Η πολιτική αγυρτεία, οι αφελείς και η διαιώνιση της πλάνης!!!!!

ΟΜΟΛΟΓΩ ότι δεν μπορώ να ησυχάσω με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Καταρχήν, υποφέρω ως προς τα οικονομικά κι αυτό με κάνει να οργίζομαι τα μάλα!!! Νόμιζα [όπως όλοι μας] ότι δούλευα μια ζωή για να καλοπερνάω τώρα. Δυστυχώς πίστεψα σε μια ουτοπία. Κι ακόμα δυστυχέστερα, είμαι κάτοικος μιας χώρας που έχει γελοίους πολιτικούς, που δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν προφανώς να καταλάβουν ότι μας έχουν εξαντλήσει, μας έχουν διαλύσει και ψυχολογικά, και μας στερούν το χαμόγελο.

Το έχω γράψει πολλές φορές ότι δεν μπορώ να πιστέψω πλέον τους πολιτικούς. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν! Γιατί είναι ψεύτες, κακόπιστοι, υποκριτές, ανεπαρκείς, ασυνεπείς, φανατισμένοι με την εικόνα τους και παλεύουν για να μας εξαπατούν!!! Πιστεύουν στ' αλήθεια ότι αναλώνουν το χρόνο τους για να μας σώσουν; Και δεν είναι μονάχα αυτά. 

Παρουσιάζεται και το φαινόμενο με κάποιους που διαφημίζουν προοδευτικές ιδέες, φιλολαϊκά αισθήματα και ιδανικά, που πρωτοστατούν στην καθημερινότητά μας και ξεφωνίζουν, χειρονομούν, παίρνουν πόζες, κάνουν πως κινδυνεύουν πριν από εμάς, ενώ με περισσή αυταρέσκεια  επιδεικνύουν τα στίγματα του κοινωνικά κορδακιζόμενου, το ναρκισσισμό του ματαιόδοξου, την οικονομική τους αμεριμνησία. Δείτε τους στο πρόσωπο!!! Ροδαλά πρόσωπα, και φάτσες που δεν δείχνουν να αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, αλλά που μοιάζουν σαν εκείνους που μόλις άνοιξαν ένα μαγαζί και πουλάνε ιδεολογία.

Το πιο θλιβερό, ωστόσο, είναι ότι γύρω μας υπάρχουν ένα σωρό αφελείς ή και τυφλωμένοι από την αλόγιστη χρησιμοθηρία και τον καιροσκοπισμό, που δεν διστάζουν να εκθειάσουν και να ζητωκραυγάσουν τους αγύρτες. Κι εκείνοι, εισπράττουν πονηρά, υποκλίνονται και σχηματίζουν το απόθεμά τους, προετοιμάζοντας τη μεγάλη σύγχυση του μέλλοντος, τη νοθεία των αξιών και τη διαιώνιση της πλάνης. Κι εδώ θέλω να πω ότι στεναχωριέμαι που ο κόσμος δεν τα βλέπει για να τα στιγματίσει και επιτρέπει στην αγυρτεία να δημιουργεί κανόνα!!!!

Πληγές της οικονομικής κρίσης!!!!

Αυτή η οικονομική κρίση [που έφερε τα μνημόνια] δεν δημιούργησε μόνον δικές της πληγές, αλλά έφερε στο φως κι άλλες που υπέβοσκαν. Οι πολίτες -όχι όλοι- από πολύ καιρό είχαν το αίσθημα πως κάτι δεν πάει καλά. Κάτι βαθιά στις ρίζες του πολιτισμού τους της στατικής κοσμοθεωρίας τους, της βιοθεωρίας τους, δούλευε ασταμάτητα, σκοτεινά, τις ροκάνιζε. Μια ανησυχία, μια αμφιβολία, ένα αίσθημα αστάθειας, μέσα σ' ένα σύμπαν που θα το ήθελε στερεό κι αυταπόδειχτο. όσο κι αν κάποιοι νομίζουν ότι τα πράγματα είναι απλά, κάνουν λάθος, και τούτο γιατί δεν φτάνει το αδιάκοπα εκτεθειμένο της ατομικής του καθενός μας ζωής και πολύ περισσότερο δεν φτάνουν οι αλληλοσυγκρουόμενες ιδεολογίες, προφητείες, συνταγές, παραινέσεις. 

Πάντα θα αιωρείται αναπάντητο ένα ερώτημα σιωπηλό, η αγωνία αν είναι σωστός ο δρόμος που έχουμε πάρει ή μήπως πρόκειται για λαθεμένη κατεύθυνση, για κάτι το ανεπανόρθωτο που συνεχώς χειροτερεύει, αφού οι αντιφάσεις γύρω του πληθαίνουν, τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται. Η οικονομική κρίση λειτούργησε σαν καταλύτης, αφού προσδιόρισε ή επιτάχυνε εξελίξεις που θα μπορούσαν ίσως ν' ακολουθήσουν μια ομαλότερη πορεία, να μην πάρουν το χαρακτήρα αποκαλύψεων, να μην ξαφνιάσουν και να μην κλονίσουν το ηθικό του κόσμου. Είδαμε ότι ξεκουρελιάστηκαν λάβαρα που είχαν συντάξει γύρω τους χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές. 

