ΤΟ ΜΑΘΑΤΕ;; Έρχονται τα "Νικολοβάρβαρα"!!!

Τα Νικολοβάρβαρα είναι οι πρώτες δέκα μέρες του Δεκεβρίου, που θεωρούνται και ως οι περισσότερο βροχερές του χρόνου. Το πρώτο αυτό δεκαήμερο του Δεκέμβριο λέγεται έτσι επειδή στο διάστημα αυτό είναι οι γιορτές του αγίου Νικολάου (6 Δεκέμβρη) και της αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου). Από τα ονόματα Νικόλαος και Βαρβάρα, προήλθε η λέξη Νικολοβάρβαρα.

Εγώ κάνω το καθήκον μου ως πολίτης και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να εγκλωβίζεται όπου κι όπου.

Μονάχα, μου απόμειναν εκείνα που παρέλαβα από τους γονείς και τους δασκάλους, αλλά και την παράδοση.

Σήμερα, λοιπόν, που είναι και η τελευταία μέρα του Νοέμβρη, που γιορτάζει ο Άγιος Ανδρέας και μαζί του όσοι έχουν τ' όνομά του [με την ευκαιρία... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και καλά], νιώθω ν' αλλάζει ο καιρός...

Κάτι οι βροχές, κάτι που ο ουρανός είναι συνεχώς συννεφιασμένος, κάτι το κρύο... αρχίζει ν' αλλάζει γενικώς το κλίμα των ημερών αφού από αύριο, που μπαίνει ο Δεκέμβρης, νιώθουμε να πλησιάζει το πνεύμα των Χριστουγέννων με τις σχεδόν καθημερινές γιορτές.

Αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε μέρα είναι και μια γιορτή, όπως στις 4 Δεκεμβρίου της Αγίας Βαρβάρας, στις 5 του Αγίου Σάββα και στις 6 Δεκεμβρίου του Αγίου Νικολάου [δηλαδή... γιορτάζω για άλλη μια φορά], τότε θα πρέπει ν' αφήσουμε για λίγο στην άκρη τη μιζέρια και να δούμε αλλιώτικα τη ζωή.

Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να τη δούμε αλλιώτικα.

Αν οι συνθήκες μας το επιτρέπουν.

Και οι συνθήκες πια, όλες, έχουν σχέση με την οικονομία.

Αν έχουμε να πληρώσουμε τις δόσεις της εφορίας, τα χαράτσια, αν έχουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς της ΕΥΔΑΠ, της ΔΕΗ, των τηλεφώνων, των κοινοχρήστων, της θέρμανσης...

Πάντως, είμαστε στην καρδιά του χειμώνα: αέρηδες, βροχές, κρύα...

Υπάρχει τρόπος να τον αντιμετωπίσουμε κι αυτόν τον χειμώνα;;;

Δεν ξέρω.

Ο καθένας ας κάνει το κουμάντο του.

Ήδη περάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στην εποχή του επικίνδυνου ατομικισμού κι όλοι παλεύουν απεγνωσμένα να σώσουν το τομάρι τους!

Αλλά θα σας πω όμως ότι πολλοί μας δίνουν να καταλάβουμε ότι το μέλλον είναι ένα κακό αντίγραφο του παρελθόντος.

Η διαρκής καταγγελία του παρελθόντος έχει γίνει τέχνη και σ' αυτήν έχουν τον πρώτο λόγο εκείνοι που είναι στο προσκήνιο και πολιτεύονται.

Αυτή η πολυλογία είναι πρόοδος ή ηθική οπισθοδρόμηση;

Έχω την εντύπωση ότι είναι μια σούπα!

Ο πολίτης σήμερα βαδίζει σε γλιστερό έδαφος κι εκεί που νομίζει ότι πατά σταθερά σ' ένα σημείο, βρίσκεται ξαφνικά σε άλλο.

Όλη η ζωή μας και τα προβλήματά της ατενίζονται μέσα από τα μάτια κάποιων άλλων και η πραγματικότητα που μας δίνεται δεν είναι παρά η σύλληψή της από ορισμένους που έχουν αναθέσει στον εαυτό τους τη σωτηρία μας.

Είναι σα να έχουν διαβάσει όλοι τους το ίδιο εγχειρίδιο για το πώς θα μπορέσουν να γίνουν αρχηγοί!

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ με "τον τελευταίο επαναστάτη ηγέτη"!!!!...

Ο θαυμασμός μας... τέλειωσε!!!

******ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΗΤΑΝ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ...*****

Δεν ξέρω γιατί αλλά κι εγώ είχα τις αφίσες του Τσε και του Κάστρο, όταν ήμουν φοιτητής. Όμως τώρα μετά τα όσα ακούω και διαβάζω, κοντεύω να σαλτάρω με κάποιες κυρίες και κύριους που έχουν ρίξει πλερέζες με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

Λοιπόν, σκέφτομαι ότι μπορεί να ήταν επαναστάτης για τη χώρα του, αλλά ανέτρεψε μεν ένα καθεστώς [διεφθαρμένο, ή όπως αλλιώς μπορεί να το πει κανείς] κι έμεινε στην εξουσία κοντά εξήντα [60] χρόνια!!!!!!!!!! Τι σκατά επαναστάτης ήταν;;; Όσο για τις δικαιολογίες που ακούω να προβάλλουν σχετικά με την εκαίδευση και την υγεία, το λιγότερο βλακώδεις είναι... Και ο εγχώριος δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς ίδρυσε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων που ήταν μια "επανάσταση" στο χώρο της ασφάλισης και οι Απριλιανοί είχαν χαρίσει τα αγροτικά χρέη....

Ήρθε και ο ανιστόρητος Τσίπρας να συγκρίνει την Ελληνική Επανάσταση που ήταν ΑΓΩΝΑΣ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ με την περίπτωση της Κούβας όπου ένας δικτάτορας διαδέχτηκε τον άλλον!!!!

Όλα κρίνονται στην πορεία. Έτσι και ο Κάστρο κρίθηκε στην πορεία. Δεν κρίνουμε το ξεκίνημά του...

Ομως τα 60 χρόνια στην εξουσία δεν μπορούν να τον κρατούν στις καρδιές μας ως επαναστάτη. Ήταν ένα καθεστώς ανελεύθερο. Τελεία και παύλα. Ήμουνα νιος και γέρασα αλλά η Κούβα παραμένει υπό καθεστώς κληρονόμων Κάστρο και... φτώχειας!!!!!!!!!!!

ΜΙΑ ΠΡΕΖΑ... ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ!!!

Όταν διαβάζεις Τολστόι, ζεις εντατικά, αποκτάς στο ελάχιστο του χρόνου, την πείρα που θα χρειαζόταν δέκα χρόνια ανθρώπινες επαφές και ταξίδια και χαμένος καιρός για να την αποκτήσεις.

Και λέω για τον Τολστόι που έγραψε αριστουργήματα ("Ανάσταση", "Πόλεμος και Ειρήνη", "Άννα Καρένινα" κ.ά.).

Ωστόσο αυτό θα μπορούσε κανείς να το πει και για πολλούς άλλους μεγάλους συγγραφείς τα έργα των οποίων δεν έχουμε διαβάσει για διαφόρους λόγους.

