ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ!

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ

Στην εφημερίδα Καθημερινή (30-5-2007) διάβασα το παρακάτω σχόλιο με τίτλο "Η τηλεθέαση του πόνου", με αφορμή το τραγικό συμβάν στον Λούσιο ποταμό της Αρκαδίας, όπου χάθηκαν, άδικα, οκτώ νέοι άνθρωποι. Πότε, λοιπόν, οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης θα μάθουν να σέβονται τον πόνο των άλλων, πότε επιτέλους θα πάψουν να κάνουν τους εισαγγελείς και πότε θα μάθουν τι σημαίνει αξιοπρέπεια;

Συγκλονισμένη πληροφορήθηκε η κοινή γνώμη το τραγικό συμβάν στον Λούσιο ποταμό και τον χαμό των εκδρομέων. Και ταραγμένοι επίσης παρακολουθήσαμε από την πρώτη ώρα την κανιβαλική κάλυψη του γεγονότος από τα πλείστα τηλεοπτικά μέσα. Το κυνήγι της εικόνας απαιτούσε πτώματα – και τα έδειχναν ξανά και ξανά. Το κυνήγι των εντυπώσεων απαιτούσε ενόχους – και τους κατασκεύαζε με ανακρίσεις, εικασίες και κραυγές. Το κυνήγι της θεαματικότητας απαιτούσε μαρτυρίες θυμάτων – και τις εκβίαζε από ανθρώπους συντετριμμένους. Μα πρώτα τα θύματα της τραγωδίας αντιστάθηκαν. Με κοινή επιστολή τους αρνούνται να γίνουν βορά αυτής της δημοσιότητας και επισημαίνουν ότι τον πρώτο λόγο τον έχουν οι Αρχές και όχι οι αυτόκλητοι τηλε-εισαγγελείς. Την ώρα που η επελαύνουσα μηντιοποίηση παραλύει τον δημόσιο βίο, προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά reality show, η στάση των επτά εκδρομέων του Λούσιου δείχνει το δρόμο για όλους όσοι δεν ανέχονται πια τις θλιβερές τελετές ανθρωποφαγίας και ηδονοβλεψίας στα μήντια. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μετριέται με πόντους τηλεθέασης.

Είναι όμως και η περίπτωση του Ευαγγελάτου που κάνει ο άσπρο-μαύρο! Διάβασα σχετικά στο άρθρο της Καίτης Διαμαντάκου στην εφημερίδα Τα Νέα (31-5-2007) ότι το ζεύγος Ευαγγελάτου δεν άφησε την ευκαιρία χαμένη και εκμεταλλεύτηκε την τραγωδία του Λούσιου για μια "αποκατάσταση" του τηλε-εισαγγελέα. Η αναφορά έγινε σε υποθέσεις που αποκαλύπτουν τραγικές ολιγωρίες της πολιτείας, μόνο που στην «υπόθεση της οδού Νιόβης» η τηλεόραση είχε καθοριστικό ρόλο και αυτός φάνηκε πως αναζητείται- και μάλιστα συγκεντρωμένος- στο πρόσωπο του «συμβόλου»-Ευαγγελάτος. Καθισμένος σε πολυθρόνα με φόντο ροζ-σομόν [ο Ευαγγελάτος] στην αιφνίδια συνέντευξη που παραχώρησε για ένα ντοκιμαντέρ του BBC στη σύζυγό του Τατιάνα, δήλωνε αυτάρεσκα: «Αισθάνομαι δικαιωμένος από τα σχόλια του ΒΒC!». Πληγές που αιμορραγούν, για την οικογένεια Γκινάκη, ξύστηκαν και πάλι προς όφελος... αλήθεια τίνος; Όσο για τα «σχόλια που δικαιώνουν», -καταλήγει η Διαμαντάκου- η φράση στην αρχή του ντοκιμαντέρ «ο κώδικας δεοντολογίας των ΜΜΕ και η Ελληνική Αστυνομία εκτέθηκαν με τον χειρότερο τρόπο» είναι σαφής για την προσέγγιση του ΒΒC... Ο Ευαγγελάτος, βέβαια, τα ερμηνεύει όπως θέλει.

138 ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΑΝΗ ΚΛΕΑΝΘΗ!!

Η αναφορά μου στον Φάνη Κλεάνθη [τον οποίο αμφιβάλλω αν γνώριζαν και αυτοί ακόμη οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν στην ίδια εφημερίδα που δούλευε κι εκείνος] είναι γιατί υπήρξε ένας καλός άνθρωπος και δημοσιογράφος. Σε μια μεγάλη εφημερίδα - στα "Νέα". Εκεί διάβασα για την απώλειά του. Κι εγώ φυσικά είχα ξεχάσει ότι ζούσε ο γλυκύτατος, ήρεμος και εργατικός [Θεοφάνης] Κλεάνθης. «Έφυγε» σε ηλικία 94 ετών - πλήρης ημερών, όπως λέμε. Το ζήτημα είναι ότι και η εφημερίδα στην οποία δούλεψε για περίπου 25 χρόνια, στις πολιτιστικές σελίδες, του αφιέρωσε 138 λέξεις!!! Σκληρή που είναι η ζωή... Τέλος πάντων, από εκεί παίρνουμε και τα παρακάτω στοιχεία:

Γεννήθηκε το 1913 στα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας. Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε από την εφημερίδα «Ηχώ της Ελλάδας» το 1935. Στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες «Νέος Ορίζων», «Τα Αλάτσατα» και υπήρξε συνεργάτης των περιοδικών «Μπουκέτο», «Θεατής», «Τραστ του γέλιου», «Γυναίκα», «Θησαυρός», «Φαντασία», «Ταχυδρόμος», «Το Πρώτο», ενώ υπήρξε συνεκδότης μαζί με τους Απ. Μαγγανάρη και Πολ. Βασιλειάδη του περιοδικού «Το 7». Από το 1954 έως και το 1980 υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ».

Ο Φάνης Κλεάνθης αφήνει πίσω του και πλούσιο συγγραφικό έργο. Μερικά από τα έργα του είναι: «Ζητείται φιλενάδα», «Ο φρικτός μήνας Σεπτέμβρης», «Έτσι χάσαμε τη Μικρά Ασία», «Η Ελληνική Σμύρνη», «Αλάτσατα, η χαμένη πατρίδα μου» κ.ά.

ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΟΙ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ...

Μας κοροϊδεύουν συστηματικά οι εθνοπατέρες - άπαντες! Η κοροϊδία με το λεγόμενο "πόθεν έσχες" πρέπει να λάβει τέλος. Όχι μόνο προκαλούν το κοινό αίσθημα, αλλά δημιουργούν ερωτήματα, τα οποία όμως δεν πρόκειται να απαντηθούν. Ιλιγγιώδη τα ποσά που διαθέτουν είτε ως καταθέσεις είτε ως εισοδήματα, είτε ως ομόλογα, μετοχές, ακίνητα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αυτοκίνητα κ.λπ. Με πιάνει ζαλάδα. Πού στο διάολο τα βρήκαν όλοι τους - και οι γυναίκες τους (που φαίνεται να είναι πολύ εργατικές...);

ΥΓ. Όσο για τις γυναίκες, μάλλον ισχύει εκείνο που έγραψε ως "σχόλιο" στο προηγούμενο ποστ, ο monaxikoslikos: "Λένε για τις γυναίκες που έχουν λεφτά ότι ή γεννήθηκαν ή κοιμήθηκαν στο σωστό κρεβάτι"!..

Αλλά είδα και το Press-gr.blogspot.com όπου παρουσιάζονται χορταστικά οι κυρίες Κατερίνα Βουλγαράκη με 737.859,40 ευρώ (δηλαδή 61.488,25 ευρώ τον μήνα!!!), Δίκα Αλογοσκούφη με 197.381 ευρώ (δηλαδή 16.448 ευρώ τον μήνα!!!) και η σύζυγος του Ρουσόπουλου, η Μάρα Ζαχαρέα, η οποία δήλωσε 185.186 ευρώ...

«ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ;»

Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν νέα ερώτηση για τα περιουσιακά στοιχεία του γιου του προέδρου του Αρείου Πάγου με αφορμή τις δραστηριότητες της «Τεχνικής Εταιρείας Σύρου ΕΠΕ» στην οποία συμμετέχει ο Φαίδων Κεδίκογλου κατά 50%. Ρωτούν τον υπουργό Δικαιοσύνης εάν αληθεύει ότι μέρος του οικοπέδου των 5.401 τ.μ. που αγόρασε η συγκεκριμένη εταιρεία στη Σύρο για να χτίσει 4 μεζονέτες, διεκδικείται από το Δημόσιο μέσω του Δασαρχείου. Κι ακόμη, πώς δόθηκε άδεια ανοικοδόμησης με τέτοιο απόλυτα απαγορευτικό καθεστώς, πόσο αγοράστηκε η οικοπεδική έκταση και πώς καταβλήθηκαν τα χρήματα του τιμήματος. Πόθεν έσχε ο Φαίδων Κεδίκογλου τα χρηματικά ποσά, όταν κατά τις ρητές δηλώσεις του πατέρα του για τα οικονομικά έτη 2005-2006 τα εισοδήματά του δεν ξεπέρασαν τα 11.000 ευρώ. Θα απαντηθούν, επιτέλους, τα ερωτήματα; Δεν μπορούν να κοροϊδεύουν τον κόσμο ο υιός Κεδίκογλου και ο πατέρας του Ρωμύλος. Η γυναίκα του Καίσαρος πρέπει να είναι και τιμία - όχι απλώς να φαίνεται!

ΤΣΠΕΑΘ για... πλάκα!

Τελικά, η υπόθεση του ΤΣΠΕΑΘ τέλειωσε έτσι, χωρίς εισαγγελείς και πειθαρχικά; Μπράβο ρε μάγκες! Ο κ. Καπράνος που ήταν πάντα κήνσορας των πάντων (διάβαζα τα κείμενά του στην Καθημερινή), παραμένει αλώβητος. Ο χρόνος, λένε, γιατρεύει! Όμως, όλοι όσοι μπλέχτηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην ιστορία των αμαρτωλών ομολόγων, πιστεύουν ότι θα τη σκαπουλάρουν. Βέβαια, μπορεί να γλιτώσουν. Η ιστορία έχει ένα σωρό παραδείγματα. Μετά τον πόλεμο και την κατοχή, πόσοι κατσαπλιάδες, εθνοπροδότες, μαυραγορίτες, ταγματασφαλίτες, και διάφοροι άλλοι αλήτες, ΔΕΝ πλήρωσαν, αλλά βγήκαν και ωφελημένοι. Κι εμείς τι κάνουμε; Βλέπουμε τα τρένα να περνούν κι ούτε να σφυρίξουμε δεν μπορούμε, αφού το σφύριγμα του τρένου είναι διαπεραστικό και σκεπάζει το δικό μας...

ΕΣΗΕΑ...

Δεν μπορώ να ξέρω αν η τελευταία διετία για την ΕΣΗΕΑ ήταν η καλύτερη ή η χειρότερη από τις προηγούμενες. Εκείνο που με απασχολούσε και με απασχολεί είναι η ισχυροποίηση του ταμείου των δημοσιογράφων ώστε να πάψει να είναι ευάλωτο σε κυβερνητικές "επιθέσεις" παντός τύπου.

Θέλω να κάνει αγώνα η ΕΣΗΕΑ ώστε να μην είναι δυο λέξεις κενές περιεχομένου ο Κώδικας Δεοντολογίας.

Θέλω να πάψει να είναι αυθαίρετη η δημόσια ραδιοτηλεόραση (ΕΡΤ), να σέβεται τους δημοσιογράφους, να μη σπαταλάει τα χρήματα του ελληνικού λαού σε εκπομπές τύπου "Δρούζα", να συμμαζευτεί και να σταματήσει να σκορπάει χρήμα για εκδηλώσεις τύπου "Eurovision", να αξιοποιεί όλο το δημοσιογραφικό δυναμικό της, να τερματίσει την ομηρία των συμβασιούχων, και να μπει ένα φρένο κάποτε στις τρελές εξωτερικές παραγωγές...