Η οικονομική κρίση επιτάχυνε κάτι βαθύτερο, μονιμότερο, συγκεκαλυμμένο πριν, από τη φαινομενική αταραξία των θεσμών και την αδράνεια της αυταπάτης. Οι προσόψεις έπεσαν. Αλλά πέσαμε εύκολα στις καπηλείες. Πείτε μου όμως ποια από τις ανθρώπινες εκδηλώσεις δεν γνώρισε την καπηλεία; Βέβαια εδώ διαπιστώνεται ότι η καπηλεία οπλίζεται με μια δύναμη παραπάνω από τη δημαγωγική που έχουν οι άλλες καπηλείες. Ό,τι ήταν τραγικό στην αφετηρία του, γίνεται βρομερό. 

Μας έχει υπονομεύσει η αυτάρεσκη ψευδαίσθηση του αλάθητου και του ηθικώς απυρόβλητου. Κι επικρατεί σύγχυση κριτηρίων που τροφοδοτεί τη μισαλλόδοξη διάθεση πολλών. Βλέπουμε ότι κάποιοι με τα πείσματά τους, τις εμπάθειες, τον φανατισμό και τις ρίζες της αυταπάτης περί του ρόλου τους ως πολιτικών καθοδηγητών και σωτήρων, είναι βαθιές. Μπορεί η δημόσια γνώμη να σφάλλει, αλλά εγώ εμπιστεύομαι το υγιές αίσθημα της κοινής γνώμης που κάποια στιγμή θα βάλει φραγμούς και δεν θα παρασύρεται από τους δημαγωγούς. Οι οδηγοί, οι ηγέτες, που δεν ορίζονται άνωθεν, θ' αναφανούν μέσα στη ζωή και η αξία τους θα κριθεί από την εκάστοτε πειστικότητα της συμβουλής τους και των λύσεων που θα προτείνουν και όχι από τις ιερεμιάδες και τις καταστροφολογικές διαπιστώσεις τους.

Η εποχή μας δεν είναι παρά η αποστομωτική απεικόνιση του ναυάγιου της λογικής!!!!

ΥΠΑΡΧΕΙ μια κούραση, τουλάχιστον από την πλευρά μου, στην καθημερινή κριτική θεώρηση της κοινωνίας και των κυρίαρχων θεσμών της. Όλοι έχουμε διαπιστώσει ότι τα άτομα που διαχειρίζονται τις τύχες μας έχουν βασικό τους κίνητρο τον ψυχρό λογισμό και δεν μπορώ να ξέρω αν είναι εντελώς απαλλαγμένα από συναισθηματικό φορτίο. Οι πράξεις πάντως δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτό απουσιάζει εντελώς. Κυρίως αναφέρομαι σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που έχουν πιστέψει ότι αυτοί μονάχα έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να κουλαντρίζουν τις τύχες μας. Προσοχή όμως γιατί δεν αναφέρομαι στο σύνολο της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων. Απλώς δείχνω την μερίδα εκείνων που κρατούν πόστα στα ισχυρά μέσα ενημέρωσης και είναι βέβαιο ότι αποτελούν το μακρύ χέρι των οργανωμένων συμφερόντων. Ξέρουμε πλέον ότι τα οργανωμένα συμφέροντα πορεύονται με την ακαμψία ρομπότ που πατάει και ισοπεδώνει. 

Εδώ δεν έχει νόημα πλέον να παραθέσω για άλλη μια φορά ονόματα. Όποιος διαβάζει τον φίλο μου τον Χάρη Κοντ. θα καταλάβει καλά. Ο Χάρης ευτυχώς έχει κεραίες και αποτελεί τον ληξίαρχο που δίνει το σήμα κινδύνου. Υπάρχουν προβεβλημένοι δημοσιογράφοι που μονοπωλούν το προσκήνιο για τους οποίους εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε ατομικά τραύματα της πρώτης νεανικής ηλικίας, απόκρυφες μνησικακίες, παρασιωπημένα πάθη, απροσδόκητες στη σύνθεσή τους κληρονομικότητες, επιδράσεις αισθητές ή αδιάγνωστες του περίγυρου, που έχουν συγχωνευτεί σε γραμμές πορείας, θεωρίες με λογικά άρτια διάρθρωση.

Αυτοί, λοιπόν, αποτελούν τους ανθρώπους, τους έμπιστους ανθρώπους, των οργανωμένων συμφερόντων, που έχουν το πάθος της πλεονεξίας και του εξουσιασμού, και που τα κατευθύνει ο ψυχρός λογισμός που ανέφερα παραπάνω. Και ψυχρός λογισμός σημαίνει αδιαφορία προς τον πλησίον, αναλγησία, άκαρδος υπολογισμός. Αν καθίσει κανείς και αναλύσει και καταλάβει τα παιχνίδια που παίζονται καθημερινά στις πλάτες του λαού, θα πελαγώσει. Κι όταν η καρδιά μας πελαγώνει, τότε καταριόμαστε το λογικό που το βλέπουμε να προδίνει την καρδιά μας.

