ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ!!!!!!

Καλώς ή κακώς ανήκω σε μια μειοψηφία εκστατική, λυρική, που μια ολόκληρη ζωή πασχίζει να προσανατολιστεί μέσα στην ανεμοζάλη, να συλλάβει κάτι από τους μεγάλους ίσκιους που δίνουν ανάστημα στον ορίζοντα. Δεν ανήκω στους ξεκούραστους, τους αμέτοχους, τους φρεσκοξυρισμένους… Ωστόσο εκείνο που νοιάζει είναι να επιβιώσω όχι απλώς γιατί αγαπώ της ζωή μου. Αυτό δεν είναι τίποτα. Επειδή ξέρω πολύ καλά ότι την Ιστορία την γράφουν οι επιζώντες. Γι’ αυτό, λέω, μη τυχόν καταφέρω  και γράψω κι εγώ δυο-τρεις αράδες. Είπα ότι ανήκω σε μια μειοψηφία κι αυτό είναι η αλήθεια, αλλά μερικές φορές νιώθω πως είμαι ο τελευταίος επιζών από τα θύματα ενός μεγάλου ναυάγιου.

Ήσυχα, ρεμβαστικά βρέχει...

Την υπέροχη αυτή φωτογραφία την τράβηξε ο φίλος μου Μενέλαος Λασκαρίδης

Βγήκα νωρίτερα για την καθιερωμένη βόλτα με τον αγαπημένο μου Μάο. Δεν αντέχεται το τσιμέντο και το σκουπιδαριό στη γειτονιά. Να βρέξει δυνατά για να παρασύρει ό,τι βρει μπροστά του το νερό. Κοντοστάθηκα κάτω από ένα υπόστεγο, ανακούρκουδα κάθισε κι ο Μάο. Έκλεισα για λίγο τα μάτια κι ένιωσα μια δροσερή αύρα από πυκνή, μουσκεμένη βλάστηση, κάτι το αδρά ευωδιαστό, που φέρνει στο νου, άλλους τόπους, άλλα χρόνια, άλλες ηλικίες. Τότε, δηλαδή, που ο άνθρωπος με την τεχνολογία και την εξέλιξη δεν είχε κάνει αισθητή τη θέλησή του.

ΜΙΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΒΡΑΔΙΑ!!!!

Ομολογώ ότι χθες βράδυ είχα μια σχετική αγωνία για την εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου μου. Και φυσικά δεν μιλώ για την φιλοσοφική έννοια της αγωνίας. Απλώς επειδή ο καιρός έχει νευριάσει τις τελευταίες μέρες, σκέφτηκα ότι δεν θα έχω την ευκαιρία να δω όλες τις φίλες και όλους τους φίλους που μιλάμε σχεδόν καθημερινά στο διαδίκτυο. Ούτε φυσικά και κάποιους άλλους που μας συνδέει μακρά φιλία. Τελικά, πέρα από κάθε προσδοκία ήταν  μια βραδιά ζεστή, φιλική, αγαπησιάρικη.

ΒΡΟΧΕΡΟ ΠΡΩΙΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟΥ…

Νωρίτερα είχα βγει την πρωινή βόλτα με τον Μάο. Ησυχία παντού. Μονάχα από τη λεωφόρο ακούγονταν οι μηχανές των αυτοκινήτων. Ένα αεράκι πηγαινορχόταν στα δρομάκια της γειτονιάς.  Και ο Μάο όλως περιέργως δεν τραβούσε το λουρί και περπατούσαμε σαν δυο φίλοι, ανασαίνοντας την πρωινή αύρα αλλά και τη μυρωδιά από τους φούρνους. Αυτή η μυρωδιά από το φρέσκο ψωμί με γυρίζει πάντα στα παιδικά χρόνια, εκεί στην οδό Πύλου στο Μεταξουργείο. Ήταν και είναι η αίσθηση της ζωής που σου λέει ότι είναι δική σου και μπορείς να την απολαύσεις. Ψάξε να βρεις τον τρόπο. 

ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ!!!!

Δεν είμαι μάντης, και δεν παριστάνω τον σοφό. Δυστυχώς φτάσαμε εκεί όπου ούτε στ’ όνειρό μας δεν θα θέλαμε. Σε καιρούς αβυθομέτρητους! Πολλές φορές ελεεινολόγησα τους κακούς πολιτικούς και ιδιαιτέρως τους σημερινούς εξουσιολάγνους κυβερνήτες. Σήμερα πλέον δεν υπολογίζεται ο ανθρώπινος παράγων. Και οι θεσμοί είναι πλέον αδειασμένοι από περιεχόμενο. Ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί τυπικά, μηχανικά, βάσει του γνωστού νόμου της αδράνειας. 

Αλλά η διάσταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην κοινωνία ανοίγει τα σκέλη του διαβήτη ασύγκριτα περισσότερο απ’ όσο στην εποχή δικτατορικών καθεστώτων. Η ασυνεννοησία επιτείνεται. Άλλα λέμε εμείς, άλλα λένε αυτοί, άλλα θέλουν ν’ ακούμε και ν’ ακούνε και το μόνο που τελικά διαπιστώνουμε είναι ότι στο πολιτικό προσκήνιο έχουν εισβάλει κομπογιαννίτες, δίχως ηθικό έρμα, μεθυσμένοι από την εξουσία, τυχοδιώκτες, που με μια αηδή συναλλαγή έχουν γίνει [προεξάρχοντος του αρχηγού τους] όργανα των ξένων δυνάμεων.  Δεν εξηγείται διαφορετικά η πολιτική τακτική που ακολουθούν. Δεν υπάρχει πια γέφυρα λογικής επικοινωνίας μεταξύ αυτών και του λαού.

Με το νόμο για το ασφαλιστικό μας δίνουν τη χαριστική βολή και μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω, όταν η Ελλάδα έβγαινε κυριολεκτικά διαλυμένη από τη γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο. Τότε όμως υπήρχε η ελπίδα για καλύτερες μέρες. Τώρα δεν υπάρχει ελπίδα για καλύτερες μέρες. Απλώς υπάρχει η αγωνία για την ημέρα που ξημερώνει. Και για έναν επιπλέον λόγο. Αργά αλλά σταθερά επιβάλλεται ένα καθεστώς ανελεύθερο, αντιδραστικό, μονοκομματικό, που παραποιεί το καλό και τις αξίες, που επιζητεί να μας κρατήσει μέσα σε τέλμα, που δημαγωγικά επαναλαμβάνει κοινοτοπίες και εξακολουθεί να διαχέει γύρω τον διχαστικό λόγο.

 

ΑΠΟΚΑΜΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ!!!!!! [ή όχι;;;;]

Ξανά μπαίνουμε σ' ένα λαβύρινθο!!!

Πότε ελευθερώνεται ο κατάδικος από τις αλυσίδες του;;;; Απλό! Όταν στο σκοτεινό κελί του τον παίρνει ο ύπνος. Τότε χαλαρώνει και φτιάχνει κάστρα κι απέραντες πεδιάδες και μπορεί καβάλα σ’ ένα άλογο να τρέχει και κόντρα στον άνεμο, να μπαίνει μες στη θάλασσα και ποντοπόρος πια να τραβάει για χώρες άγνωστες… Όμως το άνοιγμα μιας σιδερένιας πόρτας, οι φωνές κάποιου άλλου φυλακισμένου ή ενός φύλακα, των ξαναφέρνουν στο στενό κελί του.