ΗΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΤΣΟΣ...

Χθες κατευοδώσαμε στην τελευταία του κατοικία τον ΚΩΣΤΑ ΝΙΤΣΟ κι ένιωσα την αλλαγή μιας εποχής μυθικής που είχε στο δυναμικό της μεγάλες προσωπικότητες της δημόσιας ζωής.

Ο Νίτσος ήταν κορυφαίος δημοσιογράφος. Δεν λέω υπερβολές. Όσοι τον γνώρισαν, το ξέρουν. Και βέβαια η απόδειξη ήταν ότι έγραψε ιστορία με την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, η οποία φυτοζωούσε όταν την ανέλαβε και την οδήγησε στην υψηλότερη κορυφή, αφού έφτασε σε ημερήσια κυκλοφορία πάνω από 250.000 φύλλα.

Το τεύχος αρ. 25 με τη σφραγίδα της λογοκρισίας από τη χούντα, στο εξώφυλλο του τεύχους 51-52 που κυκλοφόρησε μετά τη μεταπολίτευση

Πέρασαν από κοντά του και μαθήτευσαν δεκάδες δημοσιογράφοι. Αλλά θα μείνει στην ιστορία και του θεατρικού μας πολιτισμού με το αξεπέραστο περιοδικό του, το ΘΕΑΤΡΟ, που υπήρξε από μόνο του ένα σπουδαστήριο κι εγώ προσωπικά νιώθω υπερήφανος που ήμουν συνεργάτης του στο περιοδικό. Το πρώτο μου δημοσιογραφικό γραπτό εκείνος μου το διόρθωσε και ήταν το πρώτο μάθημα. Αλλά η καθημερινή συνάφεια μαζί του στα γραφεία του περιοδικού, στη θρυλική πλέον Χρήστου Λαδά, ήταν μια σπουδή ανεπανάληπτη. Για μένα ήταν ένα δεύτερο σχολείο. Εκεί αγάπησα το θέατρο. Εκεί γνώρισα τον κόσμο του θεάτρου και τους ανθρώπους του και απέκτησα πολλούς φίλους. Είχα διαβάσει τα πάντα, σε όλα τα τεύχη του περιοδικού και ήξερα ανά πάσα στιγμή πού θα βρει κανείς αυτό που ήθελε και θυμάμαι πως όταν συζητούσε με τους φίλους που τον επισκέπτονταν στο γραφείο και ήθελε κάποια λεπτομέρεια, με ρωτούσε σε ποιο τεύχος ήταν κάποιο άρθρο ή θεατρικό έργο, κάποια φωτογραφία κ.λπ. κι εγώ φούσκωνα από χαρά.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ήθελε να κάνει ένα ειδικότερο αφιέρωμα στον αξέχαστο ηθοποιό Αντώνη Γιαννίδη και μου ανέθεσε να ψάξω τι είχε γραφτεί στον τύπο της εποχής που ο Γιαννίδης βρισκόταν στην Ελλάδα κι έπαιζε στο θέατρο. 

Το εξώφυλλο του τεύχους 38/39 με το σήμα της Δημοκρατίας του μεγάλου ζωγράφου μας Κωνσταντίνου Παρθένη, που είχε σφραγίσει τη δημοκρατική κίνηση του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, του πατέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

 «Τώρα θα μου αποδείξεις αν μπορείς να συνεχίσεις το έργο του Γιαννάκη, του Σιδέρη…»!!! Όταν το άκουσα αυτό μ’ έπιασε κρύος ιδρώτας. «Κύριε Νίτσο, θα προσπαθήσω, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί αυτό. Αφού το ξέρετε ότι ο Σιδέρης ήταν μοναδικός…»

Και πράγματι, ο ιστορικός του Θεάτρου, ο Σιδέρης, ήταν από τους αγαπημένους φίλους του Νίτσου κι ερχόταν πολύ συχνά στα γραφεία και μάλιστα πολλές φορές μου έκανε [χρήσιμες] παρατηρήσεις σχετικά με την καταγραφή θεατρικών γεγονότων. Άλλωστε και στα γραφεία να μην ερχόταν ο Σιδέρης, ήξερα πού θα τον βρω. Στη Μπενάκειο Βιβλιοθήκη όπου είχε τη μόνιμη θέση του και είχε πάντα μπροστά του τόμους παλιών εφημερίδων και δούλευε ασταμάτητα.

