Μη μόνον όσα βλέπετε πιστεύετε. Των ποιητών το βλέμμα είν’ οξύτερον. Οικείος κήπος είν’ η φύσις δι’ αυτούς. Εν παραδείσω σκοτεινώ οι άνθρωποι οι άλλοι ψηλαφώσι δρόμον χαλεπόν. Κ’ η μόνη λάμψις ήτις κάποτ’ ως σπινθήρ εφήμερος φωτίζει της πορείας των την νύκτα, είναι σύντομός τις αίσθησις μαγνητικής τυχαίας γειτνιάσεως― βραχεία νοσταλγία, ρίγος μιας στιγμής, όνειρον ώρας της ανατολής, χαρά αναίτιός τις αιφνιδίως ρέουσα εν τη καρδία κ’ αιφνιδίως φεύγουσα.
Κ.Π. Καβάφης «Αλληλουχία κατά τον Βωδελαίρον», 25-37. Κρυμμένα ποιήματα. Ίκαρος, 1993. 27.
No comments:
Post a Comment