Θέλω η ΕΣΗΕΑ να κάνει αγώνα ώστε, επιτέλους, κάποτε να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα εκείνων των δημοσιογράφων που περιλαμβάνονταν ή είναι ακόμη σε διάφορες πολύχρωμες λίστες. Κι ακόμη, δεν θα έπρεπε να ξέρουμε ποιοι δημοσιογράφοι δουλεύουν στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα;

Θέλω, επιτέλους, το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ ν' αρχίσει να λειτουργεί σοβαρά, ανταποκρινόμενο στην πνευματικότητα του σωματείου μας και όσοι θελήσουν ν' ασχοληθούν μ' αυτό να έχουν κέφι για δουλειά.

Θέλω να πάψουν να υπάρχουν δημοσιογράφοι - διαφημιστές. Ν' αποφασίσουν: ή το ένα ή το άλλο.

Θα πρέπει η ΕΣΗΕΑ να αγωνιστεί ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο χώρο της ενημέρωσης και να πάψουν να το ορίζουν και να το διαμορφώνουν οι διάφοροι τηλεοπτικοί "δημοσιογράφοι", οι οποίοι είναι έρμαια των μετρήσεων και του κάθε εργοδότη, και σε τελευταία ανάλυση αυτοί είναι που έχουν δημιουργήσει στα μάτια της κοινωνίας μια απεχθή εικόνα για το ρόλο των δημοσιογράφων.

Επίσης, κάποτε θα πρέπει η ΕΣΗΕΑ να πάρει θέση ώστε οι διάφορες ιδιωτικές σχολές να πάψουν να εκμεταλλεύονται την αναγνωρισιμότητα κάποιων τηλεοπικών αστέρων και να τους πλασάρουν ως "καθηγητές". Όταν έρχεται η περίοδος της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς οι ολοσέλιδες διαφημιστικές καταχωρίσεις παρουσιάζουν, με τις φωτογραφίες τους, καθηγητές-δημοσιογράφους και κοροϊδεύουν τα νέα παιδιά που έχουν όνειρα και προσδοκίες.

...Και κάποτε να τιμωρηθούν όσοι έμπλεξαν σε περιπέτειες το ΤΣΠΕΑΘ.

ΥΓ. Όσο για την περίφημη "συναδελφική αλληλεγγύη", έχω να δηλώσω ότι δεν την ένιωσα ποτέ!

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ... ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΣ!

Λέγαμε καμιά καλή κουβέντα και για τον Κούλογλου, αλλά από τότε που το έριξε στη διαφήμιση κάποιου αυτοκινήτου, αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε... Εντάξει, ελεύθερος είναι, σε καπιταλισμό διαβιούμε και συνεπώς όλοι παλεύουν για το καλύτερο... Τέλος πάντων, μας χάλασε τη διάθεση. Κάποτε στην Αμαλιάδα, τα παιδιά τον υποδέχθηκαν με ένα πανό που έγραφε: "Ναι στο Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα, Όχι στους ταλιμπάν της δημοσιογραφίας"! (Τη σχετική φωτογραφία την έχει στο site της εκπομπής του κι όποιος θέλει ας πάει εκεί να τη δει)

Ακολούθησε, όμως, το παράδειγμα του Γιώργου Παπαδάκη που κραυγάζει κάθε πρωί από τον Αντένα και στο ενδιάμεσο διαφημίζει τρόπους αδυνατίσματος, (παλιότερα διαφήμιζε απορρυπανικά) και τον Νίκο Ευαγγελάτο, ο οποίος εσχάτως διαφημίζει υπολογιστές (παλιότερα διαφήμιζε βιταμίνες, αν θυμάμαι καλά).

Τελικά, αυτοί οι "συνάδελφοι" είναι δημοσιογράφοι ή διαφημιστές; Μάλλον εμείς ζούμε σε άλλη εποχή, κάνοντας τους ρομαντικούς ενός επαγγέλματος που έχασε ό,τι είχε και δεν είχε. Κάποτε, όταν άρχιζα να μπαίνω στη δημοσιογραφία, κοντά σ' έναν Μεγάλο δημοσιογράφο, τον σημαντικότερο δημοσιογράφο των τελευταίων εξήντα χρόνων, τον Κώστα Νίτσο, ντρεπόμουν να πω ότι είμαι δημοσιογράφος. Τώρα, μετά από τριάντα περίπου χρόνια δημοσιογραφίας, πάλι ντρέπομαι να πω ότι είμαι δημοσιογράφος, με το χάλι που επικρατεί στο χώρο μας, κυρίως με τους ανθρώπους που κουλαντρίζουν τα ραδιοτηλεοπικά κανάλια (τους δημοσιογράφους εννοώ και όχι τους επιχειρηματίες που, στο κάτω της γραφής, τη δουλειά τους κάνουν...).

Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥΣ!

Παρακολουθούσα ειδήσεις και μου ήρθε να σπάσω την τηλεόραση! Έβλεπα τον Καραμανλή να μιλάει σε ελληνόφωνο ακροατήριο στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Αυτός ο καθαρόαιμος εκπρόσωπος της Δεξιάς που έστρωσε το χαλί κι έδιωξε τα νιάτα της Ελλάδας στην ξενιτιά - στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στην Αργεντινή, στην Αφρική...

Τι μπορεί να πει σ' αυτόν τον κόσμο, στα τέσσερα αδέρφια μου που πήραν τα νιάτα και τα όνειρά τους και ρίζωσαν στη μακρινή Αυστραλία, κι έγινε κομμάτια η οικογένεια εδώ στην Ελλάδα; Στον ξάδερφό μου το Μιχάλη που έφυγε στη Γερμανία, στα ξαδέρφια μου στη μακρινή Αργεντινή, στον Δημήτρη, στην Πατρούλα, στον Γιώργο, στην Ελένη...

Να είναι καλά εκεί, που δούλεψαν σκληρά, φτιάξανε οικογένειες, αγάπησαν τον τόπο που τους δέχτηκε και... με πιάνουν τα κλάματα... Τι να τους πει ο Καραμανλής;

Κακούργα μετανάστευση! Κι εμείς τι να ξεχάσουμε; Ξέρετε πόσες οικογένειες διαλύθηκαν, τα χρόνια εκείνα της αιμορραγίας προς το εξωτερικό, πόσες μανούλες κλαίγανε ασταμάτητα και φύγαν από το μάταιο κόσμο πριν την ώρα τους, πόσες κοπελιές ακόμα περιμένουν τον αγαπημένο τους, ο αδερφός τον αδερφό και την αδερφή;

Τι να τους πει ο Καραμανλής; Κι εμείς τι να ξεχάσουμε; Τα γράμματα που φεύγαν μουσκεμένα από τα δάκρυα, την αγωνία μας μέχρι να δούμε τον ταχυδρόμο να φέρνει τα νέα από τους ξενιτεμένους μας; Τον πόνο μας για τα παιδιά μας που παλεύανε σε άγνωστους τόπους, χωρίς να ξέρουν η γλώσσα, χωρίς της μάνας τα χάδια και του πατέρα τις φωνές...