Κι οπως καταλαβαίνετε, όσες ζωές και να έχουμε, δεν προλαβαίνουμε να διαβάσουμε βιβλία που ίσως τα έχουμε σημαδέψει και καρτερικά περιμένουν στη βιβλιοθήκη μας να τα πάρουμε για να τα διαβάσουμε.

Ξέρουμε ότι ο χρόνος κυλάει και δυστυχώς αφηνόμαστε σε μια άθλια καθημερινότητα όπου πρυτανεύει η μικροκομματική λογική, τα άθλια κουτσομπολιά, τα τηλεοπτικά σκουπίδια και η βλακεία μας που επιτρέπει στο μυαλό μας να καταγίνεται με ανόητες ασχολίες...

Δεν υψιπετώ.

Ξέρω ότι ο κόσμος μας έχει αρρώστια, πείνα, ανεργία, φόβο, εξαθλίωση... Δηλαδή, καταστάσεις που προξενούν έναν αθέληυο αποτροπιασμό, γιατί απλώς κατεβάζουν την κοινωνία μας στον εφιάλτη και κάνουν τη ζωή κακοφορμισμένη, μολυσμένη, θανάσιμη.

Προσπαθώ να δω τις καλές πλευρές αυτής της ζωής. Φυσικά δεν έχουμε όλοι τις ίδιες εμπειρίες, αλλά ας ρίξουμε το γάντι στα μούτρα του καιρού μας, αποδοκιμάζοντας τις κακές πλευρές του.

Ερικ Χομπσμπάουμ: «Είναι ανάγκη να καταγγέλλουμε την αδικία και να την αντιπαλεύουμε. Ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος από μόνος του…»

 Eric Hobsbawm travelling in Peru in 1971. Photograph: Courtesy of the Hobsbawm family

Γεννημένος το 1917 στην Αλεξάνδρεια από Βρετανό πατέρα και Αυστριακή μητέρα, ο εβραϊκής καταγωγής Ερικ Χομπσμπάουμ αποτελεί τυπικό μέλος της κεντροευρωπαϊκής διασποράς των λαών. Σπούδασε στη Βιέννη, το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Κέμπριτζ, απ’ όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1951. Την 1η Οκτωβρίου του 2012, έφυγε από τη ζωή.

Διετέλεσε καθηγητής της Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο Κολέγιο Birkbeck του Λονδίνου και στο New School for Social Research της Νέας Υόρκης. Ως προσκεκλημένος καθηγητής δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου, από τις ΗΠΑ και τον Καναδά έως τη Λατινική Αμερική και από την Ευρώπη έως την Ασία. Είναι μέλος ή αντεπιστέλλον μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών και της Ακαδημίας Επιστημών του Τορίνο.

Ο Χομπσμπάουμ υπήρξε από τους βασικούς ιδρυτές, το 1952, του καινοτόμου περιοδικού «Past and Present». Συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη του κλάδου της οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας. Στοχαστής με μεγάλη συμβολή στο ζήτημα της ανανέωσης των κοινωνικών επιστημών, ανήκει σε μια γενιά που μπόρεσε «να μετατρέψει τα αισθήματά της σε δράση» και λόγο, εγκαινιάζοντας μια νέα ιστορική προσέγγιση του σύγχρονου καπιταλισμού και των μετασχηματισμών του κόσμου από το τέλος του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα και μετά.

Συνέγραψε πολλά και θεμελιώδη έργα, στο κέντρο των οποίων δεσπόζει η μνημειακή ιστορική τριλογία-ορόσημο που έγραψε με θέμα τον 19ο αιώνα, συνθέτοντας το πλήθος των αντιφατικών αναταραχών σε μεγάλους χρονικούς κύκλους: «Εποχή των επαναστάσεων» (1962), «Εποχή του κεφαλαίου» (1975), «Εποχή της αυτοκρατορίας» (1982), «Εποχή των άκρων» (1994).

Διανοούμενος και κοινωνικός αγωνιστής, συνεχίζει ώς σήμερα, στα 87 του χρόνια, να ερευνά, να γράφει, να διδάσκει και να υπερασπίζεται, με το σύνολο του έργου και της δράσης του, το ζήτημα της προόδου και της βελτίωσης της ανθρώπινης υπόθεσης.

Ο Ερικ Χομπσμπάουμ υπήρξε ένας μεγάλος ιστορικός της νεότερης εποχής στα πεδία της οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας και, οπωσδήποτε, ο τελευταίος ρομαντικός ιστορικός του 20ού αιώνα που μας προτρέπει: «Ας μην καταθέσουμε τα όπλα κι ας ζούμε σε δίσεκτους καιρούς. Είναι ανάγκη να καταγγέλλουμε την αδικία και να την αντιπαλεύουμε. Ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος από μόνος του».

Πότε Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΞΕΝΟΣ;;;

Ο Ξένος, Η Πανούκλα, Η πτώση, Η παρεξήγηση, ο Καλιγούλας, Οι Δίκαιοι, Ο Μύθος του Σίσυφου, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος…

Είναι, λίγο-πολύ, γνωστοί τίτλοι έργων ενός σπουδαίου Γάλλου και φυσικά εννοώ του Αλμπέρ Καμί, που αγάπησα από τα φοιτητικά μου χρόνια περισσότερο γιατί με κινητοποιούσε το γεγονός ότι ανταποκρινόταν στις αναγνωστικές αναζητήσεις μου για τη ζωή, το παράλογο αλλά και για το γεγονός ότι πολύ νέος (μόλις 47 χρονών) σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Βέβαια, όταν διάβαζα τον Ξένο και την Πανούκλα δεν μπορώ να πω ότι καταλάβαινα και πολλά πράγματα, αλλά ήταν τότε και η περίοδος που ακούγαμε για το «παράλογο» και το θέατρο του παραλόγου, με τα έργα των Μπέκετ, Ιονέσκο, Ζενέ, Αντάμοφ, Αραμπάλ κ.ά.

Και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν ακόμα διαβάζεται ή απλώς μιλάνε γι’ αυτό κάποιοι που έχουν το ερευνητικό δαιμόνιο ή κάποιοι άλλοι που θέλουν να ξανασκεφτούν τη νιότη τους.

Κι εδώ που τα λέμε όταν ο Καμί έγραψε αυτά τα έργα που σημάδεψαν τη δική του δημιουργική προσφορά, αλλά και μιαν ολόκληρη εποχή, αυτό που έκανε ήταν να δώσει το εσωτερικό μέτρο εκείνης της εποχής, να πιάσει το σφυγμό της.

Και δεν μπορούσε κανείς να μην αγαπήσει το έργο του που ήταν κυριολεκτικά βουτηγμένο στον μεσογειακό ήλιο και, όπως έγραψε ο Σαρτρ, «μας μιλούσε για τον ήλιο, τούτη την πικρόξυνη δίχως κάρβουνα άνοιξη, όχι σα να μιλούσε για ένα εξωτικό θαύμα, αλλά με την βαριεστημένη οικειότητα αυτών που πολύ τον χάρηκαν»!!!

Έχω την αίσθηση ότι ο Καμί εκφράζει και την σημερινή εποχή.

«Ξύπνημα, τραμ, τέσσερις ώρες γραφείο ή εργοστάσιο, μεσημεριανό φαΐ, τραμ, τέσσερις ώρες δουλειά, φαΐ, ύπνος, και τη Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη, την Πέμπτη, την Παρασκευή, το Σάββατο, στον ίδιο ρυθμό…» («Ο Μύθος του Σισύφου»), και ύστερα ξάφνου το «σκηνικό γκρεμίζεται» και φτάνουμε σε μια ξεκάθαρη θεώρηση χωρίς ελπίδα. Τότε, αν μπορέσουμε ν’ αρνηθούμε την απατηλή βοήθεια των θρησκειών ή των υπαρξιακών φιλοσοφιών, κατέχουμε μερικές ουσιώδεις «αλήθειες»: ο κόσμος είναι ένα χάος, μια «θεία ισοτιμία που γεννιέται από την αναρχία». Δεν υπάρχει επαύριο, αφού πεθαίνουμε:

«…Μέσα σ’ ένα κόσμο δίχως ψευδαισθήσεις και δίχως φώτα, ο άνθρωπος αισθάνεται ξένος. Αυτή η εξορία είναι ανέκκλητη, γιατί στερείται των αναμνήσεων μιας χαμένης πατρίδας ή της ελπίδας μιας γης της επαγγελίας». Αυτό συμβαίνει γιατί, πραγματικά, ο άνθρωπος δεν είναι κόσμος: «Αν ήμουν δέντρο ανάμεσα στα τόσα άλλα δέντρα… αυτή η ζωή θα είχε ένα νόημα, ή μάλλον αυτό το πρόβλημα δεν θα είχε κανένα νόημα, γιατί θ’ αποτελούσε μέρος αυτού του κόσμου…» («Ο Μύθος του Σισύφου»).

Τα πιο μεγάλα δεινά που πιέζουν τους πολιτισμένους λαούς μάς έρχονται από τον πόλεμο

 

Ο άνθρωπος που στοχάζεται αισθάνεται μια στενοχώρια που μπορεί να γίνει ακόμη και ηθική διαφθορά, που είναι όμως άγνωστη στον αστόχαστο άνθρωπο: δηλαδή δυσαρέσκεια με την Πρόνοια που κυβερνά την πορεία του κόσμου στο σύνολό του, άμα αναμετράει τα δεινά που πιέζουν το ανθρώπινο γένος τόσο πολύ και (καθώς φαίνεται) δίχως ελπίδα [να εξαλειφθούν].

Είναι όμως πάρα πολύ σπουδαίο να είμαστε ευχαριστημένοι με την Πρόνοια (με όλο που για μας έχει απάνω στο γήινο κόσμο μας χαράξει ένα τόσο βασανιστικό δρόμο)· εν μέρει για να μη χάνουμε το θάρρος μας ακόμη και μέσα στα βάσανα, και εν μέρει για να μη βγάζουμε από τη μέση τη δική μας ενοχή που ίσως να είναι η μοναδική αιτία όλων αυτών των δεινών μεταθέτοντας την ευθύνη γι’ αυτά στους ώμους της Μοίρας, κι έτσι να μην προσπαθούμε να τα εξαλείψουμε με την αυτοβελτίωση.

Πρέπει να το ομολογήσουμε: ότι 

Ο άνθρωπος που στοχάζεται αισθάνεται μια στενοχώρια που μπορεί να γίνει ακόμη και ηθική διαφθορά, που είναι όμως άγνωστη στον αστόχαστο άνθρωπο: δηλαδή δυσαρέσκεια με την Πρόνοια που κυβερνά την πορεία του κόσμου στο σύνολό του, άμα αναμετράει τα δεινά που πιέζουν το ανθρώπινο γένος τόσο πολύ και (καθώς φαίνεται) δίχως ελπίδα [να εξαλειφθούν].

Είναι όμως πάρα πολύ σπουδαίο να είμαστε ευχαριστημένοι με την Πρόνοια (με όλο που για μας έχει απάνω στο γήινο κόσμο μας χαράξει ένα τόσο βασανιστικό δρόμο)· εν μέρει για να μη χάνουμε το θάρρος μας ακόμη και μέσα στα βάσανα, και εν μέρει για να μη βγάζουμε από τη μέση τη δική μας ενοχή που ίσως να είναι η μοναδική αιτία όλων αυτών των δεινών μεταθέτοντας την ευθύνη γι’ αυτά στους ώμους της Μοίρας, κι έτσι να μην προσπαθούμε να τα εξαλείψουμε με την αυτοβελτίωση.

Πρέπει να το ομολογήσουμε: ότι τα πιο μεγάλα δεινά που πιέζουν τους πολιτισμένους λαούς μάς έρχονται από τον πόλεμο, και μάλιστα όχι τόσο από εκείνον που γίνεται ή έχει γίνει, όσο από τον μη ελαττωνόμενο, αλλά αδιάκοπα αυξανόμενο εξοπλισμό για εκείνον που πρόκειται να γίνει. Για το σκοπό αυτό κινητοποιούνται όλες οι δυνάμεις του κράτους, όλοι οι καρποί του πολιτισμού του, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ένα μεγαλύτερο ακόμη πολιτισμό· στην ελευθερία γίνονται σε τόσους πολλούς τόπους ισχυρά ρήγματα και η μητρική φροντίδα του κράτους για τα καθέκαστα μέλη του μετατρέπεται σε ανοικτίρμονα σκληρότητα απαιτήσεων που δικαιολογούνται με την απειλή εξωτερικού κινδύνου.

Θα είχαμε όμως άραγε φτάσει σ’ αυτό τον πολιτισμό, θα είχε πραγματοποιηθεί ο στενός σύνδεσμος των κοινωνικών τάξεων στην αμοιβαία προσπάθεια για την προαγωγή της ευημερίας τους, θα είχε φθάσει [σε αυτό το σημείο] ο πληθυσμός, ακόμη και η ελευθερία σε αυτό το βαθμό που, έστω και υπό πολύ περιοριστικούς νόμους μάς μένει ακόμη, εάν εκείνος ο πάντοτε απειλητικός πόλεμος δεν ανάγκαζε και αυτούς τους ηγεμόνες των κρατών να δείξουν αυτό το σεβασμό για την ανθρωπότητα; Κοιτάξτε την Κίνα, που χάρη στη γεωγραφική της θέση μπορεί ίσως να φοβάται μιαν απρόβλεπτη επιδρομή, αλλά κανένα ισχυρό εχθρό, και όπου για το λόγο αυτό έχει εξαλειφθεί κάθε ίχνος ελευθερίας.

(Καντ: “Πιθανή αρχή της ιστορίας των ανθρώπων”), και μάλιστα όχι τόσο από εκείνον που γίνεται ή έχει γίνει, όσο από τον μη ελαττωνόμενο, αλλά αδιάκοπα αυξανόμενο εξοπλισμό για εκείνον που πρόκειται να γίνει. Για το σκοπό αυτό κινητοποιούνται όλες οι δυνάμεις του κράτους, όλοι οι καρποί του πολιτισμού του, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ένα μεγαλύτερο ακόμη πολιτισμό· στην ελευθερία γίνονται σε τόσους πολλούς τόπους ισχυρά ρήγματα και η μητρική φροντίδα του κράτους για τα καθέκαστα μέλη του μετατρέπεται σε ανοικτίρμονα σκληρότητα απαιτήσεων που δικαιολογούνται με την απειλή εξωτερικού κινδύνου.

Θα είχαμε όμως άραγε φτάσει σ’ αυτό τον πολιτισμό, θα είχε πραγματοποιηθεί ο στενός σύνδεσμος των κοινωνικών τάξεων στην αμοιβαία προσπάθεια για την προαγωγή της ευημερίας τους, θα είχε φθάσει [σε αυτό το σημείο] ο πληθυσμός, ακόμη και η ελευθερία σε αυτό το βαθμό που, έστω και υπό πολύ περιοριστικούς νόμους μάς μένει ακόμη, εάν εκείνος ο πάντοτε απειλητικός πόλεμος δεν ανάγκαζε και αυτούς τους ηγεμόνες των κρατών να δείξουν αυτό το σεβασμό για την ανθρωπότητα; Κοιτάξτε την Κίνα, που χάρη στη γεωγραφική της θέση μπορεί ίσως να φοβάται μιαν απρόβλεπτη επιδρομή, αλλά κανένα ισχυρό εχθρό, και όπου για το λόγο αυτό έχει εξαλειφθεί κάθε ίχνος ελευθερίας.

(Καντ: “Πιθανή αρχή της ιστορίας των ανθρώπων”)

Για τον Εθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο

 

Η ύπαρξη των εθνών και η συνέχειά τους στηρίζεται, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, στη λεγόμενη ιστορική μνήμη. Για μας τους Έλληνες αυτή, η ιστορική μνήμη, έχει βαρύνουσα σημασία. Για το ποιόν, για το είδος, για το ειδικό βάρος της ιστορικής μας μνήμης ως έθνους μιλούν τα απαράμιλλα επιτεύγματα από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.

Φυσικά ένας λαός, όπως ο ελληνικός, έχει αποδείξει ότι έχει το θάρρος και το καθήκον απέναντι του εαυτού του, να μη στέκει μονάχα και να πανηγυρίζει μπροστά στα ευτυχισμένα, στα δοξασμένα, στα μεγαλειώδη ορόσημα της πορείας του, αλλά να στέκει προσεκτικά και με βαθιά περισυλλογή μπροστά στα τραγικά, στα οδυνηρά, στα δακρυσμένα ορόσημα του χαλασμού.

Μια τέτοια επέτειος, γεμάτη αίμα και δάκρυα, μας καλεί την περίοδο τούτη σε περισυλλογή και συγκέντρωση. Κλείνουν εκατό χρόνια από την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού, τη μεγαλύτερη καταστροφή του νεότερου ελληνισμού.

Ελληνισμός δυόμισι και πλέον χιλιάδων χρόνων, ελληνισμός δυόμισι και πλέον εκατομμυρίων ψυχών, γνήσιος και γερός ελληνισμός, σε πολλές περιπτώσεις αμιγέστερος από τον παλαιοελλαδίτικο, γιατί σε ορισμένες περιοχές δεν υπέστη καμιά πρόσμιξη με κανένα ξένο φύλο, ελληνισμός που μπορούσε να ήταν το καμάρι του έθνους, γιατί ήταν πολύ άξιος, πολύ εργατικός, και σαν πιο νέος, πιο ξεκούραστος… ξεριζώθηκε, χάθηκε, σκόρπισε, πνίγηκε, κάηκε, μαρτύρησε, σύρθηκε στους δρόμους.

Κι ένα θλιβερό πρωί, ένα θλιβερό φθινοπωρινό πρωί, ξεβράστηκε και σωριάστηκε δεκατισμένος, ελεεινός, ερείπιο ψυχικό και σωματικό, στα λιμάνια της Στερεάς και του Μοριά και της Μακεδονίας. Στα τόσα χρόνια που πέρασαν, από τ’ αποκαΐδια της καταστροφής βγήκανε καρποί και άνθη. Ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες της Ανατολής έσμιξαν το αίμα τους και τον ιδρώτα τους με τα έξι εκατομμύρια των εδώ Ελλήνων σ’ ένα κοινό αγώνα ειρήνης και προόδου.

ΟΜΩΣ δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την ανείπωτη εθνική συμφορά του Αυγούστου του 1922. Και δεν μπορεί να ξεχαστεί η αγαπημένη γη της Ιωνίας όταν παραδόθηκε στον όλεθρο, και η Σμύρνη, η αλησμόνητη πρωτεύουσά της, έγινε παρανάλωμα της φωτιάς. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί από τις ερχόμενες γενιές, η φριχτή κόλαση της προκυμαίας, τότε που οι φλόγες έζωσαν από παντού της νύφη της Ιωνίας και τη μετέβαλαν σε ερείπια. Μέσα από τον αφανιστικό εκείνο σεισμό, τη σφαγή και τη λεηλασία, υψώθηκε μια απαράμιλλη εθνική μορφή.

Είναι ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, που το μαρτύριό του για βωμούς και εστίες θα μείνει υψηλό πρότυπο πίστης στο Θεό, φιλοπατρίας και αυτοθυσίας.

Έχει κανείς την εντύπωση πως στην περίπτωσή του έχουν εφαρμογή οι προφητικές φράσεις της Αποκαλύψεως του Ιωάννου:

Τω αγγέλω της εν Σμύρνη εκκλησίας γράψον… γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον τη ζωής!!!

Τον επισκοπικό θρόνο της Σμύρνης τον είχαν κοσμήσει κατά καιρούς ιεράρχες αξιολογότατοι και για την παιδεία τους και για τη δράση τους.

Ένας από αυτούς ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄, του οποίου η ζωή στα 1821 σφραγίστηκε με το μαρτυρικό τέλος του στην Κωνσταντινούπολη.

Στη Σμύρνη, στα 1910 κλήθηκε και ο Χρυσόστομος Καλαφάτης που γεννήθηκε στα Τρίγλια της Βιθυνίας στα 1867 και στα 1897 τον βρίσκουμε Μεγάλο Πρωτοσύγκελο των Πατριαρχείων.

Στα 1902 ψηφίζεται Μητροπολίτης στη Δράμα, όπου ανέπτυξε εθνική και φιλανθρωπική δράση, την οποία συνέχισε και στη Σμύρνη.

Με την κήρυξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου στα 1914 ο Χρυσόστομος εξορίζεται από τη Σμύρνη στην Κωνσταντινούπολη.

Τότε έγραψε βιβλίο με τον τίτλο “Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας και η νέα Τουρκία”, όπου περιγράφει αδρά τους διωγμούς του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τους Τούρκους.

Με τη λήξη του μεγάλου ευρωπαϊκού πολέμου στα 1918 ο Χρυσόστομος ξαναγυρίζει στη Σμύρνη, από όπου κατόρθωσε να απομακρύνει τον Τούρκο στρατηγό Νουρεντίν, ο οποίος επέπρωτο τέσσερα χρόνια αργότερα, στα 1922, να είναι ο αιμοσταγής δήμιός του.

Από τη μέρα που άρχισε η επίθεση των Τούρκων, στις 13 Αυγούστου, ο Χρυσόστομος ζει έντονα τις στιγμές της καταδρομής της τύχης του έθνους.

Θέλει να τονώσει το φρόνημα του λαού και ως μέσον έχει την προσευχή και τη δραστηριότητα προς κάθε κατεύθυνση.