Εμείς, από τη μικρή αυτή γωνίτσα, πολύ λίγη έως ελάχιστη επίδραση μπορεί να έχουμε ή να επηρεάσουμε. Ο έλεγχος δεν ανήκει πλέον στους φύσει και θέσει τιμητές, που θα έχουν την αυθεντικότητα της ευθύνης γιατί και η αυθεντικότητα της προσωπικότητάς τους θα είναι κυρωμένη από την κοινή συνείδηση και η αρμοδιότητα της κρίσης τους είναι αδιαφιλονίκητη. Ο έλεγχος σήμερα έχει περάσει στους ξυλοσχίστες και σημαίνει εμπαθή και κατά κανόνα ιδιοτελή πολεμική που τη συνθέτει συνονθύλευμα κουτσομπολιού, συκοφαντίας και κακοπιστίας και που ασκείται από σεσημασμένους αμαθείς δημοσιογράφους και δημοσιολόγους και απευθύνεται προς αμαθείς, προθυμότατους πάντοτε αποδέκτες της οποιασδήποτε μωρίας. Άλλωστε είναι γνωστό και παγιωμένο ότι η τόλμη της αυθάδειας δεν γνωρίζει όρια.

Χαίρε άθεε, Αλέξη Τσίπρα!!!!

Ακόμα γελάω με τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι είναι "άθεος"!!! Κι ακόμη περισσότερο με τη σχετική δημοσιογραφική φιλολογία. Ποσώς μ' ενδιαφέρει αν ο Τσίπρας πιστεύει ή δεν πιστεύει κάπου ή άν είναι άθεος!! Τέτοιες δηλώσεις φανερώνουν κοντόπνοες συμπεριφορές και την απουσία εσωτερικής φωνής που ειδοποιεί και ενημερώνει. Στα νιάτα μας λέγαμε τέτοιες ανοησίες...

Κάποτε, κάποιοι πίστεψαν στη δημιουργική δύναμη της ηθικής αξίας, στο μέλλον της αρετής και στο χρέος να οικοδομείς για τους επερχόμενους. Το θέμα όμως σήμερα είναι σε τι πιστεύει η εποχή μας! Στην ασυναρτησία της πολιτικής, στην ακατανοησία των συνθημάτων, στη γενική καταστροφολογία, στον μηδενισμό των πάντων, στα ξεχαρβαλωμένα ήθη, στα τσακισμένα νεύρα και στην απόρριψη του παντός...

Θα ήταν αφέλεια να έβγαζε ο Τσίπρας τον εαυτό του απέξω, τη στιγμή που ο ίδιος μας καλεί να πιστέψουμε σ' αυτόν και το κόμμα του. Οι αξίες που ο ίδιος επικαλείται είναι μια ιστορική αναφορά που δεν αγγίζει την σημερινή κατάσταση, διότι οι αξίες που ανεμίζουν σαν παντιέρες τα στελέχη του είναι κουρέλια. Είναι ηλίου φαεινότερο. Δεν μπορεί να μιλάς για αξίες και ηθική όταν είσαι ταμπουρωμένος στον φανατισμό και στον τραμπουκισμό.

Θέλει να μας πει ο Τσίπρας ότι δεν τον διακατέχει η ανθρώπινη αγωνία! Φυσικά υπάρχουν πολλές εκδοχές για το τι σημαίνει αυτό. Κι εγώ πιστεύω ότι είναι πολύ λίγοι αυτοί που διακατέχονται από την αγωνία εκείνη που βασάνισε στο παρελθόν αλλά και σήμερα μεγάλους πνευματικούς ηγέτες, όπως λόγου χάρη ο Νίτσε ή ο Ντοστογιέφσκι [διαβάστε τους "Αδελφούς Καραμαζόφ"...], που κάποια στιγμή διακήρυξαν ότι "ο Θεός έχει πεθάνει"!!! Κι όπως καταλαβαίνει κανείς για να βγει μια φράση τέτοια από το στόμα ανθρώπων σαν κι αυτούς τους δυο, χρειάστηκε μεγαλοφυία και σπαραγμός, ωριμότητα και οίστρος, βάθος στοχασμού και σπάνια πνευματική εντιμότητα. Πόσα από αυτά τα χαρακτηριστικά διαθέτει ο μέγας Τσίπρας;;;

Τον Ντοστογιέφσκι τον απασχολούσε και τον βασάνιζε το πρόβλημα της ύπαρξης ή μη του Θεού μια ζωή ολόκληρη. Ο Τσίπρας που θέλει να κυβερνήσει ένα λαό, πότε πρόλαβε και αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχει Θεός;;; Αλλά ας ακούσει κι αυτά που βγήκαν από το στόμα μιας τσεχοφικής ηρωίδας: 

"Θαρώ πως ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει ή ν' αναζητά κάποια πίστη, διαφορετικά η ζωή του είναι αδειανή, ολότελα αδειανή... Να ζεις και να μην ξέρεις γιατί πετάνε οι πελαργοί, γιατί γεννιόνται τα παιδιά, γιατί ο ουρανός έχει άστρα... Πρέπει να ξέρεις γιατί ζεις, αλλιώς όλα είναι δίχως νόημα, τιποτένια..."

