Φωνή μουσκεμένη από μια βαριά ηδυπάθεια

https://www.timesnews.gr

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

ΝΙΩΘΩ προνομιούχος επιβάτης του εικοστού πρώτου αιώνα, αφού δεν περιορίζομαι να γίνομαι άθυρμα μιας καθημερινότητας που ισοπεδώνει, εκμαυλίζει και αποτελειώνει τις ευαισθησίες μας. Μακριά από το αγριεμένο πλήθος ακούω τις κοντινές και απόμακρες φωνές μέσα από τα βάθη του μικρού κουτιού μου όπου είναι κλεισμένες μνήμες, φωτεινά πρόσωπα, χαρμόσυνες στιγμές.

Έτσι, αφήνομαι ν’ αποθαυμάζω την ποικιλία που εκφράζουν οι διάφορες φωνές, άλλες κρύες, άλλες μεταλλικές, απρόσωπες… 

Πίσω από κάθε μια, είναι εύκολο να μαντέψω το πρόσωπο ή τα πρόσωπα, τις στιγμές… Ξεχωρίζει όμως εκείνη, μια φωνή μουσκεμένη από μια βαριά ηδυπάθεια, που αναπνέει ανήσυχα εκεί μακριά που βρίσκεται. Κι όσο την σκέφτομαι, τόσο νιώθω τα πλατιά κύματα μιας μουσικής να έρχονται βιαστικά, να ξεχύνονται και να φέρνουν βόλτα την Ευρώπη, καβάλα στο απαλό νοτισμένο αεράκι ολονυχτίς, και ν’ ακουμπάνε στο παραθύρι μου.

ΚΙ ΕΤΣΙ λέω ότι όλος ο πλανήτης ταξιδεύει στο διάστημα τυλιγμένος σ’ αυτή τη μουσική,  ενώ εγώ που είμαι αγκαλιά με τη μοναξιά, ξαφνικά νιώθω την καρδιά μου να φουσκώνει. Έτσι ξεφεύγω από τις συνοικιακές έγνοιες που κατατρώγουν τους πάντες. Η πόλη ξυπνάει αργά-αργά, με τύψεις, με απωθημένα, κι άλλες έγνοιες που παλεύει απεγνωσμένα να τις βάλει σε μια σειρά… Αλλά εγώ είμαι ευτυχισμένος, διότι κυριευμένος από  τη γοητεία της, αποδέχομαι όλων των ειδών τα ενδεχόμενα , ευχάριστα και δυσάρεστα.

ΜΠΟΡΕΙ να είναι η φαντασία, ο πόθος ή ακόμα και η δειλία. Μπορεί να είναι και η λογική ή η ανταρσία της τυποποιημένης λογικής. Όμως για να σταματήσω το χρόνο, είναι η διαφυγή μου…. Υπάρχει και το άλλο: στο σημερινό χάος της κοινωνίας μας πρέπει να βρούμε κάτι που θα μας γλιτώσει. Μπορείτε  να φανταστείτε το χάος δίχως αστέρια;;;Έτσι κι εγώ. Δεν μπορώ να φανταστώ τις παλιατσαρίες του κόσμου, όπου ζούμε, δίχως το δικό της αστέρι – για να μην είμαι μόνος!!!