα. Μεγάλος αριθμός Ελληνοκυπρίων εκτοπίζεται βίαια και το νησί διχοτομείται».

Συγγραφείς του βιβλίου είναι η κ. Μαρία Ρεπούση, επίκουρη καθηγήτρια Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας στο ΑΠΘ και τρεις δάσκαλοι με μακρόχρονη εμπειρία στη διδασκαλία. Μιλώντας η κ. Ρεπούση στην «Καθημερινή» σημειώνει ότι «εμείς υποστηρίζουμε πως για να μάθουν τα παιδιά Ιστορία χρειαζόμαστε λιγότερη αφήγηση και περισσότερο διερευνητικού και διαλογικού χαρακτήρα δραστηριότητες. Ενστερνίζομαι την τάση εξισορρόπησης των αντιθέσεων στην πραγματική τους κλίμακα και με την αναγνώριση της άποψης του άλλου. Δεν μπορούμε να διδάσκουμε μόνο τα δικά μας πάθη και παθήματα. Επαθαν και οι άλλοι από εμάς. Πρέπει να μπορούμε να αναφερθούμε και στις δικές μας «αμαρτίες». Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Διδάσκοντας τις αλήθειες αποκτούμε αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Η Ιστορία είναι γεμάτη αλήθειες».

Κανείς δεν θα μπορούσε να έχει αντίρρηση με την επιχειρηματολογία της. Τι βγαίνει όμως στο βιβλίο; Δηλαδή, η ελληνική ιστορία σε τι μπορεί να μοιάζει με εκείνη των Γερμανών που αιματοκύλισαν τον κόσμο ή με εκείνη των Αμερικανών που φτιάξανε ιστορία από τις εγκληματικές πράξεις των διαφόρων καουμπόιδων ή των Τούρκων που κατηγορούνται για γενοκτονία των Αρμενίων, για γενοκτονία των Κούρδων, για γενοκτονία των Ελλήνων!

Ποια σύγχρονη πολιτική σκοπιμότητα επιβάλλει να "εξωραϊσουμε" με τον τρόπο αυτό που το βιβλίο παρουσιάζει την ιστορία; Αυτό το είδος του "εξωραϊσμού" σαφώς και συμφέρει στη γείτονα Τουρκία. Και σε τελευταία ανάλυση, πιστεύουν ότι πρέπει σήμερα να γκρεμίσουμε όλο το εποικοδόμημα που χτίστηκε με τα στοιχεία εκείνα τα οποία σήμερα η κυρία Ρεπούση πετάει στον κάλαθο των αχρήστων; Η λογοτεχνία μας, η πεζογραφία, η ποίηση, η ζωγραφική, τα δημοτικά τραγούδια, οι πίνακες του Ντελακρουά, ήσαν όλα της πλάκας!

Και δεν μας λένε μέχρι ποιού σημείου πρέπει να εμπιστευόμαστε τα ξένα αρχεία, στα οποία καταφεύγουν οι σύγχρονοι ιστορικοί; Θα εξαφανίσουμε τον Άρη Βελουχιώτη, τον Νίκο Μπελογιάννη, το ξερίζωμα δυο εκατομμυρίων Ελλήνων από τις πατρογικές τους εστίες στη Σμύρνη και την υπόλοιπη Μικρασία, τους σφαγιασμένους Μικρασιάτες Έλληνες, τις γυναίκες που βιάσθηκαν, τους Τσέτες που με το γιαταγάνι στο χέρι δεν αφήσανε ρουθούνι; Τι λέτε ρε παιδιά;

Ριζοσπάστης: "Βασιλικότεροι του βασιλέως!"

Έχω τις απόψεις μου και φυσικά δεν έχω όρεξη να πάρω το μέρος του ενός ή της άλλης, του Ριζοσπάστη ή της Ελευθεροτυπίας. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές και όσον αφορά τα σχετικά με τον Λούκο, δεν είναι δυνατό να συμφωνήσω σε μια λογική που όλους εμάς που "διαφωνούμε", μας θέλει "ιθαγενείς" και τους άλλους "ευρωπαίους"! Αν κάποιοι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι είναι απαραίτητο να συμπλεύσουν άκριτα με τον υπεύθυνο του Ελληνικού Φεστιβάλ, τον Γ. Λούκο, δεν έχουν παρά να το κάνουν. Ας διαβάσουμε το σχετικό δημοσίευμα του Ριζοσπάστη (6.3.2007), με αφορμή το σχόλιο της Ελευθεροτυπίας για την ανακοίνωση του ΣΕΗ:

Γιατί θίχτηκε η «Ελευθεροτυπία» με αναφορές της σε δύο φύλλα της, γιατί το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) χαρακτήρισε «παγκοσμιοποιημένο» και «ευρωπαϊστή» τον Γ. Λούκο; Ο ίδιος ο πρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ αμέσως μετά το διορισμό του δήλωσε (16/8/2005) σε άλλη απογευματινή εφημερίδα το εξής: «Δεν μπορώ να διανοηθώ - ίσως γιατί είμαι περισσότερο Ευρωπαίος από Ελληνας... - ότι σε ένα συμβούλιο θα μπορούσαμε να αποφασίζουμε με ανθρώπους που μπορεί να έχουν γνώσεις γενικές και να έχουν δει πολλά πράγματα αλλά δεν είναι αυτό το αντικείμενό τους»...

Ο καθένας με το «δόγμα» του, όμως, και η «Ελευθεροτυπία» με το δικό της. Δογματικά υποστηρίζει τον Γ. Λούκο, πριν ακόμη αρχίσει να υλοποιεί το «όραμά» του, και δογματικά τον υπερασπίζεται μόλις κάποιος τολμήσει να εκφέρει διαφορετική γνώμη. Και καλά κάνει. «Ο καθείς εφ' ω ετάχθη»!

Ομως, όπως εκείνοι έχουν το δικαίωμα να τα βρίσκουν όλα ωραία και να ρίχνουν μαύρο δάκρυ που δεν ξέρουν τι να κάνουν όταν τελειώνει το Φεστιβάλ, ας επιτρέψουν και στους άλλους να έχουν τη δική τους άποψη. Και μάλιστα, όταν αυτή η γνώμη είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών από εκλεγμένους εκπροσώπους ενός κλάδου.

Οσο για τον «Ριζοσπάστη», εκτός από τις απόψεις κάποιων που διαφωνούν όχι προσωπικά με τον Γ. Λούκο, αλλά με την πολιτική του Φεστιβάλ, όλο το καλοκαίρι φιλοξενεί, επίσης, τις παραστάσεις του Φεστιβάλ, ενημερώνοντας τους αναγνώστες του.

Στην «Ελευθεροτυπία», επίσης, διατείνονται ότι η ανακοίνωση του ΣΕΗ τούς θυμίζει «Ριζοσπάστη», με φανερή τη διάθεση παροχής υπηρεσιών προς την κυβερνητική πολιτική και παράλληλα την προβοκατόρικη αντιμετώπιση μιας διαφορετικής άποψης. Οσο δε για την απορία της εφημερίδας «γιατί οι ηθοποιοί δεν αντιδρούν στον "σκοταδισμό" του ΣΕΗ», οι ηθοποιοί φαίνεται να κρατούν τις δυνάμεις τους, για να αντιδράσουν στο «σκοταδισμό της συναίνεσης» που μας απειλεί επικίνδυνα, αντίθετα με όσους τους θέλουν πειθήνια όργανα.

Οι σιωπηλοί συνάνθρωποί μας...

Τον τίτλο του σημειώματός μου τον δανείστηκα από μια φράση που αναφέρεται στο κείμενο "Σκέψεις εντός πραγματικότητας" του Γιώργου Κακουλίδη που δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" ("Το απόλυτο ρόδο", 4.3.2007). Εκεί, εννοώ στην ίδια εφημερίδα διάβασα και για την Eurovision, ένα άρθρο της Ρουμπίνης Σούλη. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ... Λοιπόν, είναι αλήθεια ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας εκατοντάδες "σιωπηλοί συνάνθρωποι" και δεν χρειάζεται κανείς να αναρωτηθεί για την αιτία. Πας στη στάση του λεωφορείου και βλέπεις να στέκονται 5-6 άνθρωποι περιμένοντας. Ο ένας κοιτάζει τον άλλον και καινείς δεν λέει ένα "γεια" κι ας έχουν συναντηθεί στον ίδιο χώρο άπειρες φορές. Εδώ δεν μιλάνε οι συγκάτοικοι της διπλανής πόρτας. Για δείτε π.χ. σε μια πολυκατοικία πόσοι μιλάνε μεταξύ τους; Αραδιάζει κανείς άπειρα παραδείγματα.

Η κ. Μπακογιάννη

Δεν θα μας ενδιέφερε πλέον ν' ασχοληθούμε με την οικογένεια Μητσοτάκη, αν η κόρη του άλλοτε αποστάτη και για ένα χρονικό διάστημα πρωθυπουργού, δεν ήταν υπουργός Εξωτερικών. Διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες ότι οι Τούρκοι άρχισαν να διεκδικούν και τον... Άη Στράτη! Τα κάποια μισόλογα για να δικαιολογήσουν τα πράγματα από την πλευρά της κυβέρνησης, μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ υπουργός Εξωτερικών - αλλά και πρωθυπουργός!

Η κυρία Ντόρα, με το πλατύ χαμόγελο, ενδιαφέρεται για το πόσα άλμπουμ με φωτογραφίες της θα γεμίσει. Μη σας φαίνεται παράξενο. Τρέχει από δω κι από κει και φωτογραφίζεται αδιακρίτως. Σου λέει ότι η επιδίωξή της να πάρει κάποτε το χρίσμα της αρχηγίας της Νέας Δημοκρατίας και στη συνέχεια να διεκδικήσει την πρωθυπουργία της χώρας, χρειάζεται "προϊστορία" - έστω φωτογραφική! Κατά τ' άλλα οι πολιτικές αναλύσεις και τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου έχουν αφιερώσει πολλά στην "πρωθυπουργική οργή για τα προσωπικά παιχνίδια της υπουργού" (Επενδυτής, 3.3.2007), στο γεγονός ότι η Ντόρα επιθυμεί διακαώς "να καταγραφεί ως αδιαμφισβήτητη διάδοχος του Καραμανλή, όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα". Αυτό, βεβαίως, είναι δική της δουλειά και δεν με απασχολεί, όσο η υπουργική της δραστηριότητα που δείχνει να κινείται στα πατήματα του πατέρα της, ο οποίος παρά τα χρονάκια του δεν λέει να το βάλει κάτω και συνεχίζει να "βυσσοδομεί" (όπως έλεγε κι ο πατέρας μου).

Στη φωτογραφία (από το προσωπικό της site): Ουάσιγκτον: 24 Μαρτίου 2006. Με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ κύριο George Bush στο πλαίσιο εκδήλωσης της ομογένειας... Τι ευτυχία!

