Τι να σου πω; Πλήττω θανάσιμα…

https://www.timesnews.gr/

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Δεν κοιμήθηκα ποτέ μαζί της αλλά μιλάω συχνά μαζί της!!! Η Άννα μπορεί να δείχνει λιγομίλητη, αλλά όταν αρχίζει να μιλάει, θέλει να διευθύνει την κουβέντα. Και βέβαια έχω καταλάβει ότι κοιμάται μόνη της στο απέραντο σπίτι της, όπου κατοικεί με την μάνα της που είναι κατάκοιτη στο κρεβάτι και την προσέχει μια Βουλγάρα..

Το πατρικό σπίτι

Γράφει ο ΚΩΣΤΗΣ ΛΙΘΙΝΟΣ

Όσοι το διατήρησαν, αρνούμενοι να υπακούσουν στις σειρήνες της αντιπαροχής και του εκσυγχρονισμού, αισθάνονται τυχεροί. Μέσα στη φιλόξενη αγκαλιά του βρίσκουν καταφύγιο σε κάθε δύσκολη στιγμή που αντιμετωπίζουν. Αυτό, όπως και τότε, επουλώνει γρήγορα τις πληγές τους και τους ανακουφίζει.

Αλλά κι εκείνοι που κατάφεραν να το περισώσουν, έστω και με πολλά τραύματα, νιώθουν ανακούφιση. Με υγρά μάτια τριγυρίζουν συχνά στα άδεια δωμάτια, ανακαλύπτοντας στους τοίχους σημάδια, ξεχασμένα στα βάθη του μυαλού. Πάντα διατηρούν την ελπίδα πως κάποια μέρα θα το στήσουν στα πόδια του, στο παρτέρι του θα φυτρώσει γιασεμί και θα ξανακουστούν παιδικές φωνές στην αυλή του.

...Και τα σπίτια έχουν ψυχή!!!

https://www.timesnews.gr/

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Έγραψα για την επιστροφή στο πατρικό και συγκινήθηκα για άλλη μια φορά όταν η φίλη μου, το διάβασε και μου έγραψε ότι έτσι μια μέρα κι εκείνη αποφάσισε να πάει στο χωριό της κι αντίκρισε μια εικόνα απελπισίας. Γκρεμισμένοι τοίχοι, κεραμίδια πεσμένα, σπασμένα τζάμια, πεσμένα δοκάρια... Μονάχα η πρόσοψη είχε μείνει άθικτη, ενώ και η αυλή τριγύρω είχε χαθεί μέσα στα αγριόχορτα που είχαν μεγαλώσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και τα σπίτια έχουν ψυχή, που φεύγει κι αυτή μόλις χαθούν εκείνοι που τα κατοίκησαν.

Η μυρωδιά μιας άλλης εποχής

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Δεν το βλέπω μονάχα εγώ. Δεν το νιώθω μονάχα εγώ! Είναι κι άλλοι… Αυτό που βλέπουμε και νιώθουμε είναι ένα αίσθημα εγκατάλειψης να κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Γενική εγκατάλειψη και απόλυτη χαλάρωση. Η καθημερινότητα ακολουθεί τη νωχελική τάση της με μικροεπεισόδια, τα οποία όμως δεν φαίνεται ότι έχουν τη δύναμη ν’ αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Φανταστείτε ότι πάτε να επισκεφθείτε το σπίτι των γονιών σας που έχουν προ πολλού εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

ΣΥΡΙΖΑ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΕΝΤΑΝΕ!!!

Οι μαφιόζοι που σήμερα κυβερνούν την χώρα έχουν πάθει μια εσωτερική σκλήρυνση. Απόκτησαν την ψυχολογία των κατεχόντων, των επιτυχημένων, γραπώθηκαν από τα πόστα που κατέκτησαν και φυσικά με κανέναν τρόπο δεν θέλουν να τα αποχωριστούν. Κι όχι μονάχα αυτό αλλά έχουν πάθει και μια πνευματική αγκύλωση που καταλήγει στο δόγμα της αυθεντίας. Το βλέπουμε καθημερινά όταν βγαίνουν στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και μιλούν. Πιστεύουν πως είναι οι αποκλειστικοί κάτοχοι της αλήθειας, της σοφίας, της αναντίρρητης πείρας και ζητούν από τους άλλους, τους πολιτικούς αντιπάλους την υποταγή και την ευλαβική συμμόρφωση.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΕΠΝΕΕ ΜΙΑ ΘΟΛΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Μόλις άρχισε να βρέχει βγήκα στο δρόμο κι ένιωσα να μουσκεύω. Χωρίς ομπρέλα. Εξάλλου δεν βιαζόμουν. Ήθελα να βραχώ, να φύγουν από πάνω μου όσα μ’ ενοχλούσαν. Θα ήθελα ο δρόμος να μην είχε αυτοκίνητα. Κάτι τέτοιες στιγμές αφήνω την φαντασία μου ελεύθερη με τρομερές πιθανότητες να βρεθώ ξαφνικά εκεί στο δρόμο, και να μπω σ’ ένα καφέ, να πιω ένα ποτήρι μπίρα και καθιστός δίπλα στη μπάρα να περιμένω… Η γυναίκα που καθόταν στο παραδίπλα τραπέζι, με κοίταζε κάπου-κάπου, με τα απαλά μάτια της, καπνίζοντας και μετά ριχνόταν στο διάβασμα. Μου φάνηκε πως ετοιμαζόταν να μου χαμογελάσει και τα χείλη της ήταν κατακόκκινα.

ΕΧΕΙ ΤΗ ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

• Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Μπήκε το φθινόπωρο που περίμενα για να μαζευτώ στη μοναξιά του δωματίου μου και να διαβάζω πυρετωδώς τα βιβλία που δεν διάβασα και πρέπει να προλάβω – αν και δεν υπάρχει περίπτωση να χορτάσει κανείς το διάβασμα όσες ζωές και να διαθέτει! Αλλά και να γράφω, και να συζητώ με ανθρώπους που γράφουν, με ανθρώπους που αγάπησαν το θέατρο και πίστεψαν στη μαγεία του και μ’ εκείνους που κάτι έχουν να πουν, όπως είναι ο μανάβης της γειτονιάς μου και η υπάλληλος του ταχυδρομείου που της αρέσει ο Χωμενίδης, που εγώ πλέον τον βρίσκω αδιάφορο. Έχω την εντύπωση πως πέρασαν οι εποχές που ένα ερωτικό μυθιστόρημα έχει αντίκρισμα σήμερα που ανίκανοι πολιτικοί διαχειρίζονται τις τύχες μας.

Βιβλία, συγγραφείς, κριτικοί και κοινό…

The following two tabs change content below.

Οι κριτικοί έχουν τη δυνατότητα να αναγκάσουν τον κόσμο να δώσει προσοχή σ’ έναν εντελώς ήσσονος σημασίας συγγραφέα, κι ο κόσμος να ξετρελαθεί με κάποιον που δεν έχει καμιά αξία, αλλά ο αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις διαρκεί ελάχιστα. Και δεν μπορώ να σκεφτώ ότι κάποιος συγγραφέας μπορεί να κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού για μεγάλο χρονικό διάστημα  χωρίς να έχει σπουδαία χαρίσματα!