Αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία όλες οι πολιτικές δυνάμεις πιστεύουν ότι έχουν τα κλειδιά για τη λύση των προβλημάτων. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι μπορούν να λυθούν τα προβλήματα μόνον όταν υπάρχει μια γενική συναίνεση για τον προσδιορισμό τους και για τις λύσεις που πρέπει να υιοθετηθούν για την αντιμετώπισή τους. Αν μελετήσουμε περισσότερο την ελληνική κοινωνία θα διαπιστώσουμε ότι είναι πολωτικά διαιρεμένη κι αυτό καθιστά σχεδόν αδύνατη την επίλυση των προβλημάτων.
Δεν είναι το τέλος των ιδεολογιών που ταλανίζει τους πολίτες, αλλά η ακρίβεια, η ανεργία κι όλα εκείνα τα προβλήματα που απομακρύνουν την αισιοδοξία για καλύτερες μέρες – όσο κι αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις διακηρύσσουν ότι επιδιώκουν στόχους κοινωνικής δικαιοσύνης, ότι υπερασπίζονται το κράτος πρόνοιας.
Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι και άλλες πολιτικές δυνάμεις επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο αρχών για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.
Μετά και τη θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οι δυνάμεις κυρίως της Αριστεράς προτάσσουν, όπως αναφέρεται και στη διακήρυξη της Δημοκρατικής Αριστεράς, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών, την προστασία του περιβάλλοντος, την οικολογική ανάπτυξη, τη δημοκρατική ολοκλήρωση και την προοδευτική ευρωπαϊκή πορεία.
Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στο ανώτατο επίπεδο ανισότητας, και νιώθουμε όλοι ότι υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα πλούσιων και φτωχών. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το μείζον θέμα, όπως επίσης μείζον και ποια είναι τα μέτρα που μπορεί να λάβει η Κεντροαριστερά για να βάλει φρένο στον καλπασμό του αχαλίνωτου καπιταλισμού, που έχει τσακίσει την ελληνική κοινωνία.
Δεχόμαστε την αγορά, το κέρδος και την επιχείρηση; Θα δεχτούμε τα αιτήματα όποιου θέλει να προτείνει μεγαλύτερη στράτευση στον αγώνα εναντίον της ανισότητας και εναντίον των υπερβολών του καπιταλισμού, υπό τον όρο ότι αυτός δεν θα υπερασπίζεται ομάδες συμφερόντων;
Εύλογο είναι το ερώτημα για την επιλογή των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών.
Πρέπει να προτιμηθούν οι σχέσεις με τις δυνάμεις που τοποθετούνται πιο αριστερά, με εκείνες του κέντρου ή με τους Οικολόγους Πράσινους;
Σε ποια στρώματα κυρίως απευθύνεται η Κεντροαριστερά;
Στα λαϊκά στρώματα που υφίστανται τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και αγωνιούν για τις εξελίξεις που αγγίζουν και τη δική μας κοινωνία αλλά ολόκληρο τον κόσμο;
Είναι προφανές ότι στις επόμενες εκλογές θα προτιμήσουν τη Δεξιά, με την ελπίδα ότι αυτή θα ενισχύσει την ανάπτυξη, ή θα μειώσει τη φορολογία ή θα καταστείλει την εγκληματικότητα και θα προστατεύσει τις περιουσίες τους.
Μπορεί να λέμε ότι η Δεξιά «υψώνει οδοφράγματα στις ελπίδες» ή «απορρυθμίζει» ή «διαχειρίζεται» κ.λπ., όμως η Δεξιά είναι εκείνη που αυτή τη στιγμή φωνάζει ότι θα προστατεύσει τους καταναλωτές, δεν θα βάλει νέους φόρους ούτε θα πειράξει τις συντάξεις κ.ά.
Τι απαντάμε στη μάζα για το κράτος πρόνοιας όταν γνωρίζουμε ότι ιδιαίτερα οι δυνάμεις που συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας τα δυο τελευταία χρόνια συνέβαλαν με την κυβερνητική δράση στη διάλυσή του;
Η κατάργηση των ανισοτήτων, η προβολή των αρχών της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης ή γενικώς ο σεβασμός του πολίτη, ασφαλώς ως «αρχές» και δεν παρέχουν τα εχέγγυα ώστε οι πολίτες που δυναστεύονται αυτή τη στιγμή από την επιβολή μιας «νεοφιλελεύθερης» πολιτικής, να διακρίνουν την σωτήρια ποιότητα της Κεντροαριστεράς.
