Δεν φτάνει μονάχα να ζεις, αλλά να ξέρεις και γιατί ζεις!!!!

Ξέρετε κανένα βιβλίο ή κάποιον Έλληνα συγγραφέα, που να έχει συγκλονίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων της εποχής μας, έχοντας υπόψη φυσικά τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν και ανατρέπουν αρχές και αξίες;;; Ίσως είμαι υπερβολικός στη διαπίστωσή μου, αλλά νομίζω ότι δια της υπερβολής θα καταλάβουμε πού βρισκόμαστε...

Αυτό που λέω είναι ότι κατά βάση η πεζογραφία στηρίζεται στην αυτοβιογραφική αφήγηση και τούτο έχει μια κάποια σημασία, αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι οι αναγνώστες διακατέχονται από περιέργεια για τις περιπέτειες των διπλανών, των γειτόνων, για διαφόρους λόγους. Για να περάσουν ή να “σκοτώσουν” την ώρα τους, ή ακόμα για να κάνουν τις αναγκαίες συγκρίσεις και να αποφανθούν ότι αυτοί είναι καλύτεροι ή να παραδειγματιστούν. Πάντως από τον προικισμένο συγγραφέα ζητάμε απλά πράγματα, ένα προσωπικό του όραμα του κόσμου.

Και για να έρθω στο προκείμενο, είναι φανερό ότι οι περισσότεροι συγγραφείς ασχολούνται με τα εσώψυχά τους... Γι' αυτό βλέπουμε να κυκλοφορούν βιβλία ασυνάρτητα, αλλόκοτα, ετοιμοθάνατα... Μόλις βγουν στις προθήκες, την άλλη μέρα... έχουν πεθάνει!!

Γιατί εξακολουθούμε να θαυμάζουμε λόγου χάρη τον Ντοστογιέφσκι ή τον Τολστόι, τον Φόκνερ ή τον Σταντάλ ή τον Καζαντζάκη, τον Παπαδιαμάντη ή τον Κάφκα, τον Χέρμαν Μέλβιλ ή τον Τζέιμς Τζόις;;; Απλούστατα γιατί με τα έργα τους μας κάνουν να ζούμε με ένταση, ν' αποκτούμε στο ελάχιστο μόριο του χρόνου την πείρα που θα χρειαζόταν δέκα και είκοσι χρόνια ανθρώπινες επαφές

και ταξίδια και χαμένος καιρός για να τ' αποκτήσουμε.

Κι ενώ σήμερα ζούμε μέσα σ' ένα καμίνι και μας κατακαίει η φωτιά, και ψάχνουμε απεγνωσμένα κι αποζητούμε μια βροχούλα για να πάρουμε ανάσες, οι ήρωες των συγγραφέων της εποχής, δεν έχουν εκείνο το μαγνητικό ρεύμα που θα μας συνεπάρει. Αμφιβάλλω αν τα βιβλία που γράφονται σήμερα καταγράφουν κέρδη και ζημιές, αν επιχειρούν να διαγνώσουν, να προβλέψουν πού θα μας πάει η κατεύθυνση που ακολουθούμε, να μας προτρέψουν στον αυτοέλεγχο!!!

Μην παρεξηγηθώ – δεν θέλω να πω ότι περιμένω συνταγές από τους συγγραφείς. Οχι, κάθε άλλο. Και πολύ περισσότερο δεν περιμένω κάποια θεόπνευστα σχέδια. Ξέρω ότι το φαινόμενο της ανθρωπότητας είναι μια περιπέτεια. Αλλά περιμένω την μέσα μας ανησυχία που λαγοκοιμάται να την κεντρίσουν οι συγγραφείς κι αυτό δεν γίνεται...

Οι περισσότεροι παίρνουν μια φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνουν αυτό που όλοι μας βλέπουμε καθημερινά. Η φτώχεια, ο ζητιάνος, ο κουρελής, ο πεινασμένος, ο αγοραίος έρωτας, ο χυδαίος έρωτας,ο ρατσισμός, ο μετανάστης, η οικονομική κρίση κ.λπ., θέλουν φωτογράφιση; Κι έχω την εντύπωση ότι οι συγγραφείς που είναι πια ενσωματωμένοι στο υπάρχον σύστημα, δεν το κρίνουν διότι από αυτό τρέφονται και υπάρχουν. Σπάνια θα διαβάσουμε κρίσεις γι' αυτό μέσα στο οποίο ζουν. Κι αν το κάνουν, αυτό γίνεται εντελώς θεωρητικά για να μην το θίξουν και να μην το αλλοιώσουν.

Η εξέλιξη κι ο πολιτισμός μας, η επιστήμη που διέλυσε την ύλη και οι πνευματικές αυθεντίες , άφησαν ηθικά απογυμνωμένο το ζώο άνθρωπος. Και ο άνθρωπος δεν βλέπει κάτι στο οποίο να μπορεί να στηριχτεί και πάντα περιμένει μιαν αλλαγή. Από τους πολιτικούς πια δεν περιμένει κάτι. Από τους συγγραφείς περιμένει πολλά. Να ξετυλίξουν ένα “νόημα” που να δικαιώνει την ύπαρξή τους, τον αγώνα τους, και να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν φτάνει μονάχα να ζουν, αλλά και να ξέρουν γιατί ζουν!!!

Το ζητούμενο είναι να μας βοηθήσουν οι συγγραφείς και τα έργα τους να υπερβούμε το εφήμερο. Μπορεί αυτό να είναι το νόημα των θρησκειών, αλλά η φωτογραφική αποτύπωση της καθημερινότητας είναι δουλειά των φωτογράφων και των δημοσιογράφων και όχι των λογοτεχνών.

ΥΓ. Με αφορμή την εκδήλωση "ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ" που οργανώθηκε στο πλαίσιο της Εκθεσης Βιβλίου [από τον Εμπορικό Σύλλογο Αμαλιάδας σε συνεργασία με το Σωματείο «Παπαχριστοπούλειος Βιβλιοθήκη»] στην πλατεία Κουρούτας στην Αμαλιάδα από την δαιμόνια δημοσιογράφο Ελένη Σκάβδη και στην οποία εκδήλωση συμμετείχαν οι συγγραφείς Βασίλης Λαδάς, Βασίλειος Χριστόπουλος, Αντώνης Σιμιτζής, Διονύσης Κράγκαρης και Τάκης Λαϊνάς.