Ο βρικόλακας πότε θα μας αφήσει να ησυχάσουμε;

Δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε από τον βρικόλακα! Αυτή τη φορά μιλούσε στο Mega. Το άφησα για λίγο, όχι για ν' ακούσω τι λέει, αλλά για να τον παρατηρήσω. Αγέρωχος ο βρικόλακας - έχει πιεί τόσο αίμα που μπορεί πλέον να κυκλοφορεί και την ημέρα δίχως πρόβλημα. Τι έχει να μας πει άραγε που έπρεπε να μιλήσει; Σιγά μωρέ! Δεν λέω ότι μπορεί να ήταν μια διατεταγμένη συνέντευξη. Απλώς, οι δημοσιογράφοι έκριναν ότι στις δύσκολες μέρες που περνάμε, μόνον ένας βρικόλακας θα μπορούσε να μας δείξει το σωστό δρόμο...

Ο πιο πρωτεϊκός οπορτουνιστής και νεποτιστής πολιτικός της ιστορίας μας! Έλεγε το Νοέμβριο του 1977:

Τρία χρόνια ζήσαμε έναν αυταρχικό πρωθυπουργό, μια κυβέρνηση ανίκανη, μια Βουλή που είχε μεταβληθεί από την πλειοψηφία της ΝΔ σε μηχανή παραγωγής ασυνάρτητων, αντιδημοκρατικών, φασιστικών νόμων. Το 1974 μας απειλούσε με το σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς»! Σήμερα ο ίδιος έδωσε το σύνθημα «Καραμανλής ή χάος»! Τι μεγαλύτερη απόδειξη αποτυχίας ενός ηγέτη –που θέλει μάλιστα να λέγεται και… εθνικός ηγέτης– χρειάζεται όταν ύστερα από τρίχρονη μονοδιάστατη διακυβέρνηση της χώρας, απειλεί με χάος. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει απλούστατα ότι το χάος είναι βέβαιο, αν ξαναγελάσουν τον ελληνικό λαό και του αποσπάσουν για μια ακόμη φορά την ψήφο του. Το σύνθημα, λοιπόν, είναι: «Καραμανλής σημαίνει χάος»!

Βέβαια τον Μάιο του 1978 ο Καραμανλής τον έκανε υπουργό Συντονισμού!

Ιδού το περιοδικό «Αντί» πώς σκιαγραφούσε το 1985 τον τέταρτο (τότε) αρχηγό της δεξιάς:

Έτσι ο κ. Μητσοτάκης είναι ένα από τα διαυγέστερα επιζώντα υποδείγματα του ελληνικού αρχέτυπου του πολιτευτή. Λέγεται, και πρέπει να είναι αλήθεια, ότι έχει τον μεγαλύτερο κατάλογο προσωπικών εξυπηρετήσεων σε όλη την Ελλάδα. Τις περισσότερες κουμπαριές, τους περισσότερους διορισμούς και ρουσφέτια. Ούτε μια στιγμή της ζωής του δεν είναι διαυγής. Ούτε μια στάση του ή δραστηριότητα δεν έχει μόνον μια όψη. Από τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις του ο κ. Μητσοτάκης κατάφερε να καταργήσει τις αρχές της τυπικής λογικής και να κατατάξει τον Μακιαβέλι σε μαθητούδι κατηχητικού σχολείου. Φίλος των Γερμανών, όταν αυτοί έδειχναν ότι κυριαρχούσαν. Φίλος των Εγγλέζων όταν έγειρε η ζυγαριά. Διαπραγματευτής με το ΕΑΜ όταν αυτό ήταν ισχυρό. Προστάτης των παρακρατικών συμμοριών στον Εμφύλιο. Πότε με τους μεν, πότε με τους δε στη δεκαετία του ’50. Με τον Γεώργιο Παπανδρέου το ’61, για να τον ρίξει το ’65. «Συμφωνίες κυρίων» με τη χούντα στην αρχή της, «χρυσή» αντίσταση για αντιστασιακά εύσημα στο τέλος της. Ικέτης της ΝΔ το ’74, υβριστής της το ’77, «διευρυμένος» το ’78 και ούτω καθ’ εξής μέχρι τις μέρες μας. Αν μη τι άλλο κατάφερε ο κ. Μητσοτάκης ώστε κανένας στην Ελλάδα να μην αμφιβάλει για το ποιόν του… («Αντί», Μάιος 1985).

