Ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα πάνω στις ευχές των φίλων που στάλθηκαν ενώ εγώ κοιμόμουν. Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν και τους ευχαριστώ από καρδιάς. Του Αγίου Νικολάου σήμερα. Μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν κι ένας λυγμός. Οι αναμνήσεις, από την παιδική ηλικία και δώθε. Η πεταλούδα φτερουγίζει για μια πολύ σύντομη στιγμή στον αέρα της κρυφής, δηλαδή της δικής μου, τούτης πολιτείας, που συντηρεί τη σπίθα της μυστικής φωτιάς... Δεν θέλω να σκεφτώ τι ονειρεύτηκα για μένα, αν ονειρεύτηκα μια ζωή με διαφορετική ανάσα, ίσως λιγότερο λαχανιασμένη, αλλά τώρα ζω τη στρωτή, γεμάτη περισυλλογή ζωή μου... Σαν ταξιδιώτης παίρνω βιαστικά από τον σκοτεινό θάλαμο της μνήμης λαμπερές εικόνες. Παίρνω απόψεις, στιγμές, πρόσωπα... Κάποια στιγμή θαμπώνουν, αλλά προσπαθώ να ψαύσω έναν κόσμο που έφυγε αλαφιασμένος. Ωστόσο, αναπνέω με μικρές γουλιές την ευωδιά των αναμνήσεων, τη θρησκευτική σιωπή τους που είναι σαν μια μεγάλη αλλά κρατημένη ανάσα ανάμεσα σε γη και ουρανό. Έχω το αίσθημα πως κρατώ για λίγο βάρδια τιμής στα περασμένα. Αλλά σιγά-σιγά ξημερώνει. Μια καινούργια μέρα και το χαμόγελό της που ζαλίζει το νου. Μπορεί να έχω πάψει πια ν' απορώ γενικώς, όμως το θαύμα της ζωής έχει την πηγή του στο θαύμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι ένα τραγούδι που οι νότες του έχουν σκορπίσει στον αέρα κι εμείς σε όλη μας τη ζωή παλεύουμε, απεγνωσμένα μερικές φορές, να τις ανασυντάξουμε. Σκέφτομαι ότι το μύρο της αγάπης των δικών μου ανθρώπων και των φίλων είναι η μοναδική γεύση των πραγμάτων, η άπιαστη και αληθινή τους υπόσταση. Όλα τ' άλλα δεν είναι παρά σχήματα, δίχως ήχο και χρώματα.
No comments:
Post a Comment