ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΟ!

Το άκουσα να το λέει ο Γιώργος Αρμένης και δεν έχω πλέον λόγους να διαφωνώ. Και το γράφω σαν συνέχεια του προηγούμενου κειμένου για τους κάφρους πολιτικούς που μπαίνουν στην πολιτική ξυπόλητοι (αν όχι όλοι, αλλά κάποιοι) και βγαίνουν πάμπλουτοι. Το ζήτημα είναι το "κοινό" τους, που τρέχει από πίσω και πανηγυρίζει.

Ο Αρμένης, λοιπόν, μιλούσε και για το κοινό που υποστηρίζει - σύμφωνα με τις μετρήσεις των διαφόρων εταιριών - τα "σκουπίδια" που προβάλλουν τα τηλεοπτικά κανάλια κι έφερε ως παράδειγμα τη "Μαρία την άσχημη". Και είναι θλιβερό να έχουν μπει στο λούκι και οι δημοσιογράφοι που πλημμυρίζουν τις σελίδες των τηλεοπτικών σελίδων των εφημερίδων και των περιοδικών με φωτογραφίες και ηλίθια κείμενα για εκπομπές και σειρές ανούσιες, γελοίες, τιποτένιες, όπου η γλώσσα εξευτελίζεται και οι καλλιτεχνικές ευαισθησίες ολωνών καταρρακώνονται. Το μόνο που υπάρχει ως "κέρδος" είναι ότι δουλεύουν κάποιοι ηθοποιοί. Κι εδώ υπάρχουν παρέες. Μη νομίζετε ότι δουλεύουν όλοι οι ηθοποιοί. Αν ξέρατε πόσοι στην πορεία της ζωής αλλάζουν επάγγελμα κι εγκαταλείπουν τα όνειρα!

Η "Μαρία η άσχημη", λόγου χάρη, και το "Παρά πέντε" που σύμφωνα με τις "μετρήσεις είναι μεταξύ των εκπομπών που έχουν θεαματικότητα, απευθύνονται σε μικρές ηλικίες και στα γερόντια. Ειδικά το "Παρά πέντε" για το οποίο αποφάσισα κάποιες φορές να αφιερώσω χρόνο, διαπίστωσα ότι δεν έχει "μύθο". Είναι ένα... τίποτα! Αλλά, το κυριότερο: είναι για μικρά παιδιά και τις γιαγιάδες. Επιπλέον έχουν εμπλακεί σ' αυτό το κύκλωμα διάφορες κουτσομπολίστικες εκπομπές που αναπαράγουν δήθεν "επιτυχημένες ατάκες" από το "Παρά πέντε" και σου 'ρχεται ν' αυτοκτονήσεις. Κοινοτοπίες, κοινοτοπίες, κοινοτοπίες.

Γιατί το κοινό που υποστηρίζει τον Χατζηνικολάου, τι είναι; Δηλαδή, τι να πούμε ότι αρέσει στον "μολυβένιο" τηλεπαρουσιαστή; Ο φανατισμός του και η προσήλωσή του στην παράταξή του (δηλ. η Νέα Δημοκρατία); Από τις "συζητήσεις" που κάνει με τους πολιτικούς έχετε βγάλει ποτέ συμπέρασμα; Αφού τους αφήσει να τσακώνονται δίχως να παρεμβαίνει, κοιτάζοντας δήθεν με απορία πότε τον ένα και πότε τον άλλον, στο τέλος αφού ο τηλεθεατής τους έχει σιχαθεί, λέει "δεν έχουμε άλλον χρόνο, σας ευχαριστώ" και τους βγάζει από τα "παράθυρα".

Θα μου επιτραπεί εδώ να παραθέσω ένα εύγλωττο απόσπασμα από τα "Παράδοξα" του Ευγένιου Αρανίτση με τίτλο "Ομορφιά και φρίκη" στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία:

Ένας ακόμη μύθος είναι τα «σωστά ελληνικά» του Χατζηνικολάου ο οποίος, ολοφάνερα, δηλαδή με τρόπο ώστε να μην το παρατηρεί κανείς, υπεραναπληρώνει την έλλειψη ευγλωττίας με την αργόσυρτη συλλαβική προφορά των ελληνικών, σαν να μασάει τη λέξη, και να φτύνει στο τέλος, διακριτικά, το κουκούτσι πάνω στον συνομιλητή. Με τη σειρά του, ο συνομιλητής, κολακευμένος, εκλαμβάνει το κουκούτσι σαν τον πολύτιμο λίθο κάποιου νοήματος.

Αυτό είναι! Φτύνουν κατά πρόσωπο κουκούτσια κι ο κόσμος τα νομίζει για πολύτιμους λίθους...