Χαίρε άθεε, Αλέξη Τσίπρα!!!!

Από τον Λάμπρο Πορφύρα στον Σάμουελ Μπέκετ, από τον Νίκο Γκάτσο στον Αντον Τσέχοφ και από τον Κάφκα στον... ή το λάθος της αδράνειας!!!

Ενα στίχο του αγαπημένου μας -και χαμηλόφωνου- ποιητή Λάμπρου Πορφύρα εναπόθεσε ο φίλος μου Κώστας Πολίτης σαν σχόλιο στη φωτογραφία που ανάρτησα στο facebook, όπου ο άνθρωπος ανασηκώνει το γαλάζιο πέπλο και βλέπει να ξανοίγεται μπροστά του η καταπράσινη φύση. Κι αυτό, φυσικά, είναι μια ματιά σ' έναν αισιόδοξο ορίζοντα. Αναζήτησα το σχετικό στίχο και τώρα τον παραθέτω μαζί με ένα απόσπασμα από το υπόλοιπο ποίημα του Πορφύρα:

Aπόψε, ἡ γῆ σου εἶν᾿ ὄμορφη -Θέ μου- ὅλη πέρα ὡς πέρα:
τὸ λόφο ρείκια κόκκινα τὸν ἔχουνε στολίσει,
σὰ νά ῾ναι μιὰ παραμονὴ γλυκιᾶς γιορτῆς, κι ἡ μέρα
σὰν ἀγαθὸ χαμόγελο κι ἐκείνη ἀργεῖ νὰ σβήσει.

Δεξιά, ζερβὰ στὴ μοναξιὰ τοῦ δρόμου οἱ λεῦκες μένουν
ἀκίνητες στὸ λίγο φῶς, δὲ σειέται ἕνα κλαδί τους,
δὲν τρέμει οὔτ᾿ ἕνα φύλλο τους· ὅπου κι ἂν δεῖς σωπαίνουν
καὶ σὰ μιὰ δέηση βουβή, θαρρεῖς, εἶν᾿ ἡ σιωπή τους.

Συγχρόνως ο νους μου γύρισε σ' έναν άλλο σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα, που αγάπησα [κι έχω γράψει ένα βιβλίο γι' αυτόν που σύντομα θα κυκλοφορήσει] και αναφέρομαι στον Ιρλανδο-γάλλο Σάμουελ Μπέκετ, που έγραψε το περίφημο ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ. Όπως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι φίλοι, πρόκειται για ένα έργο που έχει σημαδέψει τη θεατρική ιστορία του περασμένου αιώνα και συνεχίζει την πορεία του στο παγκόσμιο θέατρο. Φαίνεται πως το θέατρο του παραλόγου, του οποίου υπήρξε βασική κολόνα, εξακολουθεί να έχει ισχύ και αφού τα έργα του παίζονται ακόμη, πάει να πει ότι το κοινό κάτι βρίσκει. Το έργο αυτό γράφτηκε το 1952 και το 1953 ανέβηκε στο θέατρο. Δηλαδή είναι ένα έργο εξήντα χρονών και πλέον και δείχνει ότι ακόμη έχει αντοχές, όσο δεν αλλάζει αυτός ο κόσμος. Κι αν θυμηθούμε τον στίχο ενός άλλου ποιητή μας, του Νίκου Γκάτσου, στο τραγούδι "Κεμάλ", θα βυθιστούμε στη σιωπή: "Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ..."!!!

Αυτό που υπογραμμίζεται στο έργο του Μπέκετ είναι η αναμονή και δυστυχώς εκεί εμφιλοχωρεί και η απελπισία. Ο άνθρωπος περιμένει κάποιον που όμως δεν έρχεται - και δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Τελικά, αυτό το μυστήριο της απουσίας, μας ταλαιπωρεί πολλούς ή τους περισσότερους. Πόσο θα περιμένουμε τον Γκοντό, που δεν ξέρουμε αν θα έρθει;;; Μήπως πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι... δεν θα έρθει;;; Και το λέω αυτό διότι ο άνθρωπος είναι το ζώο που δεν του φτάνει μόνο να ζει, αλλά όπως απλά το λέει και ο Αντον Τσέχοφ, θέλει και να ξέρει γιατί ζει. Έτσι και στην περίπτωση του δικού μου συλλογισμού, θέλει να ξέρει και γιατί θα πρέπει να περιμένει - τον οποιονδήποτε Γκοντό!!!

