ΤΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τα κακομαθημένα παιδιά. Οι γονείς τους, από τότε που έκαναν τα πρώτα βήματά τους ώσπου να μεγαλώσουν, τους έκαναν πάντοτε όλα τα χατίρια τους. Ακόμα και τα πιο παράλογα. «Παιδιά είναι, τι να κάνουμε;», σκέφτονταν. Έτσι, αυτά, ποτέ δεν άκουσαν και δεν συναισθάνθηκαν τι θα πει «όχι». Αυτή η πρακτική, τους διαμόρφωσε μια ιδιότυπη ψυχοσύνθεση, που γίνεται αμέσως αντιληπτή από όσους τα συναναστρέφονται.

Γόνοι πλούσιων οικογενειών μεγάλωσαν μέσα σε όλες τις ανέσεις. Ό,τι επιθυμούσαν το είχαν αμέσως στα χέρια τους. Διαρκώς, χτυπώντας εκνευριστικά τα πόδια στη γη, ζητούσαν καινούργια παιγνίδια. Τους είχε γίνει πάθος η απόκτησή τους. Μόλις όμως τα έπαιρναν στα χέρια τους, τα έπαιζαν για λίγο, κι ύστερα βαριεστημένα τα εγκατέλειπαν. Παρέμεναν ανικανοποίητα. Τα ακριβά παιγνίδια, αχρησιμοποίητα τα περισσότερα, σχημάτιζαν σωρό στα παιδικά δωμάτιά τους. Ωστόσο, παρά τις προτροπές των οικείων τους, δεν ήθελαν να τα προσφέρουν σε άλλα παιδιά.

Το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο φοίτησαν στα καλύτερα Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια. Σιγά που θα συγχρωτίζονταν με παιδιά λαϊκών τάξεων, οι γονείς των οποίων μοχθούσαν για το καθημερινό μεροκάματο. Μέσα σε ένα κλίμα ανεμελιάς, αφού άλλοι φρόντιζαν για τα αναγκαία, πέρασαν τα χρόνια του Λυκείου. Εκεί, γνώρισαν και άλλα παιδιά της ίδιας νοοτροπίας και άρχισαν να αποκτούν τα πρώτα ενδιαφέροντα.

Κάποια στιγμή, εντάχθηκαν σε μια νεανική πολιτική οργάνωση. Έτσι, για να ξεσκάσουν και να διασκεδάσουν την πλήξη τους. Η πρωτόγνωρη δραστηριότητα, κατά περίεργο τρόπο, άρχισε να τα συγκινεί. Ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις. Σχεδόν όλοι οι μεγαλύτεροι αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση τις ιδιοτροπίες τους: «Παιδιά είναι, τι να κάνουμε;» Αυτό τα κολάκευε και τα γέμιζε αυτοπεποίθηση. Τους λίγους, που διατύπωναν ενστάσεις  για τις απρέπειές τους, τους αποστόμωναν λεκτικά.

Στις εξετάσεις για την εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο επέλεγαν τη Σχολή που είχε φοιτήσει και ο πατέρας τους. Για να έχουν έτοιμη δουλειά αν ποτέ παρίστατο ανάγκη. Δεν σκόπευαν όμως ασχοληθούν με γήινα πράγματα, όπως είναι η καθημερινή ενασχόληση για την εξοικονόμηση του επιούσιου. Είχαν πειστεί, ότι προορίζονταν για άλλα, μεγαλύτερα πράγματα. Έμπειρα στελέχη του Κόμματος, στο οποίο ανήκαν, εξήπταν τη φαντασία τους. Αφού ολοκλήρωναν τις σπουδές τους, ύστερα από οκταετή φοίτηση, ήταν πλέον έτοιμα για αναπτύξουν δράση.

Εκ του ασφαλούς, αφού άλλοι φρόντιζαν πίσω για την καθημερινή διαβίωσή τους, τα μεγάλα παιδιά αφοσιώνονταν με ζήλο στο έργο για την αλλαγή του κόσμου, ο οποίος συνέχιζε να τους προκαλεί αφόρητη πλήξη.

Οι ευκαιρίες, προκειμένου να επιδείξουν τις ικανότητές τους, δεν έλειπαν.

Μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, που αντιμετώπισε η πατρίδα τους, εκτόξευε το όνομά τους στα ύψη. Αμέσως δραστηριοποιήθηκαν και επιδόθηκαν σε καταγγελίες εναντίον πολιτικών αντιπάλων τους αλλά και σε κάθε είδους υποσχέσεις. Απολάμβαναν θριαμβευτικά τη δημοσιότητα που είχαν αποκτήσει.

Ήλθε η στιγμή που, έστω και οριακά, επιτεύχθηκε ο στόχος τους. Άρχιζε, τώρα, η ώρα της ευθύνης. Να μετουσιώσουν δηλαδή σε πράξη, όσα αντιφατικά είχαν υποσχεθεί σε ανθρώπους απελπισμένους, οι οποίοι αναζητούσαν σανίδα σωτηρίας από κάπου.

Μέσα σε ένα τεταμένο κλίμα ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με τους εταίρους τους. Όταν εκείνοι, πρόβαλλαν σοβαρές αντιρρήσεις στα σχέδιά τους, αιφνιδιάστηκαν: «Πώς είναι δυνατόν να συμπεριφέρονται έτσι σε νέους ανθρώπους;»

Μόλις διαπίστωσαν πως οι συνομιλητές τους επέμεναν να τους θέτουν όρια, καλομαθημένα καθώς ήταν, δεν είχαν καμιά διάθεση να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Έτσι, δυστυχώς, τα είχαν μάθει οι γονείς τους από μικρά.

Για να ξεφύγουν, ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, αποφάνθηκαν: «Να αποφασίσει ο λαός».

Στη συνέχεια, απολαμβάνοντας την αναστάτωση που δημιουργούσαν, προχώρησαν στη διεξαγωγή Δημοψηφίσματος.

Τα παιδία παίζει. Η ζαβολιά τους, ωστόσο, αυτή τη φορά έχει συνέπειες. Κρίνει ουσιαστικά το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας.