Laudatio temporis acti…

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Ο ΝΟΥΣ πάντα γυρίζει στα παλιά, κι εγώ, σαν καλός γραμματικός, κάνω την laudatio temporis acti, την εξύμνηση παλαιών καιρών, και χάνομαι σε δρόμους και δρομάκια, σε πρόσωπα και καταστάσεις, σε σχέσεις φιλικές, ερωτικές, πολιτικές, επαγγελματικές, αποκαλύπτοντας ό,τι με σημάδεψε. Τώρα ένας χαιρετισμός, είναι αρκετός. Αλλά υπάρχουν κάποιες σχέσεις που δεν πρέπει να τις αφήσει κανείς ξεκρέμαστες, για να χαθούν στο διυλιστήριο του χρόνου. Και είναι αλήθεια ότι κάποιες σχέσεις ήταν βιώματα, γεγονότα ψυχικά. Δεν ξέρω αν όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να έχουν βιώματα τέτοιου είδους! Αναρωτιέμαι ποια θα μπορούσε να είναι η αξία των περιεχομένων τους…

ΠΑΝΤΩΣ κάθε πρωί μου χτυπούν το τζάμι, σαν τα σπουργιτάκια όταν κάνει κρύο και ψιλοβρέχει. Κι εγώ ανοίγω το παράθυρο κι αυτά ορμούν μέσα και γεμίζουν το δωμάτιο με τη φασαρία τους. Ωστόσο, πρέπει να σας πω ότι αυτά που με επισκέπτονται δεν είναι άδροσες πληροφορίες, ούτε χαλάσματα και πολύ περισσότερο δεν είναι θολά οράματα. Από θολά οράματα είναι στοιχειωμένη η εποχή μας που δεν ξέρει τι θέλει κι από πού να το ζητήσει αυτό που θέλει! Εδώ θα σημειώσω ότι όσο και όμορφες προτάσεις να γράψω, δεν υπάρχει περίπτωση να ενσαρκώσω απόλυτα την πρόθεσή μου να δείξω ένα πρόσωπο που με σημάδεψε και να μετουσιώσω την αισθητική του ύπαρξη.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ γέλιο της με αλάφιαζε, η φωνή της καρφωνόταν στ’ αυτιά μου, η ενέργειά της με κινητοποιούσε. Ίσως βρείτε μελοδραματική την αναφορά μου στο παρελθόν. Όμως δεν είναι. Ξανθά μαλλιά, και μάτια σαν φωτιές! Νοσταλγός εγώ τώρα και επίμονος χρονικογράφος των αναμνήσεών μου που με συγκινούν και εκθέτοντας τα πεπραγμένα μου, αναζητώ σημεία επαφής μαζί της τώρα, σε μια περίεργη εποχή που δεν έχει φαντασία, δεν βλέπει πέρα από τη μύτη της, είναι κακοσυντηρημένη…

ΠΟΛΛΕΣ φορές κάποιοι γραφιάδες χρησιμοποιούν τις αναμνήσεις τους. Είναι μια επαγγελματική διαστροφή από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγουν. Εγώ αναζητώ ένα τέχνασμα για να μεταπλάσω τις δικές  μου αναμνήσεις και να τις ταιριάξω με το κορίτσι που κάποτε με αναστάτωσε και τώρα έγινε γυναίκα!

«Γίνεται να γυρίσουμε ξανά εκεί που βρεθήκαμε τότε και μετά χαθήκαμε…»

«Γίνεται;»

«Γιατί όχι; Όλα γίνονται…»

ΚΙ ΕΓΩ έτσι λέω. Όλα γίνονται. Γιατί από τότε που εμφανίστηκε ξανά δεν θολώνεται το κρύσταλλο του ενδιαφέροντός μου γι’ αυτήν και ασύνειδα της προσθέτω χρόνια, ιδιότητες, χαρακτηριστικά, με τις καλύτερες προθέσεις. Οι ζωγράφοι χρειάζονται μοντέλα για να ζωγραφίσουν. Κάποιοι συγγραφείς χρειάζονται πρότυπα αλλά υπάρχουν και συγγραφείς που δεν χρειάζονται πρότυπα. Απλώς παίρνουν την πραγματικότητα και την μεταπλάθουν όπως αυτοί θέλουν. Κι εγώ; Μην με παρεξηγείτε. Δεν είμαι συγγραφέας. Ένας χρονικογράφος, είπαμε… Μου χρειάζεται η πραγματικότητα. Έχω ανάγκη από τη γυναίκα που βρέθηκε ξανά στο δρόμο μου και έτσι μιλώ γι’  αυτήν.