Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ

Ένα ενδιαφέρον κείμενο του Δημήτρη Ρηγόπουλου [το θέμα του με έχει απασχολήσει] διάβασα στην Καθημερινή για τις ετερόκλητες υπερπαραγωγές από το εξωτερικό, με κύριο στόχο τα παιδιά, που είναι το νέο προϊόν της τελευταίας δεκαετίας...

Τη δεκαετία του ’80 ή του ’90 ο κρυφός πόθος των Αθηναίων ήταν ένα εισιτήριο για μία μεγάλη συναυλία. Στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ή στον Λυκαβηττό. «Θα πας στους Στόουνς;». «Βρήκες εισιτήριο για τoυς U2;». «Ο Στινγκ είναι sold out». Στην αυγή του 21ου αιώνα τα νέα αντικείμενα του πόθου είναι οι «Γάτες» [φωτογραφία], το «μακροβιότερο μιούζικαλ στην ιστορία του Γουεστ Εντ», οι μοναχοί Σαολίν και τα ιδιότυπα μυστικιστικά τους θεάματα (χορός, θέατρο και πολεμικές τέχνες), το «ουρανοκατέβατο» σόου των De La Guarda, η εναλλακτική κολεκτίβα των Tiger Lillies, ο μάγος Κόπερφιλντ, οι ιπτάμενοι ακροβάτες των πάγων και του «Holiday On Ice». Τα ραδιόφωνα παίζουν από το πρωί έως το βράδυ διαφημιστικά για θεάματα που είτε «έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα», είτε «δεν πρέπει να χάσετε», είτε και τα δύο μαζί. Κι ο κόσμος τρέχει.

Η βιομηχανία της ψυχαγωγίας στην Ελλάδα γνωρίζει τα τελευταία δέκα χρόνια σιωπηρές αλλά θεαματικές αλλαγές. Το νέο προϊόν λέγεται «οικογενειακή ψυχαγωγία» (family-oriented entertainment), ένα ανομοιογενές πακέτο ετερόκλητων παραγωγών που αντιστέκεται στις παραδοσιακές κατατάξεις (κινηματογράφος, θέατρο, χορός κ.λπ.) και μπορεί να απευθυνθεί θεωρητικά σε όλα τα μέλη μιας μεσοαστικής οικογένειας. Παρακολουθούμε μία αναπόφευκτη εκδήλωση της μαζικής κουλτούρας των πόλεων που αρχίζει και ωριμάζει και στην Ελλάδα. Η οικονομική ευημερία των τελευταίων δεκαετιών, τα περισσότερα ταξίδια στο εξωτερικό και η κόπωση από τα παραδοσιακά θεάματα, καλλιέργησαν νέα μοντέλα διαχείρισης του ολοένα και πιο συμπιεσμένου ελεύθερου χρόνου.

Δέκα χρόνια μετά τα πρώτα family shows, εναλλακτικά και μη (σε υπαίθριες «τέντες» στου Ρέντη ή στο «Γυάλινο» της Συγγρού), η αθηναϊκή αγορά της νέας ψυχαγωγίας κλείνει έναν πρώτο κύκλο ανάπτυξης έχοντας μεν εδραιώσει τη θέση της, αναζητώντας ταυτόχρονα τρόπους να διευρύνει την απήχησή της. Δέκα χρόνια μετά, έχουμε ένα θέατρο 2.500 θέσεων στη διάθεση μεγάλων παραγωγών από το εξωτερικό (Θέατρο Μπάντμιντον στου Γουδή), τη μετατροπή του «Γυάλινου» σε «dinner theatre» και το ίδιο το Φεστιβάλ Αθηνών να φλερτάρει με αυτού του είδους τις παραγωγές.... [η συνέχεια στην Καθημερινή, 13/5/2007]