Η δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα με το άρθρο της "Το φριχτό τίμημα της μετριότητας" [Η Καθημερινή, 6/3/2008] μπορεί να αναφέρεται σε έναν άλλο γεωγραφικό χώρο και συγκεκριμένα στους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς, ωστόσο οι επισημάνσεις έχουν άμεση σχέση και με τη δική μας χώρα. Γράφει: "Οι μέτριοι πολιτικοί συνήθως παράγουν μέτριο πολιτικό έργο. Το γεγονός αυτό βεβαίως έχει μικρή σημασία, όταν το κράτος του οποίου προΐστανται δεν βρίσκεται σε κρίση και η ευημερία των πολιτών είναι συνάρτηση περισσότερο της ατομικής προσπάθειας και λιγότερο της συλλογικής...".Δεν θα ήθελα στις περιπτώσεις του Ισραηλινού πρωθυπουργού Όλμερτ και του Παλαιστίνιου Ακμπάς να αντιπαραθέσω ελληνικά ονόματα. Μένουμε όμως με το παράπονο ότι μας "εξουσιάζουν" γενικώς πολιτικοί που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Και έφτασε ένα κόμμα, να εκλέγει ως πρόεδρό του έναν 33χρονο που επισκέπτεται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τη μοτοσικλέτα του και χωρίς γραβάτα, που "εισβάλλει" με το έτσι θέλω σε δημόσιους χώρους, που καθηλώνει τη σκέψη των αναλυτών οι οποίοι μένουν άφωνοι στο "φαινόμενο" του νέου κι ο νέος κλασαυχενίζεται ότι αποτελεί την εναλλακτική πρόταση στη Δεξιά! Από την άλλη, ο Γιώργος παλεύει, αλλά τα πυρά του αποδεικνύονται άσφαιρα. Κι ο πρωθυπουργός να ζει στον κόσμο του δικού του μύθου, απομονωμένος από το πλήθος, τυχερός που δεν έχει αντιπάλους, έρμαιο της πολιτικής του αδυναμίας και των συνεργατών του που είδαν το κράτος ως λάφυρο κι έπεσαν με τα μούτρα στη λαφυραγώγησή του... Είμαι βέβαιος ότι παρακολουθώ ένα θεατρικό παιχνίδι, όπου κάποια "παιδιά" παίζουν τους πολιτικούς. Είναι και ο ανιψιός, είναι και ο γιος, είναι κι άλλοι γιοι και ανίψια, είναι και οι διάφοροι κολαούζοι και καρεκλοκένταυροι που δεν ξεκολλάνε από τις καρέκλες τους, είναι τα κολέγια των διαφόρων επιτελών. Έχει δημιουργηθεί, τέλος πάντων, ένα πλέγμα εξουσίας μικρών, μετρίων και δίχως όραμα πολιτικών και γι' αυτό η χώρα τα έχει... παίξει! Κι αν κινείται κάπως, είναι από κεκτημένη ταχύτητα. Οι άνθρωποι σ' αυτό τον τόπο έτσι όπως διαβιούν και πολιτεύονται, δείχνουν ότι δεν έχουν ένα ιδεώδες βίου. Ακούνε από τους πολιτικούς λέξεις που υποτίθεται ότι συμβολίζουν κάτι σπουδαίο, αλλά εάν κανείς τις διυλίσει θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πλέον έμπνευση. Κι αυτή την κατάσταση την υποδαυλίζουν τα μέσα ενημέρωσης, σκορπώντας σύγχυση. Δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια ένα τοπίο όπου η σοβαρότητα έχει υποκατασταθεί από την αρλουμπολογία και οι πολίτες έχουν εθισθεί. Πιάνουν το τηλεκοντρόλ κι αφήνουν ανοιχτά το μυαλό, τα μάτια, τα αυτιά και δεν μιλάνε - μονάχα κραυγάζουν. Έχουν υποχωρήσει στις αξιώσεις του ήσσονος μόχθου. Και τούτο διότι είναι ουκ ολίγα τα παραδείγματα εκείνων που "πέτυχαν" κι έχουν στη διάθεσή τους και του πουλιού το γάλα και μπορούν να συγχρωτίζονται με σπουδαίους και τρανούς. Είναι όμως και το άλλο: η τηλεόραση μερικές φορές ξεσκεπάζει - ναι, ξεσκεπάζει! Βλέπουμε τους πολιτικούς στο βήμα της Βουλής να μην είναι σε θέση να πουν δυο κουβέντες της προκοπής και κάποιες άλλες φορές η Βουλή από βήμα ελέγχου και γνωμοδοσίας να γίνεται καφενές! Η μεγάλη αίθουσα της Βουλής τελικά είναι για να μπορούν οι αρχηγοί των κομμάτων να λένε τα κατεβατά τους. Έχουν μάθει όλοι τώρα ότι οι δουλειές γίνονται σε κάτι "επιτροπές". Βέβαια, η προσοχή του κόσμου είναι στραμμένη στο βήμα της Βουλής όταν μιλούν οι αρχηγοί. Κι εκεί έχει την ευκαιρία να κρίνει ποιος είναι μέτριος ή αδύναμος, ποιος είναι δημαγωγός και ποιος λέει αλήθειες... Το βήμα της Βουλής αναδεικνύει αλλά και καταστρέφει προσωπικούς μύθους
No comments:
Post a Comment