Είναι όλοι ίδιοι;

Αφορμή για τούτο το σημείωμα, μου έχει δώσει η τακτική του ΚΚΕ που έχει κυριολεκτικά "εκτραπεί", βάζοντας όλους τους άλλους στο ίδιο τσουβάλι! Ιδιαίτερα τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για έναν πολύ απλοϊκό συλλογισμό αλλά και για ένα άκρως επικίνδυνο παιχνίδι. Η ιστορία της κάθε παράταξης είναι γνωστή. Η Δεξιά είναι γνωστό πλέον ποια συμφέροντα εξυπηρέτησε στα χρόνια που κυβερνούσε (και κυβερνά) τον τόπο. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένος, τα κόμματα εξυπηρετούν ταξικά συμφέροντα.. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν κάπως θολώσει. Ωστόσο, για να προλάβω, πρέπει να πω ότι η εξίσωση ιδιαίτερα των δυο μεγάλων κομμάτων, ξεχνώντας την ιστορία και την προσφορά του καθενός, τα τελευταία π.χ. εξήντα χρόνια, για να μην πάμε πιο παλιά, εξυπηρετεί μόνο αυτές που πάντα λέγονται και δεν ονοματίζονται ως "σκοτεινές δυνάμεις" που απεργάζονται διάφορα σχέδια εκτροπών.

Είναι λυπηρό όταν απλοί άνθρωποι, μεροκαματιάρηδες, του μόχθου και της βιοπάλης καταλήγουν αβασάνιστα στο συμπέρασμα ότι όλοι οι πολιτικοί και συνεπώς όλα τα κόμματα είναι ίδια! Είναι επικίνδυνο παιχνίδι γιατί εκτρέφει τον αμοραλισμό και εξουδετερώνει όλες τις ηθικές αντιστάσεις. Το λεγόμενο "σύνδρομο του οδοστρωτήρα" έχει σαν αποτέλεσμα την ισοπέδωση των πάντων. Το ψευτοδίλημμα ότι όλοι είναι ίδιοι, είναι ιδιαίτερα ενισχυμένο τα τελευταία χρόνια, μετά την κατάρρευση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης. Με την κατάρρευσή της χάθηκε ένα ουσιαστικό σημείο αναφοράς των "κολασμένων της γης", έστω και σ' εκείνη τη χοντροκομμένη μορφή που εμφανιζόταν. Τούτο το τελευταίο αφορά, ιδιαιτέρως τους νεότερους που δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν αναγκαίους συνδυασμούς για να βγάλουν σωστά συμπεράσματα.

Να μιλήσουμε για πρότυπα; Μα τα πρότυπα προϋποθέτουν αδιατάρακτες βεβαιότητες. Σε ποιες βεβαιότητες να στηριχτούμε όταν φροντίσαμε όλοι μας ή τα παντοειδή "πρακτορεία" που μας πολιορκούν, να τις αμφισβητήσουμε και με τη συνδρομή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα μην ύματα τώρα φτάνουν παντού με ευκολία. Είναι περίεργη η συστηματική προσπάθεια πολλών αναλυτών και σχολιαστών να βάλουν σε ίση μοίρα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, παρόν και παρελθόν, τωρινή κυβέρνηση και προηγούμενη κυβέρνηση.

Αλλά ο αναλυτής ή σχολιαστής ξεχνά ότι η δουλειά του είναι να ρίχνει άπλετο φως στα γεγονότα. Κι αν πάρει θέση, αυτό γίνεται για να φωτίσει ορισμένες πλευρές για να οδηγήσει το κοινό στην πληρέστερη κατανόηση όχι μόνο των αναπτυσσόμενων επιχειρημάτων αλλά και του προβλήματος στο σύνολό του. Όταν μιλάει π.χ. ο Γιώργος Κύρτσος, είναι σαν να ακούς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ή σα να "εκφράζεται" κάποιος παθιασμένος νεοδημοκράτης. Δεν υπάρχει δυστυχώς ψύχραιμη σκέψη και ματιά. Είναι αλήθεια ότι έχουν χάσει το στοίχημα με την αντικειμενικότητα.

Ο κ. Κύρτσος κάποτε (το 2003) κατηγορούσε ευθέως τον πρόεδρο της Ν.Δ. Κώστα Καραμανλή ότι με τη στρατηγική που ακολουθεί δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, αλλά τα συμφέροντα του επιχειρηματία Βαρδή Βαρδινογιάννη. Ήταν τότε που είχε γράψει και εκδώσει το βιβλίο του "Ο μυστικός πόλεμος των εξουσιών" και μεταξύ άλλων μιλούσε για «βαρδινογιαννικό κύκλωμα της Ρηγίλλης» μέρος του οποίου αποτελεί και ο εκπρόσωπος του κόμματος Θόδωρος Ρουσόπουλος... Τώρα προφανώς τα έχει ξεχάσει και μάλιστα "συμβιώνει" στα παράθυρα με τη σύζυγο του Ρουσσόπουλου!

[Στη φωτογραφία, η γέφυρα Ρίου Αντίρριου. Είναι δυνατό να αμφισβητηθεί ότι πρόκειται για ένα τεράστιο έργο, τέτοιο που κάθε εκατό χρόνια γίνεται; Αντιθέτως μπορεί να αμφισσβητηθεί η επιχείρηση της Νέας Δημοκρατίας να προβάλει ως μεταρρυθμίσεις κάποιες διευθετήσεις που κάνει]

ioannisxen... χαίρε!

Με το που διάβασα την προτροπή στους φίλους που σε διαβάζουν για να επισκεφθούν το blog μου ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι συγκινήθηκα. Προσοχή: χρησιμοποιώ κυριολεκτικά την ελληνική γλώσσα. Κι αυτό από το γεγονός ότι έχω εντοπίσει πως και πολυγράφος είσαι αλλά και η ευρύτητα των ζητημάτων που σε απασχολούν, εν πολλοίς με "ενοχλούν" κι εμένα είτε θετικά με απασχολούν. Πρέπει να σου πως ότι έπαψα εδώ και δυο χρόνια να είμαι μάχιμος δημοσιογράφος κι έχω βρει την υγειά μου γράφοντας εδώ. Επειδή, λοιπόν, κατά μια έννοια είμαστε "συνάδελφοι" - έστω στο διαδίκτυο - πρέπει να μου δώσεις μια διεύθυνσή σου για να σου στείλω το βιβλίο μου και σε λίγες μέρες το θεατρικό περιοδικό μου. Αλλά και για να αποδώσω τα του Καίσαρος, παραθέτω τη δική σου διεύθυνση:

http://mesokosmos.blogspot.com/

O δια της χειραψίας λόγος τιμής είναι απόλυτα δεσμευτικός...

Aνταλλαγής επιστολών συνέχεια, μεταξύ του Σπύρου Eυαγγελάτου και του προέδρου του Eλληνικού Φεστιβάλ A.E., Γιώργου Λούκου. «Eιρωνικό και υπεροπτικό ύφος» διέκρινε ο κ. Eυαγγελάτος σε κάποια σημεία της επιστολής του κ. Λούκου. «Eίναι η ειρωνεία που πηγάζει από τη σιγουριά της εξουσίας. Mιας εξουσίας που διαθέτει την ισχύ να επιβάλλει τις θελήσεις της. Eτσι κι εγώ στέκω απέναντί της μόνος, σαν μια φωνή που επιμένει -και θα επιμένει- να μην πνιγεί» καταλήγει η επιστολή.

Λίγο πιο πριν ο κ. Eυαγγελάτος είχε σταθεί στο θέμα της υπόσχεσης για την παρουσία του στην Eπίδαυρο, θυμίζοντας στον κ. Λούκο ότι «δώσαμε τα χέρια. O δια της χειραψίας λόγος τιμής είναι απόλυτα δεσμευτικός για όποιον σέβεται αυτή την έννοια. Για μένα στάθηκε γνώμονας σ' όλη μου τη ζωή». Στη συνέχεια αναφέρεται στο θέμα της παράβασης των «Σφηκών», υπογραμμίζοντας: «Kρίμα. Yπολόγιζα στο λεπτό σας γούστο και στο χιούμορ σας. Tον καιρό του Aριστοφάνη φαίνεται πως οι αποδέκτες των σχολίων του ήταν λιγότερο εύθικτοι».

Oσον αφορά στους νέους και την Eπίδαυρο τονίζει ότι ο κ. Λούκος στην απάντησή του «παραθέτει ονόματα σκηνοθετών του Hρωδείου. Aπολύτως άσχετο». Kαι σχολιάζει την απάντηση του προέδρου ότι το «πλήρες πρόγραμμα της Eπιδαύρου θα ανακοινωθεί προσεχώς. Δηλαδή πότε προσεχώς; Mπήκε Mάρτης και το Φεστιβάλ αρχίζει τον Iούνιο. Aλλα περιμέναμε από τη δική σας ευρωπαϊκή οργανωτικότητα».

Στον συλλογισμό περί νέων στοιχείων στην Eπίδαυρο ο κ. Eυαγγελάτος αντιτάσσει με παραδείγματα ότι όλα (άνοιγμα στην όπερα, ξένοι θίασοι και συμμετοχή ξένων σκηνοθετών σε ελληνικούς θιάσους) έχουν γίνει στο παρελθόν. Για τα οικονομικά των «Σφηκών» σημειώνει ότι ήταν λάθος που δεν «προέβλεψε το φεστιβάλ ότι θα χρειαζόταν και μια δεύτερη παράσταση» για να μηδενιστεί το κόστος της παραγωγής». (Έθνος, 2/3/2007)

Η σιγουριά της εξουσίας!

Με τέσσερις λεξούλες ο Ευαγγελάτος έδωσε το στίγμα της (νέας) διεύθυνσης του Ελληνικού Φεστιβάλ. Ο κ. Λούκος φυσικά το δείχνει ότι η εξουσία έχει τη δύναμη να επιβάλει τη θέλησή της, χωρίς να λογαριάζει τίποτα. Και γι' αυτό αν παρατηρήσει κανείς με προσοχή τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες, τα σχετικά με την "αλληλογραφία" Λούκου - Ευαγγελάτου, θα συμπεράνει εύκολα ότι η δημοσιογραφική "λογική" παίρνει το μέρος της "εξουσίας". Αναγνωρισμένος μεν ο Ευαγγελάτος, σου λέει, αλλά η εξουσία τώρα είναι ο Λούκος!

Δεν κάνει ο υπεύθυνος του Φεστιβάλ καμιά αναφορά στα οικονομικά. Αναρωτιέται κι ερωτά ο Ευαγγελάτος [κι εγώ]: Δεν νομίζετε [κ. Λούκο] ότι είναι τουλάχιστον ιδιότυπο το να μην έχετε παρουσιάσει λεπτομερή ισολογισμό: έσοδα και έξοδα κάθε συγκροτήματος; Θυμάμαι ότι κάποτε όταν γινόταν συνέντευξη τύπου στον ΕΟΤ για το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών, το πρώτο που ρωτούσαμε οι δημοσιογράφοι ήταν για τον προϋπολογισμό των εκδηλώσεων - πόσο κόστισαν κ.λπ. Σήμερα δεν ξέρω τι ρωτούν οι δημοσιογράφοι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν φτάνει να περιμένουν να σφίξουν το χέρι του διευθυντή και να πάρουν τις προσκλήσεις για τις εκδηλώσεις! Ή ορισμένοι να συνεννοηθούν ώστε γίνουν και συνεργάτες του Φεστιβάλ, γράφοντας διάφορα κείμενα στο έντυπο πρόγραμμά του.