Και τι παρατηρούμε ότι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της αναμονής;;; Πλήρης αδράνεια... Μια αδράνεια που παραλύει. Βέβαια κάτι παρόμοιο, αλλά κάπως διαφορετικό είναι κι αυτό που συμβαίνει στον ΠΥΡΓΟ του Κάφκα όπου ο Κ., ο ήρωας, περιμένει μια δικαίωση, δηλαδή να του δώσουν τη θέση που του έχουν υποσχεθεί...

Θέλω να πω, τελικά, ότι μια ζωή θα περιμένουμε ή θα εξουδετερώσουμε την αδράνεια που μας χαρακτηρίζει;;;

Μια ζωή... κομμάτια - ή ποιο θα είναι το χρώμα του μέλλοντος;;;

Πόσο θα ήθελα να κυλήσει ήσυχα και όμορφα τούτος ο Ιανουάριος. Και μετά ο Φεβρουάριος!!! Απλώς, χωρίς φασαρίες, χαράτσια, φόρους, δόσεις, χωρίς τις κραυγές των τηλε-εισαγγελέων, χωρίς την καταστροφολογία [που μ' έχει κουράσει] των Συριζαίων, χωρίς τις βλακείες του Σαμαρά και τις ηλιθιότητες της κυβέρνησης, χωρίς άλλα σκάνδαλα... Θέλω οι Αλκυονίδες μέρες να επιμηκυνθούν, να κρατήσουν για να ζεστάνουν τις καρδιές τις δικές μας και των δανειστών μας. Να είναι μέρες εγκάρδιες, φιλικές, για να μπορέσουμε να ονειρευτούμε ξανά, και ν' απολαύσουμε τον καταγάλανο ουρανό μας, και να νιώσουμε τον παράδοξο, πλατύ και υπερκόσμιο θρίαμβο μιας συμφωνίας που θα σβήσει όλες τις παραφωνίες αλλά και να γευτούμε τα μύρα που θα ταξιδεύουν στον αέρα. Ν' ανοίξουν οι πόλεις, να κατοικηθούν, και ν' αρχίσουν ν' αναπνέουν, να πάψουμε να είμαστε ισοβίτες, και οι μνήμες μας να κυκλοφορούν επιτέλους ελεύθερες κι εμποτισμένες με την ευαίσθητη και κρουστή πατίνα του χρόνου ν' απλώσουν δίχτυα στους πεζόδρομους, τις πλατείες και τις λεωφόρους, στις στοές και τις ρημαγμένες γειτονιές του αθηναϊκού κέντρου, και να ενωθούν με τους νέους ανθρώπους που ψάχνουν ερείσματα κι αφορμές για τη δημιουργία τοιυ δικού τους κόσμου. Θέλω, επιτέλους οι καρδιές και τα μάτια μας να ξεχυθούν σε πράσινα λιβάδια, να κυλιστούν στο γρασίδι, να χοροπηδήσουν σαν πουλάρια... Είναι όμορφη η χώρα μας και δεν γίνεται να έχει μουτρωμένους ανθρώπους με ζαρωμένες ψυχές. Δεν μπορώ να πω ότι όλα χάθηκαν και η ζωή μας θα είναι... κομμάτια. Δεν αντέχω όμως άλλο και δεν μπορώ ν' ακούω τα καλέσματα της εξουσίας ότι πρέπει να επαναπαυτώ στο μέλλον που οικοδομείται από άπειρους λογιστές και ανάλγητους πολιτικούς....

Κοινωνία των Πολιτών ή αγάπη προς την Πατρίδα;;;

Το σκέφτομαι έτσι, το σκέφτομαι αλλιώς, αλλά πάντα καταλήγω στο ότι ο Λαός μας  είναι άξιος καλύτερης τύχης και πως 190 τόσα χρόνια δεν ευνοήθηκε για να τη βρει!!! Δεν ξέρω σήμερα όμως πώς νοείται η αγάπη προς αυτή την πατρίδα που βασανίζεται και βρίσκεται στις δαγκάνες εκείνων που νοιάζονται μονάχα για το δικό τους συμφέρον... Οι προηγούμενες δεκαετίες, ο εικοστός και ο δέκατος ένατος αιώνες ήσαν γεμάτοι από εθνικά γεγονότα [πόλεμοι, εξορμήσεις, διεκδικήσεις κ.λπ.] και η αγάπη προς την πατρίδα ήταν ένας ενθουσιώδης πατριωτισμός, με την πατριδολατρεία  που καταστάλαζε  στην ψυχή σαν ηθική κατάσταση κάποιου νοήματος υψηλότερου και μονιμότερου. Και είδαμε πόσο δυο μεγάλοι μας ποιητές [Σολωμός και Κάλβος] είχαν κατακτήσει αυτό το ηθικό νόημα της πατριδολατρείας.
Από τότε που γίναμε ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, χάσαμε τον μπούσουλα... Στην Κοινωνία των πολιτών, δεν επιτρέπεται να λέτε ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ή ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ κ.λπ. αλλά ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!! Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι μακριά ο καιρός που δεν θα γιορτάζονται και οι εθνικές επέτειοι, για να μη θίγονται οι Γερμανοί, οι Ιταλοί, οι Βούλγαροι, οι μουσουλμάνοι, οι Τούρκοι... Ήδη έχω παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των κατοίκων των μεγάλων πόλεων δεν υψώνουν πια την ελληνική σημαία...
Τι άλλο να γράψω;;; Θα παρεξηγηθώ...

