Σε αποσύνθεση το ΠΑΣΟΚ - Μνημόσυνο το μεθαυριανό συμπόσιο

Είδα και τη νέα δημοσκόπηση της εφημερίδας ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ, όπου πλέον φαίνεται ότι το "ΠΑΣΟΚ" δεν πρόκειται ν' ανακάμψει με όσα συνέδρια κι αν κάνει ο Βενιζέλος. Σύμφωνα λοιπόν με τη δημοσκόπηση, στην πρόθεση ψήφου η ΝΔ συγκεντρώνει ποσοστό 29,1%, ο ΣΥΡΙΖΑ ποσοστό 29,0%. Τρίτο κόμμα εμφανίζεται η Χρυσή Αυγή με ποσοστό 11,7% και ακολουθούν, το ΚΚΕ με 6,9%, το ΠΑΣΟΚ με 6,8%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 5,1%, η ΔΗΜΑΡ με 3,1%  και οι Οικολόγοι Πράσινοι με 2,4%.

Το δυστύχημα είναι ότι αυτοί που υποτίθεται είναι καθ' ύλην αρμόδιοι να πολιτεύονται και να το κουλαντρίζουν, ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ότι το όχημα οδηγείται στο γκρεμό. Με τον Βενιζέλο το υπάρχον ΠΑΣΟΚ είναι σε πλήρη αποσύνθεση και σε αδυναμία να ξανασηκώσει κεφάλι... Το συνέδριο που οργάνωσαν και θα πραγματοποιηθεί μεθαύριο δεν είναι παρά ένα μνημόσυνο και τίποτε περισσότερο. Λυπάμαι, ωστόσο, γιατί οι δυο πρώην πρωθυπουργοί, ο Σημίτης και ο ΓΑΠ θα συμμετάσχουν σε ένα πανηγυράκι του ανθρώπου που είχε φιλοδοξίες οι οποίες ξεπερνούσαν τις αντοχές του. Αυτή η διήμερη εκδήλωση δεν είναι συμπόσιο αλλά ένα μνημόσυνο. Συμμετέχουν άνθρωποι που έφαγαν την εξουσία με το κουτάλι και τώρα βαριούνται που ζουν, πανεπιστημιακοί που είναι εκτός τόπου και χρόνου, νεαροί που σχεδιάζουν επί χάρτου κι ο Βενιζέλος που νομίζει ότι θα επικυρώσει την πρωτοκαθεδρία του αλλά και το νέο ξεκίνημα...

Το θέμα του συμποσίου «Από την μεταπολίτευση στην κρίση | Από την κρίση στην ανασυγκρότηση. Το ΠΑΣΟΚ και η ελληνική πραγματικότητα 1974- 2014» πιστεύουν ότι μπορεί να προσδιορίσει το στίγμα της πολιτικής του Κινήματος το επόμενο διάστημα. Δυστυχώς δεν πρόκειται να προσδιορίσει τίποτε, αφού οι περισσότερες των εισηγήσεων κινούνται σε άλλα πελάγη. Να σκεφτεί κανείς ότι πουθενά δεν αναφέρεται το όνομα ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, δηλαδή το όνομα εκείνου που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ και για το οποίο θα μιλήσουν διάφοροι άσχετοι. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι θα μιλήσουν και πανεπιστημιακοί που έχουν αναφερθεί απαξιωτικά για τον Ανδρέα.

Πέρα απ' όλα αυτά δεν μπορώ να μη σημειώσω ότι λυπάμαι γι' αυτή την κατάντια και για την πλήρη αδυναμία των πολιτικών στελεχών που συμμετέχουν, να δουν ότι το ΠΑΣΟΚ υπάρχει μονάχα στις σελίδες της Ιστορίας. Ακόμα και για τη σιωπή του ΓΑΠ, που προφανώς εκεί θα κάνει αποτίμηση της δικής του πορείας ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού της χώρας, αλλά δυστυχώς θα είναι η μοναδική φωνή που θα υπερασπίζεται το έργο του. Και απορώ πώς δεν βλέπει το αδιέξοδο!!!!

Για να μην απομείνει μέσα μου κάτι απαρηγόρητο!!!

