Νωρίτερα είχα βγει την πρωινή βόλτα με τον Μάο. Ησυχία
παντού. Μονάχα από τη λεωφόρο ακούγονταν οι μηχανές των αυτοκινήτων. Ένα αεράκι
πηγαινορχόταν στα δρομάκια της γειτονιάς. Και ο Μάο όλως περιέργως δεν τραβούσε το λουρί
και περπατούσαμε σαν δυο φίλοι, ανασαίνοντας την πρωινή αύρα αλλά και τη
μυρωδιά από τους φούρνους. Αυτή η μυρωδιά από το φρέσκο ψωμί με γυρίζει πάντα
στα παιδικά χρόνια, εκεί στην οδό Πύλου στο Μεταξουργείο. Ήταν και είναι η
αίσθηση της ζωής που σου λέει ότι είναι δική σου και μπορείς να την απολαύσεις.
Ψάξε να βρεις τον τρόπο.
Ωστόσο, ο
χειμώνας με τον υγρό μανδύα του σκεπάζει την πολιτεία. Και σιγά-σιγά η μέρα
κερδίζει έδαφος. Η βροχή που ξέσπασε, σπρώχνει τις βρομιές για να τις πάει
παρακάτω. Ουφ, δεν την μπορώ πια αυτή τη συνάφεια με τον κόσμο εκείνο που δεν
βλέπει πέρα από τη μύτη του. «Καλημέρα…», λέω στον γείτονα που έβγαλε τα
σκουπίδια κι από μακριά τα πετάει στον κάδο λες και βρίσκεται σε γήπεδο του
μπάσκετ. Με κοίταξε κι ούτε μου έδωσε σημασία. Ξαναμπήκε στην γωνιακή
πολυκατοικία κι εγώ απόμεινα να κοιτάζω τον κάδο που βρομίζει καθημερινά, αλλά
ο δήμος καθεύδει μακαρίως. Ποτέ δεν είδα να έρχεται κάποιο βυτιοφόρο του δήμου
για να τον πλύνει… Τι ψάχνεις φίλε μου;;; Ψύλλους στ’ άχυρα.
Η έγνοια μου τώρα είναι για την εκδήλωση της Δευτέρας. Θα
είναι καλός ο καιρός, θα βρέχει, θα χιονίζει, θα φυσάει δυνατά;; Πώς θα είναι
άραγε;;; Θα έρθουν οι φίλες και οι φίλοι για να χαρούμε;;; Στο Polis Art Cafe,
κατά το παρελθόν, έχω κάνει πολλά γυρίσματα με συγγραφείς όταν δούλευα στην ΕΡΤ
κι έκανα μια χαρακτηριστικά πρωτότυπη εκπομπή με τίτλο «Με τη φωνή του
συγγραφέα». Τώρα ήρθε η σειρά μου να παραστήσω εγώ τον συγγραφέα, αλλά δεν θα
μιλήσω στην τηλεόραση. Θα βρεθώ με ανθρώπους που είπαμε ωραίες κουβέντες, που
γελάσαμε μαζί, και που ίσως ξαναπιάσουμε το μύρο μιας στιγμής που θα είναι η
μοναδική γεύση των πραγμάτων για να συνεχίσουμε να κοιτάζουμε ο ένας στα μάτια
του άλλου, μήπως και ανασυντάξουμε κοινές μνήμες ή τις νότες κάποιων τραγουδιών
που τραγουδήσαμε μαζί.
Η βροχή κόπασε. Ο αέρας είναι υγρός. Κάτι τέτοιες στιγμές
είναι που αρχίζουν να πονάνε τα κόκαλα. Άντε, λοιπόν, μια καινούργια μέρα.
Ακούγονται οι καμπάνες της Αγίας Τριάδας…
ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!
No comments:
Post a Comment