Για τρία χρόνια ήταν πρωθυπουργός και τα έκανε μπάχαλο. Η μια αποτυχία ακολουθεί την άλλη. Θα διαλύσει την ελληνική κοινωνία. Δεν θα υπάρξει τομέας πολιτικής που να μην τσαλαβουτήσει, δημιουργώντας προβλήματα. Η εφημερίδα «Καθημερινή» (7 Ιουνίου 1992) αποτυπώνει σε κύριο άρθρο της την αγωνία για το μέλλον του τόπου:

Διατυπώνονται φόβοι ότι τα ξωτερικά μας προβλήματα, η οικονομία και η ραγδαία κοινωνική αποσάθρωση οδηγούν μοιραία σε βαθιές αλλοιώσεις και στην παρακμή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Στο διεθνή στίβο η χώρα χάνει τη μια μάχη μετά την άλλη και απομονώνεται με τις πολιτικές ηγεσίες μας να παρακολουθούν περιδεείς τις ιστορικές αλλαγές που συντελούνται στην Ευρώπη και τον κόσμο. Στον οικονομικό τομέα η μια αποτυχία διαδέχεται την άλλη σε μια μάταιη προσπάθεια να μπει η Ελλάδα στο δρόμο της ανάπτυξης…

Η πολιτική του Μητσοτάκη στο θέμα των Σκοπίων επικρίθηκε έντονα ακόμη και από δικά του στελέχη που θα επισημάνουν ακριβώς τους λανθασμένους χειρισμούς του:

Κορυφαίο στέλεχος της κυβερνητικής παρατάξεως σχολίαζε μελαγχολικά και με ανησυχία: «Από θρίαμβο σε θρίαμβο, από το Μάαστριχτ στη Λισαβόνα και από κει στη Βόννη, στο τέλος θα προσπέσουμε ικέτες στα Σκόπια και θα εκλιπαρούμε τον Γκλιγκόροφ… να μας αναγνωρίσει με το όνομά μας». Το πικρό χιούμορ περιγράφει ανάγλυφα το αδιέξοδο της εξωτερικής μας πολιτικής και επισημαίνει την ανάγκη ριζικής αναθεωρήσεώς της. Όσοι, δημοσιογράφοι και μη, συνόδευσαν τον πρωθυπουργό στη Βόννη έζησαν ώρες εθνικής ταπείνωσης και γύρισαν πίσω γεμάτοι απορίες και ερωτηματικά για το είδος και την αποτελεσματικότητα της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση και προσωπικώς ο Κ. Μητσοτάκης. Δεν είναι διόλου σαφές τι ακριβώς συνέβη στη Βόννη… Η ελληνική εξωτερική πολιτική και ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης προσωπικώς υπέστησαν στη Βόννη δεινή ήττα και πολλοί φοβούνται ότι η ήττα αυτή θα ολοκληρωθεί στη σύνοδο του Εδιμβούργου. Διπλωματικοί κύκλοι εξέφραζαν την άποψη ότι η υπόθεση των Σκοπίων, με λανθασμένη αφετηρία, παίρνει τον μοιραίο δρόμο του Κυπριακού, όπου η επόμενη λύση είναι πάντοτε χειρότερη της προηγούμενης και διερωτώνται πού μπορεί να σταματήσει αυτός ο κατήφορος.

