Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ... ή Γιατί συνεχίζω να γράφω!!!!

Τι κρατάει περισσότερο χρόνο, η χαρά ή ο πόνος;;; Θα προλάβω να προτάξω το λόγο του Όσκαρ Ουάιλντ ότι ο πόνος είναι μια πολύ μακριά στιγμή. Ξέρουμε ωστόσο ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος παρασέρνει και τη χαρά και τον πόνο, αλλά είναι βέβαιο ότι αφήνει αισθητά τ' αχνάρια του πόνου. Αυτό μπορούμε όλοι να το διαπιστώσουμε αν προσέξουμε το πρόσωπό μας που είναι χαραγμένο από τ' αυλάκια που μας έχουν αφήσει περνώντας τα βάσανα, οι πίκρες, οι απογοητεύσεις, οι ταλαιπωρίες, οι αρρώστιες, γενικά οι δοκιμασίες της ζωής.

La mer, la mer toujours recommencée!!!

Αυτό ακριβώς θα ήθελα να ήμουν. Θάλασσα, πέλαγος που ολοένα ξετυλίγεται, βάζει στη σειρά τα κύματά του και τα στέλνει να χτυπηθούν με τη στεριά, και να σβήσουν στις ακρογιαλιές, αλλά εκείνο δεν φθείρεται ποτέ και συνεχώς ανανεώνεται!!!! Δεν είμαι πέλαγος. Είμαι ανθρώπινο πλάσμα που συντίθεται από σκοτεινές και φωτεινές αμοιβάδες, χωρίς σταθερά χαρακτηριστικά, και κάποια στιγμή θα καταλάβω ότι βολοδέρνω σαν ένα ναυάγιο στα αφρισμένα κύματα που με κουβαλάνε όπου αυτά θέλουν. Όσο κι αν φωνάξω βοήθεια, κανείς δεν ακούει και κανείς δεν φαίνεται να έρχεται… Ωστόσο, αν το καλοσκεφτούμε, ως ανθρώπινα πλάσματα που είμαστε, χαμένοι στο πέλαγος, κανείς μα κανείς δεν μας έχει πει κι ούτε πρόκειται να μας πει γιατί «ταξιδεύουμε», αν κουβαλάμε κάποια μηνύματα, ή ποιος είναι ο προορισμός μας.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΙΣ ΤΟ ΕΜΕΙΣ ή ακόμη ρεμβάζουμε ΕΙΣ ΤΟ ΕΓΩ;;;;;

Βαρύς ο ουρανός, μαύρος κι άραχλος. Ξέσπασε μια μπόρα κι εγώ που έχω μανία με τη βροχή, νιώθω μια ανακούφιση. Τώρα ηρέμησε. Δεν χάλασε κι ο κόσμος. Νεράκι είναι. Κάποτε είχαμε πρόβλημα με τη λειψυδρία. Δεν  ξέρω όμως τι γίνεται με την αγροτιά. Και τι να κάνω;; Ν’ αρχίσω να σκέφτομαι ποιες καλλιέργειες δεν ήθελαν τη βροχή;; Ν’ αρχίσω να γράφω ξανά για τους ξένους [πρόσφυγες – μετανάστες – λαθρομετανάστες] που έχουν διασπαρεί στη χώρα και προφανέστατα ζουν κάτω  από άθλιες συνθήκες;;; Διάβαζα ότι υπάρχουν και αρκετοί που καλοπερνάνε.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟ...

Όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας είναι τόσο τρομερά, και η τηλεόραση που μας έχει εθίσει σε κάθε είδους ηλιθιότητα αποτελεί πια -δυστυχώς- όρο στη ζωή μας sine qua non...

Τις χυδαίες ροπές και τα νοσηρά ενδιαφέροντα τα οποία ο πολίτης ήταν πάντα υποχρεωμένος στην καθημερινή του ζωή να περιστέλλει από την ανάγκη του να πειθαρχεί στον άγραφο νόμο κάποιας κοινωνικής κοσμιότητας και ευπρέπειας, τα βρίσκει ως τηλεθεατής στα τηλεοπτικά κανάλια και κατά κάποιο τρόπο αυτοδικαιολογείται και ικανοποιείται με το περιεχόμενο από τα σκανδαλοθηρικά κανάλια. Μην αρχίσετε να αναρωτιέστε ποια είναι τα σκανδαλοθηρικά!!! Όλα είναι.

ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ…

Ο Ζαν Ζορές [Jean Jaurès, 1859-1914] έλεγε κάποτε ότι ο καπιταλισμός φέρνει μέσα του τον πόλεμο, όπως τα σύννεφα τις καταιγίδες!!!! Φυσικά τότε που ο Ζορές το έλεγε αυτό υπήρχαν μονάχα καπιταλιστικά κράτη και εννοείται ότι μονάχα τα κράτη έκαναν τους πολέμους.

Σήμερα όμως ζούμε μια διαφορετική πραγματικότητα, αφού τον πόλεμο τον κάνει όχι ένα κράτος αλλά συμμορίες ισλαμιστών που τους λέμε Τζιχαντιστές κι έχουν ανακηρύξει έξω από κάθε λογική, και διεθνή πρακτική, το δικό τους «Ισλαμικό κράτος»!!! Και το δικό τους κράτος είναι το στρατόπεδο του πολέμου, ενώ τα «καπιταλιστικά κράτη» ανήκουν στο στρατόπεδο της ειρήνης!!!

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΩΣΕΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ;;;;

Αυτά τα τρομακτικά που συνέβησαν στις Βρυξέλλες κι αυτά που είχαν συμβεί πριν λίγο καιρό στο Παρίσι και τόσα άλλα άσχημα που γνώρισαν οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ή που ενδεχομένως γνωρίσουν στο μέλλον, απλώς αποδεικνύουν ότι ο κόσμος μας δεν πάει καθόλου καλά και ιδιαιτέρως η Ευρώπη που έχει αρχίσει να μην είναι αυτή που θα θέλαμε.

Να σκεφτεί κανείς ότι στον μεσοπόλεμο, το 1926, ο Αντρέ Μαλρό είχε διακηρύξει την ιστορική χρεοκοπία της γηραιάς ηπείρου, λέγοντας χαρακτηριστικά γι' αυτό "το κοιμητήρι όπου δεν αναπαύονται πια παρά νεκροί κατακτητές"!!!!!

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ...

• Εκείνα που ζήσαμε έχουν φωλιάσει μέσα μας και πηγαινόρχονται σαν παλίρροια και άμπωτη. Και γρατζουνάνε την ψυχή μου κι όλο μου έρχονται δάκρυα και βουρκώνω και βλέπω μπροστά μου τις φάτσες των γειτόνων μας, μια-μια ξεχωριστή, και γελάω και κλαίω… Βλέπω την μάνα μου να περιμένει στην πόρτα και τον πατέρα μου να ξεμυτίζει από την άλλη γωνία με το γοργό και νευρικό του βηματισμό. Αχ…

[Στιγμιότυπο από την εκδήλωση με την ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ, που ήταν η κεντρική ομιλήτρια της εκδήλωσης, που έγινε στο Αναγνωστήριο της Παπαχριστοπουλείου Βιβλιοθήκης Αμαλιάδας]

Σκέφτομαι αν θα ήταν αρκετή η ανάγνωση της ιστορίας  για να καταλάβουμε μια εποχή!! Κι αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να διαβάσουμε τη λογοτεχνία της για να την καταλάβουμε… Με το βιβλίο μου αυτό, θέλησα απλώς να διασώσω ό,τι κράτησα από τις συζητήσεις και με ανθρώπους που πια δεν υπάρχουν. Tο ξέρουμε, ότι χωρίς μνήμη δεν είμαστε τίποτα. Οι νέες γενιές είναι πολλά που δεν ξέρουν και είναι κρίμα να τ’ ασπρίζει ανώνυμα ο Χρόνος κάπου έξω πια κι από το χώμα. Δεν πρέπει να είμαστε οι φονιάδες της Μνήμης. Δυστυχώς νιώθω ότι ο εικονοκλαστικός οίστρος της νεολαίας, ασυνείδητα ίσως, αυτό το επίκεντρο έχει: την εξόντωση και της έννοιας ακόμα μνήμη!!!

