Για να μην απομείνει μέσα μου κάτι απαρηγόρητο!!!

Επειδή γιορτάζει σήμερα οι ευχές έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό. Ευχές κοινότοπες, κάποιες άλλες θαυμάσια καλογραμμένες με μια λιτή ευγλωττία, κάποιες  ακατάστατες κι άλλες συνηθισμένες, που δείχνουν σκέψη ανοργάνωτων ανθρώπων αλλά και κάποιες άλλες υπαινικτικά ερωτικές, αγαπησιάρικες. Οι ευχές των γυναικών δεν είναι παρά κουβέντες κοριτσίστικες, οποιασδήποτε ηλικίας, ενώ των ανδρών είναι περισσότερο συναισθηματικές και κατάδηλες μιας γενικότερης αμηχανίας μπροστά στην αγέρωχη ομορφιά της!!!

Ήθελα κι εγώ να της ευχηθώ αλλά δεν τόλμησα. Άλλωστε ποτέ δεν μου άρεσε η πολυκοσμία. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι ένας από τους δεκάδες ή εκατοντάδες φίλους και θαυμαστές. Είναι το ανικανοποίητο της δικής μου ψυχής που δεν βολεύεται στη μάζα. Και γι' αυτό τις περισσότερες φορές, όπως και τώρα δηλαδή, ξεσπάω γράφοντας άναρθρα, μια γλώσσα συγκεχυμένη, κάποτε πανικόβλητη ή έξαλλη, με αλληγορίες, με στρατηγήματα, επιδεικνύοντας έναν ηθελημένο κυνισμό. Κι όλα αυτά γιατί διαμεσολαβεί μια ταλαιπωρημένη αξιοπρέπεια, που δεν την θέλω στη ζώνη των πρόσω...

Μονάχα επωμίζομαι ολοκληρωτικά σκέψεις, επιθυμίες, αγωνίες και την αχαλίνωτη φαντασία κι αρχίσω να ρεμβάζω, περπατώντας σ' έναν πλατύ πεζόδρομο της πολύβουης γειτονιάς. Επιχειρώ να ξαναστήσω τους δρόμους της γειτονιάς των παιδικών χρόνων μου που κρυμμένος στη γωνία, περίμενα να ξεπροβάλει η Δέσπω, μια τάξη μεγαλύτερη από μένα, για να την δω, και να της κουνήσω το χέρι σαν σε χαιρετισμό και ύστερα να πάρω το δρόμο για το σπίτι, μένοντας έτσι ικανοποιημένος ότι μπόρεσα να κάνω μια ακόμη εγγραφή συναισθηματικής πληρότητας.

Επειδή λοιπόν γιορτάζει σήμερα, [δεν μιλώ για τη Δέσπω], την σκέφτομαι έντονα και της εύχομαι να μη διακρύσει ποτέ παρά μονάχα από χαρά! Ξέρω πολύ καλά ότι έχει πεισθεί πως θεμέλιο της ζωής μας θα είναι πάντα η ενεργητική περιφρούρηση του "εγώ" μας, η δυναμική προβολή του γ' αυτό και η ηθική θα υψώνεται πάντα σαν γαλάζιος καπνός σε όνειρο. Πάντως τα τηλεφωνήματά της τώρα που το σκέφτομαι έμοιαζαν σαν επικοινωνίες που υγραίνουν τον αέρα και μου έδιναν την εντύπωση πως δεχόμουν μηνύματα από δάκρυα ή από δροσιά. Κι όταν έβλεπα ένα μήνυμά της, ένιωθα έναν ξαφνικό αέρα να με τυλίγει και να με λυγίζει, να ξεσκεπάζεται κάπου ένα θυμιατήρι και να αναδίδονται απολησμονημένα αρώματα...

Σήμερα που γιορτάζει, ζητώ από την άνοιξη να ξανάρθει για δεύτερη φορά μέσα σ' αυτή τη χρονιά και να ξανανθίσουν τα λουλούδια!!! Κι ας είναι καλοκαίρι...