Πώς να ξεχάσουμε τον πηγαιμό στο λιμάνι και ο κλάμα της μάνας! Εμείς που μέναμε στις αποβάθρες κα φωνάζαμε να μην ξεχάσουν την πατρίδα τους, κουνάγαμε τα χέρια και νιώθαμε να φεύγει ένα κομμάτι από την ψυχή μας...

Τι να πει ο Καραμανλής σ' αυτούς και σ' εμάς; Μόνο όσοι δεν γνώρισαν ξενιτιά και τα παρεπόμενά της δεν μπορούν να καταλάβουν τα τραγούδια του Καζαντζίδη που αντηχούσαν τότε στις φτωχογειτονιές...

Κακούργα μετανάστευση, Στις φάμπρικες της Γερμανίας, Στου Βελγίου τις στοές, Μανούλα θα φύγω μην κλάψεις για μένα, Φεύγω με πίκρα στα ξένα, Στον Καναδά, στη Βραζιλία, Ο μετανάστης, Ο ξενιτεμένος πατέρας, Η μάνα του μετανάστη, Με γέρασε η ξενιτιά, Το ψωμί της ξενιτιάς... Τ' άκουσε ο Καραμανλής ποτέ αυτά τα τραγούδια;

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗΝ... ΑΣΙΑ!

Το ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία «θλίβει» το διάσημο Τούρκο συγγραφέα Ορχάν Παμούκ (στη φωτογραφία), ο οποίος δεν παύει να ευελπιστεί ότι «μία των ημερών» η χώρα του θα ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια, όπως δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου του προεδρείου της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών, της οποίας είναι μέλος. «Η τελική απόφαση θα ληφθεί σε μία δεκαετία και θα δούμε τότε εάν θα βρίσκεται εκεί και ο Σαρκοζί, ή κάποιος άλλος θα είναι στη θέση του. Τα δύο μέρη οφείλουν να συνεχίζουν να ελπίζουν πως η Τουρκία μία των ημερών θα ενταχθεί στην ΕΕ, αυτό είναι ό,τι μπορώ να πω σήμερα», τόνισε ο Παμούκ την ημέρα της «ενθρόνισης» του Νικολά Σαρκοζί στα Ηλύσια.

Καλός ο Παμούκ, σπουδαίος συγγραφέας, προοδευτικός άνθρωπος, μαζί του είμαστε. Δεν είναι δυνατό όμως να συμμεριστούμε τις επιθυμίες του. Χεστήκαμε και για τον Σαρκοζί, αλλά το θέμα είναι ότι μας έχουν σπάσει τα νεύρα με αυτήν την ιστορία της Τουρκίας που ΠΡΕΠΕΙ ντε και καλά να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Γιατί μια ασιατική χώρα να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια; Είναι ακατανόητο. Κι αυτά που λένε περί (ελληνικού) εθνικού συμφέροντος, δηλαδή να είναι στην ΕΕ για να μην έχουμε προβλήματα, είναι μια μεγάλη σαχλαμάρα. Γιατί τόσα χρόνια που είμαστε και οι δυο χώρες στο ΝΑΤΟ, τι έγινε; Εθνικές τραγωδίες! Να μη γράψω τώρα για γνωστά και τετριμμένα και με παρεξηγήσει κανείς. Δεν με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι θα έχουμε φύγει από αυτή η ζωή κάποιες γενιές που γαλουχήθηκαν με βαθύ το αίσθημα της φιλοπατρίας και της ανεξαρτησίας και οι Αμερικανοί ακόμη θα διαφεντεύουν τον κόσμο!

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ!

Περί τα 23 εκατ. ευρώ απέχουν οι εκτιμήσεις της Credit Agricole και της επιτροπής εμπειρογνωμόνων της ΕΣΗΕΑ για το ομόλογο που κατέληξε στο ΤΣΠΕΑΘ, ονομαστικής αξίας 130 εκατ. Ο τραπεζικός όμιλος, ο οποίος σχεδίασε και εν συνεχεία ως ανάδοχος αγόρασε από το Δημόσιο και μεταπώλησε το ομόλογο με ενημερωτικό σημείωμα που απέστειλε στις 26 Απριλίου στο υπουργείο Οικονομίας και την Τράπεζα της Ελλάδος δίνει τρέχουσα τιμή 102,83% της ονομαστικής αξίας, συνυπολογίζοντας τους δεδουλευμένους τόκους. Το ομόλογο έχει ημερομηνία έκδοσης 10/7/2006 και η απόδοσή του για το πρώτο έτος, δηλαδή σε δύο μήνες είναι 6%. Αντιθέτως, σύμφωνα με την έκθεση της επιτροπής που συγκρότησε η ΕΣΗΕΑ, η αγοραία τιμή του ομολόγου σήμερα υπολογίζεται τουλάχιστον 15 μονάδες χαμηλότερα της ονομαστικής. Η απώλειες του ομολόγου αυτή τη στιγμή σύμφωνα με την επιτροπή είναι της τάξεως των 23 εκατ. ευρώ, δηλαδή η τιμή του ομολόγου στην αγορά είναι μόλις 107 εκατ. ευρώ.

Ούτε η διοίκηση του ΤΣΠΕΑΘ ούτε η ανάδοχος τράπεζα σχολίασαν τις εκτιμήσεις της ΕΣΗΕΑ. Η διοίκηση του ΤΣΠΕΑΘ είχε κινηθεί αρχικά προς την κατεύθυνση αναστροφής του ομολόγου, ωστόσο η προσπάθεια εξαντλήθηκε στο στάδιο της διερεύνησης και όπως όλα δείχνουν έχει εγκαταλειφθεί. Η Credit Agricole μολονότι αξιολογεί το ομόλογο ως εξόχως αποδοτικό αποφεύγει κάθε αναφορά στο ενδεχόμενο αναστροφής, ενώ παρόμοια είναι και η στάση των άλλων εμπλεκόμενων εταιρειών.

Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε και νέα 24ωρη απεργία των δημοσιογράφων την προσεχή Τρίτη 15 Μαΐου, στο πλαίσιο της γενικής απεργίας που έχουν προκηρύξει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με βασικό αίτημα να επιστραφούν τα χρήματα στα ταμεία και να αναλάβει η κυβέρνηση τη διαδικασία αναστροφής των δομημένων ομολόγων. Είχε προηγηθεί επιστολή του προέδρου της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου με την παράκληση να συμμετάσχει η ΕΣΗΕΑ στο κοινό διεκδικητικό αίτημα των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών ενώσεων...

Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ

Ένα ενδιαφέρον κείμενο του Δημήτρη Ρηγόπουλου [το θέμα του με έχει απασχολήσει] διάβασα στην Καθημερινή για τις ετερόκλητες υπερπαραγωγές από το εξωτερικό, με κύριο στόχο τα παιδιά, που είναι το νέο προϊόν της τελευταίας δεκαετίας...

Τη δεκαετία του ’80 ή του ’90 ο κρυφός πόθος των Αθηναίων ήταν ένα εισιτήριο για μία μεγάλη συναυλία. Στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ή στον Λυκαβηττό. «Θα πας στους Στόουνς;». «Βρήκες εισιτήριο για τoυς U2;». «Ο Στινγκ είναι sold out». Στην αυγή του 21ου αιώνα τα νέα αντικείμενα του πόθου είναι οι «Γάτες» [φωτογραφία], το «μακροβιότερο μιούζικαλ στην ιστορία του Γουεστ Εντ», οι μοναχοί Σαολίν και τα ιδιότυπα μυστικιστικά τους θεάματα (χορός, θέατρο και πολεμικές τέχνες), το «ουρανοκατέβατο» σόου των De La Guarda, η εναλλακτική κολεκτίβα των Tiger Lillies, ο μάγος Κόπερφιλντ, οι ιπτάμενοι ακροβάτες των πάγων και του «Holiday On Ice». Τα ραδιόφωνα παίζουν από το πρωί έως το βράδυ διαφημιστικά για θεάματα που είτε «έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα», είτε «δεν πρέπει να χάσετε», είτε και τα δύο μαζί. Κι ο κόσμος τρέχει.

Η βιομηχανία της ψυχαγωγίας στην Ελλάδα γνωρίζει τα τελευταία δέκα χρόνια σιωπηρές αλλά θεαματικές αλλαγές. Το νέο προϊόν λέγεται «οικογενειακή ψυχαγωγία» (family-oriented entertainment), ένα ανομοιογενές πακέτο ετερόκλητων παραγωγών που αντιστέκεται στις παραδοσιακές κατατάξεις (κινηματογράφος, θέατρο, χορός κ.λπ.) και μπορεί να απευθυνθεί θεωρητικά σε όλα τα μέλη μιας μεσοαστικής οικογένειας. Παρακολουθούμε μία αναπόφευκτη εκδήλωση της μαζικής κουλτούρας των πόλεων που αρχίζει και ωριμάζει και στην Ελλάδα. Η οικονομική ευημερία των τελευταίων δεκαετιών, τα περισσότερα ταξίδια στο εξωτερικό και η κόπωση από τα παραδοσιακά θεάματα, καλλιέργησαν νέα μοντέλα διαχείρισης του ολοένα και πιο συμπιεσμένου ελεύθερου χρόνου.

Δέκα χρόνια μετά τα πρώτα family shows, εναλλακτικά και μη (σε υπαίθριες «τέντες» στου Ρέντη ή στο «Γυάλινο» της Συγγρού), η αθηναϊκή αγορά της νέας ψυχαγωγίας κλείνει έναν πρώτο κύκλο ανάπτυξης έχοντας μεν εδραιώσει τη θέση της, αναζητώντας ταυτόχρονα τρόπους να διευρύνει την απήχησή της. Δέκα χρόνια μετά, έχουμε ένα θέατρο 2.500 θέσεων στη διάθεση μεγάλων παραγωγών από το εξωτερικό (Θέατρο Μπάντμιντον στου Γουδή), τη μετατροπή του «Γυάλινου» σε «dinner theatre» και το ίδιο το Φεστιβάλ Αθηνών να φλερτάρει με αυτού του είδους τις παραγωγές.... [η συνέχεια στην Καθημερινή, 13/5/2007]

