· Είναι φανερό πλέον ότι υπάρχει σχετική αμηχανία στις δυνάμεις των αντιπαπανδρεϊκών, που διασπασμένοι επιχειρούν να διασωθούν οι ίδιοι, οδηγώντας τις δυνάμεις του Κινήματος στη δημιουργία μιας νέας, αποσαθρωμένης όμως, «ένωσης κέντρου» , που θα παραπέμπει στην θλιβερή περίοδο του Ζίγδη. Εκείνο το «κόμμα» που κράτησε μέχρι το θάνατό του ο Ζίγδης δεν ήταν παρά η σκωληκοειδής απόφυση μιας παράταξης που κάποτε συνένωσε πολιτικές προσωπικότητες του παραδοσιακού δημοκρατικού χώρου, για να αντιμετωπιστεί η Δεξιά.
Σήμερα, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Υπάρχει μια τεράστια πολιτική και κομματική εμπειρία. Είναι, ακόμη, η ιστορική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου που πέτυχε να συσπειρώσει διάσπαρτες δυνάμεις του προοδευτικού χώρου για να ανοίξει ο δρόμος για τις μεγάλες αλλαγές που είχε ανάγκη ο τόπος.
Οι επίδοξοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, ο Χρυσοχοΐδης, η Διαμαντοπούλου, κι όποιος άλλος εμφανιστεί απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει να κρατήσει ενωμένο το Κίνημα. Διότι οι φίλοι, οι οπαδοί, τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ γαλουχήθηκαν με σοσιαλιστικά ιδεώδη. Η επάνοδος στην εποχή των οπλαρχηγών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Καμιά γραφειοκρατική συνένωση και καμιά προσωπικότητα στη σημερινή συγκυρία, έξω από αυτήν του Γιώργου Παπανδρέου δεν είναι ικανή να κρατήσει, υπό τις παρούσες συνθήκες, στο Κίνημα και τις δυνάμεις του στο σοσιαλδημοκρατικό δρόμο.
Αυτό σημαίνει ότι ο Παπανδρέου, που ασφαλώς έχει τεράστια αποδοχή στον ευρωπαϊκό χώρο, μπορεί να διευθύνει το Κίνημα μέσα στο πλαίσιο της δράσης των άλλων σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης. Το παιχνίδι εκεί πλέον θα παίζεται και δεν μπορούμε να κάνουμε τη στρουθοκάμηλο, ότι δήθεν έχουμε τη δύναμη και τη θέληση είτε να αποχωρήσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να προχωρήσουμε μόνοι μας είτε να διαγράψουμε χρέη, όπως θέλουν οι παραδοσιακές δυνάμεις της εν Ελλάδι αριστεράς που δείχνουν εντελώς αναλφάβητες στη νέα εποχή που έχει ανατείλει, ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της οικονομικής κρίσης.
Είναι αυτονόητο ότι ο λαϊκισμός τους, όπως επίσης και εκείνων των Πασοκογενών στελεχών που νόμισαν ότι το Κίνημα με τον Παπανδρέου «αυτομόλησε» στο νεοφιλελευθερισμό, είναι σαθρός και τους εμπνέει τη βακχεία της κολακείας των πόθων και της αγωνίας του ελληνικού λαού που θέλει καλύτερες μέρες.
Τώρα επιζητούν να καρπωθούν τους αγώνες άλλων. Οι πάντες γνωρίζουν ότι το πλαίσιο της σημερινής κυβερνητικής δραστηριότητας είναι εκείνο που καθορίστηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος με τους αγώνες του στην Ευρώπη, πέτυχε να ανοίξει το δρόμο για να στηριχτεί η προσπάθεια της χώρας να ξεφύγει από τη χρεοκοπία.
Θα υπογραμμίσω , ωστόσο, ότι είναι ξεκάθαρη η εμπλοκή του επιχειρηματικού και εκδοτικού κατεστημένου στην πολιτική ζωή του τόπου και εμφανέστατη η προσπάθεια των δυνάμεων της ανωμαλίας να διασπάσουν το ΠΑΣΟΚ, να απομακρύνουν από το πολιτικό προσκήνιο τον Γιώργο Παπανδρέου και να οργανώσουν έναν κομματικό σχηματισμό με καπεταναίους που ήθελαν να είναι αρχηγοί, αλλά που στην ουσία οι αποφάσεις για την κοινωνία και την πορεία του τόπου θα παίρνονται αλλού.
Η οργάνωση από το εκδοτικό κατεστημένο ενός διαύλου επικοινωνίας εκείνων που όρθωσαν το ανάστημά τους στον Παπανδρέου φανέρωσε και τις αδυναμίες τους. Κάποιες εφημερίδες, κάποια ραδιόφωνα, κάποια τηλεοπτικά κανάλια, έδωσαν «βήμα» σε κάποιες κρυπτοηρωικές γαλές για να εξακοντίσουν λάσπη και ύβρεις κατά του Παπανδρέου. Και οι επιθέσεις αυτές κατέληγαν στο ότι ο Παπανδρέου κατέστρεψε το Κίνημα και τη χώρα!!! Τόσα χρόνια που ο Παπανδρέου (σύμφωνα με τα λεγόμενά τους) κατέστρεφε τη χώρα, πού ήσαν όλοι αυτοί οι βραδυφλεγείς βάκχοι του δημοκρατικού παροξυσμού; Προς τι η αιδήμων σιγή; Η εκδήλωση του ιδεολογικού βρασμού των δερβίσηδων της προστασίας των λαϊκών συμφερόντων, τώρα είχε ως αποτέλεσμα να πεταχτεί το καπάκι της κατσαρόλας! Και η φλυαρία τους αποκάλυψε πολιτικούς που δημιούργησαν τη νοσηρότητα και το κλίμα της αμφιβολίας κυρίως στους οπαδούς του Κινήματος.