Επειδή γιορτάζει σήμερα οι ευχές έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό. Ευχές κοινότοπες, κάποιες άλλες θαυμάσια καλογραμμένες με μια λιτή ευγλωττία, κάποιες  ακατάστατες κι άλλες συνηθισμένες, που δείχνουν σκέψη ανοργάνωτων ανθρώπων αλλά και κάποιες άλλες υπαινικτικά ερωτικές, αγαπησιάρικες. Οι ευχές των γυναικών δεν είναι παρά κουβέντες κοριτσίστικες, οποιασδήποτε ηλικίας, ενώ των ανδρών είναι περισσότερο συναισθηματικές και κατάδηλες μιας γενικότερης αμηχανίας μπροστά στην αγέρωχη ομορφιά της!!!

Ήθελα κι εγώ να της ευχηθώ αλλά δεν τόλμησα. Άλλωστε ποτέ δεν μου άρεσε η πολυκοσμία. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι ένας από τους δεκάδες ή εκατοντάδες φίλους και θαυμαστές. Είναι το ανικανοποίητο της δικής μου ψυχής που δεν βολεύεται στη μάζα. Και γι' αυτό τις περισσότερες φορές, όπως και τώρα δηλαδή, ξεσπάω γράφοντας άναρθρα, μια γλώσσα συγκεχυμένη, κάποτε πανικόβλητη ή έξαλλη, με αλληγορίες, με στρατηγήματα, επιδεικνύοντας έναν ηθελημένο κυνισμό. Κι όλα αυτά γιατί διαμεσολαβεί μια ταλαιπωρημένη αξιοπρέπεια, που δεν την θέλω στη ζώνη των πρόσω...

Μονάχα επωμίζομαι ολοκληρωτικά σκέψεις, επιθυμίες, αγωνίες και την αχαλίνωτη φαντασία κι αρχίσω να ρεμβάζω, περπατώντας σ' έναν πλατύ πεζόδρομο της πολύβουης γειτονιάς. Επιχειρώ να ξαναστήσω τους δρόμους της γειτονιάς των παιδικών χρόνων μου που κρυμμένος στη γωνία, περίμενα να ξεπροβάλει η Δέσπω, μια τάξη μεγαλύτερη από μένα, για να την δω, και να της κουνήσω το χέρι σαν σε χαιρετισμό και ύστερα να πάρω το δρόμο για το σπίτι, μένοντας έτσι ικανοποιημένος ότι μπόρεσα να κάνω μια ακόμη εγγραφή συναισθηματικής πληρότητας.

Επειδή λοιπόν γιορτάζει σήμερα, [δεν μιλώ για τη Δέσπω], την σκέφτομαι έντονα και της εύχομαι να μη διακρύσει ποτέ παρά μονάχα από χαρά! Ξέρω πολύ καλά ότι έχει πεισθεί πως θεμέλιο της ζωής μας θα είναι πάντα η ενεργητική περιφρούρηση του "εγώ" μας, η δυναμική προβολή του γ' αυτό και η ηθική θα υψώνεται πάντα σαν γαλάζιος καπνός σε όνειρο. Πάντως τα τηλεφωνήματά της τώρα που το σκέφτομαι έμοιαζαν σαν επικοινωνίες που υγραίνουν τον αέρα και μου έδιναν την εντύπωση πως δεχόμουν μηνύματα από δάκρυα ή από δροσιά. Κι όταν έβλεπα ένα μήνυμά της, ένιωθα έναν ξαφνικό αέρα να με τυλίγει και να με λυγίζει, να ξεσκεπάζεται κάπου ένα θυμιατήρι και να αναδίδονται απολησμονημένα αρώματα...

Σήμερα που γιορτάζει, ζητώ από την άνοιξη να ξανάρθει για δεύτερη φορά μέσα σ' αυτή τη χρονιά και να ξανανθίσουν τα λουλούδια!!! Κι ας είναι καλοκαίρι...

Τρέχουμε να προλάβουμε... τις αγορές;;;

Στουρνάρας: Μπορούμε στις αγορές το 2014!!!!

Θα το έχετε ακούσει άπειρες φορές αυτό το τροπάριο για τις... αγορές!!!
Κι εγώ ο αδαής αναρωτιέμαι:
Είναι απαραίτητο να βγούμε στις αγορές;;;
Ομως ανατρέχω στο Λεξικό του Δημητράκου για να δω τι σημαίνει η λέξη "αγορά".
Αγορά λοιπόν σημαίνει η συνέλευση λαού ή στρατού, η δημόσια ομιλία, η αγόρευση, ο τόπος συνάθροισης και αγοραπωλησιών, η εμπορική κίνηση, οι συναλλαγές, η πράξη του αγοράζειν και πωλείν, η αγοραπωλησία...