Στις 16 Αυγούστου τελεί παράκληση στο ναό της Αγίας Φωτεινής και με ομιλία του ενθαρρύνει το φοβισμένο ποίμνιό του. Οι ώρες και οι μέρες που ακολουθούν είναι δραματικές. Και οι μέρες της ζωής του Χρυσοστόμου από τις 19 Αυγούστου είναι μετρημένες. Ήσαν ακριβώς οκτώ. Ας τον παρακολουθήσουμε, όσο μπορούμε, έως τις 27 Αυγούστου, που μαρτύρησε.

Όλο αυτό το τραγικό οκταήμερο παραμένει ακοίμητος υπερασπιστής του ποιμνίου του και ολόκληρου του πληθυσμού της Μικράς Ασίας, που συνεχώς φτάνει στη Σμύρνη, χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει, απροστάτευτος και αβοήθητος.

Στις 21 Αυγούστου, όπως και στις επόμενες μέρες, ο Χρυσόστομος προσφέρει ό,τι μπορεί στις χιλιάδες των προσφύγων που διαρκώς συρρέουν στη Σμύρνη.

Ενώ οι αρμοδιότεροι έφευγαν πανικόβλητοι, μόνος ο Μητροπολίτης Σμύρνης καθησυχάζει τον έντρομο πληθυσμό και φροντίζει για την πρόχειρη τροφοδοσία του.

Πηγαίνει στον πρόξενο της Αγγλίας και τον ικετεύει να λάβει προστατευτικά μέτρα για τους Χριστιανούς. Ύστερα στον Άγγλο ναύαρχο που βρισκόταν στη Σμύρνη. Οι ξένοι όμως δεν έδιναν καμιά προσοχή. Ο Χρυσόστομος εκλιπαρεί μάταια.

Στις 18 και 19 Αυγούστου θα στείλει δυο αγωνιώδη γράμματα στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιο Μεταξάκη και στις 23 Αυγούστου στέλνει άλλο ένα γράμμα όπου αφού πρώτα μιλάει “δια τας μεγάλας και αθεραπεύτους συμφοράς του Χριστιανισμού της Μικράς Ασίας”, γράφει:

“Μη δυνάμενος δια χάρτου και μέλανος να περιγράψω την αφαντάστως κρίσιμον και οδυνηράν κατάστασιν, έκρινα εύλογον να προτείνω… έστω και κατά την δωδεκάτην ώραν, αν είναι δυνατόν να γίνει τι δια την θεραπείαν της καταστροφής”

Και αυτά γράφονταν στις 23 Αυγούστου, όταν οι Τούρκοι ήσαν σχεδόν έξω από την πόλη της Σμύρνης. Την ίδια μέρα έστειλε κι ένα άλλο γράμμα προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Έκλεινε, φαίνεται, ένας δραματικός κύκλος. Όπως άλλωστε τηλεγραφούσε ευφρόσυνα, τον Μάιο του 1919, στον Βενιζέλο σε στιγμές αγαλλίασης για την απελευθέρωση της Ιωνίας, έτσι τώρα του έστελνε τα πένθιμα μηνύματα της πανωλεθρίας.

Πήγε ο ίδιος στο αμερικανικό προξενείο και παρέδωσε στον πρόξενο Χὀρτον το γράμμα για να το ταχυδρομήσει εκείνος με ασφάλεια στον Βενιζέλο στο Παρίσι. Ο Χόρτον, που έγραψε βιβλίο με τον τίτλο “Η συμφορά της Σμύρνης”, περιγράφει τις στιγμές εκείνες του δεσπότη:

“Ο Χρυσόστομος ήταν κάτωχρος. Η σκιά του θανάτου, που τον άγγιζε, απλωνόταν στη μορφή του”.

Σε όλους, που του πρότειναν και την ημέρα εκείνη και πρωτύτερα και έως τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, επίμονα μάλιστα, να φύγει για να σωθεί από τους βασανισμούς που τον περίμεναν, απαντά:

“Υποχρέωσις του καλού ποιμένος είναι να παραμένει εις το ποίμνιόν του”

Κάθε τέτοια πρόταση την απορρίπτει χωρίς συζήτηση. Είναι “ο ποιμήν ο καλός”, ο οποίος “την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων” (Ιωάννης, ι΄, 11).

Από τις 25 Αυγούστου η Σμύρνη είναι ανυπεράσπιστη. Είναι στη διάθεση των Τούρκων… Οι δικοί μας φεύγουν. Οι ξένοι εγκληματικά αδιαφορούν.

Στις 26 Αυγούστου από το Ελληνικό Διοικητήριο κατεβαίνει η Γαλανόλευκη. Την άλλη μέρα στη θέση της θα κυματίζει η Ημισέληνος.

Το Σάββατο, 27 Αυγούστου 1922, ο Χρυσόστομος λειτούργησε για τελευταία φορά στην Αγία Φωτεινή. Ζωντάνευε έτσι τη στερνή λειτουργία του θρύλου της Αγιά-Σοφιάς στην άλωσή της. Ύστερα, στο προαύλιο της Αγίας Φωτεινής μοιράζει ψωμί, ρύζι κι ελιές στους πρόσφυγες.

Την ίδια μέρα έφτασε έξαλλος ο στρατός του Νουρεντίν. Ο ίδιος ωμός και απηνής έφτασε στη Σμύρνη το απόγευμα. Θυμήθηκε αμέσως τον Χρυσόστομο, τον παλιό προσωπικό εχθρό του, τον οποίο ήθελε από χρόνια να εκδικηθεί. Διέταξε τη σύλληψή του και τον παρέδωσε το ίδιο βράδυ στον μαινόμενο τουρκικό όχλο που τον υποδέχθηκε μανιασμένος και χτυπώντας τον ανελέητα. Τον πήγαν στις τουρκικές συνοικίες, όπου τον θανάτωσαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Ο Μιχάλης Ροδάς στο βιβλίο του “Η Ελλάδα στη Μικράν Ασία” γράφει:

“Το πλήθος του εξέσκισε τα ράσα, του έκοψε τα γένια και τα μαλλιά, του πήρε το εγκόλπιο και τον χρυσό του Σταυρό, τον έσυρε ώς τον Τουρκομαχαλά, και εκεί ένας μελαψός Τούρκος της Συρίας του έδωσε μια μαχαιριά και τον αποτελείωσε… Η θυσία του Χρυσοστόμου Σμύρνης φώτισε ολόκληρο το Μικρασιατικό δράμα”.

Τα άγρια πλήθη τον κατατεμάχισαν και τον κατακρεούργησαν. Οι περιγραφές του μαρτυρίου από Έλληνες και ξένους ήταν αρκετές για την κατάρριψη κάποιων ενδοιασμών ή δισταγμών ως προς την αγιότητα του Χρυσοστόμου. Ο Χρυσόστομος πέθανε ευλογώντας τους βασανιστές και δημίους του...

Το αιματηρό δράμα της Σμύρνης περιμένει τον μελλοντικό κορυφαίο ποιητή, που θα του αφιερώσει ένα πελώριο και ρωμαλέο έπος. Το θέμα είναι Αισχύλειο. Αλλά ο ίδιος αυτός ποιητής δεν θα σταθεί μονάχα στο ατύχημα. Θα προχωρήσει πιο πέρα για να υμνήσει την ακατάβλητη και αδιάλειπτη δύναμη του Ελληνισμού, και των ανθρώπων εκείνων που με τη θυσία τους στάθηκαν φάροι ελπίδας για τον τόπο μας.