Για να επανέλθω στον κ. Λούκο: Όταν έγραφα ότι δεν είναι ενημερωμένος και γι' αυτήν ακόμη την ιστορία του Φεστιβάλ, φαίνεται ότι έχει δόσεις αλήθειας. Ο Ευαγγελάτος του τα "χώνει"με τον τρόπο του. Και όπερα έχει παρουσιαστεί και μεγάλοι ξένοι σκηνοθέτες έχουν περάσει. Ο κ. Λούκος μας περνάει για "ιθαγενείς". Είναι σαφές ότι [επανέρχομαι] δεν χρειάζεται το Ελληνικό Φεστιβάλ να γίνει Φεστιβάλ της Αβινιόν [όποιος θέλει Φεστιβάλ της Αβινιόν, πάει στην Αβινιόν]. Να γίνει ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ! Μπορεί; Ο ποδηλάτης της φωτογραφίας είναι επαγγελματίας και δεν υπάρχει περίπτωση να γκρεμοτσακιστεί. Ας αποδείξει και ο κ. Λούκος ότι ξέρει τι κάνει για να μην γκρεμοτσακιστεί!

"Δεν δεσμεύθηκε από τον λόγο τιμής που δώσαμε"!

Νέα επιστολή Σπύρου Ευαγγελάτου κατά Γιώργου Λούκου (η φωτογραφία είναι της περασμένης χρονιάς, το 2006, όταν το Αμφι-Θέατρο παρουσίασε τους Σφήκες στο Ηρώδειο): «Δεν δεσμεύθηκε από τον λόγο τιμής που δώσαμε»!

Ο δημόσιος διάλογος ανάμεσα στον Σπύρο Ευαγγελάτο και τον πρόεδρο του Ελληνικού Φεστιβάλ για τη μη συμμετοχή του Αμφι-Θεάτρου στο φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου συνεχίζεται με απαντητική επιστολή του πρώτου, ο οποίος σχολιάζοντας το «υπεροπτικό ύφος» της επιστολής του Γιώργου Λούκου θεωρεί ότι «η ειρωνεία πηγάζει από τη σιγουριά της εξουσίας που έχει την ισχύ να επιβάλει τις θελήσεις της», ενώ «εγώ στέκω απέναντί της μόνος, σαν μια φωνή που επιμένει να μην πνιγεί».

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος απευθυνόμενος δημοσίως στον Γιώργο Λούκο επιμένει ότι η υπόσχεσή του για τη συμμετοχή του Αμφι-θεάτρου στα Επιδαύρια έγινε μεν διά λόγου, αλλά... «σας θυμίζω ότι δώσαμε τα χέρια. Ο διά της χειραψίας λόγος τιμής είναι απόλυτα δεσμευτικός για όποιον σέβεται αυτή την έννοια». Για την Παράβαση των «Σφηκών», όπου διακριτικά σχολιάσθηκε η απομάκρυνση του θεάτρου από την Επίδαυρο, σχολιάζει την έλλειψη χιούμορ, ενώ σχολιάζοντας το «άνοιγμα στην όπερα» που αναφέρει ο διευθυντής του Φεστιβάλ σημειώνει πως «αυτό έχει ήδη γίνει από το 1960, όπως η συμμετοχή ξένων σκηνοθετών σε ελληνικούς θιάσους ή η εμφάνιση στην Επίδαυρο ξένων θιάσων».

Για το κόστος των «Σφηκών», που κατά τον Γιώργο Λούκο υπερέβαινε τις εισπράξεις, αν και τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν επισημαίνει: «Σύνηθες φαινόμενο είναι διεθνώς μια υψηλών προδιαγραφών καλλιτεχνική παραγωγή να μην καλύπτει τα έξοδά της. Γι' αυτό και οι κρατικές επιχορηγήσεις. Στη δική μας περίπτωση όμως, όπου γεμίσαμε το Ηρώδειο και διώξαμε περί τα 1.000 άτομα, την ευθύνη φέρουν οι σύμβουλοί σας, που δεν προέβλεψαν ότι θα χρειαζόταν και μια δεύτερη παράσταση με μηδενικό κόστος για σας και διπλάσιες εισπράξεις. Αλλά αφού θίγετε το οικονομικό θέμα, δεν νομίζετε ότι είναι τουλάχιστον ιδιότυπο το να μην έχετε παρουσιάσει λεπτομερή ισολογισμό: έσοδα και έξοδα κάθε συγκροτήματος;».

Τέλος, για την πολυετή παρουσία του Αμφι-Θεάτρου στην Επίδαυρο υποστηρίζει: «Έμμεσα κατακρίνετε όλες τις από τριακονταετίας διοικήσεις του Φεστιβάλ, διότι επέλεγαν και το Αμφι-Θέατρο. Ήταν όλοι εκείνοι ανίδεοι και αφελείς; Χρηματοδοτούσαν ένα θέατρο που απασχόλησε πολλές εκατοντάδες εργαζομένων σε κάθε τομέα, έδωσε κάποιες λαμπρές παραστάσεις και εκπροσώπησε επάξια τη χώρα μας, σε πάνω από 30 διεθνή Φεστιβάλ;». (Τα Νέα, 02/03/2007)

Αντίλογος Ευαγγελάτου προς Γ. Λούκο

Επανέρχεται ο Σπύρος Ευαγγελάτος και με νέα επιστολή του σχολιάζει τα όσα απάντησε ο πρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργος Λούκος ως προς τη μη ένταξη του «Αμφι-Θεάτρου» στα φετινά Επιδαύρια. Με τη σειρά του:

* Θυμίζει στον κ. Λούκο ότι κατά την περσινή συνάντησή τους, όταν εκείνος του ζήτησε να αρκεστεί στο Ηρώδειο, βεβαιώνοντάς τον ότι το «Αμφι-Θέατρο» θα επιστρέψει στην Επίδαυρο το 2007, «δώσαμε τα χέρια. Ο διά της χειραψίας λόγος τιμής είναι απόλυτα δεσμευτικός για όποιον σέβεται αυτή την έννοια [...]».

* Σχολιάζει τη φιλοσοφία του Γιώργου Λούκου για την Επίδαυρο, η οποία αφορά μεταξύ άλλων: «το "άνοιγμα στην όπερα" (αλλά αυτό έχει γίνει ήδη από το 1960, όπως και εκδηλώσεις με τον Κάραγιαν, τον Μπεζάρ) ή τη συμμετοχή ξένων σκηνοθετών σε ελληνικούς θιάσους (αλλά κι αυτό έχει γίνει με τον Ρονκόνι, τον Λάνγκχοφ) ή την εμφάνιση στην Επίδαυρο ξένων θιάσων (που και πάλι έχει γίνει με αγγλικούς και ιταλικούς θιάσους)».

* Δέχεται τη διαβεβαίωση του κ. Λούκου ότι το κόστος της παράστασης των «Σφηκών» στο Ηρώδειο, όπου εξαντλήθηκαν όλα τα εισιτήρια, υπερέβαινε κατά πολύ τις εισπράξεις. Απαντά όμως ότι «είναι σύνηθες φαινόμενο διεθνώς, μια υψηλών προδιαγραφών καλλιτεχνική παραγωγή να μην καλύπτει τα έξοδά της. Γι' αυτό και οι κρατικές επιχορηγήσεις». Και εν προκειμένω, θεωρεί ότι «στη δική μας περίπτωση, όπου γεμίσαμε το Ηρώδειο και διώξαμε περί τα 1.000 άτομα, την ευθύνη φέρουν οι σύμβουλοί σας που δεν προέβλεψαν ότι θα χρειαζόταν μια δεύτερη παράσταση με μηδενικό κόστος για σας και διπλάσιες εισπράξεις».

* Χαρακτηρίζει «τουλάχιστον ιδιότυπο» το γεγονός ότι ο πρόεδρος του Φεστιβάλ δεν έχει ακόμα παρουσιάσει «λεπτομερή ισολογισμό: έσοδα και έξοδα κάθε συγκροτήματος».

* Εξοργίζεται καθώς «έμμεσα κατακρίνετε όλες τις από τριακονταετίας διοικήσεις του Φεστιβάλ διότι επέλεγαν και το "Αμφι-Θέατρο" [...] Ήταν όλοι εκείνοι ανίδεοι και αφελείς; Και στη συνέχεια -με άκομψο τρόπο- γράφετε ότι το Φεστιβάλ "χρηματοδοτούσε τις σκηνοθεσίες μου". Ναι, κύριε Λούκο, χρηματοδοτούσε ένα θέατρο που απασχόλησε πολλές εκατοντάδες εργαζομένων σε κάθε τομέα, έδωσε κάποιες λαμπρές παραστάσεις και εκπροσώπησε επάξια τη χώρα μας σε πάνω από 30 διεθνή Φεστιβάλ».

* Και τελειώνοντας, ο κ. Ευαγγελάτος δεν αφήνει «ασχολίαστο το ειρωνικό και υπεροπτικό ύφος κάποιων σημείων της επιστολής σας. Είναι η ειρωνεία που πηγάζει από τη σιγουριά της εξουσίας. Μιας εξουσίας που διαθέτει την ισχύ να επιβάλλει τις θελήσεις της. Έτσι, εγώ στέκω απέναντί της μόνος, σαν μια φωνή που επιμένει -και θα επιμένει- να μην πνιγεί». (Ελευθεροτυπία, 2/3/2007)

Σπ. Eυαγγελάτος: Είχε δεσμευθεί ο Γ. Λούκος

Eμμένει ο Σπύρος Eυαγγελάτος ότι ο διευθυντής του Eλληνικού Φεστιβάλ Γιώργος Λούκος αθέτησε την υπόσχεση που του είχε δώσει πέρυσι ότι φέτος θα μετείχε στα Eπιδαύρια. Σε νέα «ανοιχτή» επιστολή του, απαντώντας στον κ. Λούκο, ο δημιουργός του Aμφι-Θεάτρου αναφέρει μεταξύ άλλων: «Eίμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν προσπαθείτε να θυμηθείτε επακριβώς την περσινή συνάντησή μας»... O κ. Eυαγγελάτος αναφέρει ότι δεν έλαβε απάντηση στο ότι «στην Eπίδαυρο δεν μπαίνουν νέοι αλλά συνομίληκοί του» και σχολιάζει δηκτικά το γεγονός ότι μπήκε Mάρτης και οριστικό πρόγραμμα της Eπιδαύρου δεν έχει ανακοινώσει ο κ. Λούκος - «άλλα περιμέναμε από τη δική σας ευρωπαϊκή οργανωτικότητα», γράφει. Aμφισβητεί τα ανοίγματα Λούκου στην Eπίδαυρο (όπερα, ξένοι θίασοι, ξένοι σκηνοθέτες σε ελληνόφωνες παραστάσεις) - «έχουν ξαναγίνει» λέει- και αναφερόμενος στα οικονομικά του E. Φ. επισημαίνει ότι «είναι τουλάχιστον ιδιότυπο να μην έχετε παρουσιάσει λεπτομερή ισολογισμό, έσοδα και έξοδα κάθε συγκροτήματος». Tέλος, επισημαίνει «ειρωνικό και υπεροπτικό ύφος» στην απάντηση Λούκου «η ειρωνεία που πηγάζει από τη σιγουριά της εξουσίας», λέει. (Η Καθημερινή, 2/3/2007)

