Τα Νικολοβάρβαρα είναι οι πρώτες δέκα μέρες του Δεκεβρίου, που θεωρούνται και ως οι περισσότερο βροχερές του χρόνου. Το πρώτο αυτό δεκαήμερο του Δεκέμβριο λέγεται έτσι επειδή στο διάστημα αυτό είναι οι γιορτές του αγίου Νικολάου (6 Δεκέμβρη) και της αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου). Από τα ονόματα Νικόλαος και Βαρβάρα, προήλθε η λέξη Νικολοβάρβαρα.
Εγώ κάνω το καθήκον μου ως πολίτης και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να εγκλωβίζεται όπου κι όπου.
Μονάχα, μου απόμειναν εκείνα που παρέλαβα από τους γονείς και τους δασκάλους, αλλά και την παράδοση.
Σήμερα, λοιπόν, που είναι και η τελευταία μέρα του Νοέμβρη, που γιορτάζει ο Άγιος Ανδρέας και μαζί του όσοι έχουν τ' όνομά του [με την ευκαιρία... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και καλά], νιώθω ν' αλλάζει ο καιρός...
Κάτι οι βροχές, κάτι που ο ουρανός είναι συνεχώς συννεφιασμένος, κάτι το κρύο... αρχίζει ν' αλλάζει γενικώς το κλίμα των ημερών αφού από αύριο, που μπαίνει ο Δεκέμβρης, νιώθουμε να πλησιάζει το πνεύμα των Χριστουγέννων με τις σχεδόν καθημερινές γιορτές.
Αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε μέρα είναι και μια γιορτή, όπως στις 4 Δεκεμβρίου της Αγίας Βαρβάρας, στις 5 του Αγίου Σάββα και στις 6 Δεκεμβρίου του Αγίου Νικολάου [δηλαδή... γιορτάζω για άλλη μια φορά], τότε θα πρέπει ν' αφήσουμε για λίγο στην άκρη τη μιζέρια και να δούμε αλλιώτικα τη ζωή.
Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να τη δούμε αλλιώτικα.
Αν οι συνθήκες μας το επιτρέπουν.
Και οι συνθήκες πια, όλες, έχουν σχέση με την οικονομία.
Αν έχουμε να πληρώσουμε τις δόσεις της εφορίας, τα χαράτσια, αν έχουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς της ΕΥΔΑΠ, της ΔΕΗ, των τηλεφώνων, των κοινοχρήστων, της θέρμανσης...
Πάντως, είμαστε στην καρδιά του χειμώνα: αέρηδες, βροχές, κρύα...
Υπάρχει τρόπος να τον αντιμετωπίσουμε κι αυτόν τον χειμώνα;;;
Δεν ξέρω.
Ο καθένας ας κάνει το κουμάντο του.
Ήδη περάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στην εποχή του επικίνδυνου ατομικισμού κι όλοι παλεύουν απεγνωσμένα να σώσουν το τομάρι τους!
Αλλά θα σας πω όμως ότι πολλοί μας δίνουν να καταλάβουμε ότι το μέλλον είναι ένα κακό αντίγραφο του παρελθόντος.
Η διαρκής καταγγελία του παρελθόντος έχει γίνει τέχνη και σ' αυτήν έχουν τον πρώτο λόγο εκείνοι που είναι στο προσκήνιο και πολιτεύονται.
Αυτή η πολυλογία είναι πρόοδος ή ηθική οπισθοδρόμηση;
Έχω την εντύπωση ότι είναι μια σούπα!
Ο πολίτης σήμερα βαδίζει σε γλιστερό έδαφος κι εκεί που νομίζει ότι πατά σταθερά σ' ένα σημείο, βρίσκεται ξαφνικά σε άλλο.
Όλη η ζωή μας και τα προβλήματά της ατενίζονται μέσα από τα μάτια κάποιων άλλων και η πραγματικότητα που μας δίνεται δεν είναι παρά η σύλληψή της από ορισμένους που έχουν αναθέσει στον εαυτό τους τη σωτηρία μας.
Είναι σα να έχουν διαβάσει όλοι τους το ίδιο εγχειρίδιο για το πώς θα μπορέσουν να γίνουν αρχηγοί!
No comments:
Post a Comment