Το συγγραφικό πόνημα του Γιάννη Εμίρη είναι ένα βήμα προς την απόδοση τιμών σ’ εκείνους που στάθηκαν φωτεινά σημάδια σ’ ένα κόσμο διαλυμένο, που αναζητεί την ελπίδα για να χαμογελά, ευχαριστώντας το Θεό για τα καλά της δημιουργίας του.

Επιπλέον το θαυμαστό βιβλίο του Γιάννη παρουσιάζει ακριβώς “σημεία προσανατολισμού”, για τη σκληρή εποχή μας, ανθρώπους που έζησαν σε δύσκολους καιρούς και το παράδειγμά τους ενέπνευσε τους απλούς πιστούς.

Η αναφορά του στον Χρυσόστομο Σμύρνης είναι εκτενής και ξεδιπλώνει όλα τα περιστατικά της ζωής του χαρισματικού άγιου Ιεράρχη, ο οποίος στάθηκε ακλόνητος ως ποιμένας και πνευματικός καθοδηγητής.

Όλοι οι άγιοι που έζησαν στον 20ό αιώνα – όπως στην εισαγωγική συνέντευξη στο βιβλίο, σημειώνει χαρακτηριστικά ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής – απέδειξαν με τη ζωή τους ότι και στην εποχή μας “ζει Κύριος” και ότι η αγιότητα δεν αποτελεί ιδίωμα μόνο παλαιών εποχών. Δεν μας έχει εγκαταλείψει ακόμη ο Θεός. Αυτή είναι η ανεκτίμητη παρακαταθήκη τους.

Και ο Χρυσόστομος Σμύρνης, με τη θυσία του, απέδειξε αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή η πίστη και οι ιδέες ούτε πεθαίνουν ούτε νικιούνται ποτέ.

Και για να κλείσω αυτή την παρέμβασή μου, θέλω να υπογραμμίσω την αξία του βιβλίου που μας παρέδωσε ο Γιάννης Εμίρης.

Είναι ένα βιβλίο κυριολεκτικά πρωτότυπο και μοναδικό στη σχετική βιβλιογραφία και επιπλέον χρήσιμο για κάθε πιστό, για κάθε Έλληνα, που πρέπει να διατηρεί άσβεστη την ιστορική μνήμη.

• Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου ΑΓΙΟΙ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ ΣΤΟΝ 20ό ΑΙΩΝΑ του Γιάννη Εμίρη

ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΓΕΛΑΣΕΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ!!!!

 

Πρέπει πάση θυσία να χτυπηθεί η κατάθλιψη.

Καθημερινά βλέπω συνανθρώπους με προβλήματα, πέρα από εκείνους που χάνονται, βάζοντας τέρμα στη ζωή τους.

Κι όταν λέμε "προβλήματα", εννοούμε προβλήματα επιβίωσης.

Το λένε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ακούει κανείς στις συζητήσεις στις παρέες...

Νιώθουμε ότι έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω.

Συνήθως αυτές οι περίοδοι της κρίσης έχουν πολλά θύματα.

Και χρειάζεται ψυχική δύναμη για ν' αντέξει κανείς τα χτυπήματα που προέρχονται από την επιβολή αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων.

Η κρίση θα χτυπήσει τους πάντες.

Και δεν φαίνεται ΦΩΣ στην άκρη του τούνελ.

Γιατί είναι αυτονόητο ότι βρισκόμαστε σ' ένα τούνελ σκοτεινό και αγνοούμε αν είμαστε στην αρχή ή στο μέσο της διαδρομής προς την έξοδο.

Αλλά αυτονόητο είναι ότι ο κόσμος δύσκολα πια... γελάει!

Άρα η κοινωνία υποφέρει και είναι σε κάμψη ο πολιτισμός μας.

Διότι το γέλιο δείχνει και την υψηλή στάθμη ενός πολιτισμού, που δεν έπαψε ούτε στιγμή να εξελίσσεται μέσα στους αιώνες, και που μας διακρίνει από τις προγονικές μας κοινωνίες.

Τότε οι άνθρωποι απλώς μειδιούσαν.

Σήμερα όμως πιστεύουμε με βεβαιότητα ότι το γέλιο είναι "ίδιον" του ανθρώπου, ενώ το γέλιο της ύαινας μια ωχρή απομίμηση...

Πολλές φορές έχουμε ακούσει ότι το γέλιο είναι σημάδι υγείας.

Κι εδώ θα σημειώσω ότι κάθε κοινωνία, κάθε τόπος, κάθε μειονότητα, δημιουργεί ένα δικό της τρόπο γέλιου, που σ' αυτόν οι ξένοι μένουν απαθείς.

Θα σας πω μερικά παραδείγματα.

Οι Εσκιμώοι άρχισαν να τη "βρίσκουν" με το χιούμορ όταν μια πολική αρκούδα καταβρόχθισε για πρώτη φορά έναν Εσκιμώο μιας γειτονικής φυλής!

Το χιούμορ των Εβραίων εμφανίστηκε την ημέρα που ο Μωυσής, που ήταν ο πρώτος της τάξης του, δέχτηκε την πρώτη πέτρα στο κεφάλι του.

Για τον Μποντλέρ, το ανθρώπινο γέλιο είναι στενά δεμένο με την ατυχία της πτώσης των Πρωτόπλαστων, δηλαδή μιας φυσικής και ηθικής κατάπτωσης.

Έχω την εντύπωση όμως ότι οι πολιτικοί αγνοούν το γέλιο..

Με το γέλιο, ωστόσο, ο αδύναμος αντεκδικείται τους ισχυρούς.

Κι αυτή η απλή αλήθεια αποτυπώνεται στη ρήση "να δούμε ποιος θα γελάσει τελευταίος" που φαίνεται καθαρά και στις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν.

ΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ ΜΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑΜΕ, γιατί έτσι θα τους εκδικηθούμε και θα 'ρθει η μέρα που θα γυρίσει ο τροχός!!!!

Ο μονόλογος ενός φυλακισμένου

 

ΤΕΛΙΚΑ, αυτό που έχω κι εγώ διαπιστώσει είναι ότι ζούμε μέσα σ' ένα σύμπαν από μορφές που τις έχουμε πλάσει εμείς οι ίδιοι, και συνεπώς είναι υποκειμενικές, αυθαίρετες και για προσωπική μας χρήση. 

Για να επικοινωνήσουμε με τον έξω κόσμο προβαίνουμε είτε το θέλουμε είτε όχι, σε μιαν ασύνειδη επεξεργασία, μεταφράζοντάς τον σε δική μας γλώσσα, σε δικές μας έννοιες. Αλλά αυτό και μόνο δείχνει ότι δεν είναι εκείνος που βλέπουμε, νιώθουμε και ακούμε. Είναι κάτι διαφορετικό. Τι είναι;; Πού να ξέρω!! 

