Λέγαμε καμιά καλή κουβέντα και για τον Κούλογλου, αλλά από τότε που το έριξε στη διαφήμιση κάποιου αυτοκινήτου, αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε... Εντάξει, ελεύθερος είναι, σε καπιταλισμό διαβιούμε και συνεπώς όλοι παλεύουν για το καλύτερο... Τέλος πάντων, μας χάλασε τη διάθεση. Κάποτε στην Αμαλιάδα, τα παιδιά τον υποδέχθηκαν με ένα πανό που έγραφε: "Ναι στο Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα, Όχι στους ταλιμπάν της δημοσιογραφίας"! (Τη σχετική φωτογραφία την έχει στο site της εκπομπής του κι όποιος θέλει ας πάει εκεί να τη δει)
Ακολούθησε, όμως, το παράδειγμα του Γιώργου Παπαδάκη που κραυγάζει κάθε πρωί από τον Αντένα και στο ενδιάμεσο διαφημίζει τρόπους αδυνατίσματος, (παλιότερα διαφήμιζε απορρυπανικά) και τον Νίκο Ευαγγελάτο, ο οποίος εσχάτως διαφημίζει υπολογιστές (παλιότερα διαφήμιζε βιταμίνες, αν θυμάμαι καλά). Τελικά, αυτοί οι "συνάδελφοι" είναι δημοσιογράφοι ή διαφημιστές; Μάλλον εμείς ζούμε σε άλλη εποχή, κάνοντας τους ρομαντικούς ενός επαγγέλματος που έχασε ό,τι είχε και δεν είχε. Κάποτε, όταν άρχιζα να μπαίνω στη δημοσιογραφία, κοντά σ' έναν Μεγάλο δημοσιογράφο, τον σημαντικότερο δημοσιογράφο των τελευταίων εξήντα χρόνων, τον Κώστα Νίτσο, ντρεπόμουν να πω ότι είμαι δημοσιογράφος. Τώρα, μετά από τριάντα περίπου χρόνια δημοσιογραφίας, πάλι ντρέπομαι να πω ότι είμαι δημοσιογράφος, με το χάλι που επικρατεί στο χώρο μας, κυρίως με τους ανθρώπους που κουλαντρίζουν τα ραδιοτηλεοπικά κανάλια (τους δημοσιογράφους εννοώ και όχι τους επιχειρηματίες που, στο κάτω της γραφής, τη δουλειά τους κάνουν...).
6 comments:
Το να ντρέπεσαι σήμερα που είσαι δημοσιογράφος είναι υγεία.
Το ότι έλεγες καλά λόγια για τον Κούλογλου, καλά να πάθεις. Το έγκλημα στο Προεδρικό Μέγαρο το ξέχασες ή σε απορροφούσε τόσο πολύ η δουλειά στην ΕΞΟΡΜΗΣΗ και δεν έμαθες για την υποκλοπή.
Να ΄μαστε καλά Νίκο κι ας ντρεπόμαστε...
Ρε Μοναχικέ λύκε, καλά που μου το θύμισες [εννοώ το "έγκλημα σο Προεδρικό Μέγαρο"]. Τότε πραγματικά είχα φρίξει και μου την είχε δώσει. Αλλά, είδες, τελικά, τι κάνει ο χρόνος; Ξεχνάμε όλοι... Τι να πρωτοθυμηθούμε για τους διάφορους τηλεοπτικούς [και πολιτικούς] κάφρους; Εδώ που τα λέμε, κάφροι υπάρχουν και στην έντυπη δημοσιογραφία και παντού - μάλλον τα ξέρεις καλά.
ΥΓ.Δυστυχώς με είχε "απορροφήσει" η δουλειά στην "Εξόρμηση" κι έχασα πολύ χρόνο που δεν αναπληρώνεται. Νόμιζα ότι κάτι μπορώ ν' αλλάξω... Τέλος πάντων, δεν είναι της ώρας η αυτοκριτική...
Είχε ανάγκη ο Κούλογλου από αυτό; Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό κάποιου που παρουσιάζει τόσο εμπεριστατωμένα τα θέματα του;
Να 'σαι δυνατός και να παραμένεις σταθερά αυτό που είσαι και αυτό που γίνεσαι διαρκώς:Δημοσιογράφος με όλα τα γράμματα κεφαλαία!
Νίκο πρέπει να είσαι περήφανος για την δουλειά που έκανες στην ΕΞΟΡΜΗΣΗ. Ήτανε μια εποχή γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες και μεράκι...
Το θυμάσαι το σκίτσο της πρώτης σελίδας, στο τελευταίο φύλλο της ΕΞΟΡΜΗΣΗΣ;..."Πατέρα τάμαθες τα νέα; κλείνει η ΕΞΟΡΜΗΣΗ".
Πούσαι ρε Αντρέα να τους δεις...
ioannisxen, δεν μπορώ να καταλάβω "τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό κάποιου που παρουσιάζει τόσο εμπεριστατωμένα τα θέματα του", αλλά ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ "με όλα τα γράμματα κεφαλαία" έχουν αρχίσει να σπανίζουν.
vavanta, πρέπει να σου πω ότι ευχαρίστως θα διέγραφα ορισμένα περιστατικά του βίου μου... Ως διευθυντής τότε, κράτησα το πρωτότυπο σκίτσο "Πατέρα τα 'μαθες τα νέα;..." και το έχω σε κορνίζα στο σπίτι μου. Και πραγματικά χαίρω όταν μου θυμίζουν εκείνο το "ηρωικό" τέλος! Δυστυχώς τώρα είμαστε ξένοι... Θα σου γράψω καμιά φορά στο e-mail σου.
Κι εγώ έχω κορνιζάρει το ηρωικό τέλος της ΕΞΟΡΜΗΣΗΣ.
Όπως έχω κορνιζάρει, τα όνειρα, τις ελπίδες και το μεράκι εκείνης της εποχής.
Τι αξία είχανε άραγε, οι προσπάθειες, οι αγώνες και τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή;
Σήμερα, κοιτώντας πίσω, μπορούμε να πούμε με το χέρι στη καρδιά, ότι άξιζαν τον κόπο;
Νίκο, πολύ χαίρομαι που σε διαβάζω.
Είσαι πραγματικά, μία όαση.
Post a Comment