Γίγαντες της λογοτεχνίας και... ανεμοδείχτες!!!

Ετσι όπως διαβάζω εδώ κι εκεί πασίγνωστα ονόματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ζηλεύω... Ναι, ζηλεύω ως Έλληνας.  Κι εγώ όταν θα μιλήσω για μεγάλους λογοτέχνες θα παραθέσω ονόματα  γνωστών γιγάντων, όπως Ντοστογιέφσκι Τζόις, Φόκνερ, Κάφκα, Φλομπέρ, Σταντάλ, Τολστόι, Προυστ, Μπαλζάκ... Είναι πράγματι μεγαθήρια.
Εμείς, οι Έλληνες μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για έναν Παπαδιαμάντη, για έναν Καβάφη, για έναν Καζαντζάκη... Μπορεί κανείς να αν αφέρει και μερικά ακόμη ονόματα. Αλλά να σκεφτεί κανείς ότι και τον Παπαδιαμάντη κάποια στιγμή τον μείωσαν. Δεν θέλω να επεκταθώ στη στάση του Κ.Θ. Δημαρά, που υποστήριζε πως ο Παπαδιαμάντης "διαβάζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει στην καλή ποιότητα" και πως "η γενιά που τιμούσε τον Σουρή για μεγάλο ποιητή, επόμενο ήταν να τιμήσει για μεγάλο πεζογράφο τον Παπαδιαμάντη…"!!! Το γεγονός ότι ο Παπαδιαμάντης επιβιώνει είναι μια απόδειξη της αξίας του. 

Είναι ηθογραφία ο Παπαδιαμάντης; ρωτούσε ο Αγγελος Τερζάκης, Αν ναι, τότε  η ηθογραφία δικαιώθηκε, γιατί αποπνευματώθηκε στο ξεκίνημά της κιόλας. Η συνέχεια, αυτή στάθηκε η καταστροφή. Πήρε τον αχνό και τον ξανάκανε βούρκο, πήρε τ' όραμα και το φωτογράφισε με μηχανή πανηγυριώτικη, το έβγαλε στην αγορά λιανικώς, γυαλιστερές καρτ-ποστάλ. Το μάθημα χάθηκε, πλαστογραφήθηκε, γιατί στα θρανία είχανε καθήσει μαϊμούδες. Ούτε ο Καρκαβίτσας είναι ηθογραφία ούτε ο Χατζόπουλος. Είναι ελληνική γη σε ορισμένη της ιστορική ώρα...

Ανάφερα στην αρχή τα μεγάλα ονόματα των ξένων γιατί θέλω να πω ότι στην πορεία των χρόνων αυτοί οι μεγάλοι ήσαν που μας έκαναν κόσκινο το κεφάλι και μας ξεμυάλισαν και οι σύγχρονοι συγγραφείς μας έγιναν... ανεμοδείχτες. Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι έπρεπε να σταθμεύσουμε στον Παπαδιαμάντη; Κάθε άλλο, διότι η ζωή συνεχίζεται, αλλάζει μορφές, ρυθμούς... Όμως πάντα στους μεγάλους ανατρέχουμε, αφού εκείνοι είχαν ένα προσωπικό όραμα της ζωής... Ψάχνω στο σήμερα, αλλά...

[Κουράστηκα... πάω για ύπνο]

Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, παρά μια... τυφλή εξέγερση!!!!

Είχα πάει στη Λαϊκή κι εκεί ήταν που συναντήθηκα με τον παλιό φίλο μου, τον Κώστα Μεσσάρη, έναν από τους πιο ταλαντούχους και στέρεους ηθοποιούς της γενιάς του. Μιλούσαμε, που λέτε, για την εν γένει πολιτική και κοινωνική κατάσταση. Το συμπέρασμα;;; Τι άλλο, από απελπισία!!!! "Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τον κόσμο, που πεινάει", μου λέει ο Κώστας. "Φτάσανε κοντά δυο εκατομμύρια οι άνεργοι... Τι θα κάνουν όλοι αυτοί;; Κάποια στιγμή θα υπάρξει μια τυφλή εξέγερση... κι άντε μετά να οργανώσεις αυτή τη χώρα...". Δεν έχει άδικο ο Κώστας.