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 1, Μάρτης – Απρίλης 1984

Αφιέρωμα στη Μάσκα
Ρένα Περέλη-Κοντογιάννη «Το άλλο πρόσωπον» - Α.Δ.Ι. Μεταξάς «Μέσο επικοινωνίας» - Ντονάτο Σαρτόρι «Ιστορία, εξελίξεις και εφαρμογές» - Τζιόρτζιο Στρέλερ «Ποίηση… βιοτεχνική» - Μικρή βιβλιογραφία για τη Μάσκα

Άρθρα – μελέτες
Χρήστος Σαμουηλίδης «Τα Μουτσούνας (Οι Μάσκες) των Σουρμένων». Μια άγνωστη παραλλαγή του λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου του Πόντου
Βάλτερ Πούχνερ «Εισαγωγή στην έννοια του θεάτρου» (Η ουσία του θεάτρου – Τι είναι θέατρο – Η επί σκηνής απάτη – Το θέατρο μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς – Το μέλλον του θεάτρου)
George Steiner «Λογοτεχνικές και φιλοσοφικές ερμηνείες της Αντιγόνης»
Γιάγκος Ανδρεάδης «Αυτογνωσία και αναγνώριση στον Ίωνα του Ευριπίδη»
Κώστας Βάντζος «Τι απέγινε το κίνημα αντεργκράουντ στη Νέα Υόρκη». Συνέντευξη με τον Τζόζεφ Τσέικιν
Γιώργος Λεωτσάκος «Η ιστορία, η εποχή, η σημασία του Δαχτυλιδιού της Μάνας του Μανώλη Καλομοίρη»

Κριτική παραστάσεων
Γιάννης Βαρβέρης «Εθνικό Θέατρο 1982-’83: Συνοπτική κριτική αποτίμηση παραστάσεων. Διονύσης Λιάρος «Ο αγώνας για το απρόσιτο ευτυχία υψηλή (αλλά) και οδυνηρή». Μια διαφορετική προσέγγιση του έργου και της παράστασης Αρχιτέκτονα Σόλνες

Βιβλία
Κώστας Καλημέρης «Αναζητώντας τον Μπρεχτ». Για το βιβλίο Ο Μπρεχτ και ο διαλεκτικός λόγος του Πέτρου Μάρκαρη. Γιώργος Μαρκόπουλος «Η αμετροέπεια των αταλάντων». Για το βιβλίο Τολμώ της Σπεράντζας Βρανά»

Πλήρες έργο
Γιώργος Αρμένης Το Σαξόφωνο

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 2, Μάης – Ιούνης 1984

Χορικά
Νίκος Λαγκαδινός «Αποκέντρωση, αλλά πώς;», «Έξω από το Θέατρο των Εθνών» - Βασίλης Μητσάκης «Ποιοι θα σώσουν το θέατρο;» - Πάνος Σκουρολιάκος «Φτάνει η έδρα Θεατρολογίας;» - Περικλής Κουκουβίνος «Η Επιθεώρηση» - Κώστας Καλημέρης «Η ιστορία που χάνεται (ή τι μένει από μια παράσταση) - Κωστούλα Μητροπούλου «Το νεοελληνικό θέατρο»

Το κοίλον και τα κυρτά
Θεατροπόρος: Τρεις «δρώμενοι». Διονύσης Παπαγιαννόπουλος – Δήμος Σταρένιος – Κούλης Στολίγκας

Αφιέρωμα στο Αρχαίο Δράμα
Ανδρέας Παναγόπουλος «Το αρχαίο δίκαιο του πολέμου και η κλασική δραματουργία. Απόηχοι του Αριστοφάνη»
Βάλτερ Πούχνερ «Ο Φώτος Πολίτης ως σκηνοθέτης αρχαίας τραγωδίας. Οι επιδράσεις του Μαξ Ράινχαρτ στο ελληνικό θέατρο του 20ού αιώνα»
Πέπη Ρηγοπούλου «Ζωγραφική σκηνοθεσία στο έργο του Γιάννη Τσαρούχη. Πρώτες σημειώσεις στις μακέτες του ζωγράφου για το αρχαίο δράμα»
Γιάγκος Ανδρεάδης «Το ταξίδι του Διονύσου και ο νόστος στις Βάκχες του Ευριπίδη
Ευριπίδη Βάκχες. Μετάφραση Γιώργου Χειμωνά (απόσπασμα για τα «δρώμενα»)
Γιάννης Καραχισαρίδης «Μια ανάγνωση στις Νεφέλες του Αριστοφάνη»
Κώστας Καλημέρης «Η αισθηματολογία της πρόβας». Με αφορμή τις Νεφέλες μέσα από μια σειρά συναντήσεων με τον σκηνοθέτη Κώστα Μπάκα
Λίνα Παπαϊωάννου «Προβλήματα ερμηνείας του αρχαίου δράματος». Συνεντεύξεις με τους σκηνοθέτες Γιώργο Ρεμούνδο και Νίκο Περέλη
Σωτήρης Χαβιαράς «Η Αντιγόνη από Εσκιμώους»

Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Αγρινίου. Τρεις μήνες δραστηριότητας

Α. Ιωάννου «Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης”. Σύντομο χρονικό μιας θετικής πορείας»

Δρώμενα
Βασίλης Πλάτανος «Οι Μάηδες, ένα διονυσιακό πανηγύρι. Λαϊκά δρώμενα στη Μακρινίτσα»

Βιβλία
Κώστας Καλημέρης «Κείμενα για το θέατρο του Βσέβολοντ Μέγιερχολντ». Βαγγέλης Χατζηβασιλείου «Τρεις μελέτες για το κωμειδύλλιο. Το κωμειδύλλιο τού Στάθη Ιω. Δρομάζου και Το κωμειδύλλιο και το θέατρο της αστικής πνευματικής αναγέννησης του 19ου αιώνα τού Μ.Μ. Παπαϊωάννου και Το κωμειδύλλιο τού Θόδωρου Χατζηπανταζή.

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 3-4, Ιούλης – Σεπτέμβρης 1984

Χορικά
Νίκος Λαγκαδινός «Οι εχθροί του θεάτρου», «Για το Εθνικό οι…καμπάνες», «Η θεατρική αγορά» - Γιάννης Καραχισαρίδης «Θεωρία και πράξη στο θέατρο» - Σάββας Πατσαλίδης «Κείμενο-παράσταση και η διαλεκτική των σημείων» - Μάγια Λυμπεροπούλου «Ο μάστορας-ηθοποιός» - Κώστας Καλημέρης «Οι αναγνώστες-θεατές» - Περικλής Κουκουβίνος «Το κέντρο και η περιφέρεια»

Το κοίλον και τα κυρτά
Θεατροπόρος: Η φωνή των Ηθοποιών και οι Κρατικές Σκηνές

Αφιέρωμα στη Μαριονέτα

Γιάγκος Ανδρεάδης «Θείον θαύμα. Σκέψεις για την αρχαία μαριονέτα»
Πέπη Ρηγοπούλου «Η μαριονέτα στο έργο του P. Klee. Πώς ένας ζωγράφος στήνει θέατρο» - «Η αθωότητα του θηρίου και η νοσταλγία του ποιητή. Διαβάζοντας το δοκίμιο του Κλάιστ για τη μαριονέτα»
Θόδωρος Δυρραχινός «Η Αυτού Μεγαλειότης TOONE o VII και οι μαριονέτες των Βρυξελλών»
Αντρέας Ιωάννου «Ενάντια στην εκπόρνευση του θεάτρου. Η Ραμακιέν σταθμός στην πορεία του Μαριονεττεάτερ (της Σουηδίας)»
Ιόλη Ανδρέου «Παίζοντας Κλάιστ… Η μαριονέτα από το κείμενο στην πράξη. Theater K»
Κατερίνη Αντωνακάκη «Η Μαριονέτα στη Λυών»
Βάλτερ Πούχνερ «Το λαϊκό παραδοσιακό κουκλοθέατρο στα Βαλκάνια»
Μαρία Βελλιώτη «Οι κούκλες του Χρ. Κονιτσιώτη στη συλλογή του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος»

Πλήρες έργο

Ραμόν ντελ Βάλλιε Ινκλάν Το χάρτινο Ρόδο. Μελόδραμα για μαριονέτες (μετάφραση Λέανδρου Πολενάκη και εισαγωγή: «Πεθαίνοντας έναν αρχέτυπο θάνατο…»)

Κείμενα για τον Βυσσινόκηπο του Άντον Τσέχοφ
Marie-Louise Bablet «Το καθημερινό και η μεταφορά. Ο Βυσσινόκηπος του Ότομαρ Κρέτσνα»
Otomar Krejca «…προς ηθοποιούς»
Loucien Pentilier «Αναζητώντας το νόημα μιας παράξενης κωμωδίας»
Colette Godard «Ιστορίες θεάτρου, έρωτα και τείχους»
Giorgio Strehler «Ο Βυσσινόκηπος, έρευνα για το χρόνο»
Peter Brook «Ο Βυσσινόκηπος, μια απέραντη ζωτικότητα»
Georges Banu «Αυτό που θυμόμαστε…»
Kirsikka Siikala «Ο Βυσσινόκηπος του Έφρος»

Άρθρα – μελέτες

Pierre Vidal-Naquet «Ο Οιδίπους στη Βιτσέντσα και στο Παρίσι, δυό στιγμές μιας ιστορίας»
Βάλτερ Πούχνερ «Ο σκηνικός χώρος στο Κρητικό Θέατρο»
Μιχάλης Βιρβιδάκης «Ένα workshop πάνω στον Κρητικό Πόλεμο 1645-1669, από τους Ruben Fraga & Jorge Bernardi»

Δημήτρης Κωτσής «Actors Studio, μύθος και πραγματικότητα. Συνεντεύξεις με τους Walter Lott και Ανδρέα Βουτσινά”

Πλάτων Μαυρομούστακος «Έρευνα της θεατρικής δραστηριότητας σε Αθήνα και Πειραιά, 1974-1984»

Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Λάρισας

Γιάννης Γκίκας «Το ερασιτεχνικό θέατρο στην Αγιάσο, μια άγνωστη ιστορία 100 χρόνων»
Σπύρος Κοκκίνης «Μια παράσταση της Αντιγόνης στη Γερμανία το 1882»
Χάρης Καμπουρίδης «Σε ποια γλώσσα “σκέφτεται” ο δημιουργός;»

Βιβλία
Δανιήλ Ι. Ιακώβ «Ανιχνεύοντας την αρχαία τραγωδία. Όροι και μετασχηματισμοί στην αρχαία ελληνική τραγωδία του Νίκου Χουρμουζιάδη»

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 5-6, Οκτώβρης – Δεκέμβρης 1984

Χορικά
Νίκος Λαγκαδινός «Θα σωθεί επιτέλους το Θέατρο του Διονύσου!», «Τα βραβεία και η ευθύνη», «Το θέατρο της φυλακής», «Επιθεώρηση και ιδεολογία», «Σιωπηρές επιδοτήσεις» - Κώστας Καλημέρης «Χρωματιστές γυναίκες: Τα πρόσωπα, η μουσική και το κοινό τους» - Γ.Κ. Καραβασίλης «Οι άλλες τέχνες, το θέατρο και μια κρίση αλλιώτικη»

Το κοίλον και τα κυρτά
Θεατροπόρος: «Δευτέρα η ψυχαγωγός»

