Η ΤΥΧΗ ΜΑΣ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ!!!!!!

ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΕΝΔΙΔΩ...

κι αναγκάζομαι από τον ίδιο μου τον εαυτό ν' ασχολούμαι με όσα ορίζει η επικαιρότητα. Ουσιαστικά όμως ΔΕΝ μ' ενδιαφέρει κι αποφεύγω πλέον να παρακολουθώ τις ειδήσεις και ν' ασχολούμαι με το τι λέει ο ένας και ο άλλος. Αυτό βέβαια είναι δύσκολο. Και τούτο διότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Θεωρώ ότι η τύχη μας παίζεται καθημερινά και μάλιστα με δραματικό τρόπο, οδυνηρά, στην κόψη του ξυραφιού, αλλά φυσικά σκέφτομαι ότι δεν έχει ακόμα αυτοκτονήσει η ελπίδα. Όμως τι είναι εκείνο που μπορεί να μας ανοίξει τα μάτια και να μη μας αποθαρρύνει;;; Όλοι εναποθέτουν τη σωτηρία τους στην πολιτική. 

Προχτές μιλούσα με μια φίλη, η οποία παρότι σπουδαγμένη, ουδέποτε μπόρεσε να προβληματιστεί για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Ό,τι βιβλίο διάβαζε/διαβάζει είναι από εκείνα που διαφημίζουν ή προβάλλουν μετά μανίας τα ΜΜΕ είτε βρίσκονται στους καταλόγους των best-sellers. Το ίδιο και με τα κινηματογραφικά έργα. Πάντα έβλεπε/βλέπει εκείνα για τα οποία συνεχώς γίνεται φασαρία. Και για γεγονότα όπως αυτό του αναρχικού [της κακιάς ώρας] που αναστάτωσε προσφάτως την κοινωνία μας με την απεργία πείνας και [παρ’ ολίγον] δίψας, η στάση της φίλης μου απέδιδε τα εύσημα εκεί όπου την παρέσυρε το κύμα. 

Όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες, όλοι δημοσιογράφοι είναι τομάρια…. κ.λπ. Θέλω να πω ότι επικρατεί στην κοινωνία η «παράδοση» στο ρεύμα!!!! Ελάχιστοι άνθρωποι προβληματίζονται, ή αναρωτιούνται για κάτι ή αρνούνται να παραδοθούν στη λεξιμαγεία των δημαγωγών. Μπορώ να δεχτώ ότι το κράτος είναι διεφθαρμένο, ότι οι κυβερνώντες είναι παλιάνθρωποι κ.ο.κ. Κι όταν ο Ρωμανός έκανε απεργία πείνας έως θανάτου, πίστευε ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να εκδικηθεί ένα διεφθαρμένο κράτος;;; 

Το κράτος ή τη διαφθορά δεν την πολεμά κανείς σήμερα με το θάνατό του, αλλά ζωντανός!!!! Διότι το «διεφθαρμένο» κράτος δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει. Κι όσο για το ότι μπορεί η «θυσία» κάποιου να λειτουργήσει συμβολικά, αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Πάνε αυτοί οι καιροί. Τα πάντα ρει και ουδέν μένει. Σήμερα, λόγου χάρη, ποιος μιλάει για τον Ρωμανό; Μονάχα εγώ. Και ίσως κάποιοι ρακένδυτοι ιδεολόγοι της συμφοράς. Η ζωή τρέχει δαιμονισμένα και δεν γυρίζει να δει κανέναν… Η περίπτωση του Ρωμανού τελικά θα αποδειχτεί στην πορεία του καιρού ότι ήταν ένα ασήμαντο περιστατικό, το πείσμα ενός 21χρονου που ήθελε να γίνει ήρωας, αλλά δεν είχε τα κότσια και τα εσωτερικά εφόδια.

Κι εγώ κάνω συνεχώς λογαριασμούς και απολογισμούς και άκρη δεν βρίσκω. Δεν είμαι πλέον σε θέση να ιεραρχήσω τα γεγονότα. Νομίζω ότι ξέρω αλλά κάποια άλλη στιγμή, όλα μου φαίνονται άγνωστα, μακρινά και μου είναι αδύνατο να τα χαρακτηρίσω. Βεβαίως γελάω όταν κάποιοι χαρακτηρίζουν την εποχή μας σαν… χειρότερη και από κατοχή!!! Εγώ δεν γνώρισα την γερμανική κατοχή ούτε ασφαλώς το έπος του ’40, διότι απλώς δεν είχα γεννηθεί. Αλλά έμαθα από τους γονείς μου και από το διάβασμα της ιστορίας και ξέρω πολύ καλά ότι η εποχή μας δεν έχει σχέση ούτε με το έπος ούτε με την κατοχή ούτε με την δικτατορία του ’67. 

Οι νέοι που φωνάζουν περισσότερο δεν γνωρίζουν την ιστορία μας. Και ίσως θ’ αντιτείνουν ότι έχουν δικαίωμα να την αντιμετωπίσουν με τον δικό τους τρόπο. Αλλά σ’ αυτή την κοινωνία ζούμε όλοι: μικροί, μεγάλοι, νέοι, γέροι κ.λπ. Συνεπώς κανείς δεν έχει την αποκλειστικότητα της ανάληψης ευθύνης για την προστασία ή τη σωτηρία της πατρίδας. ΟΛΟΙ έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις και ευθύνες. Όλες οι γενιές, όλες οι ηλικίες. Φυσικά η κάθε γενιά πάλεψε για τις δικές της αξίες και δεν περιμένει από τις επόμενες γενιές να την ανταμείψουν. Περιμένει ωστόσο η κάθε γενιά να της αναγνωριστεί η συμβολή της στην περιφρούρηση της Ιδέας.

Εγώ διαπιστώνω ότι καινούργιες γενιές, ανύποπτες για ό,τι έχει προηγηθεί, σηκώνονται και ζητάνε λογαριασμό για τα κεκτημένα που τους παρέχονταν εν αφθονία. Πρέπει να καταλάβουν οι νεότεροι ότι το σήμερα ή το αύριο δεν είναι αντίτυπο, έστω και βελτιωμένο του χτες. Άλλαξαν οι εποχές και πρέπει όλοι να προσαρμοστούμε, χωρίς να χάνουμε την ψυχή μας. Γιατί είναι βέβαιο πως καταλαβαίνουμε ότι είχαμε ψυχή όταν τη χάνουμε!!!!