Η κατάληψη των γιατρών

Θεώρησα σκόπιμο να αναδημοσιεύσω το άρθρο του φίλου και συναδέλφου Πάσχου Μανδραβέλη, που αποτυπώνει και τους δικούς μου προβληματισμούς για το μείζον θέμα των κινητοποιήσεων των γιατρών, μιας κοινωνικής και επαγγελματικής ομάδας που έχει καταφέρει με τη συμπεριφορά της τον τελευταίο καιρό να στρέψει εναντίον της τα βέλη των χιλιάδων ασφαλισμένων πολιτών, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ταλαιπωρούνται.

• Tου Πασχου Μανδραβελη, Η Καθημερινή, 11/02/2011   

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στο τσαντίρι, που έστησαν όλοι οι ιατρικοί σύλλογοι της χώρας εντός του υπουργείου Υγείας και το ονόμασαν «κατάληψη», ήταν αυτό που γράφτηκε στον «Μικροπολιτικό της Δευτέρας»: «Τι καπνό φουμάρουν οι καταληψίες-ιατροί του υπουργείου Υγείας; Δεν κάνω πλάκα. Το αμφιθέατρο στον πρώτο όροφο έχει γίνει ντουμάνι, καθώς οι αριστεριστές ιατροί που έχουν εγκατασταθεί εκεί είναι θεριακλήδες» («Τα Νέα» 7.2.2011).

Κάποιοι θα σκεφτούν ότι στον έρωτα και στην επανάσταση όλα επιτρέπονται. Λογικό! Ανθρωποι που δεν σέβονται τον νόμο για τις καταλήψεις, θα σεβαστούν τον νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους; Φυσικά, όχι. Ετσι κι αλλιώς σ’ αυτή τη χώρα νόμος είναι το δίκιο του θεριακλή. Ειδικά αν είναι και γιατρός. Δεν μπορούμε, όμως, παρά να επισημάνουμε την υποκρισία. Υποτίθεται ότι οι γιατροί παλεύουν ενάντια στο νομοσχέδιο, όχι για την τσέπη τους, αλλά υπέρ της υγείας του ελληνικού λαού. Κάτι που το αποδεικνύουν καπνίζοντας σε χώρους που δέχονται ηλικιωμένους.

Το άλλο στοιχείο είναι οι μισές αλήθειες που ανερυθρίαστα διακινούν στον δημόσιο διάλογο οι πρόεδροι των μεγάλων ιατρικών συλλόγων της χώρας. Κατ’ αρχήν ακούσαμε περί τα είκοσι διαφορετικά ποσά με τα οποία, όπως λένε οι συνδικαλιστές, θα αμείβονται οι συμβεβλημένοι ιατροί με το ΙΚΑ. Αλλος λέει ότι θα παίρνουν 450 ευρώ, άλλος 500, άλλος 600 ευρώ και άλλος 673 ευρώ. Και το ερώτημα που πονηρά ορθώνεται είναι: «μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος με αυτά τα λεφτά;» Αυτό που αποκρύπτουν είναι ότι αυτές οι συμβάσεις αφενός είναι εθελούσιες (τις έχουν ήδη υπογράψει χιλιάδες ιατροί του ΟΑΕΕ) και αφετέρου δεν είναι αποκλειστικής απασχόλησης. Για όλους είναι ένα επιμίσθιο που δίνει το κράτος, δίπλα σε όσα κερδίζουν από την άσκηση του ελεύθερου επαγγέλματος. Οι συμβάσεις, όπως κι αν αυτές τελικά διαμορφωθούν από τα ερχόμενα προεδρικά διατάγματα, δεν είναι υποχρεωτικές. Οποιος θέλει τις υπογράφει. Οποιος δεν θέλει, μπράβο του. Προς τι οι απεργίες και οι καταλήψεις;

Φοβόμαστε δε ότι το νομοσχέδιο του κ. Λοβέρδου δεν πρόκειται να μειώσει τελικά τη συνολική ιατρική δαπάνη του ΙΚΑ. Είναι πιθανόν μάλιστα να την αυξήσει. Αυτό που κάνει είναι να μοιράσει όποια πίτα θα υπάρξει σε πολλούς περισσότερους. Η συντεχνία των γιατρών -όπως εξάλλου και των φαρμακοποιών- για το μόνο που παλεύει είναι η διατήρηση των προνομίων των παλιών σε βάρος των πολλών νέων γιατρών.

Τέλος, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των γιατρών διακηρύσσουν από παραθύρου εις παράθυρον ότι παλεύουν για το ιδανικό. Θέλουν να μπορούν οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ να απευθύνονται και σε γιατρούς που δεν θα έχουν συμβάσεις. Καλό ακούγεται, αλλά ταυτοχρόνως υποκριτικό. Μας λένε, δηλαδή, ότι επειδή δεν θα μπορούν οι ασφαλισμένοι να πηγαίνουν και στους 70.000 γιατρούς (που έχει σήμερα η Ελλάδα), δεν πρέπει να μπορούν να πηγαίνουν ούτε στους 20.000 (σύμφωνα με τις προβλέψεις του υπουργείου), αλλά μόνο στους 7.000 του ΙΚΑ. Μια αντίστοιχη αντίληψη διακινεί και το ΚΚΕ, όταν λέει ότι δεν πρέπει να δίνουμε τώρα μισές λύσεις στα προβλήματα, αφού θα λυθούν στην ιδανική σοσιαλιστική κοινωνία. Αλλά μέχρι τότε καλά είναι να οξύνονται τα προβλήματα γιατί επιταχύνεται η έλευση του παραδείσου...