Την ίδια ανησυχία εξέφραζαν και στελέχη της κυβερνητικής παρατάξεως και απέιδιδαν ευθέως τις ευθύνες στον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος χειρίσθηκε αυτή την υπόθεση απερίσκεπτα, «εμπειρικά» και με προσωπικές σκοπιμότητες, οδηγώντας τη ΝΔ σε κατάσταση πλήρους διάλυσης. Συνδυάζουν, μάλιστα, την υπόθεση των Σκοπίων με το σύνολο της εξωτερικής μας πολιτικής, η οποία, υπό την προσωπική καθοδήγηση του Κ. Μητσοτάκη, γνωρίζει ήττες σε όλα τα μέτωπα: στο Κυπριακό, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στις σχέσεις με τα Βαλκάνια και την ΕΟΚ… («Ο κατήφορος ώς τα… Σκόπια». «Η Καθημερινή», 8 Νοεμβρίου 1992).

Υποκλοπές με εντολή Μητσοτάκη!

Να θυμίσουμε τις τηλεφωνικές υποκλοπές; Οι αποκαλύψεις άρχισαν από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», με τίτλο την καταγγελία του (αλήστου μνήμης) Χρ. Μαυρίκη: «Έκανα υποκλοπές με εντολή Μητσοτάκη. Μού έδωσαν μαγνητόφωνα, πλαστές ταυτότητες, μερσεντές με πινακίδες ΚΥΠ». Στόχος παρακολούθησης, μεταξύ άλλων, οι Α. Παπανδρέου, Π. Μολυβιάτης, Γ. Ράλλης, Μ. Έβερτ, Γ. Μπούτος, Κ. Παπούλιας, Λ. Καραπαναγιώτης, Κ. Σαψάλης, Γ. Βαρδινογιάννης, Ν. Κακαουνάκης, Α. Λιβάνης, γραφεία ΠΑΣΟΚ κ.ά. Οι αποκαλύψεις αυτές, που συνοδεύονται από χειροπιαστές αποδείξεις, θα γίνουν από τον 40χρονο υπάλληλο του ΟΤΕ Χρ. Μαυρίκη, της προσωπικής συνοδείας του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη (από το 1988), γι’ αυτό άλλωστε εφοδιάστηκε με άδεια οπλοφορίας, «για να συνοδεύει τον πρόεδρο της ΝΔ». Ο Μαυρίκης αρχίζει το υπόμνημά του ως εξής: «Δηλώνω υπευθύνως και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου ότι ενήργησα κατ’ εντολήν του σημερινού πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, τις παρακάτω παράνομες πράξεις…».

Τα θυμάται αυτά ο Μητσοτάκης;

Να του θυμίσουμε τι έγραφε τότε η συντηρητική εφημερίδα "Καθημερινή" μετά την κατάρρευσή του:

