Οι "ταλιμπάν της ενημέρωσης"!

Οι "ταλιμπάν της ενημέρωσης"! Είναι σε εισαγωγικά. Το άκουσα (την ώρα που άνοιγα την τηλεόραση) να το λέει ο Γιώργος Παπαδάκης, ένας παρουσιαστής που παρουσιάζει μια εκπομπή επί πολλά χρόνια στον Αντέννα και διαφημίζει απορρυπανικά κατά καιρούς. Μαζί με τον Οικονομέα και τον Καμπουράκη, ως προσωπικότητες, απένειμαν κάποιο βραβείο σε μια "κοινωνική εκπομπή" (νομίζω στην εκπομπή "Φως στο τούνελ" της Νικολούλη).

Προσπάθησα να καταλάβω τι έλεγαν, αλλά μέσα στη χαβαλετζίδικη ατμόσφαιρα, δεν κατάλαβα... Αυτά, που λέτε, προβάλλονταν στη ΝΕΤ! Ένας "θεσμός" που οργανώνεται κάθε χρόνο από το τηλεοπτικό περιοδικό της εφημερίδας "Έθνος" για να βραβευτούν οι καλύτερες εκπομπές, οι καλύτεροι παρουσιαστές και διάφορα τέτοια.

Εγώ, είμαι απέξω και μπορώ να γράφω ό,τι θέλω, αφού είμαι ελεύθερος πολίτης και σε γενικές γραμμές ως φορολογούμενος... πληρώνω! Αυτό, λοιπόν, το πανηγύρι που γίνεται, στην προσπάθεια των οργανωτών να μιμηθούν αμερικανικά πρότυπα, εν τινι μέτρω "εξυπηρετεί" τους καλλιτέχνες για διαφόρους επικοινωνιακούς λόγους και φυσικά κάποιους παρουσιαστές που χρησιμοποιούν τη βράβευσή τους στα επαγγελματικά τους σχέδια.

Αν ρωτήσει κανείς τον Παπαδάκη ποιους εννοεί ως "ταλιμπάν της ενημέρωσης", προφανώς δεν θα έλεγε. Αν τον ρωτούσες για τον Αυτιά, ας πούμε, θα έλεγε "όχι, τον Γιώργο τον εκτιμώ..."! Τον Καμπουράκη μήπως και τον Οικονομέα, "όχι, τους εκτιμώ και είναι φίλοι μου..."! Τον Τέρενς Κουίκ, "όχι, διότι με τον Τέρενς συνεργαστήκαμε..."! Τον Χατζηνικολάου, "όχι, διότι ο Νίκος είναι ο πρώτος..."! Τον Κακαουνάκη, "όχι, διότι ο Νϊκος είναι έμπειρος ρεπόρτερ" και πάει λέγοντας. Τότε, ποιους εννοείς, βρε Παπαδάκη; Εμένα; Δημοσιογράφος είμαι κι εγώ. Συνεπώς, ή λες ή κάνεις την πάπια!

Η υποκρισία είναι ένα πουκάμισο που το φοράει κανείς ανάλογα με τις περιστάσεις. Καμιά φορά έχω την αίσθηση ότι μας πετροβολάνε αυτοί που φωνάζουν κάθε πρωί ή μεσημέρι και βράδυ στις διάφορες εκπομπές, που κυνηγάνε την τηλεθέαση, με τους προσκεκλημένους που κι αυτοί κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος (μπορεί ο Παπαδάκης να μας πει πόσες φορές έχει μιλήσει με τον νομάρχη Ψωμιάδη, και πόσες φορές με τους άλλους πενήντα νομάρχες που δεν τους ξέρουμε καν...).

Κι αν πω ότι η τηλεοπτική συμπεριφορά όλων αυτών που μας κλέβουν το χρόνο και τη διάθεση, που τσακώνονται μεταξύ τους και μετά χαριεντίζονται σα να μη συμβαίνει τίποτα, που κάνουν τους εισαγγελείς του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, έχω την αίσθηση ότι ο δικός τους είναι ένα κομπολόι θυσιών συνείδησης στο είδωλο της καρδιάς τους που είναι η προβολή και το χρήμα. Αυτά.

ΥΓ. Γιώργο, ελπίζω ότι δεν τα πήρες στα σοβαρά όσα γράφω παραπάνω! Εμείς, εδώ στο διαδίκτυο, που "μπλογκάρουμε", γράφουμε χωρίς να έχουμε καμιά αξίωση να μας πάρουν στα σοβαρά...

Το μόνο που θέλουμε είναι να γελά κανείς και να παρακινεί και τους άλλους στα γέλια, διότι ξέρεις ότι το γέλιο είναι υγιεινό πράγμα, ιδίως χωνευτικό, καθώς λένε οι φυσιολόγοι και δεν πιστεύω να με μεμφθείς.

Άλλωστε, αν παραδεχτούμε αυτά που λένε οι σοφοί, το γέλιο είναι σπουδαίο διακριτικό μεταξύ ανθρώπων και αλόγων ζώων κι όπως καταντήσαμε σήμερα, είναι απαραίτητο ο καθένας να έχει πρόχειρα τα διακριτικά του σημεία για να μη μπερδευτούμε μεταξύ μας, όπως συμβαίνει μετά από κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές όταν διάφοροι καιροσκόποι κάνουν το σήμα της νίκης ή φοράνε τις κονκάρδες του θριάμβου σε ένδειξη πίστης στη νέα κατάσταση...

Εν πάση περιπτώσει, θέλουμε να γελάσει το χειλάκι μας, διότι η ζωή έχει γίνει κόλαση και τα μάτια μας στρέφονται σ' αυτό το κολασμένο κουτί που το λένε τηλεόραση, για να γελάσουμε με ό,τι βλέπουμε κι ακούμε, με ό,τι μπορούμε να δούμε, με ό,τι μας επιτρέπουν να βλέπουμε...