Ήσυχα, ρεμβαστικά βρέχει...

Την υπέροχη αυτή φωτογραφία την τράβηξε ο φίλος μου Μενέλαος Λασκαρίδης

Βγήκα νωρίτερα για την καθιερωμένη βόλτα με τον αγαπημένο μου Μάο. Δεν αντέχεται το τσιμέντο και το σκουπιδαριό στη γειτονιά. Να βρέξει δυνατά για να παρασύρει ό,τι βρει μπροστά του το νερό. Κοντοστάθηκα κάτω από ένα υπόστεγο, ανακούρκουδα κάθισε κι ο Μάο. Έκλεισα για λίγο τα μάτια κι ένιωσα μια δροσερή αύρα από πυκνή, μουσκεμένη βλάστηση, κάτι το αδρά ευωδιαστό, που φέρνει στο νου, άλλους τόπους, άλλα χρόνια, άλλες ηλικίες. Τότε, δηλαδή, που ο άνθρωπος με την τεχνολογία και την εξέλιξη δεν είχε κάνει αισθητή τη θέλησή του.

Αλλά αυτό κράτησε για δευτερόλεπτα. Τα πάντα εξαφανίστηκαν όταν κάποιος οδηγός μάρσαρε στην ανηφόρα γιατί το αμάξι του γλιστρούσε και δυσκολευόταν να κινηθεί.

Ύστερα πέρασαν αστραπιαία από το νου οι εικόνες της εκδήλωσης στη Στοά του Βιβλίου και τα χαμογελαστά πρόσωπα των φίλων. Τι ωραία βραδιά ήταν!!! Δεν έχει σημασία αν ήταν για μένα. Αλλά πιστεύω ότι το ίδιο θα ένιωθα αν γινόταν προς τιμήν και οποιουδήποτε φίλου ή φίλης. Διότι ήταν μια βραδιά αγαπησιάρικη. Εγώ θεώρησα ότι ήταν μια εκδήλωση προς τιμήν όλων των φίλων που βρέθηκαν για την παρουσίαση ενός βιβλίου. Είμαι χαρούμενος διότι είδα πρόσωπα καθαρά, ένιωσα αισθήματα γνήσια, ζεστές και φιλικές χειρονομίες, χαμόγελα που αποτύπωναν τους κυματισμούς της καρδιάς όλων.

Μια βραδιά αξέχαστη.

Ακόμα βρέχει. Ήσυχα, ρεμβαστικά βρέχει. Παγωνιά. Μπορεί και να χιονίσει.