Με όσα έγραψα, έκανα έναν μεγάλο χρονικό διασκελισμό για να ξαναδούμε πιο προσεκτικά την ιστορία μας, τους ανθρώπους και τα πάθη τους, τον τόπο μας που πολλά υπέφερε. Είναι βέβαιο ότι όλοι έχουμε να διηγηθούμε μιαν ιστορία, για την οικογένειά μας, το χωριό μας, την πόλη μας, τα βάσανά μας.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΚΕΝΟ !!!!!!!

Στεναχωριέμαι γιατί πολλές φορές ξεχνιέμαι, και παρασύρομαι από την 'επικαιρότητα' και ασχολούμαι με τις βλακείες του κάθε τυχάρπαστου πολιτικού. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μ' αρέσει καθόλου. Έχουμε πέσει σ' ένα κενό και δεν ξέρουμε πώς να βγούμε στην επιφάνεια. Μας βασανίζουν οι πόλεμοι που γίνονται αλλού, οι πρόσφυγες/μετανάστες.λαθρομετανάστες που διακινούνται και κατοικοεδρεύουν στη χώρα μας, το τρομακτικό δράμα τους, η ανικανότητα του πρωθυπουργού και των υπουργών του, ψάχνουμε για νέες ιδέες ή παλεύουμε να αναθεωρήσουμε τις παλιές αξίες κάτω από το πρίσμα της νέας εποχής, στεναχωριόμαστε για την ανεπάρκεια  θεωρητικού οπλισμού από μέρους των νέων ανθρώπων που έχουν αναρριχηθεί είτε στην πολιτική είτε στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, μας ταλαιπωρεί η έλλειψη ηγετών... 

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗ....

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι και οι Έλληνες αλλά και η ίδια η χώρα τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει πολλά!! Σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της εθνικής και της δημόσιας ζωής. Συνήθως λέμε ότι τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς να χαθεί κάτι... Αυτό που έχει σημασία είναι να μη σβηστεί η μνήμη, να μη γίνουμε εμείς οι ίδιοι οι φονιάδες της μνήμης. Ως χώρα κινδυνεύουμε. Είμαστε στριμωγμένοι και έχουμε παραδοθεί σε μικρόνοες πολιτικούς που αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΛΕΟΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ!!!!!

Μια κοινότοπη ερώτηση: Ποιοι είναι επιφορτισμένοι με τη φροντίδα του μέλλοντός μας;;; Προφανώς οι πολιτικοί μας ηγέτες. Αλλά έχουμε καταλάβει προ πολλού ότι αυτοί οι άνθρωποι σπανιότατα έχουν επίγνωση της πραγματικής αγωνίας του κόσμου, των αναγκών του και γενικώς των προβλημάτων του, διότι απλώς τους είναι οργανικά αλλότρια ή και όταν νιώθουν, δεν τους περισσεύει καιρός να καταπιαστούν με τα βαθιά ερωτηματικά, αφού ο καιρός της εξουσίας είναι μετρημένος.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ!!!!!

Η πολύπαθη τούτη ήπειρος, η Ευρώπη μας, φαίνεται πως δεν είναι πια το βάθρο των αξιών εκείνων υπέρ των οποίων έγιναν τόσες εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και οι αξίες εκείνες είναι πια άστεγες, εξόριστες … Έχει ευθύνες η Ευρώπη και οι ηγέτες της είναι πλέον κατώτεροι των περιστάσεων. Και τη χώρα μας την έχει κατατάξει στα αναλώσιμα. Μονάχα λόγια, λόγια, λόγια!!!

Δεν μιλώ πια για την Ελλάδα που βρίσκεται στη χειρότερη ίσως φάση της νεότερης ιστορίας της. Και βέβαια δεν χρειάζεται εξορκισμούς η περιπέτεια που βιώνουμε, αλλά βοήθεια, λύσεις, προτάσεις.