ΣΤΕΦΑΝΕ, ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ!

Μου τηλεφώνησε ο Στέφανος και χάρηκα. Ήταν το πρώτο τηλεφώνημα μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής. Ήταν τότε που παρουσιάστηκε το βιβλίο του στον Ιανό και νιώσαμε, οι φίλοι του, ότι η παρέα μας, η γενιά μας - λίγο πάνω λίγο κάτω - έχει περιεχόμενο, ιδέες, ήθος. "Έτσι πήρα, να σ' ακούσω τις κάνεις...", μου είπε ο Στέφανος. Κι εγώ στενοχωρήθηκα γιατί πολλές φορές τον είχα σκεφτεί αλλά δεν είχα καταφέρει να του τηλεφωνήσω. Έτσι, χαμένοι, σπρώχνουμε τις μέρες κι αναζητούμε στοιχεία μιας ζωής που θελήσαμε και ίσως δεν την είχαμε. Δεν ξέρω να πω αν σπαταλήσαμε τη ζωή μας, ούτε μπορώ να πω ότι διαγράφω τούτο ή εκείνο.

Παρά το γεγονός ότι με τον Στέφανο γνωριστήκαμε στην ΕΡΤ όπου δουλεύαμε, όταν ακούω ΕΡΤ νιώθω ότι ουδέποτε είχα σχέση μαζί της - μου φαίνεται σαν κάτι πολύ μακρινό, παρά το γεγονός ότι εκεί εισέπραξα τα άγχη που σήμερα με δυναστεύουν... Με τον Στέφανο, λοιπόν, που γράφει ποίηση - μιλάω για εξαιρετική ποίηση κι όχι τις σαχλαμάρες εκείνων που γυρίζουν εδώ κι εκεί στις εφημερίδες και τα περιοδικά ζητώντας να τους γράψουν κριτικές και τα τοιαύτα. "Για τους φίλους μας γράφουμε, Νίκο μου, για τους φίλους μας...".

Έχεις δίκιο, ρε Στέφανε. Κι εγώ έτσι είπα, ότι γράφω για τους φίλους που όταν πάρουν το μήνυμα, θ' αναρωτηθούν τι έγινε εκείνη η "ψυχή", πού να είναι τώρα και πώς διάγει; Ίσως να σηκώσουν το ακουστικό και να με αναζητήσουν, να θυμηθούμε τα παλιά, να μιλήσουμε για τις κοιλίτσες και τα τριγλυκερίδια, τις αρρυθμίες και τους πόνους στα γόνατα και το στομάχι, για τα μαλλιά που φεύγουν, μετρώντας τις ώρες και τις μέρες μιας ζωής με μπουρμπουλήθρες...

Γεια σου, φίλε Στέφανε!