Ανταλλάσσοντας σιωπές και βλέμματα...

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι μέσα μας λαγοκοιμάται μια λατρεία προς το εξαιρετικό, το ωραίο, προς εκείνο που διεγείρει τις αισθήσεις, το μυαλό μας και μας κρατά σε εγρήγορση! Εγώ τουλάχιστον όταν θέλω να το εκφράσω αυτό, πάω στη λογοτεχνία να βρω μια δευτέρου βαθμού ζωή. Μια φωτογραφία μπορεί να με συναρπάσει, ένα πρόσωπο, ένα χαμόγελο, μια ανάμνηση, ακόμη κι ένα όνομα που όμως συνδέεται με παραστάσεις που έχουν καταγραφεί στο ημερολόγιο της ζωής μου. Έτσι και σήμερα είδα τη φωτογραφία της κι άρχισα μια λυρική αιθεροβασία, μια εξερεύνηση σε περιοχές που ήταν ξεχασμένες… 

Κάθε εποχή για μένα είναι μια καινούργια εποχή που γυρεύει να με εξοπλίσει με καινούργιες εμπειρίες. Υπάρχει μέσα μας μια απροσδιόριστη εστία που τη λέμε συνείδηση και που μεταστοιχειώνει τα μηνύματα που παίρνει και συγχρόνως εκπέμπει με τη σειρά της. Σε καμιά φωτογραφία, ασπρόμαυρη ή έγχρωμη, ο μύθος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα αρώματα που αναδίνει. Από μόνος του ο μύθος είναι σαν ένα θυμιατήρι σβηστό και γι’ αυτό έχει φτιαχτεί για τα αρώματα.

Ας πούμε ότι οι λέξεις που παραθέτω, οι φράσεις, οι σκέψεις είναι σαν τα αρώματα που αγκαλιάζουν τον μύθο, μ’ εκείνο το αδιόρατο μειδίαμα στα χείλη. Κι ο χρόνος; Έχω την αίσθηση ότι οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει. Ο χρόνος έχει ακινητοποιηθεί. Το μεγαλύτερο μέρος του πρωινού μου σήμερα το πέρασα εξετάζοντας βαθύτερα τα μάτια της, το πρόσωπο, τα μακριά μαλλιά της… Έτσι νιώθω ότι  μιλάμε,  ανταλλάσσοντας σιωπές και βλέμματα.