Βαρύς ο ουρανός, μαύρος κι άραχλος. Ξέσπασε μια μπόρα κι εγώ
που έχω μανία με τη βροχή, νιώθω μια ανακούφιση. Τώρα ηρέμησε. Δεν χάλασε κι ο
κόσμος. Νεράκι είναι. Κάποτε είχαμε πρόβλημα με τη λειψυδρία. Δεν ξέρω όμως τι γίνεται με την αγροτιά. Και τι
να κάνω;; Ν’ αρχίσω να σκέφτομαι ποιες καλλιέργειες δεν ήθελαν τη βροχή;; Ν’
αρχίσω να γράφω ξανά για τους ξένους [πρόσφυγες – μετανάστες – λαθρομετανάστες]
που έχουν διασπαρεί στη χώρα και προφανέστατα ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες;;; Διάβαζα ότι υπάρχουν
και αρκετοί που καλοπερνάνε.
Τέλος πάντων, δεν είμαι σε θέση να φορτωθώ άλλα προβλήματα.
Συμμερίζομαι τους πάντες, αλλά οι αντοχές μου έχουν όρια. Μην κοροϊδευόμαστε
και μην εξανίστανται ορισμένοι και παλεύουν να κάνουν τους υπερ-ανθρωπιστές.
Καλή είναι η αλληλεγγύη αλλά κάπου αρχίζει να λειτουργεί και το ένστικτο της επιβίωσης,
της αυτοσυντήρησης. Επειδή έχουμε έναν υπολογιστή και γράφουμε από τη θαλπωρή
του σπιτιού μας, αυτό δεν σημαίνει ότι πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας. Εξάλλου,
όποιος θέλει να είναι αλληλέγγυος με τους πάσχοντες ας το κάνει χωρίς να βγάζει
μιλιά.
Μπροστά στις κάμερες αρχίζει το θέατρο. Και τα πολλά λόγια
είναι φτώχεια. Επίσης είναι πολύ εύκολο να κατακρίνεις τους άλλους. Δεν
κατακρίνω κανέναν. Αλλά δεν μπορώ πλέον να βλέπω εικόνες ανθρώπων να διαβιούν
σε άθλιες συνθήκες. Και φυσικά δεν μπορούν να με συντρίβουν οι ιδέες μου.
Φτάνει πια. Σήμερα, ξαναδιάβασα, σκέφτηκα για πολλοστή φορά τα βάσανα του λαού μας,
τις περιπέτειες, τα μίση, τους κατακτητές, τη σκλαβιά, τους διχασμούς…
Λέω για τους διχασμούς και έχω πειστεί πλέον ότι είναι μονίμως
παρούσα η ψευδαίσθηση περί την συλλογικότητα της ενιαίας γνώμης του πληθυσμού ή
τουλάχιστον της επιβλητικά μεγαλύτερης μερίδας του. Βλέπουμε ότι η κοινή γνώμη που
είναι διαλυμένη να καταποντίζει μεγάλους κομματικούς σχηματισμούς, να φέρνει
στην επιφάνεια πολιτικά σχήματα ανυποψίαστα ή εμβρυώδεις πολιτικούς
οργανισμούς, τους οποίους ουδέποτε κανείς φανταζόταν ότι θα κανοναρχούσαν την
πολιτική μας ζωή.
Τελευταία, είναι φανερό ότι αδυνατώ να βγάζω συμπεράσματα. Η
κατάσταση είναι τόσο συγκεχυμένη!!! Όλοι, σε γενικές γραμμές, διατυπώνουμε
διαφορετικές απόψεις, φωνάζουμε, παρασυρόμαστε, είμαστε έρμαια της τηλεόρασης
και των κάθε λογής δημαγωγών που είναι ασύδοτοι, ανεύθυνοι, ψεύτες, υποκριτές, θορυβοποιοί…
Και φυσικά δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για τις εξελίξεις στον πολιτικό χώρο. Τα υπάρχοντα
κόμματα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για ένα νέο ξεκίνημα της χώρας και οι
πολιτικοί καθημερινά παίζουν με δηλώσεις, με το «τουιτάρισμα», με απέραντες αμπελοφιλοσφίες από τα τηλεοπτικά παράθυρα.. Δεν γίνεται έτσι
η δουλειά. Δεν προχωράμε, αλλά βουλιάζουμε.
Αυτές οι "άχλιες" σκέψεις σήμερα, που υποτίθεται ότι γιορτάζουμε την
επέτειο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα… Και ρίχνω για μυριοστή φορά μια ματιά στον Μακρυγιάννη:
«Είμαστε εις το ‘εμείς’ κι όχι εις το ‘εγώ’. Και εις το εξής
να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί…»
No comments:
Post a Comment