Αφιέρωμα στον Μαριβό
Bernard Dort «Μαριβό, το θέατρο της νιότης»
Antoine Vitez «Μαριβό, η νοσταλγία»
Marcel Arland «Ο Μαριβό και οι Ιταλοί ηθοποιοί. Μια ευτυχής συνεργασία»
Jacques Scherer «Το παιχνίδι της αλήθειας και τα γλωσσικά παιχνίδια στο θέατρο του Μαριβό»
Εργοβιογραφία Μαριβό (επιμέλεια: Βίκτωρ Αρδίττης)

Πλήρες έργο
Pierre Carlet de Chamblain de Marivaux Η Φιλονικία (La Dispute). Μετάφραση: Κλαίρη Μιτσοτάκη

Δρώμενα
Γ.Κ. Χατζόπουλος «Τα δρώμενα στο Αντρεάντων Πόντου και η σχέση τους με τα αρχαία ελληνικά»

Άρθρα – μελέτες
Βάλτερ Πούχνερ «Ο ποιητικός χαρακτήρας της ελληνικής τραγωδίας – Η σημειωτική προσέγγιση των Τσέχων στρουκτουραλιστών τού μεσοπολέμου»
Θόδωρος Γραμματάς «Η παρουσία της Commedia dell’ Arte στο Εφτανησιώτικο Θέατρο του ΙΗ΄ αιώνα. Η περίπτωση της “Ιφιγένειας” του Πέτρου Κατσαΐτη»

Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ιωαννίνων

Μάνος Στεφανίδης «Περιβάλλον και θέατρο, μια σχέση αναγκαστικά αμφίδρομη» και «Το προσωπείο στις πλαστικές τέχνες και το θέατρο»
Sabine Dultz «Μ όπως Μήδεια. Μια συνέντευξη με τον Τζορτζ Ταμπόρι: Βρίσκω αδιάντροπο να έχει δυσφημιστεί τόσο πολύ αυτή η γυναίκα»
Δημήτρης Δεληολάνης «Η Κάρμεν και η κρίση της ανδρικής επιθυμίας»

Κώστας Καλημέρης «Buscando a Carmen»

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 7-9, Ιανουάριος – Ιούνιος 1985

Χορικά
Νίκος Λαγκαδινός «Συσχετισμοί απόψεων (ερμηνεία του αρχαίου δράματος)», «Οι λέξεις και η τρέλα», «Απηυδισμένοι απ’ τα προγράμματα (των θεάτρων)», «Αυτοσεβασμός ή ασυδοσία (η παραθεατρική φιλολογία)», «Η αδυναμία της κριτικής» - Κώστας Καλημέρης «Σκηνή και Χορός»

Το κοίλον και τα κυρτά
Θεατροπόρος: «Έλληνι λόγω»

Αφιέρωμα: Ο Φωτισμός στο θέατρο
Denis Bablet «Φωτισμός και ήχος στο θεατρικό χώρο» - «1793, Φωτισμός»
André Diot «Το φως, ο χρόνος και η ζωή της σκιάς». Συνέντευξη
Pierre Savron «Βλέπω και ακούω τους Ηθοποιούς». Συνέντευξη

Αφιέρωμα στον Λούκα Ρονκόνι
Pierre Vidal-Naquet «Με αφορμή μια παράσταση της Ορέστειας από τον Λούκα Ρονκόνι (1973)»
Jacques Joly «Ο πραγματικός χώρος του κειμένου και η λειτουργικότητα του έργου»
Luca Ronconi «Κοινό πεδίο η γλώσσα. Ο λόγος δεν είναι επικοινωνία. Είναι μέσον. Είναι σχέση…»

Άρθρα – μελέτες
Σάββας Πατσαλίδης «Το κείμενο και η παράσταση / Αριστοτέλης και Αρτό, δυο αντικρουόμενες απόψεις»
Σωτηρία Ματζίρη «Το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και πόσο μας ενδιαφέρει»
Βασίλης Παπαγεωργίου «Η αποκάλυψη στην κλασική Βιέννη. Το Serapions Theater είναι ένας πολύ αξιόλογος θίασος στη Βιέννη…»
Κατερίνα Παπαϊακώβου «Θεατρική αρχιτεκτονική και σκηνογραφία»
Φαίδων Παπαθεοδώρου «Πόλη και θεατρικός χώρος»
Αγνή Κουβελά «Θέατρο και Πολιτιστικό Κέντρο Η Πύλη»
Δημήτρης Δεληολάνης «Όργανο επαλήθευσης ο Κινηματογράφος. Blade Runner και Brazil»
Claudia Provvedini «Θέατρο της Ευρώπης: Μια παραγωγική στροφή. Ο Στρέλερ ανανεώνει την “Ψευδαίσθηση”»
Βεατρίκη Σπηλιάδη «Τέχνη και αισθητισμός»
Tadashi Suzuki «Το Σώμα είναι Κουλτούρα. Θεωρία και πρακτική της μεθόδου εκπαίδευσης των Ηθοποιών»
Arata Isozaki «Το οίκημα του θεάτρου Τόγκα»

Νίκος Λαγκαδινός: «Θεατρική Βιβλιογραφία 1984-85»

Πλήρες έργο
Γιώργος Μανιώτης Το συρματόσχοινο. Εργογραφία Γιώργου Μανιώτη Γιώργος Μανιώτης: «Το θέατρο είναι ένα δροσερό καλοκτενισμένο πάρκο μέσα στην πόλη γεμάτο τροφαντές πάπιες και επηρμένα παγώνια…». Συνέντευξη στην Κατερίνα Ζαμαρία

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 10-11, Ιούλιος- Οκτώβριος 1985

Χορικά
Νίκος Λαγκαδινός «Καταπιεστικοί μηχανισμοί», «Ο Προυστ… χορογράφος», «Οι δερβίσηδες της δημοσιογραφίας», «Εθνικό Θέατρο και αυταπάτες» - Ανδρέας Παναγόπουλος «Σκηνοθέτες και φιλόλογοι», «Ερμηνείες και παρερμηνείες» - Σάββας Πατσαλίδης «Ο θάνατος του Μπεκ», «Θεατρικό υστερόγραφο», «Ο (πολύ)εθνικός Μπρουκ»

Το κοίλον και τα κυρτά
Θεατροπόρος: «Μανιάτικο μοιρολόι»

Αφιέρωμα: Τζιόρτζιο Στρέλερ και Πίκολο Τεάτρο
Μάγια Λυμπεροπούλου «Αναζητώντας τον Τζιόρτζιο Στρέλερ (από μια ραδιοφωνική εκπομπή που τελικά δεν έγινε)»
Maria Grazia Gregori «Το Πίκολο Τεάτρο από το 1947 ως το 1984»
Luciano Codignola «Η Καταιγίδα του Στρίντμπεργκ. Μια διπλή σκηνική γραφή του Στρέλερ»
Giorgio Strehler «Η Τρικυμία του Σέξπιρ», «O Κοριολανός του Σέξπιρ, «Μιλάνο: Για ένα θέατρο της Ευρώπης»
Enrico Groppali «Στρέλερ και Ρονκόνι. Η τυραννία της κλειστής μορφής. Για πρώτη φορά οι δύο σκηνοθέτες συναντώνται σ’ ένα κοινό χώρο: σ’ αυτόν της ψευδαίσθησης και της μεγαλοφυίας των Κορνέιγ και Τζ.Μπ. Αντρεΐνι»

Αφιέρωμα
Δ. Μυταράς, σκηνικά – κοστούμια: Μάνος Στεφανίδης «Ο Δημήτρης Μυταράς και το Θέατρο». Με αφορμή την έκθεση έργων του καλλιτέχνη με τίτλο «Σκηνικά-κοστούμια» στο Αγκάθι

Άρθρα-μελέτες
Μάνος Στεφανίδης «Ζωγραφικός χώρος και θεατρικότητα»
Georges Banu «Αυτά που έρχονται από αλλού»
Δημήτρης Δεληολάνης «Δυο συμπτωματικές εκδοχές του κινέζικου παραδοσιακού Θεάτρου»
Κώστας Βάντζος «Άρθουρ Μίλερ: Τι χρειάζεται το θέατρο;», «Άρθουρ Μίλερ: Εργο-βιογραφία»
Βάλτερ Πούχνερ «Τρεις Έλληνες θεατράνθρωποι στα Βαλκάνια του 19ού αιώνα. Jovan Sterija Popovic – Δημήτριος Δημητρίου – Κυριάκος Αριστίας»

Νίκος Λαγκαδινός «Θεατρική Βιβλιογραφία 1980-83. Μελέτες, μαρτυρίες, έργα, μεταφράσεις»

Heiner Muller «Europa Transit. Χαρτί, ψαλίδι, πέτρα, η πέτρα ακονίζει το ψαλίδι, το ψαλίδι κόβει το χαρτί, το χαρτί σπάζει την πέτρα»

Νίκος Λαγκαδινός «Α. Τάσσος. Χάραξε σε σκληρό ξύλο τη Ρωμιοσύνη»

Πλήρες έργο
Σπύρος Παπαδογεώργος Στο σταθμό. Μονόπρακτο. Σπύρος Παπαδογεώργος «Για το ρεαλιστικό θέατρο. Για το Στρατό και το Θέατρο». Αποσπάσματα από κριτικές για την Άλλη Κυριακή

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 12, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1987

Χορικά
Νίκος Λαγκαδινός «Συνδικαλισμός και η Τέχνη», «Οι αισθήσεις και τα αισθητήρια (για τη Μάγια Λυμπεροπούλου)», «Αριστοφάνης ή Πανούσης;», «Οι ξυλοσχίστες», «Ψευδεπίγραφα και σκοπιμότητες (Η Βουγιουκλάκη στην Επίδαυρο)», «Η απουσία της ιδεολογίας» - Γιάννης Καραχισαρίδης «Παιδεία και εμπειρισμός»

Αφιέρωμα: Χάινερ Μίλερ και Γερμανικό Θέατρο
Νίκος Καραναστάσης «Για να γνωρίσουμε τον Χάινερ Μίλερ. Με αφορμή τη σκηνοθεσία του Κουαρτέτου από τον Πατρίς Σερό»
Νίκος Καραναστάσης «Heiner Müller, σύντομο βιογραφικό σημείωμα»
Heiner Müller «Έχουμε σαν παράδοση τον μονόλογο…». Με αφορμή την έναρξη των γαλλο-γερμανικών συναντήσεων στο Παρίσι, ο ανατολικο-γερμανός συγγραφέας και δραματουργός απαντά σε μερικές ερωτήσεις του Jacques Leenhardt
Heiner Müller «Οι ελληνικοί μύθοι είναι ζωντανοί ανάμεσά μας… γι’ αυτό και το θέατρό μου είναι κλασικό» Συνέντευξη
Ουρς Τζένι – Χέλμουτ Κάραζεκ «Η Γερμανία δεν έπαψε ακόμη να παίζει τους Νιμπελούγκεν». Συζήτηση με τον Χάινερ Μίλερ
Sue-Ellen Case «Από τον Μπρεχτ… στον Μίλερ»
Dieter Kranz «Το θέατρο είναι διάλογος… Αλεξάντερ Λανγκ»
Arno Paul «Το Γερμανικό θεατρικό θαύμα. Ανάλυση δομών»
Colette Godard «Δύο ηθοποιοί-σύμβολα της θρυμματισμένης Γερμανίας. Ο Bernhard Minetti και ο Bruno Ganz μαζί στο Βερολίνο»
Bernard Dort «Ανάμεσα στο θαύμα και την αθλιότητα»
«Τα παράδοξα του δυτικογερμανικού θεάτρου». Συνέντευξη με τον Yvan Nagel
«Η ουτοπία του σκηνογραφικού ορθολογισμού». Πληροφορίες για τον τρόπο που δουλεύει από τη σκηνογραφική ομάδα της Σαουμπίνε
Franz-Xaver Kroetz «Σχετικά με “τ’ αγαπημένα σας” τραγούδια», «Δεν γράφω για πράγματα που περιφρονώ»
Σωτηρία Ματζίρη «Εργοβιογραφία Φραντς-Ξάβερ Κρετς»
Μάριο Πόντζι, Μπερνάρ Σομπέλ, Μπερνάρ Ντορτ, Φραντς Ξάβερ-Κρετς.

