ΤΣΙΠΡΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥ

• ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο, πριν από πολλά χρόνια, όλοι αντιμετώπισαν με συγκατάβαση την περίπτωσή του. Ποιος μπορούσε άλλωστε να προσάψει κάτι σε ένα παιδί, έστω και καλομαθημένο, που εκδήλωνε με ασυγκράτητο πάθος τα συναισθήματά του;

Ήταν η περίοδος των καταλήψεων για ανύπαρκτους λόγους και των καταστροφών σχολικών κτιρίων. Οι δράστες, κατά ένα περίεργο τρόπο, ποτέ δεν αποκαλύπτονταν. Όσοι εμπλέκονταν στις καταλήψεις, απεκδυόμενοι των ευθυνών τους, υποδείκνυαν ως ενόχους «εξωσχολικά στοιχεία». Τις καταστροφές, που επιβάρυναν ολοένα και περισσότερο τον δημόσιο προϋπολογισμό, καλούνταν βέβαια να πληρώσουν οι φορολογούμενοι.

Τα επόμενα χρόνια, αφού γνώριζε πλέον ότι είχε εξασφαλίσει την ατιμωρησία, ξεδίπλωσε με άνεση τις ικανότητές του. Οι οποίες, ομολογουμένως, ήταν αξιοθαύμαστες. Με όχημα τον σταλινισμό ασπάστηκε τις ριζοσπαστικές ιδέες. Έχοντας διασφαλίσει την καθημερινή διαβίωσή του, χάρη στην οικονομική επιφάνεια της οικογένειάς του, αποδείχτηκε ασυναγώνιστος στις μεγαλοστομίες, στον αντιαμερικανισμό, στον αντιευρωπαϊσμό...

Όλη η μετέπειτα πορεία του στηρίχτηκε σε προσεκτικά μελετημένες κινήσεις, που θα τις ζήλευε και ο πιο τέλειος ηθοποιός. Όταν μάλιστα ισχυροποιήθηκε στο κόμμα του, δεν δίστασε να παραμερίσει τον πολιτικό μέντορά του και να τον θέσει στο περιθώριο. Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του χρειάζεται να γίνουν αντικείμενο σεμιναριακών μαθημάτων.

Εκμεταλλευόμενος την οικονομική κρίση και τη δύσκολη κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει οι συμπατριώτες του, έταξε σε αυτούς τα πάντα. Η «Βίβλος υποσχέσεων», πολύτομη καθώς είναι, δεν χωρά στα ράφια κάποιας συνηθισμένης βιβλιοθήκης.

Όταν ο τιτάνιος αγώνας του δικαιώθηκε ξεκίνησαν σταδιακά οι υποχωρήσεις. Όσα υποσχόταν πως θα πραγματοποιήσει σβήστηκαν. Οι κόκκινες γραμμές άρχισαν να ξεθωριάζουν. Ουσιαστικά συνέχισε την πολιτική των προκατόχων του, τους οποίους σφυροκοπούσε με μένος, κατηγορώντας τους για ενδοτικότητα απέναντι στους ξένους. Με τη στάση του, ένα κράμα ετσιθελισμού και κουτσαβακισμού, επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την ήδη δεινή θέση της πατρίδας του. Τα αποτελέσματα, είμαστε μάρτυρες όλοι, υπήρξαν ολέθρια.

Το αποκορύφωμα της δίχρονης δραστηριότητάς του; Με μεγάλη άνεση, χωρίς ίχνος ντροπής, αποδέχτηκε την υποθήκευση της σημερινής και μελλοντικής κινητής και ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου στους δανειστές για 99 χρόνια.

Πανέξυπνος καθώς ήταν, ωστόσο, ζήτησε τη βοήθεια των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του. Εκείνα, του την πρόσφεραν με μεγάλη προθυμία. Μαζί τους συνέπλευσαν και οι ακροδεξιοί σύμμαχοί τους, που είχαν κάνει σημαία τους την εθνική περηφάνια. Όπως αποδείχτηκε, όμως, ήταν σημαία ευκαιρίας.

Προείχε για όλους τους, πλέον, η διατήρηση με κάθε τρόπο της προσοδοφόρας βουλευτικής έδρας και η κατάληψη της πολυπόθητης εξουσίας. Οι ευαισθησίες, σκέφτηκαν οι άλλοτε διαπρύσιοι κήρυκες της εθνικής ανεξαρτησίας, είναι μόνο για τους αδαείς…

Η σημασία της παραπάνω κίνησης δεν έχει ακόμα εκτιμηθεί σε όλες τις διαστάσεις της. Κατατάσσεται, και θα φανεί τις επόμενες δεκαετίες, στις μελανότερες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας. Ποτέ δεν είχε διανοηθεί να κάνει κάτι τέτοιο οποιοσδήποτε πολιτικός σχηματισμός. Σε περίπτωση που το έκανε, θα συναντούσε διαρκώς τη χλεύη των πολιτών.

Είμαι περίεργος πώς θα σχολιάζεται στο εξής από τους διδάσκοντες στα Πανεπιστήμια η υποθήκευση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Συνηθίζουν να είναι αυστηροί στις κρίσεις τους για τις κρίσιμες αποφάσεις που ελήφθησαν τις παλαιότερα από «ανάλγητες κυβερνήσεις». Θα τηρήσουν την ίδια στάση και στο ζήτημα που μας απασχολεί;

Κι όμως, το συγκεκριμένο πρόσωπο και ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί, εξακολουθούν να αναφέρονται στην Αριστερά και στις ιδέες της. Χρειάζεται μεγάλο θράσος για την επίδειξη μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι που έχουν διασύρει κάθε έννοια της Αριστεράς τολμούν να μιλούν στο όνομά της!

Ιδιαίτερα ανησυχητικό όμως είναι πως υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που τους εμπιστεύονται. Είναι μάλιστα διατεθειμένοι να επικροτήσουν μία ακόμα αναδίπλωση, μοιραία τούτη τη φορά, που θα εκδηλωθεί τις προσεχείς μέρες.

Ξεφυλλίζω το γνωστό «Χρηστικό λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών για να βρω τον χαρακτηρισμό που του ταιριάζει. Τυχαία, πέφτει το βλέμμα μου στο λήμμα «τυχοδιώκτης».

Διαβάζω: «πρόσωπο που ζει ριψοκίνδυνα και εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις, χωρίς ηθικές αναστολές, για να πετύχει τον σκοπό του. Πβ. αριβίστας, καιροσκόπος».

Τον χαρακτηρίζει απολύτως.