ΜΠΑΧΑΛΟ ΤΟ... ΣΕΗ

Δεν έχω καμιά όρεξη να μπω στην αντιπαράθεση των συνδικαλιστικών παρατάξεων του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Το ΣΕΗ κάποια στιγμή έθεσε ένα θέμα για τις επιλογές του Ελληνικού Φεστιβάλ και από τότε άρχισαν οι διαχωρισμοί. Με ορισμένα σημεία των ενστάσεων του ΣΕΗ συμφωνώ κι εγώ σχετικά με τις επιλογές του κ. Λούκου. Δεν μου άρεσε που άρχισε αυτή η διελκυστίνδα των υπογραφών που μυρίζει Συνασπισμό κι ούτε βέβαια η επιμονή του ΣΕΗ (δηλαδή του ΚΚΕ) να κατέβουμε λόγου χάρη στους δρόμους γι’ αυτό το λόγο. Ο χώρος του θεάτρου ιδιαίτερα δεν προσφέρεται για ασκήσεις τέτοιας γυμναστικής. Εν πάση περιπτώσει, πριν από λίγες μέρες η παράταξη «Κίνηση Ηθοποιών», που πρόσκειται στον Συνασπισμό, διαχώριζε τη θέση της από την επίθεση του ΣΕΗ στο διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργο Λούκο, καταγγέλλοντας ότι η πλειοψηφούσα στο Δ.Σ. παράταξη (η προσκείμενη στο ΚΚΕ, ΔΕΗ) έχει μετατρέψει το σωματείο σε κομματικό παραμάγαζο. Στη σειρά πήρε τη σκυτάλη η «Ελεύθερη Έκφραση» (προσκείμενη στη Ν.Δ.) για να κάνει μια πιο σοβαρή καταγγελία. Ότι η διοίκηση του σωματείου «εκδίδει και διοχετεύει αποφάσεις του Δ.Σ. που ουδέποτε πάρθηκαν από την ολομέλεια και μάλιστα για θέματα μείζονος σημασίας», όπως είναι η αποχώρηση του ΣΕΗ από το Γ' Κινηματογραφικό Συνέδριο… Εμείς οι απ’ έξω τι να πούμε; Πάρε το αβγό και κούρευτο. Παιδιά, να κάτσετε γύρω από ένα τραπέζι και να τα βρείτε.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Από το δίκτυο των εκατό (100) Ηράκλειων Εθελοντικών Οργανώσεων, οι πολιτιστικές οργανώσεις «ΟΙΚΟΡΑΜΑ» και «ΛΥΔΙΑ» αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ». Όσοι έχουν όρεξη για κάτι διαφορετικό, δεν έχουν παρά να πάνε τη Δευτέρα 21 Μαΐου 2007 και ώρα 18.00, στο Αμφιθέατρο της Γ.Σ.Ε.Ε. (Πατησίων 69 Αθήνα 4ος όροφος), να γνωριμία και συνεργασία. Θα παρουσιαστούν οι δράσεις του δικτύου ως συμβολή στον Πολιτισμό. Όσοι, λοιπόν, θέλουν, να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι τις 15-05-2007 για να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα (χρόνος παρουσίασης 15΄). Από την Μη Κυβερνητική Οργάνωση «ΕΡΥΜΑΝΘΟΣ» θα παρουσιαστεί ως ζωντανό παράδειγμα πολιτιστικής ανάπτυξης το πρότυπο καινοτόμο πρόγραμμα «Τόπο, Μύθοι και Άθλοι του Ηρακλή» από τον Βασίλη Τακτικό (εμπνευστή και συντάκτη του προγράμματος). Οι συντονίστριες: Μαριαλένα Σουπιώνη τηλ. 6944.744.120 («ΟΙΚΟΡΑΜΑ») και Λυδία Χατζηνουσίου τηλ. 694.22.82.11 («ΛΥΔΙΑ»)

ΔΡΩΜΕΝΑ, ΜΠΕΚΕΤ... ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ!

Την Τετάρτη 16 Μαϊου το βράδυ στις 8, στο Μουσείο "Μαρίκα Κοτοπούλη" (Αλ. Παναγούλη 17, Ζωγράφου, τηλ. 210-7703713), θα παρουσιαστεί το νέο τεύχος του περιοδικού ΔΡΩΜΕΝΑ που είναι αφιερωμένο στον θεατρικό συγγραφέα και πεζογράφο Σάμιουελ Μπέκετ. Η όλΗ εκδήλωση περιλαμβάνει προβολή ντοκιμαντέρ από τη ζωή και το έργο του, προβολή βιντεοταινίας, με αποσπάσματα από την παράσταση "Περιμένοντας τον Γκοντό", με τους Δημήτρη Πιατά, Κωνσταντίνο Τζούμα και Λάκη Λαζόπουλο. Στους ομιλητές είναι ο συγγραφέας Αντώνης Σιμιτζής, η σκηνοθέτις Βαρβάρα Δούκα και η πανεπιστημιακός Αθηνά Κορώνη (Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πάτρας) και εγώ (δηλ. ο Νίκος Λαγκαδινός). Λοιπόν, όσοι με διαβάζουν ας προγραμματίσουν τον ερχομό τους στην εκδήλωση. Καλοκαιράκι είναι τώρα, το Μουσείο Κοτοπούλη είναι ένα όμορφο κτίριο, με τεράστια βεράντα και είναι φορτισμένο με μνήμες θεάτρου, αφού εκεί κατοικούσε η μεγάλη Μαρίκα Κοτοπούλη. Θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναβρεθούμε φίλοι και γνωστοί και να ανταλλάξουμε ιδέες για τα ΔΡΩΜΕΝΑ που επιζητούν να κατακτήσουν το ζωτικό τους χώρο.

ΣΤΕΦΑΝΕ, ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ!

Μου τηλεφώνησε ο Στέφανος και χάρηκα. Ήταν το πρώτο τηλεφώνημα μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής. Ήταν τότε που παρουσιάστηκε το βιβλίο του στον Ιανό και νιώσαμε, οι φίλοι του, ότι η παρέα μας, η γενιά μας - λίγο πάνω λίγο κάτω - έχει περιεχόμενο, ιδέες, ήθος. "Έτσι πήρα, να σ' ακούσω τις κάνεις...", μου είπε ο Στέφανος. Κι εγώ στενοχωρήθηκα γιατί πολλές φορές τον είχα σκεφτεί αλλά δεν είχα καταφέρει να του τηλεφωνήσω. Έτσι, χαμένοι, σπρώχνουμε τις μέρες κι αναζητούμε στοιχεία μιας ζωής που θελήσαμε και ίσως δεν την είχαμε. Δεν ξέρω να πω αν σπαταλήσαμε τη ζωή μας, ούτε μπορώ να πω ότι διαγράφω τούτο ή εκείνο.

Παρά το γεγονός ότι με τον Στέφανο γνωριστήκαμε στην ΕΡΤ όπου δουλεύαμε, όταν ακούω ΕΡΤ νιώθω ότι ουδέποτε είχα σχέση μαζί της - μου φαίνεται σαν κάτι πολύ μακρινό, παρά το γεγονός ότι εκεί εισέπραξα τα άγχη που σήμερα με δυναστεύουν... Με τον Στέφανο, λοιπόν, που γράφει ποίηση - μιλάω για εξαιρετική ποίηση κι όχι τις σαχλαμάρες εκείνων που γυρίζουν εδώ κι εκεί στις εφημερίδες και τα περιοδικά ζητώντας να τους γράψουν κριτικές και τα τοιαύτα. "Για τους φίλους μας γράφουμε, Νίκο μου, για τους φίλους μας...".

Έχεις δίκιο, ρε Στέφανε. Κι εγώ έτσι είπα, ότι γράφω για τους φίλους που όταν πάρουν το μήνυμα, θ' αναρωτηθούν τι έγινε εκείνη η "ψυχή", πού να είναι τώρα και πώς διάγει; Ίσως να σηκώσουν το ακουστικό και να με αναζητήσουν, να θυμηθούμε τα παλιά, να μιλήσουμε για τις κοιλίτσες και τα τριγλυκερίδια, τις αρρυθμίες και τους πόνους στα γόνατα και το στομάχι, για τα μαλλιά που φεύγουν, μετρώντας τις ώρες και τις μέρες μιας ζωής με μπουρμπουλήθρες...