Είναι αλήθεια ότι ζούμε σ' ένα κλίμα γενικού εκβιασμού, που όλο και απλώνεται, αυξάνεται, βελτιώνεται, τελειοποιείται, με αποτέλεσμα διάχυτο, καταρχήν, την ηθική τρομοκρατία. Και θ' αναρωτηθεί κανείς: ποιες διέξοδοι υπάρχουν;;; Υπάρχουν σαφώς ψυχολογικές διέξοδοι που είναι στο χέρι του καθενός. Μη ρωτάτε για πρακτικές διεξόδους διότι δεν είναι στο χέρι μας.

• Ή γίνεσαι κι εσύ ΕΝΑ με τη μάζα που ξεσηκώνεται και βγαίνει στους δρόμους, εντελώς χωρίς στόχο, έτσι αναρχικά...
• Ή προχωράς σε ανταρσία που είναι μια δονκιχωτική επιχείρηση αυτοκτονίας, διότι το κράτος θ' αμυνθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει...
• Ή καταφεύγεις σ' έναν κόσμο απομονωμένο, μισάνθρωπο, περιχαρακωμένο σαν οχυρό, όπου συμβαίνει εκείνο που ξέρουμε από την ιστορία: η πολιορκημένη φρουρά αμύνεται και παρατείνει την αντίστασή της μέχρι το τέλος, δηλαδή να πεθάνει από την πείνα...

Ο φίλος αναγνώστης θα ρωτήσει ίσως τι να κάνει και ποια από τις τρεις εκδοχές ν' ακολουθήσει. Κι εγώ θα του απαντήσω ότι δεν συνιστώ καμιά!!!! Και τότε, τι κάνουμε;; Πού να ξέρω;;; Αν είχα τη λύση, θα πάλευα να την πλασάρω για να την αποδεχτούν οι αρμόδιοι. Αλλά, νιώθω πλέον κι εγώ έρμαιο της ηλίθιας κυβερνητικής πολιτικής, του εκβιασμού των αγορών και της αποθηριωμένης πλεονεξίας των τραπεζών. Το μόνο που μπορώ πια είναι ότι καταλαβαίνω τους πάντες. Όταν ασκείται από πάνω  η αυθαιρεσία, τι περιμένει κανείς από τους κάτω;;; Μηδενισμός των πάντων!!! Είμαστε μια κοινωνία παραζαλισμένη και, δυστυχώς ακόμη, μια χώρα κυριολεκτικά ανοργάνωτη...

Περιστατικά μιας κάλπικης ζωής!!!!!

ΤΕΛΙΚΑ, μήπως είχαμε γίνει τοξικομανείς της ευμάρειας, που είναι κάτι απύθμενο ή πιο σωστά ένα παραισθησιογόνο που προκαλεί εθισμό και όπως είναι φυσικό απαιτεί όλο και μεγαλύτερες δόσεις;;; Είναι αλήθεια και δεν πρέπει να το αρνηθούμε ότι από τότε που οι ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν, αφήνιασαν θα έλεγα καλύτερα, μπήκαμε σ' ένα κύκλωμα εξανδραποδιστικό. Γιατί ο πολλαπλασιασμός των αναγκών δεν είναι μια σταθερή κατάσταση, αλλά μια πρόοδος γεωμετρική...

Αυτά σκεφτόμουν όταν τις παραμονές των Χριστουγέννων είδα μια κυρία να ζητιανεύει απέναντι από τον Μαρινόπουλο στους Αμπελοκήπους. Έως εδώ, θα μου πείτε, πού βλέπεις το παράξενο;;; Ότι δηλαδή, εδώ που μας έχουν φέρει τα Μνημόνια επόμενο είναι μια γυναίκα να ζητιανεύει κ.λπ. Το θέμα είναι ότι είχε απλωμένο το δεξί χέρι και στο άλλο κρατούσε κοντά στο αυτί της ένα... κινητό τηλέφωνο και μιλούσε!!!!

Έβγαλα το δικό μου κινητό κι άρχισα να την φωτογραφίζω. Περιττό να σας πω ότι με διαολόστειλε και βγάζει το ένα παπούτσι της και μου το πετάει κι ενώ σκύβει να το ξαναπάρει άρχισε να με κυνηγάει. Ο κόσμος κοίταζε παράξενα χωρίς να έχει καταλάβει την αιτία του κυνηγητού...

Έξω από τον Α/Β [το σούπερ-μάρκετ] στο Κ.Χαλάνδρι βρισκόταν για πολύ καιρό μια κυρία που έκανε την κακομοίρα και ζητούσε αφενός το καρότσι να το βάλει στη θέση για να πάρει το 1 ευρώ ή ζητιάνευε. Κάποια μέρα την βλέπω εδώ στους Αμπελοκήπους, στην αντικρινή πολυκατοικία, να μπαίνει καλοντυμένη στην... τρίχα. Την ξαναείδα και δεύτερη και τρίτη φορά.. Ομολογώ όταν την είχα πρωτοδεί έξω από τον Α/Β είχα συγκινηθεί και μάλιστα της έδωσα το καρότσι όπου είχα βάλει ένα ευρώ, αλλά στην πορεία σταμάτησα...

