Εάν δεν είχαμε τους υπολογιστές, θα έλεγα ότι πολύ μελάνι χύθηκε για να στραπατσαριστεί ο Παπανδρέου, για να ξεδιπλωθούν άπειρα σενάρια, για να γραφτούν σχόλια της σαχλαμάρας, εξυπνακίστικες αναλύσεις και άλλες παπαριές των δήθεν ενημερωμένων δημοσιογράφων και δημοσιογραφούντων. Διάφοροι τύποι που διαχειρίζονται κάποια μπλογκ κατάπιαν τη γλώσσα τους και ψάχνονται για να γράψουν άλλα σενάρια που θα κατατροπώνουν τον Παπανδρέου. Όπως κι εκείνοι οι δημοσιογραφικοί "αναλυτές" που δημοσιεύουν τη γνώμη τους σε "έγκριτες" εφημερίδες... Διυλίζουν τον κώνωπα νυχθημερόν και αναζητούν τα ευάλωτα σημεία του Παπανδρέου για να πετάξουν τη λάσπη τους.
Διαπιστώθηκε ότι δεν χρειάζεται να είσαι υποστηρικτής του Παπανδρέου, αλλά απλώς να διαθέτεις την κοινή λογική και να κάνεις σωστές αναλύσεις. Να θέλεις να κάνεις σωστές αναλύσεις και να μην είσαι υποχείριο του αφεντικού που σε πληρώνει!
Εγραψα ένα άρθρο πριν ολοκληρωθούν οι εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου με τίτλο "Δεν θέλουν διαρχία στο ΠΑΣΟΚ, αλλά έρχεται το δίδυμο Παπαδήμου - Παπανδρέου"! Οι εξελίξεις ΕΚΕΙ οδηγούν. Οι δελφίνοι που εδώ και πολύ καιρό περιόδευαν στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια και σε άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διαπίστωσαν ότι αυτό που δεν είναι μέσα στα σχέδιά τους, ΔΕΝ μπορεί ν' αλλάξει. Οτι το ΠΑΣΟΚ ακόμη και ηττημένο, είναι συνυφασμένο με τον παπανδρεϊσμό. Ο παπανδρεϊσμός είναι μια λέξη, ένας όρος, που καταχρηστικά τον χρησιμοποιώ για να καταδείξω ότι ΠΑΣΟΚ χωρίς Παπανδρέου ΔΕΝ νοείται!
Οι δελφίνοι και τα στρατιωτάκια που τους ακολουθούν, θα είδαν προφανώς ότι παρά την προσπάθεια που κατέβαλαν τον τελευταίο καιρό με προκλητικές αλλά και υβριστικές δηλώσεις κατά του Παπανδρέου, η πολιτική χρειάζεται ήθος και πίστη στις αρχές της δημοκρατίας. Δεν μπορεί ο καθένας να παίζει παιχνίδια σε βάρος του λαού, αδικώντας τον ηγέτη του. Γιατί ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Παπανδρέου, που τον έκανε πρωθυπουργό η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οδηγήθηκε (για να μην ξαναπώ "ανατράπηκε") στην παραίτηση, στην απομάκρυνση από την εξουσία για να υλοποιηθούν τα σχέδια των συνταγματαρχών του εκδοτικού κατεστημένου.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πλέον τα πραξικοπήματα δεν επιχειρούνται με άρματα μάχης και πυροβολαρχίες ή πεζικάριους με κράνη και όπλα τελευταίας τεχνολογίας. Αρκεί να έχει κανείς στη διάθεσή του τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα αυτός που τα διαθέτει, μπορεί να κερδίζει. Κι αν φαίνεται ότι κερδίζει, οι νίκες αυτές είναι πρόσκαιρες, στιγμιαίες! Και πώς αποτυπώνονται αυτές οι νίκες; Με μια "δημοσκόπηση" την εβδομάδα επιχειρούν οι συνταγματάρχες ν' αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Και επειδή δεν τους βγαίνει το χαρτί, μηχανεύονται συνεχώς καινούργια σχέδια. Αλλά κάποτε στερεύει η φαντασία και όλοι έρχονται στα ίσα τους.
Δεν έχει σημασία στο εξής τι θα σκαρφιστεί ο Ψυχάρης ή ο Πρετεντέρης, για να "καρφώσουν" τον Παπανδρέου. Οσα μυθιστορήματα και να γράψουν οι μπιστικοί του Ψυχάρη, θα είναι απλώς μυθιστορήματα. Όσες ενστάσεις κι αν προβάλει ο Πρετεντέρης, με την -τάχατες- απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, όλοι όσοι διαβάζουν και βλέπουν είναι υποψιασμένοι. Δεν πείθουν τα γλωσσικά ιδεογράμματά του και οι δήθεν πολιτικοί ακροβατισμοί του. Το υπομειδίαμα που υπαινίσσεται διάφορα παραμύθια, είναι συνώνυμο πλέον της απατηλής πραγματικότητας του Πρετεντέρη και των αφεντικών του. Σε τελευταία ανάλυση, κανείς δεν τους εξουσιοδότησε να υπερασπίζονται αυτό που οι ίδιοι ονοματίζουν "αλήθεια". Και τούτο γιατί η αλήθεια που υπερασπίζονται είναι η δική τους αλήθεια, που αποτυπώνει τα δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα.
Ο Παπανδρέου δεν προσφέρεται πια για χάχανα. Έχει πολιτικές αρχές, έχει θέσεις, σταθερή γραμμή πλεύσης, έχει ήθος και μάχεται για το κοινό συμφέρον, κάτι δηλαδή που οι εχθροί του όσο κι αν προσπαθούν δεν μπορούν να μας πείσουν ότι κάνουν. Ας καταλάβουν οι συνταγματάρχες του κατεστημένου ότι λίκνο και τάφος της πολιτικής είναι η κάλπη και όχι η εφαρμογή των δικών τους σχεδίων. Πολλάκις το συγκρότημα Λαμπράκη επιχείρησε να ποδηγετήσει τις πολιτικές εξελίξεις και δεν τα κατάφερε, γιατί ο λαός αντέδρασε αστραπιαία. Τώρα που δεν υπάρχει ο Λαμπράκης, δεν άλλαξε και τίποτα.
Ο συγχαρητηριοδότης του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ο Σταύρος Ψυχάρης, παλεύει απεγνωσμένα ο δυστυχής και σχεδιάζει, πατώντας σε δύο σανίδες. Όπως διαβάζουμε στις εφημερίδες, έχει τον γιο του να πολιτεύεται με τη Δεξιά, δίπλα στον Σαμαρά κι αυτός με τις εφημερίδες του υποτίθεται ότι υπερασπίζεται την δημοκρατική παράταξη! Αυτό είναι παράδοξο, για να μην πω ότι είναι τυχοδιωκτισμός.
Δεν μας ενδιαφέρει όμως η πολιτική ηθική των συνταγματαρχών του κατεστημένου, διότι στο κατεστημένο δεν υπάρχει πολιτική. Στο κατεστημένο υπάρχει επιχειρηματικό συμφέρον, και γι' αυτό βάζει τους "μικρούς" βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μπροστά στην κάμερα και στο ραδιοφωνικό μικρόφωνο για να εξακοντίσουν τα βέλη τους κατά του Παπανδρέου, του οποίου όμως η πολιτική ηθική είναι διαυγής. Και δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που εναντιώθηκαν στις θέσεις του Παπανδρέου, εργάστηκαν, ως δημοσιογράφοι, στο συγκρότημα Λαμπράκη. Τα ονόματά τους είναι γνωστά.
No comments:
Post a Comment