Γεια σου, φίλε Στέφανε!

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ...

Αναφέρομαι στην εκδήλωση (για την οποία διάβασα σχετικά στο Katoikidio) που οργανώνει ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (ΣΕΒΑ), στο πλαίσιο της φετινής έκθεσης βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ειδικότερα μιλάω για τη συζήτηση που αφορά τον ρόλο του Διαδικτύου στην προαγωγή της εκδοτικής παραγωγής, της λογοτεχνίας, των συγγραφέων (Πέμπτη 10 Μαϊου και ώρα 7.30 μ.μ.).

Ευγενείς οι προθέσεις των διοργανωτών και ακόμη περισσότερο της αγαπητής Πέρσας Κουμούτση. Ωστόσο, αυτή και μόνη η "ιδεολογία" των περισσότερων ανθρώπων που κατέφυγαν στη λύση του "μπλογκ" αντιτίθεται στον εγκιβωτισμό του εγχειρήματός τους στην "ιδεολογία" εκείνων που κανοναρχούν από ορισμένα έντυπα και δημοσιογραφούν με μια δυναμική την οποία δεν έχω εγώ, λόγου χάρη, που είμαι ανεξάρτητος και... μόνος! Δεν γράφω για να βγάλω βιβλίο. Γράφω για να ξεσκάσω. Δεν είναι διατεταγμένη η γραφή μου. Δεν με υποχρεώνει κανένας. Δεν έχω υποχρέωση σε οποιονδήποτε. Μόνο στους φίλους μου. Δεν σχεδιάζω να γκρεμίσω κανέναν από το θρόνο του ούτε να κλέψω το βραβείο από κάποιον. Ούτε γράφω για να πάρω βραβείο. Μόνο να μιλάω ελεύθερα -όσο αυτό είναι μπορετό- και να κρίνω ό,τι βλέπω ή ακούω κι έχει σχέση με την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε κι ακολουθούμε τους κανόνες της και πληρώνουμε...

Να πω κι άλλα; Δεν είμαι οπαδός κανενός, δεν ανήκω σε καμιά "αυλή", δεν προωθώ κάποιον, δεν είμαι χειροκροτητής. Είμαι ελεύθερος! Και γράφω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Αφήνω τους άλλους να ψάξουν για το ρόλο του διαδικτύου στην προαγωγή του βιβλίου, γενικώς. Και για να τελειώνω: Γράφω για να επικοινωνήσω. Όποιος θέλει ας απαντάει στα μηνύματά μου. Εγώ θα συνεχίσω...

Ας συνεχίσουν κι εκείνα τα "κριτικά" πνεύματα που έχουν εισχωρήσει στο διαδίκτυο και κρίνουν βιβλία και χειροκροτούν συγγραφείς και άλλους ευνοούμενους, και δίνουν βραβεία στα κοριτσάκια που μόλις ανακάλυψαν το... ραδιόφωνο! Σημειώνει το Katoikidio ότι π.χ. "τα διηγήματα της Κιτσοπούλου, είχαν πάρει τη θέση τους στο λογοτεχνικό στερέωμα πριν ακόμη τυπωθούν". Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο. Άπειρες φορές έχω διαβάσει κριτικές παρουσιάσεις βιβλίων πριν καλά-καλά καταλάβουμε ότι κυκλοφόρησαν. Είναι αυτονόητο ότι έτσι προκαταλαμβάνεται η κρίση του υποψήφιου αγοραστικού κοινού. Δεν θέλω να αναφέρω εδώ ονόματα κριτικών που μπορεί και να εκτιμώνται.

Γράφει, ας πούμε, ο κριτικός: "Ο Μένης Κουμανταρέας πρέπει να είναι ο συγγραφέας για τον οποίο έχω γράψει περισσότερες φορές απ΄ όσες για οποιονδήποτε άλλο...". Δηλαδή, τι είναι εκείνο που τον οδηγεί στο να ασχολείται με τον Κουμανταρέα [τον οποίο εκτιμώ απεριορίστως και ως άνθρωπο και ως συγγραφέα]; Ούτε ο ίδιος ο Κουμανταρέας θα ήθελε να τον ευλογάνε κάθε λίγο και λιγάκι. Ας δεχτώ ότι, διαβάζοντας τα έργα του Κουμανταρέα, προφανώς ανακαλύπτει νέα στοιχεία. Εντάξει, καλά κάνει. Αλλά η λογοτεχνία δεν σταματάει στον Κουμανταρέα - όπως δεν σταματάει στον Τατσόπουλο, στον Θέμελη, στον Ελευθερίου και κάποιους άλλους ακόμη, με τους οποίους κάποιοι φερέλπιδες της δημοσιογραφίας θα μας τρελάνουν... Παρακολουθώ χρόνια τώρα, ο ένας μετά τον άλλο και η μια μετά την άλλη στις εφημερίδες και τα περιοδικά να καταπιάνονται είτε υπό μορφή ειδήσεων είτε σχολίων είτε συνεντεύξεων (σκεφτείτε το πιο απίθανο), με τους ίδιους ανθρώπους (συγγραφείς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τραγουδιστές κ.λπ.)...

Ξέρετε, το θέμα είναι ότι δεν έχω διάθεση να μεταφέρω έριδες, μικροκακίες, κι εξυπνάδες εδώ στο μπλογκ το δικό μου -όσο μπορώ να πω ότι είναι δικό μου- και θα προτιμούσα να μείνει εκεί στις σελίδες κάποιων εφημεριδογράφων και περιοδικογράφων. Καθαρό αέρα θέλω! Και ελευθερία... Η "μπλογκόσφαιρα" πιθανόν έχει κάποιες προϋποθέσεις ελευθερίας. Και λέω κάποιες διότι είναι εύκολο να υποστείς επιθέσεις ενώ κάθεσαι στ' αβγά σου.

