Εκτιμώ τον Παντελή Μπουκάλα, τον δημοσιογράφο, κριτικό, δοκιμιογράφο, τέλος πάντων τον πνευματικό άνθρωπο. Δεν εκτιμώ όμως τον φανατισμό που τον διακατέχει όταν θέλει να αναφερθεί στο ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, πάντα βρίσκει τρόπο να τα διυλίσει όλα για να στήσει το ΠΑΣΟΚ κι ό,τι συμπυκνώνεται μέσα του, στον τοίχο του.
Με τίτλο «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;» (Η Καθημερινή, 10/01/2012), τα βάζει με τον Κίμωνα Κουλούρη. Και πολύ καλά κάνει, διότι ο εν λόγω πρώην πολιτικός ήταν ένα κακό παράδειγμα για όλους. Αλλά θεωρώ ότι το τελευταίο αυτό κείμενο γράφτηκε απλώς και μόνο για να ξεφουρνίσει ο φίλτατος Μπουκάλας αυτή τη φράση: «Ο κ. Κουλούρης, σαρξ εκ της σαρκός του γνήσιου ΠΑΣΟΚ και πνεύμα από το πνεύμα του…»!!!
Από δω το έφερε, από κει το έφερε, τελικά το είπε και, φαντάζομαι, ξαλάφρωσε που για πολλοστή φορά «καθάρισε» με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά, όχι απλώς με το ΠΑΣΟΚ. Με το «γνήσιο»! Επειδή κι εγώ είμαι «γνήσιος» Πασόκος, με παίρνει κι εμένα η μπάλα. Ο Κουλούρης δεν ήταν αυτό που γράφει ο Μπουκάλας. Ήταν μια εξαίρεση ενός ανθρώπου που πολιτεύτηκε με τον δικό του τρόπο και που, φυσικά, δεν θα μπορούσε να είναι αποδεκτός από όλο το ΠΑΣΟΚ. Ούτε απολάμβανε της ιδίας εκτίμησης. Στη δεδομένη χρονική στιγμή ίσως το έργο του «συγκεντρωσιάρχη» να του πήγαινε. Αλλά και τα αξιώματα που έλαβε κατά καιρούς δεν σήμαινε ότι ήσαν τα «βραβεία» για τη «σάρκα» και το «πνεύμα» του.
Δεν θα αντιδικήσω με τον Μπουκάλα. Αντιδικώ με την αντίληψη που θέλει το ΠΑΣΟΚ να είναι ένα παράδειγμα πολιτικού οργανισμού προς αποφυγή! Είναι αλήθεια ότι το ΠΑΣΟΚ από την ημέρα της εμφάνισής του στην πολιτική ζωή του τόπου, είναι στόχος. Στόχος για τη Δεξιά, στόχος για την Αριστερά, στόχος για το Κέντρο, στόχος για τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς. Μπορεί κανείς αυτό να το επικαλεστεί έτσι όπως τον βολεύει – εξαρτάται πού στέκεται!
Ωστόσο, θα έλεγα ότι η πιο σφοδρή πολεμική που έχει δεχτεί κόμμα, είναι το ΠΑΣΟΚ. Πολεμήθηκε, μισήθηκε, επιχειρήθηκε η διάλυσή του, ο εξοβελισμός του από το πολιτικό προσκήνιο και η διαπόμπευση των στελεχών και ψηφοφόρων, μελών, οπαδών και φίλων του. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίοδος του «βρώμικου ’89», όταν στην προσπάθεια του τότε επιχειρηματικού, εκδοτικού και πολιτικού κατεστημένου, να χτυπηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα όλος ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ. Δεν χαρακτήριζαν κλέφτη μονάχα τον Παπανδρέου ή κάποια από τα στελέχη που παραπέμφθηκαν τότε στο Ειδικό Δικαστήριο…
Ο Κουλούρης είναι ένας απόμαχος της πολιτικής. Και όπως δείχνουν τα πράγματα δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπολιτευτεί. Αυτός ο ίδιος ίσως να κάνει προσπάθειες για να αναδειχθεί και να επιβιώσει πολιτικά και γι’ αυτό «μάχεται». Είναι μια sui generis προσωπικότητα που δυστυχώς εμφιλοχώρησε στο Πασοκικό περιβάλλον και ανέπτυξε την κοσμία διαγωγή που όλοι μας ξέρουμε, δηλαδή του ψευτόμαγκα, του νομίζει ότι μπορεί να κουλαντρίζει τη ζωή μας και μετά την ανώμαλη προσγείωσή του!
Τα έβαλε και με τον Γιώργο Παπανδρέου, διότι τον απομάκρυνε – και καλώς έπραξε. Εδώ που τα λέμε, πολλούς θα έπρεπε να έχει απομακρύνει, αφότου ανέλαβε την προεδρία του Κινήματος. Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε μια προσπάθεια εξυγίανσης και κάθαρσης της πολιτικής ζωής ως δημόσιας λειτουργίας. Δεν τα κατάφερε, αλλά δεν φταίει αυτός ή αν φταίει έχει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης. Το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες τελούσε υπό τον εκβιασμό της θεμιτής ή αθέμιτης αξίωσης βουλευτών του Κινήματος με τελικό αποτέλεσμα την ανατροπή του, αυτό είναι ένα επεισόδιο που η ιστορία θα το καταγράψει και προϊόντος του χρόνου θα το αποκαθάρει από τον συναισθηματισμό της στιγμής.
Η ανατροπή ή εκδίωξη ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, του Παπανδρέου από την κυβέρνηση και η εμμονή των «στελεχών» του Κινήματος να απομακρυνθεί δια παντός από την πολιτική, είναι ένα φαινόμενο που μόνο σε καθεστώτα φασιστικού τύπου παρουσιάζεται. Και βέβαια εκείνοι που οργάνωσαν όλη αυτή την περιπέτεια, αποφάσισαν να συσπειρωθούν και να ενεργήσουν συγχρόνως, ώστε να λειανθούν οι εντυπώσεις. Είναι γνωστό ότι το ομαδικό έγκλημα παύει να είναι έγκλημα κατά τους κανόνες της σχετικής ηθικής.
No comments:
Post a Comment