"Οι ακρίδες" του Νίκου Ζωρογιαννίδη

Πήρα χτες και το διάβασα κιόλας το βιβλίο του "Οι ακρίδες" του Νίκου Ζωρογιαννίδη (εκδόσεις Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος), που τον γνώρισα από τη μακρά και ευδόκιμη θητεία του στο υπουργείο Πολιτισμού (γενικός Διευθυντής) όταν ήμουν κι εγώ ένας από τους συνεργάτες της αξέχαστης Μελίνας Μερκούρη, ως σύμβουλος επικοινωνίας. 

Ο αγαπητός φίλος Νίκος (να είναι πάντα γερός και δυνατός) υπήρξε ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ως στέλεχος του υπουργείου. Κι αυτό δεν το λέω τυχαία, διότι όσο καιρό συνεργάστηκα κι εγώ με το υπουργείο τον καιρό της Μελίνας και αργότερα με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Σταύρο Μπένο [μόλις εμφανίστηκε ο Βενιζέλος έφυγα άρον-άρον διότι είχε κουβαλήσει ένα πούλμαν με τους δικούς του ανθρώπους], γνώρισα σημεία και τέρατα. 

• Ο Ν.Ζ., λοιπόν, που μετά τη φυγή του από το Δημόσιο, αφιερώθηκε στη συγγραφή, περιγράφει σ' αυτό τελευταίο βιβλίο του "πράξεις Ελλήνων πολιτικών, που έσυραν τον τόπο μας στον γκρεμό και την ανυποληψία"!!! 

Αν και κομματικά τοποθετημένος στη Δεξιά, θα περίμενε κανείς να τα βάλει με τους Πασόκους. Ομως μιλώντας εκ των έσω, αναλώνει τη μνήμη του στην καταγραφή περιστατικών και γεγονότων, στα οποία μπλέκονται παρανομίες, προδοσίες, μίση, αγάπες, αδικίες, απάτες, δολοπλοκίες, κομματικές σκοπιμότητες και έρωτες. Κι όλα αναφέρονται στους πολιτικούς της Δεξιάς, του χώρου δηλαδή που και ο ίδιος θέλησε να υπηρετήσει. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι άλλοι, οι Πασόκοι ήσαν... άγιοι! Κάθε άλλο. Κι εγώ ο ίδιος προσωπικά έχω στις αποσκευές μου σωρό τα περιστατικά που όταν τα θυμάμαι μού μαυρίζουν την ψυχή. 

Αλλά, θέλω να πω ότι είναι εύκολο να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα πώς αυτό το κράτος έφτασε στο έσχατο σκαλοπάτι της δυστυχίας. Φταίνε οι πολιτικοί, φταίνε οι διάφοροι κομματικοί γραφειοκράτες, αλλά κάποτε θα πρέπει να συνέλθουμε, να αποδεχτούμε ότι φταίξαμε κι εμείς οι ίδιοι και να προχωρήσουμε. Το βιβλίο του Ν.Ζ. διαβάζεται εύκολα διότι και η γραφή του είναι απλή. Βέβαια πρέπει κανείς να ξέρει πρόσωπα και πράγματα (όπως εγώ, εν πολλοίς) για να μπει στο πνεύμα του. 

Αυτό που θέλει να "καταγγείλει", το πετυχαίνει. Να χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου και να μας κρατήσει εν εγρηγόρσει. Η φανατική προσκόλληση στις κομματικές ντιρεκτίβες δεν είναι πάντοτε ωφέλιμη για τον τόπο και πολύ περισσότερο δεν βοηθάει στην ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία του κράτους.