Αυτά απλώς είναι δυο περιστατικά. Όπως πολλά περιστατικά μπορεί ο καθένας να αναφέρει με πραγματικά πεινασμένους, άνεργους κ.λπ. Μη προτρέξετε να μου πείτε ότι... δεν ξέρω, δεν βλέπω, δεν έχω καταλάβει και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Το άλλο περιστατικό είναι ότι προχτές πάλι μιλούσα μ' ένα ζευγάρι φίλων [παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ] που έχουν στην ιδιοκτησία τους μια πολυκατοικία, μένουν στο ρετιρέ, νοικιάζουν τους άλλους ορόφους και είναι καθωσπρέπει επαγγελματίες [που δεν έχουν δουλειές τώρα]. Όμως τα έχουν με το ΠΑΣΟΚ και με την παρούσα κυβέρνηση και με τον Παπανδρέου που είχε πει ότι λεφτά υπάρχουν και γιατί τούτο ή εκείνο και ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες του Καμμένου!!!

Μια άλλη περίπτωση, επίσης παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που στα χρόνια των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ έφτιαξαν τρία μαγαζιά [οπτικά] και δούλευαν πολύ καλά και τα παιδιά σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία κ.λπ. Τώρα που μας έχει ανακατώσει η οικονομική κρίση, και τα μαγαζιά δεν πάνε καλά, τα έχουν όχι μόνο με τον Γιώργο αλλά και με τον Ανδρέα Παπανδρέου γιατί -μου έλεγαν- μας φόρτωσε δάνεια και διάφορες άλλες βλακείες!!!!

Θέλω να πω ότι είναι και αυτά και δεν πρέπει να τα αγνοούμε. Περιστατικά που για μένα τουλάχιστον δείχνουν μια κάλπικη εικόνα, μιας κοινωνίας, που τελικά είναι εντελώς αψυχολόγητη. Είναι συναρπαστικές ενδείξεις ότι εύκολο είναι ν' ακολουθήσει κανείς το ρεύμα που πλασάρουν για λόγους τηλεθέασης τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης που θέλουν επιπλέον να δείχνουν ότι είναι ευαίσθητα στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Τα ΜΜΕ όμως δεν μας είπαν ποτέ πόσα χρωστάνε στο κράτος!!!!

Είναι αλήθεια ότι έχουν έρθει τα πάνω... κάτω στην ελληνική κοινωνία, αλλά θα πρέπει να δούμε την κατάσταση στην πραγματική τους διάσταση. Ζούμε σε μια κοινωνία απόλυτα σχετική!!!!

Ποιοι είναι οι αγύρτες;;;

Σκέφτομαι τούτες τις μέρες όλους αυτούς τους φιλόδοξους νεαρούς πολιτικούς που ελεεινολογούν τους παλιότερους και τους κατακρίνουν και τους εξευτελίζουν και τους βρίζουν και τους φτύνουν και τους περνάνε από γενεές δεκατέσσερις και τους σταυρώνουν ξανά και ξανά και τους ξαναστέλνουν στο πυρ το εξώτερο...
Ξέρετε τι θα πω τώρα;;;
Απλά πράγματα!!!
Ότι τον κόσμο αυτόν, που αυτοί τώρα διαγράφουν και μέσα στον οποίο γεννήθηκαν και έζησαν και δούλεψαν και ερωτεύτηκαν και έκαναν κι αυτοί τις μικρές ή μεγάλες αμαρτίες τους, αυτόν λοιπόν τον κόσμο, τέτοιος που τώρα είναι, δηλαδή ελεεινός όπως τον χαρακτηρίζουν αυτοί που θέλουν τους εαυτούς τους Ελλαδοσώστες, αυτόν τον κόσμο τον έφτιαξαν γενιές που ξεκίνησαν κάποτε ως νεολαίες γεμάτες ομορφιά, ιδανικά και αγνότητα περίσσια και υποσχέσεις άπειρες...
Φίλοι μου, μην τρέχετε γιατί θα σπάσετε κι εσείς τα μούτρα σας. Οι φιλοδοξίες είναι πράγματι κινητήριες δυνάμεις για την πρόοδο. Αλλά...
Συνδιαλλαγή χρειάζεται και όχι φανατισμός. Ξέρω ότι η μάζα μαγνητίζεται από τους φανατικούς... κι αυτό είναι το δυστύχημα.
Όμως, δεν είστε Θεοί να καταδικάζετε και να εξοβελίζετε τους παλιότερους από την κοινωνία μας.
Ποιοι είναι αγύρτες - εκείνοι που πάλεψαν γιατί πίστεψαν κάπου κι έκαναν λάθη και παραλείψεις ή εκείνοι που υπόσχονται την γοητεία ενός ανύπαρκτου παραδείσου;;;

Το πνεύμα της ρητορείας έχει δύσει προ πολλού, αλλά δυστυχώς εξακολουθούμε να ζούμε με ρητορείες.

Και ο καθένας έχει τη δική του ώρα!!!!!