Τι κρατάει περισσότερο χρόνο, η χαρά ή ο πόνος;;; Θα προλάβω να προτάξω το λόγο του Όσκαρ Ουάιλντ ότι ο πόνος είναι μια πολύ μακριά στιγμή. Ξέρουμε ωστόσο ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος παρασέρνει και τη χαρά και τον πόνο, αλλά είναι βέβαιο ότι αφήνει αισθητά τ' αχνάρια του πόνου. Αυτό μπορούμε όλοι να το διαπιστώσουμε αν προσέξουμε το πρόσωπό μας που είναι χαραγμένο από τ' αυλάκια που μας έχουν αφήσει περνώντας τα βάσανα, οι πίκρες, οι απογοητεύσεις, οι ταλαιπωρίες, οι αρρώστιες, γενικά οι δοκιμασίες της ζωής. Δύσκολα θα εντοπίσετε στα βλέμματά μας, έστω κάποια σπίθα από την αστραπή της χαράς από τις φορές που έτυχε να μας επισκεφθεί η χαρά. Είναι γεγονός ότι η ιδιοσυστασία μας δείχνει να είναι εύπλαστη περισσότερο στον πόνο παρά στη χαρά, λες και ο χρόνος έχει μαγνήτη και τραβάει πάνω μας τα μόρια του Κακού και αφήνει ελεύθερα τα φωτεινά κύματα του Καλού!!!! Κι εμείς το νιώθουμε ότι η χαρά φτερουγίζει κι απομακρύνεται σε χρόνο μηδέν, αφήνοντας πίσω της πίκρα, καημό και ξανά έναν πόνο για ό,τι χάνεται...
Το θέμα είναι ότι όλοι μας κυνηγάμε τη χαρά, και κάνουμε όσα νομίζουμε ότι μπορούν να μας ευχαριστήσουν. Κοινοτοπίες θα μου πείτε, αλλά είναι σκέψεις του απομεσήμερου, μιας και δεν έπεσα για ύπνο. Έφτιαξα ένα καφέ [τον δεύτερο της ημέρας] και σκέφτηκα ότι κάτι πρέπει να κάνω για να διώξω αρνητικές σκέψεις και τελικά μου βγήκαν αυτά... Δεν ξέρω, ωστόσο, αν τέτοιου είδους σκέψεις φέρνουν χαρά ή πόνο. Ίσως μια στιγμιαία απαλλαγή, από ένα βάρος που συγκεντρώνεται στο μυαλό όταν τριγύρω όλα είναι μαύρα κι άραχλα. Μπορεί ο λόγος για μένα να μην καταργεί τις τρικυμίες, αλλά παραμένει πάντα ένα σημείο προσανατολισμού, ένα άστρο πορείας και γι' αυτό συνεχίζω να γράφω.
No comments:
Post a Comment