ΟΛΟΙ ΨΑΡΕΥΟΥΝ ΣΕ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ!!!!!!

Δεν μου κάνουν πλέον εντύπωση οι διαμαρτυρίες των «άτακτων» παιδιών που είτε λέγονται αντιεξουσιαστές είτε γενικώς αριστεριστές ή οτιδήποτε άλλο. Μιλώ για τα «άτακτα παιδιά» της σημερινής κοινωνίας που σπάζουν τζάμια, που βάζουν φωτιές και καταστρέφουν ξένες περιουσίες, που αναστατώνουν την κοινωνία για ψύλλου πήδημα και κανείς δεν ξέρει τι θέλουν. Εκδηλώνονται συνήθως εναντίον όλων και υπέρ κανενός. 

Οι κινητοποιήσεις συμπαράστασης σε κάποιον «αγωνιστή» είναι πάντα το άλλοθι. Δηλαδή ένα «άτακτο παιδί» που κάνει ένοπλες ληστείες θεωρείται «αγωνιστής» και «πολιτικός κρατούμενος»;;; Έχουμε χάσει πια την έννοια των λέξεων και το περιεχόμενό τους έχει γίνει κουβάς με απόνερα. Και αυτό που βλέπω είναι ότι το ρεύμα τους σέρνει πολλά σαρίδια μαζί με το ποτιστικό νερό. Αμφιβάλλω αν οι ταραξίες αυτοί θα είναι οι νέοι φορείς και απόστολοι μιας νέας εποχής. Κι ας μην ξεχνάμε  πως κύριο γνώρισμά τους στάθηκε πάντοτε, σε διάφορες ποικιλίες και εκφάνσεις, ο συγκεχυμένος πόθος για κάτι το απροσδιόριστο και το ανεπίτευκτο. 

Δεν συμμερίζομαι, σε καμιά περίπτωση, όλη αυτή την διάχυτη «ευαισθησία» που αγνοεί την πραγματικότητα είτε ηθελημένα είτε διότι δεν έχει γίνει αντιληπτό τι ακριβώς συμβαίνει στην κοινωνία μας. Τι είναι «συντηρητικό» και τι είναι «προοδευτικό»;;; Πολλοί έχουν εγκλωβιστεί σε παρωχημένες ευαισθησίες, και φτάνουν στο σημείο, βυθισμένοι σε απόλυτη άγνοια να παρουσιάζουν την άλλη άποψη «συντηρητική» και φυσικά αποδιοπομπαίο τον φορέα της. Πού είναι στρατευμένοι όλοι αυτοί που δυναμιτίζουν τα θεμέλια της κοινωνίας, που αυτοανακηρύσσονται «κοινωνικοί αγωνιστές» και δεν λογαριάζουν τίποτε;;;; 

Οι στρατευμένες γενιές του 1940 είχαν μέσα τους, κρυμμένο, σθένος, φρόνημα, λεβεντιά κι έδωσαν τη μάχη τους αδιαφορώντας για τις μωρολογίες των μετόπισθεν και για τις κολακείες των ανόητων, που θέλουν να μας πείσουν ότι ο κόσμος μας είναι αδειανός από ποιότητα, χαμόσυρτος, και που όλα τα μετράνε με τα σταθμά του καταστήματος αποικιακών. Έχουμε γνωρίσει και παλιότερες παρόμοιες καταστάσεις, αλλά κρίση ομαδικού παραλογισμού σαν και την σημερινή έχω την εντύπωση ότι δεν είχαμε άλλοτε ποτέ γνωρίσει. 

Η πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή δεν γίνεται με ένοπλες ληστείες και πολύ περισσότερο με χλευασμό αυτής της ίδιας της κοινωνίας. Και το παράξενο είναι ότι στις μέρες μας όλοι παλεύουν απεγνωσμένα να μας πείσουν ότι έχουν δίκιο. Εννοώ και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση ζουν στον δικό τους κόσμο. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον απεργό πείνας «πολιτικό κρατούμενο» [γιατί έτσι βολεύει τον νομικό του συμπαραστάτη, τον κ. Φραγκίσκο Ραγκούση], έχει την εξήγησή του και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση που και οι δυο έχουν την αφέλεια να προσδοκούν ωφελήματα από μια ενδεχόμενη προβοκάτσια. 

Και στις δυο πλευρές συμφέρει η διαιώνιση της κακής αυτής κατάστασης. Δηλαδή, σκέφτομαι ότι έχουμε μια ανίερη συμμαχία κατά της ίδιας της κοινωνίας. Όλοι ψαρεύουν σε θολά νερά. Και η ελληνική κοινωνία έχει καλοπροαίρετους και ανυστερόβουλους πολίτες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μιλήσουν και στέκονται παράμερα αποκαρδιωμένοι και απορημένοι για τις εξελίξεις. Ποιο είναι εκείνο το ιδανικό και οι αξίες υπέρ των οποίων γίνονται τόσες καταστροφές τις τελευταίες μέρες;;;

Υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να μην ευαισθητοποιείται από τις περιπέτειες ενός οποιουδήποτε νέου ανθρώπου;;; Δεν υπάρχει!!! Συνεπώς, μην ενοχοποιείται όλη η κοινωνία. Διότι ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να δεχτεί την βιαιοπραγία [βλέπε: ένοπλη ληστεία] ως ιδιότυπη γραφική πλευρά της σημερινής ζωής;;; Δηλαδή, οδηγούμαστε ανεπίγνωστα και στον μηχανισμό μιας ψευτοδιαλεκτικής, που υποστηρίζει ανεύθυνα και ύπουλα πως όσο τα πράγματα χειροτερεύουν, τόσο και πιο πολύ θεμελιώνεται η ελπίδα μιας σωτήριας αλλαγής!!!! Όμως δεν είναι έτσι...