Τελικά δεν έγινε το μεγάλο αφιέρωμα στον Γιαννίδη, αλλά ένα περιορισμένης έκτασης, που όμως ανακινούσε μνήμες για ένα σπουδαίο καλλιτέχνη που πέθανε στην εξορία.

Μια άλλη φορά, ενώ ασχολιόταν με την οργάνωση του αφιερώματος στο θέατρο της Αντίστασης, μου ανέθεσε να βρω ένα πρόσωπο που τότε συμμετείχε ενεργά στις αντιστασιακές θεατρικές ομάδες, αλλά που επέζησε και μάλιστα είχε μια υψηλή θέση στα τελωνεία. Μου είπε ο Νίτσος: «Τώρα θα μου αποδείξεις αν έχεις και το δαιμόνιο του αστυνομικού ρεπόρτερ…»!! Πάλι κοκάλωσα. Μου έδωσε το όνομα κι από εκεί και πέρα χάος. «Σε πόσες μέρες…», τον ρώτησα. Και μου απάντησε: «Όταν το βρεις… Σε μια βδομάδα, σε δυο βδομάδες…». Ο διάολος έσπασε το πόδι και ήμουν τυχερός στην αναζήτηση και τον  βρήκα τον άνθρωπο σε δυο μέρες. Τον συνάντησα, του εξήγησα ποιος με στέλνει και για ποιο λόγο και του ζήτησα το τηλέφωνό του, ώστε να μιλήσει με τον Νίτσο.

Την άλλη μέρα του λέω: «Κύριε Νίτσο, έχω νέα… Τον βρήκα!!»

Με κοίταξε με κάποια απορία και μου λέει: «Μπράβο, μπράβο…»

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάπως άβολα, γιατί σκέφτηκα ότι είχα μια επιτυχία κι αυτός μου είπε ένα ξερό μπράβο!!

Το αποτέλεσμα ήταν να τηλεφωνήσω στον άνθρωπο, να του πω ότι θέλει να μιλήσει μαζί του ο Νίτσος και τότε αρνήθηκε ότι είναι αυτός που θέλαμε. Κι όπως κατάλαβα και μου είπε και ο Νίτσος, επειδή ήταν διευθυντής εκεί στα τελωνεία, φοβήθηκε να αποκαλύψει την ιστορία του γιατί ή εποχή ήταν ακόμη περίεργη. Ήταν τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης.

Η θητεία κοντά στον Κώστα Νίτσο ήταν από τις πιο όμορφες της ζωής μου. Έχω κρατήσει όλα του τα σημειώματα που μου άφηνε καθημερινά ώστε να τα βρω το πρωί που θα πήγαινα στο γραφείο. Ήταν με πλήρη σαφήνεια ένας κατάλογος για τις καθημερινές μου δραστηριότητες στο περιοδικό. 

Έχω πολλά περιστατικά αλλά είναι νωρίς ακόμα. Ωστόσο μια εξαιρετική στιγμή και για το Εθνικό Θέατρο ήταν όταν ανέλαβε τα ηνία του ο Νίτσος, που είχε προσωπική επαφή με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ήμουν κοντά του και έζησα όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και γνώρισα εκείνους που τον πολέμησαν. Θα τα πούμε γι' αυτή την εποχή μια άλλη φορά.

Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Θα βρω την ευκαιρία για να γράψω για έναν σπουδαίο άνθρωπο και δημοσιογράφο που άφησε το στίγμα του στον πολιτισμό μας, διότι ο Νίτσος δεν ήταν απλώς ένας δημοσιογράφος, αλλά μια προσωπικότητα που έβαλε τη δική του θερμοκρασία στην ιστορία του ελληνικού Τύπου και του ελληνικού θεάτρου.

 
Με την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του, την ηθοποιό Εφη Ροδίτη.