ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!!!

Μ' άρεσε η αποψινή βροχή. Κι έτσι, όπως στον αποψινό μου περίπατο, είδα τους διαβάτες να περπατάνε βιαστικά, ο νους γύρισε στα περασμένα, στα χρόνια που ζούσαμε στην οδό Πύλου, στο Μεταξουργείο. Μου έχουν μείνει απείραχτες εκείνες οι εικόνες της νυχτερινής βροχής, που εμείς τα παιδιά τις απολαμβάναμε, ενώ η μάνα έβγαινε να μας φέρει μέσα για να μην κρυώσουμε... Για αρκετή ώρα ξεχάστηκα να χαζεύω τις παλιές φωτογραφίες μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά.

Κι απόψε ένιωσα ακόμα πιο χαρούμενος γιατί δεν έχω καμιά διάθεση να σώσω τα ψάρια του Αιγαίου και πολύ περισσότερο να φέρω τους Έλληνες σπουδαστές από τις πρώην ανατολικές χώρες στα ελληνικά πανεπιστήμια ή να βάλω πιο πολλά λεωφορεία για να ενισχυθούν τα δρομολόγια στους αθηναϊκούς δρόμους...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ούτε τους Ελληνες. Να σωθούν μόνοι τους!!! Τι είμαι εγώ, ο σωτήρας;;; Και δεν θέλω να κουλαντρίζω κανένα κοπάδι ούτε να είμαι τσοπάνης για κανέναν. Η ελευθερία είναι δύσκολη και πολλές φορές δημιουργεί αδιέξοδα. Αλλα και ο δεσποτισμός εκείνων που θέλουν να σώσουν τους άλλους!!!!

Δεν αρνιέμαι ότι θέλω να είμαι προκλητικός κι αυτό γιατί δεν αντέχω την υποκρισία γύρω μου και τους λαθρεπιβάτες της ζωής. Θέλω να είμαι προκλητικός για εκείνους που παίζουν το παιχνίδι, με το βιολί τους, μελιστάλαχτα και ξελιγωμένα, για τον πελάτη, για την πελάτισσα που καλείται να ρεμβάσει επί παραγγελία, για το χέρι που θα γλιστρήσει μέσα στην τσέπη του αρχιβιολιστή ν' αφήσει το χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ!!!!

Είναι αλήθεια ότι ο δικός μου αγώνας είναι... άγονος. Ίσως οι διαλογισμοί μου να είναι χιμαιρικοί κι εφήμεροι, ανίκανοι να κατευθύνουν εκείνους που ζητάνε ένα μικρό φωτάκι για να στραφούν σ' αυτό. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η ψιχάλα βρέχει βουβά τους δρόμους της γειτονιάς μου, κι εγώ γράφω, ακούγοντας τραγούδια μιας εποχής όπου εγώ μισοντροπαλός, μισοζαλισμένος, έχανα και ξανάβρισκα τον κόσμο γύρω μου, αλλά δεν είχα αίσθηση των ορίων του ανθρώπου. Τώρα όμως έχω... Γι' αυτό παίζω και γράφω για τον εαυτό μου και για κάποιους φίλους.