Τι να σου πω; Πλήττω θανάσιμα…

https://www.timesnews.gr/

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Δεν κοιμήθηκα ποτέ μαζί της αλλά μιλάω συχνά μαζί της!!! Η Άννα μπορεί να δείχνει λιγομίλητη, αλλά όταν αρχίζει να μιλάει, θέλει να διευθύνει την κουβέντα. Και βέβαια έχω καταλάβει ότι κοιμάται μόνη της στο απέραντο σπίτι της, όπου κατοικεί με την μάνα της που είναι κατάκοιτη στο κρεβάτι και την προσέχει μια Βουλγάρα..

• Μα, καλά, κι εσύ, τι κάνεις όλη την ημέρα μόνη;
• Δεν είμαι μόνη… Έχω τον σκύλο και βγαίνουμε περίπατο. Έχω και τις φίλες μου. Κουτσομπολεύουμε τους άντρες, μαγειρεύουμε, βλέπουμε τηλεόραση. Αλλά όταν είμαι εντελώς μόνη, στέκω στο παράθυρο και χαζεύω τους περαστικούς.
• Αφού δεν περνάει κανένας από δω. Στη χάση και στη φέξη…
• Περνάς εσύ!!!

Θα μπορούσε ίσως να υπονοήσει ότι της αρέσω αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία πλέον. Είτε της αρέσω είτε όχι, ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Δεν μ’ αρέσουν πια οι υπαινιγμοί Θέλω σπαθάτες κουβέντες.

• Γιατί δεν διαβάζεις βιβλία;
• Τα βαριέμαι. Προτιμώ την τηλεόραση κι όταν δεν βλέπω τηλεόραση καταπιάνομαι με το διαδίκτυο. Μπαίνω και χάνομαι… Γνωρίζω κόσμο, γελάω, τραγουδάω, γράφω βλακώδη σχόλια στο facebook, μεγαλώνω τον κύκλο της παρέας μου…
•  Μιλάς με όλους τους διαδικτυακούς φίλους σου;;
• Όχι, βέβαια. Δεν είναι δυνατόν. Με φτάνει που με διαβάζουν αυτοί – όσοι με διαβάζουν. Αλλά, να σου πω, νιώθω πλήξη όταν διαβάζω τα χαζά σχόλιά τους. Χωρίς φαντασία, πολλές φορές είναι βλακώδη, αλλά εγώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Τι να σου  πω; Πλήττω θανάσιμα…
• Τότε γιατί κοροϊδεύεις τους ανθρώπους;
• Δεν τους κοροϊδεύω. Αυτοί αρέσκονται στην κοροϊδία!!
• Δεν πρέπει κανείς να κοροϊδεύει τους άλλους και πολύ περισσότερο όταν έχει μαζί τους φιλική σχέση, έστω και διαδικτυακή…
• Γιατί τα ψιλοκοσκινίζεις;;; Ξέρεις ότι στην πραγματικότητα είναι ένα κρυφτούλι που όλοι παίζουμε…
• Μπορεί να είναι κι έτσι!

Κι έτσι περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Ο χρόνος έχει λιμνάσει και μονάχα εμείς βλέπουμε τα σημάδια του πάνω μας. Θα έλεγα ότι η ροή της καθημερινότητας ακολουθεί τη νωχελική της τάση. Κάπου-κάπου έχεις την αίσθηση ότι οι μέρες φαίνονται ατελείωτες και δεν ξέρεις πώς να τις γεμίσεις. Είναι όμως και κάποια φορά που νιώθεις να φεύγουν η μια μετά την άλλη δίχως να το παίρνεις είδηση. Σκέφτεσαι και τις νευρώσεις κάποιων, τους οποίους δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις και δημιουργείς σχέσεις επικίνδυνες ή άχρηστες. Ωστόσο δεν είναι δυνατόν  να κρατάς μονίμως το φανάρι του Διογένη…

Τέλος πάντων, η Άννα είναι μια γυναίκα που έχασε πολύ νωρίς τον άντρα της και πλέον ζει με τον εαυτό της και τις αναμνήσεις της. Μια γυναίκα σαράντα οκτώ χρονών πρέπει να ξέρει τι θέλει. Υποψιάζομαι ότι δεν ξανασυνδέθηκε ποτέ με άλλον άντρα. Μπορεί και να κάνω λάθος. Ωστόσο, μου κάνει εντύπωση που για κάποιες μέρες εξαφανίζεται…

Εγώ την έβλεπα πάντοτε σαν μια ενδιαφέρουσα γυναίκα, ελκυστική και ακόμα δεν έχω καταλάβει αν κάποτε την ερωτεύτηκα ή απλώς μου άρεσαν κάποιες φωτογραφικές πόζες της. 

[Η συνέχεια δεν χωράει εδώ...]