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ;

[Λεζάντα: Ο Λευκός Πύργος με τα περιμετρικά του τείχη, όπως ήταν στα τέλη του 19ου αιώνα (1892). Από την ιστοσελίδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου]

Κοντεύει να λήξει η θητεία της κυβέρνησης της Ν.Δ. και δεν έχει αφήσει κανένα ίχνος στη Θεσσαλονίκη του πολιτισμού, είπε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, στη διάρκεια ομιλίας του σε προσυνεδριακή εκδήλωση του Κινήματος, με θέμα «Τι απέγινε η Θεσσαλονίκη του πολιτισμού». Ο πρώην υπουργός Πολιτισμού έστρεψε τα πυρά του εναντίον του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή για έναν επιπλέον λόγο, επειδή είναι βουλευτής Θεσσαλονίκης και διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού, και υπογράμμισε: «Με πολύ μεγάλη λύπη παρατηρώ να λήγει η θητεία του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας, που είναι βουλευτής Θεσσαλονίκης, που διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, και θα δυσκολευτώ να βρω ποιο είναι το αποτύπωμα που θα μείνει στη Θεσσαλονίκη του πολιτισμού, στη Θεσσαλονίκη της μεταβιομηχανικής ανάπτυξης». (Σχετικό ρεπορτάζ στην Ελευθεροτυπία, 30/04/2007).

Εδώ που τα λέμε, ο Βενιζέλος νιώθει ικανοποιημένος από τη δική του δουλειά όταν ήταν αυτός υπουργός Πολιτισμού; Να θυμηθώ μονάχα την αλήστου μνήμης "Επικράτεια Πολιτισμού", ένα νεφελώδες επινόημα δικό του που... πομφόλυγες ήσαν και διερράγησαν, καπνός ην και διελύθη! Τότε που οι διάφοροι "θεσμοί" που είχαν προγραμματικές συμβάσεις με το υπουργείο και ζητούσαν τις νόμιμες δόσεις, η απάντηση από το υπουργείο Πολιτισμού ήταν στερεότυπη: "Δεν υπάρχουν χρήματα"! Κι όλοι ψιθυρίζανε ότι το χρήμα έπαιρνε στροφή προς τη Θεσσαλονίκη... Καλός και χρυσός είσαι αγαπητέ Ευάγγελε, αλλά μην ξεχνάμε τις δικές μας πομπές! Από σένα άρχισε η διάλυση του Εθνικού Πολιτιστικού Δικτύου Πόλεων για να προβληθεί το νεφέλωμα που είπα παραπάνω ("Επικράτεια Πολιτισμού" - πού είναι τώρα;)

ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Πλάκα-πλάκα, και η εκπομπή της Αννίτας Πάνια λειτουργούσε σαν ψυχοθεραπευτήριο για ορισμένους συνανθρώπους μας που έβρισκαν ένα χώρο για να ξεδώσουν. Δηλαδή, κάπου κρίναμε ότι η εκπομπή ήταν μια μορφή δραματοθεραπείας. Κάποιοι από αυτούς άδειαζαν (και αδειάζουν) τα εσώψυχά τους στις δημόσιες εξομολογήσεις, κάποιοι άλλοι πίστεψαν ότι θα τους σώσει η τραγουδιστική ενασχόληση. Μέχρις ενός σημείου, ας πούμε καλώς... Μέχρι που εμφανίστηκε ο πολυμήχανος-βιομήχανος μουσικός Νίκος Καρβέλας και έγινε ο εργολάβος της δυστυχίας. Γράφει "τραγουδάκια" για τους ανθρώπους, τους βγάζουν cd και τώρα τους πάει σε μαγαζί για να φτιάξουν πρόγραμμα, όπου θα τραγουδάνε όλα αυτά τα πλάσματα που αναζητούν τρόπους επικοινωνίας με τον κόσμο μας που σε άλλη περίπτωση τους έχει ως αποδιοπομπαίους. Ωστόσο, θα έλεγα ότι υπάρχουν όρια στην εκμετάλλευση. Όταν κάποια στιγμή σταματήσουν τα τραγούδια και οι πίστες και τα φώτα, όταν δηλαδή πέσει η αυλαία γι' αυτούς τους ανθρώπους, ποιος θα αναλάβει την ψυχοθεραπεία τους - η κυρία Πάνια ή ο κύριος Καρβέλας;

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ... ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

[Λεζάντα: Χιονισμένη λίμνη... στον Κένταυρο μέσα στο Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας]

Θα έπρεπε να αναδημοσιεύσω ολόκληρο το άρθρο "Ο πόλεμος της Αθήνας" του Κωστή Παπαϊωάννου, που είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ωστόσο, όποιος επιθυμεί, μπορεί να ανατρέξει στην εφημερίδα Τα Νέα και να το διαβάσει.

Ο Παπαϊωάννου με εξαιρετική παραστατικότητα περιγράφει τον διεξαγόμενο πόλεμο στην πόλη της Αθηνάς. Από τη μια πλευρά είναι οι εισβολείς-κατακτητές που βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, αφού έχουν όλους τους μηχανισμούς (του κράτους) μαζί τους και επιτίθενται όπου βλέπουν... πράσινο! Δεν είναι δύσκολο να σημειωθούν οι εναπομείναντες πνεύμονες πρασίνου: Γουδί, πάρκο Ριζάρη, Πεδίον του Άρεως, Δάσος Συγγρού, Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας... Από την άλλη πλευρά, είναι κάποιοι ευαίσθητοι πολίτες που πάνε κόντρα στην αυθαιρεσία και φαίνονται και ολίγον γραφικοί και αξιοθρήνητοι.
Καταλήγει στο άρθρο του ο Παπαϊωάννου:

Ας δούμε όμως την πραγματικότητα. Το δικαίωμα στο περιβάλλον είναι ατομικό δικαίωμα κατά το άρθρο 24 του Συντάγματος, όπως σημείωσε και η Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σε επανειλημμένες παρεμβάσεις της για τις προαναφερθείσες περιπτώσεις απειλούμενων χώρων πρασίνου. Οι πρωτοβουλίες πολιτών που προστατεύουν αυτό το πράσινο αντιστέκονται στην αυθαιρεσία και διακινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν τη Δικαιοσύνη. Όταν αυτοί οι ελάχιστοι που αντιδρούν στη λαίλαπα της «αξιοποίησης των δημόσιων χώρων» παρουσιάζονται σαν παρανομούντες, ας θυμόμαστε πως υπερασπίζονται ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων μας.