ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ή ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΤΗΤΑΣ.

Το κοινό του συγγραφέα: «Γελάω», «κλαίω», «χαχαχαχα…», «είσαι Θεός», «είσαι αστέρι», «απίστευτος», «μα πόσες φορές να σε προσκυνήσω πια….».

Αυτές τις μέρες δόθηκαν πολλά λογοτεχνικά βραβεία σε διαφόρους συγγραφείς, τα περισσότερα από τα οποία βασίστηκαν στις ψήφους αναγνωστών. Πάντα λέγαμε ότι το κοινό κανονίζει... Κανονίζει τα πάντα - δυστυχώς και το επίπεδο της πολιτιστικής μας ζωής. Το κοινό του θεάτρου, της λογοτεχνίας, της μουσικής, του κινηματογράφου κ.λπ.

Αυτό όμως που με απασχολεί είναι ότι ουδέποτε πλέον στο μέλλον θα μπορέσει ο γραμματολόγος να γράψει την αληθινή ιστορία της λογοτεχνίας μας, διότι δεν είναι δυνατόν να έχει πλήρη εικόνα. Επιπλέον οι περισσότεροι από τους προβεβλημένους συγγραφείς καταφέρνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να είναι στο προσκήνιο - είτε το αξίζουν είτε δεν το αξίζουν.

Χάζευα λοιπόν τη σελίδα στο face book ενός κατά συνθήκη νέου συγγραφέα και έχω πάθει την πλάκα μου. Χιλιάδες τα like για άπειρες ανοησίες που γράφει ο εν λόγω γενικώς κυνικός στη συμπεριφορά συγγραφέας. Άραγε αρέσουν αυτές οι [κυριολεκτικά] μπούρδες που γράφει [ας πούμε, για να χαλαρώσει στο περιθώριο της συγγραφικής δημιουργίας του] ή βάζουν like επειδή πιστεύουν ότι έτσι αυτομάτως αναβαθμίζονται και αυτοί… πολιτιστικά και κινούνται στα λογοτεχνικά σαλόνια;;; Φυσικά δεν είναι δυνατό αυτός ο συγγραφέας να τους γνωρίζει όλους προσωπικά, αλλά τους απολαμβάνει διότι είναι… πελάτες του. Εγώ προσωπικά, όσες φορές προσπάθησα να τον διαβάσω, δεν τα κατάφερα. [Πρόβλημά μου…]. 

Λοιπόν, οι «φίλοι» και πιθανώς αγοραστές των βιβλίων του εν λόγω συγγραφέα, εκστασιάζονται με την ακατάσχετη φλυαρία του. Γράφουν: «Γελάω», «κλαίω», «χαχαχαχα…», «είσαι Θεός», «είσαι αστέρι», «απίστευτος», «μα πόσες φορές να σε προσκυνήσω πια….». Αναφέρω τα πιο ανώδυνα, και δεν θέλω να γράψω κάποια που θα παρέπεμπαν κατευθείαν σ’ αυτόν. Αυτό που συμπεραίνω είναι ότι αυτό το κοινό που τσεκάρει τα φληναφήματα του συγγραφέα μας, κολακεύεται να βλέπει το όνομά του στη διαδικτυακή σελίδα του, πολλαπλασιάζει τις προσπάθειές του  ν’ ανταποκριθεί στο δήθεν χιούμορ του και δεν καταλαβαίνει ότι έτσι αυτοενεχυριάζεται, και καθίσταται υποχείριο χωρίς να το ξέρει. Νομίζοντας ότι αναβαθμίζεται λογοτεχνικά, αλλά στην πραγματικότητα ικανοποιεί τον αφέντη συγγραφέα, τον μεγάλο κερδοσκόπο.

Ζούμε σε κοινωνικά σύνολα από τοξικομανείς της δήθεν ελευθερίας. Τοξικομανείς της ελευθεριότητας. Κι ο συγγραφέας στον οποίο αναφέρομαι είναι κατάδικος στο δικό του κελί και παλεύει απεγνωσμένα να καταδείξει ότι δεν είναι μέσα αλλά έξω από το κελί. Αυτό έχει μια κάποια σημασία, διότι του δίνει τη δύναμη της επιβίωσης. Ωστόσο, η λογοτεχνία είναι τέχνη και η τέχνη δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένα θεϊκό δώρο και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το σέρνει σε μια τυπική πρακτική πρόβαση, όπου η ζωή διαρρέει αναξιοποίητη, γιατί είναι ασημασιολόγητη. 

Εξάλλου, η ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση του πνευματικού ανθρώπου από τα μέσα και τους τρόπους της δημόσιας προβολής, που ουσιαστικά υπηρετούν εξωπνευματικούς σκοπούς, συντείνει στην σταδιακή έκπτωση του πνεύματος ως παράγοντα πολιτισμού και αλλά και ως ηθικής αξίας που είναι ικανή να προβάλει αποτελεσματική αντίδραση στις εξαχρειωτικές μεθόδους και στα πανάθλια συστήματα του πνευματικού τεντιμποϊσμού