Πλήρη έργα
Heiner Müller Εγκαταλελειμένη όχθη – υλικό για Μήδεια – Τοπίο με Αργοναύτες και Περιγραφή Εικόνας. Μετάφραση: Νίκος Καραναστάσης
Franz-Xaver Kroetz Τ’ αγαπημένα σας τραγούδια. Θεατρική παντομίμα σε πέντε μέρη. Μετάφραση: Σωτηρία Ματζίρη
Κατερίνα Παπαϊακώβου Αιών του Νώε. Όπερα από γυαλί σε έξι μέρη, πέντε πράξεις, τέσσερα ταμπλό, σε τρία όνειρα, με δύο οράματα της στιγμής κι έναν αιώνα με μέλλον. Αποσπάσματα – ποίηση Κωστή Τριανταφύλλου

Δρώμενα
Βάλτερ Πούχνερ «Ο Θρακικός Καλόγερος στις θεωρίες απαρχής τού αρχαίου δράματος»

Άρθρα – μελέτες
Gianluca Favetto «Πέτερ Χάντκε. Ένας καθαρός συγγραφέας και η σκηνή. Διαβαίνοντας τα χωριά. Το ανέβασμα αυτού του δραματικού ποιήματος από το Θέατρο Stabile της Τεργέστης…»
Σωτηρία Ματζίρη «Το Καμπαρέ, από τη γέννησή του… Μια ιστορική ανασκόπηση του Καμπαρέ από τη γέννησή του στο Παρίσι του περασμένου αιώνα και μέσα στον μετέπειτα “φυσικό” του χώρο, τη Γερμανία»
Frederic Vitoux «Μια βιεννέζικη νεότητα. Η αυτοβιογραφία του Άρθουρ Σνίτσλερ»
Λίζα Μιχελή «Περίεργον είδος αλητών, περίεργον επάγγελμα ασκούντες. Το λαϊκό θέαμα στην Αθήνα του ΙΘ΄ αιώνα»
Guy Dumur «Ζαν Ανούιγ. Ήταν αιχμάλωτος κι έφυγε…»
Κατερίνα Παπαϊακώβου «Ρίτσαρντ Σίσλακ, η ελληνική συνάντηση»
Νότα Τρίγκα «Τα υπαίθρια θέατρα. Μια άλλη όψη στην Τάρεγκα της Ισπανίας»

Γιώργος Κακουλίδης «Η αλήθεια είναι μάνα της απόδειξης». Συνέντευξη με τον Νίκο Καρούζο
Κώστας Καλημέρης «Demasiado Corazon

Νίκος Λαγκαδινός «Θεατρική βιβλιογραφία 1985-’87»

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 13, Ιανουάριος – Φεβρουάριος 1990

Αφιέρωμα στο Σύγχρονο Αγγλικό Θέατρο
(επιμέλεια: Ασπασία Τομπούλη – Έλση Σακελλαρίδου)
Katharine Worth «Οι φωνές του Σάμουελ Μπέκετ»
Ασπασία Βελισσαρίου «Ακινησία και Λόγος στο θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ
Έλση Σακελλαρίδου «Οι υπαρξιακές πόρτες τού Πίντερ
Σάββας Πατσαλίδης «Η διαλεκτική του είναι και του φαίνεσθαι στο έργο τού Στόπαρντ»
Παναγιώτης Δόμβρος «Βίοι παράλληλοι – ο Τζο Όρτον και το έργο του»
Αθανασία Μπαλτιμά «Οργισμένα Νιάτα - ιδεολογικοί και ψυχολογικοί κώδικες»
Μελίνα Σάρδη «Οι τρεις τρελές μητέρες του φεμινιστικού θεάτρου στην Αγγλία (1958-1962). Shelagh Delaney (1939), Ann Jellicoe (1928), Doris Lessing (1920)»
Ασπασία Τομπούλη «Η δεκαετία του ’60 και το κίνημα του Εναλλακτικού Θεάτρου»
Τζον Μαγκρά «Το λαϊκό θέατρο και οι μεταβαλλόμενες απόψεις στη δεκαετία του ’80». Συνέντευξη
Έλση Σακελλαρίδου «Από το Επικό Θέατρο στο Θέατρο Προπαγάνδας. Διαλεκτική και δογματισμός στο σύγχρονο αγγλικό θέατρο»
Έντουαρντ Μποντ «Το θέατρο που θέλω»
Malcolm Hay «Έντουαρντ Μποντ: Προηγείται η πολιτική ανάλυση και ακολουθεί η αποδέσμευση της δημιουργικότητας»
΄Εντουαρντ Μποντ «Το θέατρο και η διαλεκτική της βίας». Συνέντευξη
Μάρω Γερμανού «Οι αδελφές του Σέξπιρ. Θεματογραφία γυναικών συγγραφέων»
Λουίζ Πέιτζ «Ο κόσμος που ξέρω είναι ένας κόσμος που κατοικείται από γυναίκες». Συνέντευξη
Εικόνες και εξώφυλλα από ελληνικές παραστάσεις αγγλικών έργων.

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 14, Μάιος – Ιούνιος 1995

Αφιέρωμα στον Ιάκωβο Καμπανέλλη
Νίκος Λαγκαδινός «Έτσι ζωντανεύει η ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου… Η συνάντηση με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη»
Βάλτερ Πούχνερ «Φιλολογικές παρατηρήσεις στα θεατρικά έργα τού Ιάκωβου Καμπανέλλη»
Μιχάλης Μερακλής «Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης από πλατείας…»
Θόδωρος Γραμματάς «Χρονικότητα του είναι και διαχρονικότητα του τραγικού. Διαστάσεις της Μοίρας στο έργο τού Ιάκωβου Καμπανέλλη»
Γιώργος Πεφάνης «Τοπίο μέσα σε τοπίο: πρωτεϊσμοί του δραματικού χώρου στο έργο τού Ιάκωβου Καμπανέλλη»
Καίτη Διαμαντάκου «Ο χώρος μιας τριλογίας. Έβδομη μέρα της δημιουργίας – Η αυλή των θαυμάτων – Η ηλικία της νύχτας»
Ειρήνη Χαρίτου «Οι γυναίκες στο έργο τού Ιάκωβου Καμπανέλλη Παραμύθι χωρίς όνομα και Βίβα Ασπασία»
Βάιος Παγκουρέλης «Μια διαδρομή από την καθημερινότητα στη μεταφυσική»
Λέανδρος Πολενάκης «Η Ηλικία της νύχτας – μια παρέμβαση επί προσωπικού κι ένα σχόλιο»
Στέφανος Ληναίος «Μια ανεκτίμητη θεατρική παρουσία»
Ευάγγελος Ν. Μόσχος «Πλάστης προσώπων και δημιουργός ψυχών»
Ιωσήφ Βιβιλάκης «Παραστασιογραφία Ιάκωβου Καμπανέλλη. Μια πρώτη καταγραφή»

Άρθρα – μελέτες
Jean-Marie Piemme «Γνώση και εξουσία: Η σκηνοθεσία». Georges Banu «Το τρεμάμενο σώμα»

Αφιέρωμα: Η μυθοπλασία στο δραματικό λόγο
Ελένη Γκίνη «Ο χορός ως μανία στις Μύγες τού Ζαν-Πολ Σαρτρ»
Αδαμαντία Γκουρνέλου « Η ενεργοποίηση του μύθου στον Προμηθέα του Νικηφόρου Βρεττάκου»
Κατερίνα Καρταλά – Γιώτα Μέκαλη «Το διαχρονικό του χρησμού στην Αντιγόνη τού Σοφοκλή και του Ανούιγ»
Λιάνα Μεταξά Η μετάλλαξη της ύβρεως από τις Χοηφόρες στις Ευμενίδες»
Μάρη Ρετζέπη «Σκηνική παρουσίαση του προσώπου του Ορφέα στον Ορφέα του Κοκτό και στην Ευρυδίκη του Ανούιγ»
Γιώργος Μίχαλος «Το δέντρο των Τροπικών τού Γιούκιο Μισίμα – Ηλέκτρα του Σοφοκλή και του Ευριπίδη – Χοηφόρες του Αισχύλου
H.G. Vega «Ο μύθος του Quetzalcoatl και του Tezcatlipoca

Κριτική παραστάσεων
Γιώργος Πεφάνης «Τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα στην Κωμωδία». Η Λοκαντιέρα, Ο Ψεύτης, Οι δύο ευγενείς από τη Βερόνα, Εκκλησιάζουσες, Το πανηγύρι του Αγίου Βαρθολομαίου

Βιβλία
Κυριακή Πετράκου «Η ενότητα της πολλαπλότητας». Για το βιβλίο του Θ. Γραμματά Ιστορία και θεωρία στη θεατρική έρευνα. Νίκος Λιόντας «Λόγος περί αναστηλώσεων». Για το βιβλίο Οι Δήμοι του Εύπολη του Χρήστο Σαμουηλίδη.

ΔΡΩΜΕΝΑ, τεύχος 15, Μάιος 1996

Χορικά
Νίκος Λαγκαδινός «Θράκη: Απραξία ή δρώμενα;», «Φάρσα επαναλαμβανόμενη (απεργίες ηθοποιών τις παραμονές του Φεστιβάλ)», «Το ξένο έργο υπερτερεί», «Ο Μολιέρος πεπαίδευκε», «Σύμβολο του Πειραιά το Δημοτικό Θέατρο», «Φεστιβάλ Αθηνών: Μέχρι πότε θα μας κάνει να ντρεπόμαστε;»

Αφιέρωμα στον Μάριο Ποντίκα
Κώστας Γεωργουσόπουλος «Η ποιητική μιας θεατρικής ανθρωπολογίας»
Νίκος Λαγκαδινός «Η εμπειρία της ασφυξίας. Σταθμοί στο έργο του Μ. Ποντίκα» και «Μάριος Ποντίκας: Το θέατρο προϋποθέτει την εσωτερική ελευθερία». Συνέντευξη
Γιώργος Πεφάνης «Η καθήλωση και η ενοχή του θεάματος… Σημασιολογική προσέγγιση στον Ορθό Λόγο του Μ. Ποντίκα» και «Εργογραφία και Παραστασιογραφία. Μια πρώτη καταγραφή»
Λέανδρος Πολενάκης «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος βιασμού. Σχόλιο (επί σχολίων) για το Γάμο του Μ. Ποντίκα»
Ειρήνη Χαρίτου «Οι γυναίκες στο θεατρικό έργο του Μ. Ποντίκα. Ειδική αναφορά στα έργα Το τρομπόνι και Ο Γάμος»
Βασίλης Ζιώγας «Ένας ακροβολιστής του καθημερινού λόγου»
Γιάννης Χρυσούλης «Μια διαδρομή ουσίας»
Κώστας Μπάκας «Είμαι τυχερός που συναντήθηκε με το Τρομπόνι»
Πολύκαρπος Πολυκάρπου «Μεθύστερον»
Έρση Μαλικέντζου «Για την Ιωάννα του Ορθού Λόγου… Για ένα ρόλο από έναν ηθοποιό»
Εύα Κοταμανίδου «Η συνισταμένη των ηρώων του»
Αντώνης Αντωνίου «Ο συγγραφέας που με “κακόμαθε” στο θέατρο»
Βαγγέλης Αθανασόπουλος «Μετασχηματισμοί ύλης σωματικής και εγκεφαλικής ουσίας… Ένα βασικό αφηγηματικό θέμα στα πεζογραφήματα του Μ. Ποντίκα»
Νένα Κοκκινάκη «Κλειδαρότρυπες και άλλες ιστορίες του Μ. Ποντίκα»

Άρθρα – μελέτες
Βάλτερ Πούχνερ «Δραματουργικά στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας στο θεατρικό έργο του William Shakespeare»
Ρολάν Μπαρτ «Οι ασθένειες του θεατρικού κοστουμιού»
Jean Michel Derpats «Το καινούργιο ένδυμα μιας οραματικής ρητορικής»
Γιώργος Γαλάντης «Εμπλοκές του χώρου και του χρόνου σε μια παράσταση που δεν έγινε όπως έπρεπε να γίνει»
Τζίνα Καλογήρου «Η Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου

Συνεντεύξεις
Ρέα Γρηγορίου «Νίκος Νικολαϊδης: Επιβάλλεται ο σκηνοθέτης να επεμβαίνει…» (συνέντευξη) και «Νικηφόρος Παπανδρέου: Η ποιότητα είναι εμπορική…»
Δημήτρης Βαρδουλάκης «Γιώργος Μιχαλακόπουλος: Η πρόβα είναι το φλερτ…
Δημήτρης Βαρδουλάκης «Κώστας Αθανασόπουλος: Το θέατρο μπορεί να μας εξυψώσει!»

Δρώμενα
Γιώργος Αικατερινίδης «Τζαμάλα: ΄Ένα ευετηρικό δρώμενο στη Θράκη»

Κριτική παραστάσεων
Γιώργος Πεφάνης «Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ελληνικό θέατρο». Επτά επί Θήβας, Αντιγόνη, Ειρήνη, Με δύναμη από την Κηφισιά, Προς Ελευσίνα, Το Αυγό, Ολεάνα, Το πάρτι στο σπίτι της Ελισάβετ Π.

Βιβλία
Κυριακή Πετράκου «Η γοητεία του ιστορισμού». Για το βιβλίο Ρήξεις και συνέχειες. Μελέτες για τον 19ο αιώνα τού Παν Μουλλά
Κυριακή Πετράκου «Οι περιπέτειες μιάς έρευνας». Για το μελέτημα του Πλάτωνα Μαυρομούστακου που αφορά στην παρουσίαση ανέκδοτων κειμένων του Γιάννη Σιδέρη και στον Β΄ τόμο της Ιστορίας του Νέου Ελληνικού Θεάτρου
Θύμιος Παπανικολάου «Η μεταφυσική του έρωτα». Για το βιβλίο Το συμπόσιο της Σελήνης τού Γιώργου Σκούρτη
Ρένα Χρήστου «Όψεις της Βυζαντινής κοινωνίας». Μοντερνισμός και Βυζάντιο της Ελένης Αρβελέρ – Ο κηπουρός και η καθημερινή κουζίνα στο Βυζάντιο του J. Koder – Ο Ακάθιστος ύμνος και τα προβλήματά του τού Θ.Ε. Δετοράκη – Η θέση του χρονογράφου στη βυζαντινή κοινωνία. Νοοτροπία-Τεχνοτροπία του Αθ. Μαρκόπουλου – Η θέση του χωρικού στη βυζαντινή κοινωνία τού Π. Γουναρίδη – Η θέση της γυναίκας στη βυζαντινή κοινωνία τής Κατερίνας Νικολάου – Οι βυζαντινοί άγιοι του ελλαδικού χώρου μέσα από τις πηγές και τα κείμενα του Δ. Ζ. Σοφιανού – Σλαβικές εγκαταστάσεις στη Μεσαιωνική Ελλάδα τής Μαρίας Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου – Η θέση του Νομικού / Δικαστή στη βυζαντινή κοινωνία τού Σπύρου Ν. Τρωιάνου – Οι Αλβανοί στην Ελλάδα (13ος-15ος αι.). Η μετανάστευση μιας κοινότητας του Alain Ducellier – Η θέση του στρατιωτικού στη βυζαντινή κοινωνία τού Ταξιάρχη Γ. Κόλια.

ΔΡΩΜΕΝΑ: Μικρό ιστορικό...

Το περιοδικό ΔΡΩΜΕΝΑ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1984 (χρόνος Α΄, τεύχος 1, Μάρτης-Απρίλης 1984). Ως εκδότης-διευθυντής αναφερόταν ο δημοσιογράφος Νίκος Χ. Λαγκαδινός. Συνεργάτες του περιοδικού ήσαν καθηγητές πανεπιστημίου, θεατρικοί συγγραφείς, κριτικοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες, γιατροί κ.ά. Τον Ιανουάριο του 1990 κυκλοφόρησε το υπ’ αριθμόν 13 τεύχος (αφιέρωμα στο σύγχρονο Αγγλικό Θέατρο). Η πρώτη περίοδος (1984 – 1990) περιλαμβάνει τα τεύχη από 1 έως 6 που συγκροτούν τον πρώτο τόμο του περιοδικού και τα τεύχη 7 έως 13 που συγκροτούν τον δεύτερο τόμο του περιοδικού. Τον Μάιο του 1995 κυκλοφορεί το υπ’ αριθμόν 14 τεύχος (αφιέρωμα στον θεατρικό συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη). Αναγράφεται τότε ότι είναι ουσιαστικά η Β΄ περίοδος του περιοδικού που θα συμπεριλάβει και το υπ’ αριθμόν 15 τεύχος που ήταν αφιερωμένο στο θεατρικό συγγραφέα Μάριο Ποντίκα. Τότε, διακόπτεται και η έκδοση του περιοδικού.

Συνεργάστηκαν με τα ΔΡΩΜΕΝΑ
Πανεπιστημιακοί-θεατρολόγοι: Γιάγκος Ανδρεάδης, Ασπασία Βελισσαρίου, Ιωσήφ Βιβιλάκης, Μάρω Γερμανού, Ελένη Γκίνη, Αδαμαντία Γκουρνέλου, Θόδωρος Γραμματάς, Καίτη Διαμαντάκου, Παναγιώτης Δόμβρος, Δανιήλ Ιακώβ, Νίκος Καραναστάσης, Κατερίνα Καρταλά, Πλάτων Μαυρομούστακος, Γιώτα Μέκαλη, Μιχάλης Μερακλής, Λιάνα Μεταξά, Γιώργος Μίχαλος, Χαρά Μπακονικόλα, Αθανασία Μπαλτιμά, Ανδρέας Παναγόπουλος, Σάββας Πατσαλίδης, Ρένα Περέλη-Κοντογιάννη, Κυριακή Πετράκου, Γιώργος Πεφάνης, Βάλτερ Πούχνερ, Μάρη Ρετζέπη, Πέπη Ρηγοπούλου, Έλση Σακελλαρίδου, Μελίνα Σάρδη, Σωτήρης Χαβιαράς, Ειρήνη Χαρίτου

Συγγραφείς: Γιώργος Αρμένης, Κωστούλα Μητροπούλου, Περικλής Κουκουβίνος, Γιώργος Χειμωνάς, Γιάννης Γκίκας, Γιώργος Μανιώτης, Βασίλης Μητσάκης, Χρήστος Σαμουηλίδης, Σπύρος Παπαδογεώργος, Γιώργος Μαρκόπουλος, Γιώργος Κακουλίδης, Λίζα Μιχελή, Ευάγγελος Ν. Μόσχος, Κώστας Τσικνάκης

Κριτικοί: Κώστας Γεωργουσόπουλος, Γιάννης Βαρβέρης, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Σωτηρία Ματζίρη, Γ.Κ. Καραβασίλης, Λέανδρος Πολενάκης, Βάιος Παγκουρέλης, Χάρης Καμπουρίδης, Μάνος Στεφανίδης, Γιώργος Λεωτσάκος, Βεατρίκη Σπηλιάδη, Κώστας Καλημέρης

Σκηνοθέτες: Μάγια Λυμπεροπούλου, Βίκτωρ Αρδίττης, Στέφανος Ληναίος, Μιχάλης Βιρβιδάκης, Κατερίνα Παπαϊακώβου, Κώστας Βάντζος, Γιάννης Καραχισαρίδης, Κώστας Σκουρολιάκος, Άσπα Τομπούλη

Ηθοποιοί: Εύα Κοταμανίδου, Αμαλία Κυριαζίδου

Δημοσιογράφοι: Βίκη Δέμου, Παρασκευή Κατημερτζή, Κώστας Πάρλας, Βασίλης Πλάτανος, Δημήτρης Δεληολάνης

Συνεργάστηκαν επίσης ο μηχανικός-πολεοδόμος Φαίδων Παπαθεοδώρου, η αρχιτέκτων Αγνή Κουβελά.

ΣΕΗ κατά Λούκου για το Φεστιβάλ

Η "υποδοχή" της ανακοίνωσης του ΣΕΗ για το Ελληνικό Φεστιβάλ, από την Ελευθεροτυπία (01/03/2007).
Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών με ανακοίνωσή του καταφέρεται εναντίον του προγράμματος των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, αλλά και προσωπικά κατά του Γιώργου Λούκου. Το ΣΕΗ καταγγέλλει ότι υπάρχουν:

* μείωση των ελληνικών παραγωγών και αύξηση των μετακλήσεων,

* επινοικίαση πολιτισμού αντί για παραγωγή,

* εξοστρακισμός του ελεύθερου θεάτρου και των ΔΗΠΕΘΕ από Ηρώδειο και Επίδαυρο και, αντίθετα, αποκλειστικότητα των κρατικών σκηνών,

* καμία νέα παραγωγή αρχαίου δράματος από το φεστιβάλ, αφού η «Αντιγόνη» του Βογιατζή είναι περυσινή.

Τέλος, το ΣΕΗ πιστεύει ότι η «πλειονότητα των εισαγόμενων θεαμάτων -πολλά από τα οποία, από την περυσινή εμπειρία, κρίθηκαν αμφίβολης ποιότητας- δεν εκφράζουν τις αγωνίες του Ελληνα και ξένου θεατή, αλλά απευθύνονται σε μια επιλεκτική ομάδα θεατών που, απεξαρτημένοι από την αγωνία του υπόλοιπου κόσμου και κορεσμένοι από την κατανάλωση, αναζητούν τη δήθεν πρωτοπορία και φυσικά δεν αγχώνονται από το απαραίτητο αντίτιμο». Επιπλέον, χαρακτηρίζουν τον Γιώργο Λούκο «μεγαλοεισαγωγέα», που θέλει να «μεταβάλει τους Ελληνες καλλιτέχνες σε άνεργους και σε συνωστιζόμενους θεατές ξενόφερτων και πολλάκις ετερόκλητων θεαμάτων». Τον προειδοποιούν δε ότι θα βρει το ΣΕΗ μπροστά του.