Κι όταν μιλάμε με τον κόσμο είναι σα να μιλάμε με τον εαυτό μας, αφού ο συνομιλητής μας για να γίνει ορατός, φοράει αναγκαστικά τη στολή που του φτιάξαμε και που είναι κομμένη στα δικά μας μέτρα. Ουσιαστικά είναι ένας μονόλογος φορτικός, σχεδόν απελπιστικός, όπως είναι ο μονόλογος ενός φυλακισμένου σε τέλεια απομόνωση, που αναγκάζεται να στήνει διαλόγους με τον εαυτό του για να μην τρελαθεί. 

Και για να μην παρεξηγηθώ, στην καλύτερη περίπτωση διαλεγόμαστε μεταξύ μας οι συγκρατούμενοι, και δεν διαλεγόμαστε με τον κόσμο. Μεταξύ μας όμως ό,τι κι αν λέμε δεν υπερβαίνει το φράγμα που μας απομονώνει... Μην απορείτε γιατί είναι αλήθεια πως όλη μας η σοφία και η μνήμη στο μάκρος των αιώνων δεν είναι παρά ένα μπερδεμένο βουητό που ανεβαίνει πίσω από τους τοίχους μιας φυλακής…

ΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ!!!

 

Κάποτε είχα διαβάσει ότι πριν από δυο εκατομμύρια χρόνια, οι πρόγονοί μας είχαν τον μισό εγκέφαλο από αυτόν που έχουμε σήμερα. Γιατί το γράφω;;; Απλώς κάνοντας έναν υπολογισμό, θα έλεγα ότι ύστερα από άλλα δυο εκατομμύρια χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα έχει διπλασιαστεί μέσα σ' ένα τεράστιο κρανίο, γνωστό άλλωστε από αμέτρητες εικόνες επιστημονικής φαντασίας. Σε αντίθεση με το σώμα που κάποτε ήταν δυνατό και είχε γερό σκελετό και πιο πολλούς μύες, στο μέλλον θα γίνει πιο εύθραυστο...

Η κόρη μου όταν ήταν ακόμα περίπου πέντε χρονών είχε πει ότι οι άνθρωποι που κάθονται ατελείωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή (δυστυχώς τώρα κάθεται η ίδια...) θα οδηγήσουν σε ατροφία τους βραχίονες, τα χέρια δηλαδή, και τα πόδια. Δεν ξέρω πώς είχε σκεφτεί κάτι τέτοιο, αλλά αργότερα είχα διαβάσει ότι κάποιοι επιστήμονες αυτό το υποστήριζαν μετά από διάφορες μελέτες.

Πάντως, δεν θα μπορούσε κανείς να είναι απαισιόδοξος για την ανθρώπινη εξέλιξη. Μπορεί να βρισκόμαστε σε μια διαδικασία σταδιακής αλλαγής, που ίσως να σημαίνει και βελτίωση του ανθρώπινου είδους!! Ή ακόμα και στη δημιουργία κάποιου νέου είδους πάνω στη γη...

Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτά που λέω είναι επιστημονικά ή είναι σκέψεις απελπισίας. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το ανθρώπινο είδος έχει περάσει διάφορες περιόδους ή φάσεις διαφοροποίησης. Και σήμερα με αυτή την επικοινωνία των ανθρώπων, τις ατελείωτες μετακινήσεις, την αλληλεπίδραση των πολιτισμών, την κατάργηση στην πράξη των γεωγραφικών συνόρων και τη δημιουργία νέων συνθηκών που επιτρέπουν, -αν δεν επιβάλλουν-, την ενσωμάτωση νέων καινοτομιών στους ανθρώπινους πληθυσμούς...

Είναι άγνωστο το μέλλον μας σ' αυτό τον πλανήτη. Θα καταστραφούμε από κάποιον αστεροειδή ή κάτι παρόμοιο, ή εμείς οι ίδιοι θα καταστρέψουμε τη γη και θα εξαφανιστούμε σαν τους δεινοσαύρους!!!

Εγώ πάντοτε βλέπω την καλή, την ευαίσθητη πλευρά των ανθρώπων, αλλά δεν παραβλέπω και το γεγονός ότι το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς παράγει αδικία κτηνώδη, βουλιμία ανθρωποφαγική, εγωπάθεια ακόρεστη, δουλοπρέπεια, καχυποψία, δολιότητα...

Ξέρουμε ωστόσο, ότι η ζωή στην κοινωνική, στην πνευματική, στην πολιτική και στην καθαρά βιολογική της εκδοχή είναι ένα σύστημα ανταγωνισμών σε δυναμική ισορροπία, αλλά τελικά έχει καταντήσει να είναι ένα πεδίο συγκρούσεων που ως μοναδική λύση έχει την κατάργηση κάθε ηθικής!

Κι αν για να είναι κανείς δυνατός χρειάζεται λίγη δύναμη, για να είναι όμως ενάρετος χρειάζεται τεράστια δύναμη και πού να τη βρει!!!! Είναι πανεύκολο να υπηρετεί κανείς τα ένστικτά του, ενώ είναι δύσκολο να τα καταπνίξεις.

Εν πάση περιπτώσει αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της ζωής, μεταποιημένος, μεταφέρεται από εποχή σε εποχή, από κοινωνικό σύστημα σε κοινωνικό σύστημα, από ιστορική φύση σε ιστορική φύση.

Και τι κάνουμε;;;

Ωστόσο, παρά την αποκάλυψη των πάντων, την επικράτηση της λογικής, την θεοποίηση του ανθρώπου, θα επανέλθει το ερώτημα που βασάνισε δια βίου τον μέγα Ντοστογιέφσκι, ο οποίος έβαζε στους ήρωές του την αμφιβολία για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει θεός! Ακόμα και στο έσχατο έργο του, τους "Αδελφούς Καραμαζόφ", το ερώτημα επανέρχεται δια στόματος Ιβάν Καραμαζόφ, πράγμα που σημαίνει ότι ο μικρόσωμος Ρώσος χωρικός Ντοστογιέφσκι βουρλιζόταν από το θέαμα της έσχατης δυστυχίας, που του αναστάτωνε την ψυχή και έτσι βασανιζόταν με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός.

Τι λέει ο Ιβάν Καραμαζόφ; "Δεν απορρίπτω τον Θεό. Τον κόσμο που έπλασε απορρίπτω"!

Πέθανε ο Γερμανός συγγραφέας Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ

 «Οι εκδόσεις Suhrkamp πενθούν το θάνατο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ, ο οποίος απεβίωσε χθες (Πέμπτη) στο Μόναχο, σε ηλικία 93 ετών», αναφέρεται στην ανακοίνωση.

«Ποιητής, δοκιμιογράφος, βιογράφος, εκδότης και μεταφραστής, ήταν ένας από τους γερμανούς διανοουμένους με τη μεγαλύτερη επιρροή και από τους πιο γνωστούς στον κόσμο», αναφέρει ο εκδοτικός οίκος, συνιδρυτής του οποίου ήταν ο θανών.

Ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1929 στη Βαυαρία. Σπούδασε λογοτεχνία, γλώσσες και φιλοσοφία, μεταξύ άλλων στο Φριμπούρ και στο Παρίσι. Το 1957 εξέδωσε το πρώτο βιβλίο του, την ποιητική συλλογή «Υπεράσπιση των λύκων». Τα δοκίμια, τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του αποτελούν μια σφοδρή κριτική της γερμανικής μπουρζουαζίας και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Είχε επίσης πρωτοστατήσει για την επανέκδοση της ανώνυμης μαρτυρίας «Μια γυναίκα στο Βερολίνο», στην οποία περιγράφονται οι πολυάριθμοι βιασμοί που διαπράχθηκαν από τους σοβιετικούς στρατιώτες που είχαν καταλάβει τη γερμανική πρωτεύουσα στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Η μαρτυρία αυτή είχε ξεχαστεί μετά την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου του 1954, που είχε τύχει ψυχρής υποδοχής στη Γερμανία, αλλά έγινε εκδοτική επιτυχία μετά την επανέκδοσή του.