Η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε κρίση και σε σχέση με τις οργανωτικές της μορφές. Είναι δυνατό να δεχτούμε ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι ένα μαζικό ή πολυσυλλεκτικό κόμμα με την παλιά του λειτουργία, που θεμελίωνε ταυτότητα και συλλογική κουλτούρα;
Ποια η σχέση με τα συνδικάτα και πώς μπορεί να πορευτεί η Κεντροαριστερά, όταν βλέπουμε πως η σχέση τους με το ΠΑΣΟΚ έχει διαρραγεί.
Πώς διαφοροποιούνται οι δυνάμεις που συνωθούνται στο χώρο του ΠΑΣΟΚ από τις δυνάμεις της λεγόμενης παραδοσιακής αριστεράς, όπως είναι οι ομάδες που συσπειρώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις που πιθανολογείται ότι θα συνεργαστούν με τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη.
Αυτές οι Πασοκογενείς δυνάμεις που συσπειρώνονται στο κόμμα του Κουβέλη ή του Τσίπρα πιστεύουν ότι αποστρέφονται το ΠΑΣΟΚ γιατί τα δυο τελευταία χρόνια που κυβέρνησε, υλοποίησε μια αντικοινωνική πολιτική, ενώ η Δημοκρατική Αριστερά που υπερασπίζεται μονίμως (και βεβαίως ανέξοδα) τα λαϊκά συμφέροντα δείχνει ένα θελκτικό πρόσωπο.
Ακόμη και ο Τσίπρας έχει αρχίσει σιγά-σιγά να κερδίζει νεολαιίστικες μάζες με την συνεχή «επαναστατική» (ή επαναστατημένη, θα έλεγα) τακτική του.
Δεν μας ενδιαφέρει η κομμουνιστική αριστερά (ΚΚΕ) διότι με τις θέσεις της είναι αλήθεια ότι έχει εγκλωβίσει ένα ευάριθμο ποσοστό ψηφοφόρων που διαπνέεται από αντιαμερικανικά, αντιευρωπαϊκά και γενικώς αντικαπιταλιστικά αισθήματα, ευαγγελιζόμενη ένα «πλούσιο» κοινωνικό κράτος.
Σε γενικές γραμμές, όλα τα κόμματα ταιριάζουν στις διαπιστώσεις και στις θέσεις τους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Έχω την εντύπωση ότι η Κεντροαριστερά [του ΠΑΣΟΚ], θα βρίσκεται σήμερα σε μια κατάσταση απογοήτευσης μπροστά στην πρωτοβουλία των προς τ’ αριστερά αντιπάλων της, και φοβάμαι πως θα κινείται με ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει και το γεγονός ότι προσφάτως ο Σημίτης «συμμετείχε» μαζί με άλλα πρώην στελέχη του «εκσυγχρονισμού», σε μια εκδήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς του Κουβέλη.
Ο κεντροαριστερός λόγος για να πείσει θα πρέπει να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις πώς αντιμετωπίζει την ανεργία, πώς θεραπεύει την κοινωνική περιθωριοποίηση!
Με ποια πολιτική θα χτυπηθεί η μαζική ανεργία που κάποτε αποτελούσε αρνητικό πρόσημο για την Κεντροαριστερά και που σήμερα αποτελεί ένα βασικό στοιχείο αποδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας;
Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει σήμερα μια πολύ σοβαρή κρίση απονομιμοποίησης.
Θέλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να παλέψουμε μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ ή για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα για να διεκδικήσει ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που το θεωρούμε παραδοσιακά αντιδεξιό, δημοκρατικό, προοδευτικό;
Ωστόσο πρέπει να σημειώσω ότι ο ίδιος ο χώρος του ΠΑΣΟΚ σήμερα ΔΕΝ πιστεύει ότι το Κίνημα είναι σε θέση να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Η εσωτερική πολυδιάσπαση αποτελεί έναν αρνητικό παράγοντα για την οργάνωση και την εμφάνιση στις επικείμενες εκλογές με προϋποθέσεις νίκης.