Η πτώση της κυβερνήσεως του κ. Μητσοτάκη ουδένα εξέπληξε. Ήταν αναμενόμενο γεγονός, όλοι εγνώριζαν ότι θα συμβεί και το μόνο ερώτημα ήταν πότε, πώς και ποιος θα έπαιρνε την σχετγική πρωτοβουλία. Και δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί διαφορετικά: Ο κ. Μητσοτάκης παρέλαβε την ακμαία παράταξη του 47% και την οδήγησε στα χαμηλά ποσοστά, που εμφανίζουν σήμερα οι σφυγμομετρήσεις και που δυστυχώς θα επιβεβαιώσουν αύριο οι κάλπες. Ο κ. Μητσοτάκης παρέλαβε ένα κόμμα που διέθετε αξιολογότατα στελέχη και το απορφάνισε, εξαναγκάζοντας, άλλους σε αποχωρήσεις, άλλους σε παραιτήσεις, άλλους σε ουσιαστική απομάκρυνση από τον δημόσιο βίο. Από τον Κωστή Στεφανόπουλο έως τον Γεώργιο Ράλλη, από τον Μιλτιάδη Έβερτ έως τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο, από τον Αντώνη Σαμαρά έως τον Σταύρο Δήμα. Και πολλούς άλλους. Ο κ. Μητσοτάκης δεν επέλεγε, κατά κανόνα, συνεργάτες με κριτήριο τις ικανότητές τους αλλά την νομιμοφροσύνη τους προς το πρόσωπό του και την αναχθείσα από τον ίδιο σε πολιτικό όργανο οικογένειά του, προβλέποντας ότι αυτοί συχνά δεν μπορούσαν ούτε στοιχειωδώς να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους ή ήσαν άτομα σκοτεινού παρελθόντος και υπόπτου μέλλοντος. Ο κ. Μητσοτάκης και πρόσωπα του πολύ στενού περιβάλλοντός του ενεπλάκησαν σε σειρά σκανδάλων, πολιτικών και οικονομικών, με κορυφαία αυτά των υποκλοπών και της ΑΓΕΤ. Και φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα που συντόμως θα αποκαλυφθούν. Αυτά όλα έρριξαν τον κ. Μητσοτάκη. Και όχι ο κ. Σαμαράς, ο οποίος απλώς έδωσε την χαριστική βολή σε έναν πρωθυπουργό ανίκανο πλέον να κυβερνήσει, συναλλασσόμενο με τους πάντες, προκειμένου να εξασφαλίζει την πολιτική επιβίωσή του και μετερχόμενο παντός μέσου κατά των αντιπάλων του, προκειμένου να εκβιάζει τη σιωπή τους. Έναν πρωθυπουργό, ο οποίος αδιστάκτως και ιδιοτελώς προχωρούσε ολοταχώς στην εκποίηση του εθνικού πλούτου, «χαρίζοντας» σε ιδιώτες τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ, ενώ ήταν έτοιμος να εξανεμήσει και το πακέτο Ντελόρ για να υπηρετήσει τις κομματικές του σκοπιμότητες… («Η Καθημερινή», 12 Σεπτεμβρίου 1993).

Στη διάρκεια της τρίχρονης διακυβέρνησης της χώρας από τον Μητσοτάκη συνέβησαν σημεία και τέρατα, τα οποία οι τωρινοί δημοσιογράφοι που τον καλούν και τον ξανακαλούν για συνεντεύξεις, μάλλον (ηθελημένα) αγνοούν. Να θυμηθούμε τις καθημερινές κινητοποιήσεις του κόσμου, τη συνεχή πτώση της βιομηχανικής παραγωγής, την ανυπαρξία επενδύσεων, τον καλπασμό της ανεργίας, την εκτίναξη στα ύψη του πληθωρισμού, την αύξηση των ελλειμμάτων; Τι να πρωτοθυμηθούμε; Καλά, νομίζει ότι έχουν πάθει μαλάκυνση όλοι οι Έλληνες; Και γιατί τον καλούν; Είναι ένας αποτυχημένος πολιτικός...

Στην πορεία, εξασφάλισε την κόρη του, εξασφάλισε τον Κυριάκο του, η κόρη του εξασφάλισε τον γιο της (τον έχει σύμβουλο στο υπουργείο Εξωτερικών) - μήπως έχει βάλει και την κόρη της κάπου και δεν το ξέρουμε; Έρχεται, λοιπόν, ο Μητσοτάκης να δώσει συμβουλές πότε στον πρωθυπουργό, πότε στους υπουργούς, πότε στον ελληνικό λαό. Ήμουνα νιος και γέρασα κι ακόμα ο Μητσοτάκης να μας γυρίζει τ' άντερα και να μας φεύγει το τσερβέλο! Δεν θέλουμε, φτάνει! Επιτέλους, μέριασεεεεε...

Μεγάλε αποστάτη, Σου χαρίζουμε και το "Επιτύμβιον" του μεγάλου μας Μανόλη Αναγνωστάκη, που δεν το έγραψε για σένα, αλλά, δεν βαριέσαι, για όλους έχει ο Θεός...

Πέθανες - κι έγινες και συ: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι
αντιπροέδρων,
Eφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που
προσέφερες.

A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Tί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα
Kοιμού εν ειρήνη, δεν θα 'ρθώ την ησυχία σου να ταράξω.
(Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Kοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θά 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

[από το Όμως γιατί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά χωρίς σκοπό στον ίδιο τόπο, Eρμής 2000]