Οταν το σκέφτηκα δεν ήμουν βέβαιος αλλά όμως τώρα είμαι απολύτως βέβαιος ότι υπάρχει ο μέσος μακάριος ανθρώπινος τύπος, ο οποίος επαίρεται για μια πρακτική σοφία που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτε. Αλλά το ζήτημα γίνεται λίγο πολύπλοκο ή ίσως απλό: Το να διαδηλώνει την ανωτερότητά του, να συμμερίζεται τις κοσμολογικές εξορμήσεις, να κοκορεύεται για ό,τι στάθηκε ικανός ν' απολαμβάνει και την ίδια στιγμή να παραμένει ατάραχος, τότε αυτό ξεπερνάει τα όρια του γελοίου. Προσβάλλει, όπως θα έλεγε και ο Σίλερ, την έβδομη ημέρα της Δημιουργίας.
Οπότε αυτό που διαπιστώνεται πια είναι το γεγονός ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη μεριά των πραγματικά ανήσυχων, που δεν έχουν τίποτε να προτείνουν, κι αυτό είναι η πρακτική αδυναμία τους.
Κάποτε πολλοί από αυτούς βρίσκονταν κάτω την ομπρέλα μιας ιδεολογίας και κάτω από τη στέγη της πίστευαν σε μια συνειδητή ή μισοασύνειδη χίμαιρα, που ουσιαστικά ήταν ένας στόχος βραχυπρόθεσμος.
Σήμερα, δυστυχώς οι στέγες αυτές έχουν γκρεμιστεί, γιατί απλώς ο άνθρωπος πρόδωσε τον άνθρωπο. Νιώθω περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι πιο αποκαρδιωτικό φαινόμενο από την προδοσία είναι η φτήνεια. Και ο φτηνός άνθρωπος είναι σκλάβος της ευτέλειας, ανίκανος να λυτρωθεί από τα γελοία πάθη και τις ιδιοτέλειες.
Κι έτσι πιστεύω ότι σήμερα υπάρχει ένα τεράστιο κενό που κράζει για κάποια ελπίδα. Κι αυτή η ελπίδα πρέπει να είναι ταυτισμένη με μια νέα ιδεολογία που θ' αντικαταστήσει τις χτεσινές και ξεφτισμένες;;; Το πρόβλημα που ανακύπτει είναι ότι η οποιαδήποτε ιδεολογία πρέπει απαραιτήτως να συνδυάζεται με την πολιτική, η οποία και καταπιάνεται να την πραγματοποιήσει.Και τότε βλέπουμε την ποιότητα της πολιτικής ν' αντανακλάται στο κρύσταλλο της ιδεολογίας κι έτσι αυτή να γίνεται αγνώριστη. Φαύλος κύκλος...
No comments:
Post a Comment