ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗ....

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι και οι Έλληνες αλλά και η ίδια η χώρα τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει πολλά!! Σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της εθνικής και της δημόσιας ζωής. Συνήθως λέμε ότι τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς να χαθεί κάτι... Αυτό που έχει σημασία είναι να μη σβηστεί η μνήμη, να μη γίνουμε εμείς οι ίδιοι οι φονιάδες της μνήμης. Ως χώρα κινδυνεύουμε. Είμαστε στριμωγμένοι και έχουμε παραδοθεί σε μικρόνοες πολιτικούς που αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.

Στέκομαι σε μιαν άκρη και παρατηρώ και θλίβομαι για όλα όσα συμβαίνουν. Ως άνθρωπος είμαι μπολιασμένος με τον ακοίμητο δαίμονα της έρευνας ή μάλλον της περιέργειας, με τη σημασία της ανησυχίας. Και δεν "κολλάω" πουθενά. Κι εδώ θα σημειώσω κάτι που έχω την εντύπωση ότι δίνει το ύφος της εικόνας της κοινωνίας μας. 

Επειδή ασχολούμαι με τα βιβλία έχω διαπιστώσει κι εγώ ότι το φαινόμενο του συγγραφικού πληθωρισμού απειλεί να προκαλέσει μια γενική υποτίμηση της έννοιας Τέχνη του Λόγου. Έτσι και το φαινόμενο του πληθωρισμού στο χώρο της πολιτικής, όπου όλοι πλέον "πολιτεύονται" και διεκδικούν δάφνες πολιτικού ινστρούκτορα, απειλεί - εάν ήδη δεν το έχει κάνει - να προκαλέσει μια ολοκληρωτική υποτίμηση της έννοιας Πολιτική.  Το ίδιο συμβαίνει στον ασθενούντα χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όλοι κάνουν τους δημοσιογράφους, τους αναλυτές, τους δημοσιολόγους, τους τιμητές των πάντων.

Έχουν μια συνάφεια τα παραδείγματα διότι και η Πολιτική είναι μια μορφή τέχνης. Και η Τέχνη και η Πολιτική, από την ιδιοσυστασία τους, είναι ξέφραγα αμπέλια!!!! Και ο πολύπαθος χώρος της επικοινωνίας και ενημέρωσης είναι επίσης ξέφραγο αμπέλι. Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσει κανείς ότι πλέον η ιδεολογική αποσκευή και των πνευματικών ανθρώπων και των πολιτικών και των υπηρετούντων στα ΜΜΕ είναι κατά μεγάλο ποσοστό μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Εννοείται ότι πάντα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις.

Όλοι πάντως διεκδικούν ιδεολογικό δυναμισμό, άπεφθη ηθική καθαρότητα, εντιμότητα, ειλικρίνεια, και αγάπη γι' αυτό που κάνουν. Όλοι θεωρούν ότι είναι ιεραπόστολοι ταγμένοι στην υπηρεσία του ανύποπτου και εν πολλοίς απαίδευτου λαού. Εμείς είμαστε απλώς θεατές, αμέτοχοι ή υποκείμενα των περιπετειών στις οποίες μας υποβάλλουν καθημερινά.