ΤΕΛΙΚΑ, αυτό που έχω κι εγώ διαπιστώσει είναι ότι ζούμε μέσα σ' ένα σύμπαν από μορφές που τις έχουμε πλάσει εμείς οι ίδιοι, και συνεπώς είναι υποκειμενικές, αυθαίρετες και για προσωπική μας χρήση.
Για να επικοινωνήσουμε με τον έξω κόσμο προβαίνουμε είτε το θέλουμε είτε όχι, σε μιαν ασύνειδη επεξεργασία, μεταφράζοντάς τον σε δική μας γλώσσα, σε δικές μας έννοιες. Αλλά αυτό και μόνο δείχνει ότι δεν είναι εκείνος που βλέπουμε, νιώθουμε και ακούμε. Είναι κάτι διαφορετικό. Τι είναι;; Πού να ξέρω!!
Κι όταν μιλάμε με τον κόσμο είναι σα να μιλάμε με τον εαυτό μας, αφού ο συνομιλητής μας για να γίνει ορατός, φοράει αναγκαστικά τη στολή που του φτιάξαμε και που είναι κομμένη στα δικά μας μέτρα. Ουσιαστικά είναι ένας μονόλογος φορτικός, σχεδόν απελπιστικός, όπως είναι ο μονόλογος ενός φυλακισμένου σε τέλεια απομόνωση, που αναγκάζεται να στήνει διαλόγους με τον εαυτό του για να μην τρελαθεί.
Και για να μην παρεξηγηθώ, στην καλύτερη περίπτωση διαλεγόμαστε μεταξύ μας οι συγκρατούμενοι, και δεν διαλεγόμαστε με τον κόσμο. Μεταξύ μας όμως ό,τι κι αν λέμε δεν υπερβαίνει το φράγμα που μας απομονώνει... Μην απορείτε γιατί είναι αλήθεια πως όλη μας η σοφία και η μνήμη στο μάκρος των αιώνων δεν είναι παρά ένα μπερδεμένο βουητό που ανεβαίνει πίσω από τους τοίχους μιας φυλακής…
No comments:
Post a Comment