Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ...

Αναφέρομαι στην εκδήλωση (για την οποία διάβασα σχετικά στο Katoikidio) που οργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (ΣΕΒΑ), στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ειδικότερα μιλάω για τη συζήτηση που αφορά τον ρόλο του Διαδικτύου στην προαγωγή της εκδοτικής παραγωγής, της λογοτεχνίας, των συγγραφέων (Πέμπτη 10 Μαϊου και ώρα 7.30 μ.μ.).

Ευγενείς οι προθέσεις των διοργανωτών και ακόμη περισσότερο της αγαπητής Πέρσας Κουμούτση. Ωστόσο, αυτή και μόνη η "ιδεολογία" των περισσότερων ανθρώπων που κατέφυγαν στη λύση του "μπλογκ" αντιτίθεται στον εγκιβωτισμό του εγχειρήματός τους στην "ιδεολογία" εκείνων που κανοναρχούν από ορισμένα έντυπα και δημοσιογραφούν με μια δυναμική την οποία δεν έχω εγώ, λόγου χάρη, που είμαι ανεξάρτητος και... μόνος! Δεν γράφω για να βγάλω βιβλίο. Γράφω για να ξεσκάσω. Δεν είναι διατεταγμένη η γραφή μου. Δεν με υποχρεώνει κανένας. Δεν έχω υποχρέωση σε οποιονδήποτε. Μόνο στους φίλους μου. Δεν σχεδιάζω να γκρεμίσω κανέναν από το θρόνο του ούτε να κλέψω το βραβείο από κάποιον. Ούτε γράφω για να πάρω βραβείο. Μόνο να μιλάω ελεύθερα -όσο αυτό είναι μπορετό- και να κρίνω ό,τι βλέπω ή ακούω κι έχει σχέση με την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε κι ακολουθούμε τους κανόνες της και πληρώνουμε...

Να πω κι άλλα; Δεν είμαι οπαδός κανενός, δεν ανήκω σε καμιά "αυλή", δεν προωθώ κάποιον, δεν είμαι χειροκροτητής. Είμαι ελεύθερος! Και γράφω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Αφήνω τους άλλους να ψάξουν για το ρόλο του διαδικτύου στην προαγωγή του βιβλίου, γενικώς. Και για να τελειώνω: Γράφω για να επικοινωνήσω. Όποιος θέλει ας απαντάει στα μηνύματά μου. Εγώ θα συνεχίσω...

Ας συνεχίσουν κι εκείνα τα "κριτικά" πνεύματα που έχουν εισχωρήσει στο διαδίκτυο και κρίνουν βιβλία και χειροκροτούν συγγραφείς και άλλους ευνοούμενους, και δίνουν βραβεία στα κοριτσάκια που μόλις ανακάλυψαν το... ραδιόφωνο! Σημειώνει το Katoikidio ότι π.χ. "τα διηγήματα της Κιτσοπούλου, είχαν πάρει τη θέση τους στο λογοτεχνικό στερέωμα πριν ακόμη τυπωθούν". Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Άπειρες φορές έχω διαβάσει κριτικές παρουσιάσεις βιβλίων πριν καλά-καλά καταλάβουμε ότι κυκλοφόρησαν. Είναι αυτονόητο ότι έτσι προκαταλαμβάνεται η κρίση του υποψήφιου αγοραστικού κοινού. Δεν θέλω να αναφέρω εδώ ονόματα κριτικών που μπορεί και να εκτιμώνται.

Γράφει, ας πούμε, ο κριτικός: "Ο Μένης Κουμανταρέας πρέπει να είναι ο συγγραφέας για τον οποίο έχω γράψει περισσότερες φορές απ΄ όσες για οποιονδήποτε άλλο...". Δηλαδή, τι είναι εκείνο που τον οδηγεί στο να ασχολείται με τον Κουμανταρέα [τον οποίο εκτιμώ απεριορίστως και ως άνθρωπο και ως συγγραφέα]; Ούτε ο ίδιος ο Κουμανταρέας θα ήθελε να τον ευλογάνε κάθε λίγο και λιγάκι. Ας δεχτώ ότι, διαβάζοντας τα έργα του Κουμανταρέα, προφανώς ανακαλύπτει νέα στοιχεία. Εντάξει, καλά κάνει. Αλλά η λογοτεχνία δεν σταματάει στον Κουμανταρέα - όπως δεν σταματάει στον Τατσόπουλο, στον Θέμελη, στον Ελευθερίου και κάποιους άλλους ακόμη, με τους οποίους κάποιοι φερέλπιδες της δημοσιογραφίας θα μας τρελάνουν... Παρακολουθώ χρόνια τώρα, ο ένας μετά τον άλλο και η μια μετά την άλλη στις εφημερίδες και τα περιοδικά να καταπιάνονται είτε υπό μορφή ειδήσεων είτε σχολίων είτε συνεντεύξεων (σκεφτείτε το πιο απίθανο), με τους ίδιους ανθρώπους (συγγραφείς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τραγουδιστές κ.λπ.)...

Ξέρετε, το θέμα είναι ότι δεν έχω διάθεση να μεταφέρω έριδες, μικροκακίες, κι εξυπνάδες εδώ στο μπλογκ το δικό μου -όσο μπορώ να πω ότι είναι δικό μου- και θα προτιμούσα να μείνει εκεί στις σελίδες κάποιων εφημεριδογράφων και περιοδικογράφων. Καθαρό αέρα θέλω! Και ελευθερία... Η "μπλογκόσφαιρα" πιθανόν έχει κάποιες προϋποθέσεις ελευθερίας. Και λέω κάποιες διότι είναι εύκολο να υποστείς επιθέσεις ενώ κάθεσαι στ' αβγά σου.