Το πλούσιο έργο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία, τόσο στη Γερμανία όσο και στο εξωτερικό.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΥΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ!!!

 

Με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό χώρο, δηλαδή το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και τα συνακόλουθά της, διαπιστώνουμε ότι οι δυτικές κοινωνίες έχουν αρχίσει να αποδιοργανώνονται. Κι αυτό έχει απόλυτη συνάφεια με τον οικονομικό εκφυλισμό της μεσαίας τάξης που πλέον όχι απλώς απειλείται, αλλά ήδη έχει υποστεί τις συνέπειες μιας πολιτικής που κανείς δεν μπορεί σήμερα να ερμηνεύσει.

Είναι φανερό πλέον ότι η μεσαία τάξη καλείται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των οικονομικών αποτυχιών και συνακόλουθα της καταρρέουσας κοινωνικής δομής αλλά πληρώνει και τα σπασμένα! Δηλαδή, είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να επωμιστεί όλα τα βάρη για το διαλυμένο σύστημα υγείας, για την βαθιά άρρωστη εκπαίδευση, για τη συντήρηση των συνταξιούχων και των απόμαχων της ζωής.

Είναι εκείνοι στους οποίους όλα αυτά τα χρόνια απευθύνονταν οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων και που φυσικά έδιναν τη νίκη στο ένα ή στο άλλο κόμμα (τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ). Και απευθύνονταν σ' αυτούς οι πολιτικοί υποσχόμενοι καλυτέρευση των όρων ζωής και φυσικά ήσαν πάντα οι "αγαπημένοι" τους.

Αυτό που βλέπουμε είναι να βασιλεύουν στην κοινωνία μας η ανασφάλεια, η κατάθλιψη, η εγκληματικότητα, η ανεργία, και η απουσία οποιασδήποτε φωτεινής προοπτικής. Για να αντιμετωπιστούν τα καυτά προβλήματα που εμφιλοχωρούν στη σημερινή Ελλάδα, νιώθουμε κάποιες φορές ότι απαιτείται δυστυχώς να παραιτηθούμε -αν ήδη δεν το έχουμε κάνει- από ορισμένες ελευθερίες, οι οποίες μας είχαν χαρίσει μια ατομικιστική κουλτούρα, όπως ήταν η δυνατότητα να ζει κανείς με πίστωση πέρα από τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητές του.

Σήμερα η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να έχει διαχωρισμούς. Έχει υπάρξει μια εξομοίωση, μια μαζοποίηση θα έλεγα καλύτερα. Από τη μέρα που η χώρα μας υπέγραψε τα μνημόνια, το πρώτο, το δεύτερο και προσφάτως το τρίτο, η λεγόμενη μεσαία τάξη έχασε πλέον την ταυτότητά της και δεν φαίνεται στο ορατό μέλλον να έχει τη δυνατότητα να την ξαναβρεί. Χάνει επιπλέον και το προνόμιο που είχε να σπουδάζει με άνεση τα παιδιά της και να επενδύει σε πολιτισμικό κεφάλαιο. Τώρα όλοι βρίσκονται στην ίδια αρένα και παλεύουν με τα θηρία. Ο δυνατότερος κι εκείνος που έχει ψυχική αντοχή θα επιβιώσει. Και χρειάζεται αυτό που πάντα λέγαμε για τους Έλληνες, ότι δηλαδή με το πάθος τους κάνανε θαύματα!

Καλώς ή κακώς φτάσαμε ξανά σ’ αυτό που το είχαμε ως παράδοση που μπορεί να μην το πιστεύαμε και πολύ, αλλά ωστόσο το θέλαμε και προσπαθούσαμε να το μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας. Να αντιμετωπίσουμε αυτά που η χρεοκοπία επισώρευσε στη ζωή μας και να μην βάλουμε την ουρά στα σκέλια για να οπισθοχωρήσουμε! Κοιτάμε μπροστά όχι βέβαια για να αναστήσουμε την διαλυμένη μεσαία τάξη, αλλά για να οργανώσουμε μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων που δεν θα είναι υποχείριο κανενός πολιτικού και κανενός κόμματος, αλλά που εμείς οι ίδιοι θα κρατάμε το κλειδί της δικής μας νίκης σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.

ΜΗΠΩΣ ΚΑΤΑΓΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΘΗΚΟ;;;

Τελικά, μήπως καταγόμαστε από τον πίθηκο και όχι από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο, που χρησιμοποιεί τα χαρίσματα της μόρφωσης και της ευγλωττίας στην υπηρεσία της προκατάληψης και της παραπλάνησης;;;

Ο Άγγλος φυσιοδίφης και γεωλόγος Κάρολος Δαρβίνος [1809-1882], ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο θεμελιωτής της θεωρίας της εξέλιξης, ήταν ο εισηγητής του μηχανισμού της φυσικής επιλογής, μέσω του οποίου πρότεινε ότι συντελείται η εξέλιξη όπου όλα τα είδη ζωής προέρχονται από κοινούς προγόνους και έχουν διαμορφωθεί με την πάροδο του χρόνου. Πολλοί πίστευαν ότι οι θεωρίες του Δαρβίνου κατέστρεφαν την πολύ σημαντική διάκριση μεταξύ ανθρώπου και θηρίων.

Ο Δαρβίνος προσωπικά δεν υπερασπίστηκε τις θεωρίες του δημόσια, μολονότι διάβαζε με έκδηλο ενδιαφέρον για τις συνεχιζόμενες διαμάχες. Ήταν συχνά πολύ άρρωστος και αντλούσε στήριξη μέσα από τα γράμματα και την αλληλογραφία. Ένας βασικός κύκλος φίλων του επιστημόνων προωθούσαν ενεργά το έργο του στο επιστημονικό και δημόσιο προσκήνιο, υποστηρίζοντάς τον στους πολλούς επικριτές αυτής της κύριας επιστημονικής διαμάχης της εποχής, και συμβάλλοντας στην τιμητική απόκτηση του Copley Medal το 1864.

Η θεωρία του Δαρβίνου είχε κοινά σημεία με πολλά κινήματα της εποχής και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας. Το βιβλίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και ανατυπώθηκε πολλές φορές. Έγινε ένα εμπορικό επιστημονικό κείμενο, που ανταποκρινόταν τόσο στην περιέργεια της νέας «μέσης τάξης» όσο και στην «εργατική τάξη», και θεωρήθηκε το πιο αμφιλεγόμενο και πολυσυζητημένο επιστημονικό βιβλίο που είχε γραφτεί ποτέ. Ωστόσο και σήμερα κανείς δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις…

Η θεωρία του Δαρβίνου θα πλανιέται στους αιώνες και θα παραμένει αναπάντητο το ερώτημα: από πού κατάγεται ο άνθρωπος;;;;