Πώς θα βγουν να μιλήσουν στον κόσμο οι επίδοξοι αρχηγοί; Ο ένας θα λέει ότι τον στηρίζει ο Ψυχάρης και ο Μπόμπολας και το δημοσιογραφικό ασκέρι τους, ο άλλος ότι έχει τον Κόκκαλη, η άλλη ότι έχει τον Βαρδινογιάννη, ο άλλος ότι μπορεί μόνος του! Ο Παπανδρέου ουδέποτε στηρίχτηκε σε ξένα δεκανίκια. Μόνος, με τη δύναμη που του έδωσε ο λαός. Και τόλμησε αυτό που κανείς από τους σημερινούς υποψήφιους δεν θα τολμούσε να κάνει. Ονομάτισε το κατεστημένο. Δεν μίλησε αόριστα. Δεν φοβήθηκε το πολιτικό κόστος. Δεν κρατήθηκε ακλόνητος στην καρέκλα του πρωθυπουργού. Γιατί δεν μπορεί κανείς εχέφρων να δεχτεί όλη αυτή την επιχειρηματολογία που ασφαλώς και είναι έωλη ότι τάχα μου εξαιτίας της πολιτικής του Παπανδρέου φτάσαμε εδώ που είμαστε! Οι υποψήφιοι αρχηγοί ήσαν από την αρχή της εποχής Παπανδρέου υψηλόβαθμα στελέχη και στο Κίνημα και στην κυβέρνηση. Όλες οι αποφάσεις που ελήφθησαν είχαν και τη δική τους συγκατάνευση, τη δική τους υπογραφή. Είναι θλιβερό σήμερα να δείχνουν ως εξιλαστήριο θύμα τον Παπανδρέου, και να ξεχνούν την καταστρεπτική θητεία στη διακυβέρνηση της χώρας του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας. Ζητούν τον παραμερισμό του Παπανδρέου, και συγχρόνως προβάλλουν τη δική τους δήθεν αμόλυντη κυβερνητική θητεία.
Ο Παπανδρέου είναι πολιτικός και κοινωνικός αναμορφωτής γιατί οραματίστηκε μια νέα κατάσταση, ένα νέο κράτος, καλύτερο από το προηγούμενο, απαλλαγμένο από τη διαφθορά, για να είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας, ένα κράτος δικαιοσύνης. Αλλού πέτυχε και αλλού δεν πέτυχε. Άλλωστε μέσα σε περίπου δυο χρόνια δεν ήταν εύκολο. Αυτοί δεν έδωσαν κανένα απολύτως στίγμα των δικών τους νέων ιδεών. Καμιά πρόταση. Αναλώθηκαν στην μικροπολιτική των ύβρεων και της αποχής από τους αγώνες που έδινε ο Παπανδρέου. Αλλά η μικροπολιτική καταντά εύκολα καιροσκοπισμός
Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο πρέπει να φύγει ο Παπανδρέου και να αναλάβουν οι δελφίνοι; Μου θυμίζουν ποδοσφαιρική ομάδα. Μετά από μια κακή εμφάνιση πρέπει ν’ αλλάξει ο προπονητής; Αντί να συσπειρωθούν στον πρόεδρο του Κινήματος και να αναγνωρίσουν τις υπηρεσίες του, να αποδεχτούν και τα δικά τους λάθη και να χτυπήσουν μαζί με αυτόν τα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα που ονομάτισε, αυτοί τον «άδειασαν», αποτραβήχτηκαν και ως οπλαρχηγοί ετοιμάζονται να μοιραστούν τα κομμάτια του.
Νέα «ένωση κέντρου» δεν πρόκειται να υπάρξει. Άλλαξαν οι εποχές. Ξύπνησε ο λαός. Κάποιοι είπαν ότι οι σημερινές πολιτικές εξελίξεις θύμισαν κάπως την περίοδο της Αποστασίας του ‘65. Θα συμφωνήσω. Απλώς να θυμίσω ότι τότε ο γίγαντας λαός πήγε και έκαψε τις εφημερίδες του γνωστού συγκροτήματος όταν ο Λαμπράκης επιχείρησε ν’ αλλάξει στάση καρφώνοντας πισώπλατα τον Γέρο της Δημοκρατίας.
Σήμερα ξέρουμε ότι το συγκρότημα, που διευθύνει ένας δημοσιογράφος που κάποτε υπέγραφε το συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον δικτάτορα Παπαδόπουλο για τη διάσωσή του από την απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη, έχει ακολουθήσει τα τελευταία χρόνια μια τακτική υπονόμευσης του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου (Το Βήμα, Τα Νέα, Mega), αλλά και άπειρες φορές ευθείας επίθεσης εναντίον του. Ο άνθρωπος σκέφτεται με το παλιό μυαλό. Γι’ αυτό θ’ αποτύχει κι αυτός αλλά και όσοι έχουν στο μυαλό τους την ανασύσταση μιας «ένωσης κέντρου» όπου εκεί μέσα θα συνωθούνται διάφοροι μωροφιλόδοξοι οπλαρχηγοί, για να αποφασίζουν όμως και να κυβερνούν… άλλοι!.
No comments:
Post a Comment