Το Φεστιβάλ Αθηνών στο στόχαστρο του ΣΕΗ

Θα παρακολουθήσουμε τα ρεπορτάζ και τα σχόλια των εφημερίδων για την "παρέμβαση" του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Η "υποδοχή" της σχετικής ανακοίνωσης του ΣΕΗ για τον "ανανεωτή" κ. Λούκο, από την εφημερίδα Καθημερινή:
Χρήσιμες, συνήθως, οι επισημάνσεις και οι κριτικές, όταν βέβαια δεν εκτίθενται οι κρίνοντες, αντί να εκθέτουν όσα έχουν ως στόχο. Όμως, στην «ανακοίνωση–καταγγελία» του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών με θέμα το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, διαπιστώνεται και ένας ιδιότυπος ρατσισμός κατά των ξένων καλλιτεχνικών σχημάτων, με γνώμονα συντεχνιακές αντιλήψεις. Σημειώνεται μεταξύ άλλων στο κείμενο του ΣΕΗ: «Σε φτωχό συγγενή του Φεστιβάλ Αθηνών μετατρέπεται η σύγχρονη ελληνική θεατρική παραγωγή, το οποίο διά του “ανανεωτή” διευθυντή του κ. Λούκου, βασικό σκοπό έχει πλέον την προβολή ξένων συγκροτημάτων. Τα τελευταία, απολαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος στο Φεστιβάλ Αθηνών, αφήνοντας μέχρι στιγμής εκτός του κύριου προγράμματος τις όποιες ελληνικές παραγωγές, που είναι μικρότερες σε αριθμό και δυναμικότητα, ακόμα και από πέρυσι». Με σκληρό ύφος, και αντίληψη που πολύ απέχει από εκείνη ενός διεθνούς φεστιβάλ, σημειώνεται: «Ειδικότερα στο Ηρώδειο, δεν θα παιχθεί ούτε μια ελληνική θεατρική παράσταση... ενώ στους υπόλοιπους κλειστούς χώρους του Φεστιβάλ Αθηνών -που πληρούν τις κατά Λούκον προϋποθέσεις- θα παιχτούν κυρίως ή αποκλειστικά ξένες παραστάσεις». Και πιο κάτω συμπληρώνεται: «Πιστεύουμε ότι, η πλειονότητα των εισαγόμενων θεαμάτων –πολλά από τα οποία κατά την περυσινή εμπειρία κρίθηκαν αμφίβολης ποιότητας– δεν μπορούν να εκφράσουν τις αγωνίες ούτε του Έλληνα ούτε του ξένου θεατή. Αντιθέτως, απευθύνονται σε μια επιλεκτική ομάδα θεατών, που απεξαρτημένοι από την αγωνία του υπόλοιπου κόσμου και κορεσμένοι από κατανάλωση αναζητούν την δήθεν πρωτοπορία και φυσικά δεν αγχώνονται από το απαραίτητο αντίτιμο». Περίεργη επισήμανση όταν είναι σε όλους γνωστό ότι κυρίως νέοι άνθρωποι παρακολούθησαν πολλές από τις περυσινές παραστάσεις του Φεστιβάλ.

ΣΕΗ: Οχι φίμωση του ελληνικού θεάτρου!

Άρχισαν να βαράνε καμπάνες. Εδώ, λοιπόν, θα πρέπει να συμφωνήσουμε με την επίσημη πλέον αντίδραση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών στη δράση του ανθρώπου που κουμαντάρει το Ελληνικό Φεστιβάλ (με την άδεια και προστασία του κ. Καραμανλή). Στην ανακοίνωση του ΣΕΗ σημειώνεται ότι εξοβελίστηκαν από το κύριο πρόγραμμα οι ελληνικές παραγωγές στα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όμως μπορούν να... επινοικιάσουν το θέατρο, εκτός προγράμματος, 45.000 ευρώ!

Ιδού η ανοιχτή επιστολή διαμαρτυρίας που απέστειλε στις 28/2 το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών με αφορμή το καλοκαιρινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και τις δηλώσεις του διευθυντή του, Γιώργου Λούκου (δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη):

«Γίνεται φανερό ότι η σύγχρονη ελληνική θεατρική παραγωγή, μετατρέπεται σε φτωχό συγγενή του Φεστιβάλ Αθηνών, το οποίο διά του "ανανεωτή" διευθυντή του, κ. Λούκου, βασικό σκοπό έχει την προβολή ξένων συγκροτημάτων. Τα τελευταία, απολαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος στο Φεστιβάλ, αφήνοντας εκτός του κύριου προγράμματος ελληνικές παραγωγές, που είναι μικρότερες σε αριθμό και δυναμικότητα.
Ειδικότερα, στο Ηρώδειο, δε θα παιχτεί ούτε μια ελληνική θεατρική παράσταση. Στο Φεστιβάλ Επιδαύρου το ελληνικό θέατρο εκπροσωπείται με παραγωγές μόνο από τα δύο κρατικά θέατρα και τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (ΘΟΚ). Ομως, το κόστος παραγωγής των παραστάσεων αυτών επιβαρύνει το Φεστιβάλ. Η μόνη παραγωγή από ελεύθερο θέατρο στην Επίδαυρο θα είναι η «Αντιγόνη» της "Νέας Σκηνής" του αγαπητού μας Λευτέρη Βογιατζή, που όμως, είναι επανάληψη».

«Το περίεργο είναι ότι, ενώ δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα για το ανέβασμα, έστω μιας νέας θεατρικής παράστασης από το ελεύθερο θέατρο, το πρόβλημα ξεπεράστηκε με το ανέβασμα μιας όπερας»!

«Με αυτές τις αποφάσεις του ΥΠΠΟ και του διευθυντή του Φεστιβάλ, ρωτάμε: Ποιοι λόγοι επιβάλλουν τη μείωση των ελληνικών παραγωγών και την αύξηση των ξένων; Ποιος είναι ο ρόλος του Φεστιβάλ; Να παράγει πολιτισμό ή να τον επινοικιάζει; Γιατί εξοστρακίζεται το ελεύθερο θέατρο και τα ΔΗΠΕΘΕ από το Ηρώδειο και την Επίδαυρο; Γιατί φέτος δεν έχουμε καμιά νέα παραγωγή αρχαίου δράματος;».

«Αντί της στήριξής τους, ο κ. Λούκος, προτείνει στον κάθε ενδιαφερόμενο την επινοικίαση του Ηρωδείου αντί 45.000 ευρώ, για εκτός προγράμματος παράσταση. Ποιος μπορεί να πληρώσει αυτό το ποσό; Ισως, ο κ. Λούκος, θεωρεί τους Ελληνες ηθοποιούς καθυστερημένους, τους άλλους θεατρικούς συντελεστές άσχετους ή παρωχημένους και φλεγόμενος από διδακτική μανία τους επιμορφώνει σε εντατικά θερινά φροντιστήρια, με ξένους καθηγητές».

«Πίσω από τις μεγαλοστομίες περί αναβάθμισης του φεστιβάλ, έχουμε την υλοποίηση οδηγιών για την είσοδο ξένων προϊόντων στο χώρο του πολιτισμού. Ο κ. Λούκος (μέλος πια του ΔΣ του Μεγάρου Μουσικής) χρεώθηκε την εφαρμογή των ίδιων πρακτικών, στους χώρους που δεν έλεγχε ο γνωστός οργανισμός».

«Γίνεται φανερό, ότι ο κ. Λούκος, εργάζεται με πρόγραμμα και στόχους που εντάσσονται στη φιλοσοφία των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που η κυβέρνηση υλοποιεί και στο χώρο του πολιτισμού μετά από εντολές της ΕΕ για τη μεταφορά της κρατικής ευθύνης για τον πολιτισμό, σε ιδιώτες».

«Πώς μπορεί να ξεκινήσει μια απαιτητική ελληνική παραγωγή αρχαίου δράματος αν δεν έχει τη στήριξη του Φεστιβάλ Αθηνών/ Επιδαύρου; Με τι δυνατότητες θα βγει μια τέτοια παράσταση στην πολιτιστικά υποσιτιζόμενη επαρχία; Πιστεύει, αλήθεια, ο κ. Λούκος, ότι οι ξένες παραστάσεις θα πάρουν ποτέ το δρόμο της επαρχίας;».

«Οι πρακτικές του, συντελούν στο φίμωμα του ελληνικού θεάτρου, στον περιορισμό της ελληνικής παραγωγής και στην αύξηση της ανεργίας των Ελλήνων καλλιτεχνών - συντελεστών παραστάσεων. Ο κ. Λούκος, αναφέρεται απαξιωτικά και κυνικά σε ανθρώπους που μόχθησαν για τον πολιτισμό σ' αυτόν τον τόπο. Η ίδια η ύπαρξη του Φεστιβάλ Αθηνών/ Επιδαύρου και η όποια ακτινοβολία του σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι προϊόν αυτού του μόχθου».

«Οι ευθύνες του υπ. Πολιτισμού κ. Βουλγαράκη και της κυβέρνησης για τον εκτροχιασμό του διευθυντή τους, είναι μεγάλες και αποκλειστικά δικές τους. Αν το όνειρο του κ. Λούκου είναι να μεταβάλει τους Ελληνες καλλιτέχνες σε άνεργους, επαίτες μιας αίθουσας και σε θεατές ξενόφερτων, και ετερόκλητων θεαμάτων, να ξέρει ότι θα βρει αντίθετους τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Ολοι, όσοι διαισθάνονται την πολιτιστική κατρακύλα, πρέπει, εδώ και τώρα, ν' αντιδράσουν. Και πρώτοι από όλους, εμείς, οι ηθοποιοί. Το ΣΕΗ θα πάρει κάθε πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση».

Εγώ συμμερίζομαι απολύτως τους φόβους και τις επιφυλάξεις του ΣΕΗ. Άλλωστε, από τούτο εδώ το χώρο άρχισα να σχολιάζω την "πρακτική" του κ. Λούκου, με αφορμή τη συμπεριφορά του απέναντι στον Σπύρο Ευαγγελάτο. Τη στιγμή που οι νεανίες (και κάποιοι παλαιότεροι) καλλιτεχνικοί συντάκτες έχουν αναγάγει την υμνολογία σε επάγγελμα. Δεν αντιληφθεί ότι ο κ. Λούκος θέλει να αγνοεί την ελληνική πραγματικότητα. Αν επιθυμούμε... Φεστιβάλ της Αβινιόν, πάμε στην Αβινιόν! Εμείς θέλουμε ΕΛΛΗΝΙΚΟ Φεστιβάλ. Ας ξεκαθαρίσει τι επιζητεί και τι επιδιώκει, γιατί το μιλάει αορίστως ότι θέλει να βάλει "προϋποθέσεις", δεν σημαίνει τίποτα.