Ο Εθνάρχης! Ποιος;

[Λεζάντα: Στη φωτογραφία, πάνω, κατά την αναχώρησή του για τη Ζυρίχη το 1963, η χρονιά δηλαδή που ουσιαστικά κατέρρευσε η περιώνυμη "Συμφωνία", όταν ο Μακάριος επιχείρησε να κάνει αλλαγές στο Σύνταγμα κι άρχισαν ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που ακολούθησαν το 1963-64. Στην κάτω φωτογραφία, ο Καραμανλής βολτάρει στο Δάσος της Βουλόνης, την εποχή που εμείς εδώ τραβούσαμε τον... αλίμονό μας]

Διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή και μου σηκώθηκε η τρίχα! Ένα άρθρο με τίτλο "Καραμανλής και Βενιζέλος: μια συγκριτική θεώρηση", του κ. Θ. Κουλουμπή που είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όποιος θέλει μπορεί να το διαβάσει εκεί. Αρχίζει ο αρθρογράφος:

Δύο μεγάλες μορφές δεσπόζουν στην πολιτική ζωή του τόπου μας στον εικοστό αιώνα: ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και οι δύο αυτοί άνδρες –προερχόμενοι από την ελληνική περιφέρεια (Κρήτη και Μακεδονία αντίστοιχα)– αφιέρωσαν τη ζωή τους σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα «υψηλή στρατηγική»...

Ο καθένας και μάλιστα όταν είναι επιστήμονας, έχει κάθε δικαίωμα να συγκρίνει τα πάντα - πορτοκάλια και μπανάνες, κολοκύθια και φακές, αυτοκίνητα με άλογα, ποδήλατα με αεροπλάνα κ.ο.κ. Ο Βενιζέλος ήταν ο Βενιζέλος, η ιστορία τον έχει κατατάξει εκεί που του άρμοζε. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον αμφισβητήσει κανείς. Αλλά, έλα που για τον Καραμανλή, και "εθνάρχη" αποκαλούμενο, έχουμε γνώση και ζούμε, που να πάρει ο διάολος και έχουμε υποστεί διάφορα, ων εκ έστιν αριθμός, ο καθένας χωριστά κι όλοι οι Έλληνες μαζί και γενικά ο τόπος!

Πολλοί έγραψαν για τον πολιτικό με τα δυο πρόσωπα. Κι έτσι ήταν. Ο μεταπολιτευτικός Καραμανλής συνετέλεσε στο ομαλό πέρασμα της χώρας σε ήρεμα νερά – έστω και με το απειλητικό εκείνο σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς»! Και φυσικά με δική του πρωτοβουλία η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Αυτό μόνο…

Τις δημοκρατικές ελευθερίες του ο ελληνικός λαός όμως τις κατέκτησε με αγώνες, με αίμα, με νεκρούς, με φυλακίσεις, κυνηγητά και πριν τη δικτατορία και στη διάρκεια της δικτατορίας [όταν ο Καραμανλής έκανε τους περιπάτους του στο Δάσος της Βουλόνης...] αλλά και μετά τη μεταπολίτευση. Τίποτα δεν του χαρίστηκε! Κρατάμε παρακαταθήκη τις μνήμες για όσα πέρασε ο τόπος αφότου με το θάνατο του Αλ. Παπάγου, τα Ανάκτορα θα αναθέσουν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον τότε υπουργό Δημοσίων Έργων Κ. Καραμανλή…

Στην οικονομία ο μαυραγοριτισμός της Κατοχής βρίσκει νομιμοποίηση, οι εργολάβοι, στο βωμό του κέρδους, λεηλατούν την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, οι «νεοβιομήχανοι» απομυζούν την οικονομική ικμάδα του κράτους. Το συνδικαλιστικό Κίνημα δυναστεύεται από τον «εθνικόφρονα εργατοπατερισμό», υπό την προστασία του Συνδικαλιστικού Τμήματος της Ασφάλειας. Το Φοιτητικό Κίνημα διαβάλλεται από τους «εθνικώς σκεπτόμενους» –με το αζημίωτο– «συνδικαλιστές. Το δικαίωμα της εργασίας διέρχεται από το «καθαρτήριο» των πιστοποιητικών «Κοινωνικών Φρονημάτων». Στρατός και Σώματα Ασφαλείας συστοιχίζονται στη διαφύλαξη της «εθνικοφροσύνης». Το παρακράτος οργιάζει και τελικά πνίγει στην εγκληματική του δαγκάνη, με τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, και τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή. Οι υπηρεσίες κατασκοπείας κυνηγούν το «φάντασμα του Κομμουνισμού». Η ελληνική διπλωματία εκτρέφει αντιλήψεις πατρωνίας της χώρας από τους «μεγάλους συμμάχους». Η Παιδεία αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη και ως εκτροφείο «αντεθνικώς σκεπτομένων»… (Τα Νέα, 23/4/1998).

Και για να τα πούμε πιο απλά: όσοι σκέπτονται δεν μπορούν να ξεχάσουν τις αντιπαροχές που τσιμεντάρανε την Αθήνα, την Ασφάλεια με τα κυνηγητά της, τους χαφιέδες της, το παρακράτος με τους Γκοτζαμάνηδες, το γεγονός ότι ψηφίζανε την ΕΡΕ οι νεκροί και τα δέντρα, τον αυταρχισμό του κράτους και την πληγή της μετανάστευσης! Χιλιάδες ελληνικές οικογένειες είναι ακόμη μισές και μετράνε τα τραύματά τους και υποφέρουν και πονάνε. Πόσα σπίτια διαλύθηκαν, πόσες οικογένειες κόπηκαν στα δυο, στα τρία κι εξοντώθηκαν;

Τελικά, ο Καραμανλής δεν έκανε ποτέ την αυτοκριτική του για τις «εκλογές της βίας και νοθείας» του 1961, όταν στην τότε επαρχιακή Ελλάδα και ιδιαίτερα στις παραμεθόριες περιοχές οι εκλογές «είχαν χαρακτήρα στρατιωτικής επιχείρησης και την ημέρα των εκλογών μέσα στην πόλη των Γιαννιτσών στρατιωτικά τμήματα έκαναν γυμνάσια με αληθινά πυρά» (Σπύρος Λιναρδάτος, Η Αυγή, 12 Μαρτίου 1995)… Ούτε για τη δράση του παρακράτους και των οργανώσεων που εξέθρεψε και που οδήγησαν στη δολοφονία του Λαμπράκη…

Α, και κάτι ακόμη: την περίοδο της γερμανικής κατοχής ο εθνάρχης πού βρισκόταν;

Αφήστε μας, επιτέλους, με τον εθνάρχη σας!