ΕΜΕΙΣ, τι διάολο θέλουμε απ' όλα αυτά;;;

• Να βγούμε στην αγορά για να συναντήσουμε κανέναν φίλο και να πάμε στο καφενείο να παίξουμε τάβλι;;;
• Να βγούμε στην αγορά για να κουτσομπολέψουμε;;;
• Να βγούμε στην αγορά για ν' αγοράσουμε ψάρια ή κανένα αυτοκίνητο;;
• Να βγούμε στην αγορά για να πουλήσουμε κάτι;;;
• Να βγούμε στην αγορά για να χαζέψουμε στην εμπορική κίνηση;;;
• Να βγούμε στην αγορά για να δούμε ποιος πουλάει και ποιος αγοράζει;;;
• Να βγούμε στις αγορές για ν' αγοράσουμε γερμανικά αυτοκίνητα;;;
• Να βγούμε στις αγορές με ένα σακούλι καλαμπόκι ή με ένα μπουκάλι λάδι για να ξαναρχίσουμε τις πρωτογενείς συναλλαγές - προϊόντα με προϊόντα;;;

Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ να βγούμε στην αγορά ή στις αγορές!!!

Έχουμε πάρει τόσα δάνεια, έχουμε καταχρεωθεί μέχρι δεκαπέντε γενιές μετά από μας, παλεύουμε με νύχια και με δόντια να περάσουμε με αυτά που έχουμε δίχως να ζητάμε περισσότερα, θέλουμε επειγόντως να σταματήσουν αυτές οι συναλλαγές με ΔΝΤ, Τράπεζες και δανειστές, κι αυτοί μας λένε ότι όλος ο αγώνας γίνεται για να βγούμε στις αγορές;;;

• ΠΟΙΕΣ ΑΓΟΡΕΣ;;;
• ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ;;
• ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ Ν' ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ή ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΜΕ;;;;

Τι λέω εγώ;;;
Αφού μέχρι το 2015 θα τα έχουν πουλήσει ΟΛΑ!!!
Ακόμα και τους ανθρώπους - εκτός από τους υπαλλήλους της Βουλής.

Η αναξιοπιστία των μέσων ενημέρωσης, ο Αλέξης Παπαχελάς και η καρικατούρα του Σαμαρά!!!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κάποιοι δημοσιογράφοι παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος. Ένας από αυτούς τους δημοσιογράφους είναι ο Αλέξης Παπαχελάς και η εφημερίδα των Αλαφούζων "Καθημερινή", που με τον τρόπο τους συμμετέχουν στη διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών της κοινής γνώμης. Ο Παπαχελάς μπορεί να είναι "καλός" δημοσιογράφος σε ορισμένα ζητήματα, μιας και έζησε στην Αμερική κι έκανε τον ανταποκριτή μεγάλων εφημερίδων, όμως πολλές φορές προσπαθώ να καταλάβω τι γράφει. Πέρα από τον τρόπο της γραφής που είναι σα να μεταφράζει τις σκέψεις του που γίνονται στην αγγλική γλώσσα, έχει πάρει παραμάσχαλα τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και τον στηρίζει με τρόπο δήθεν "επιστημονικό"!!! Γράφει στο τελευταίο άρθρο του:

Αν είχα να διαλέξω, θα έλεγα για τον κ. Σαμαρά και τον κυβερνητικό πόλο πως παίζει με επάρκεια και αρκετή αυταπάρνηση τον τρίτο ρόλο. Η χώρα κρατήθηκε όρθια από το περασμένο καλοκαίρι όταν η παραμονή της στο ευρώ και η κατάρρευση είχαν πλησιάσει απειλητικά. Ο πρωθυπουργός ακολουθεί ένα παλαιοκαραμανλικό στυλ διοίκησης, που τελικά ίσως να είναι απαραίτητο σε μια χώρα όπου δεν δουλεύουν διοίκηση και θεσμοί. Γίνονται πολλά πράγματα σε επίπεδο αλλαγών και νοικοκυρέματος του Δημοσίου. Η χώρα έχει αποκτήσει πάλι αξιοπιστία διεθνώς και το επενδυτικό κλίμα έχει αλλάξει αισθητά.

Αναρωτιέμαι αν αυτά που γράφει τα πιστεύει ή του... ξεφεύγουν!!! Δεν θα πιάσω τώρα λέξη-λέξη αυτές τις ανοησίες που γράφει και που απέχουν από τον πραγματικό Σαμαρά. Θα χάσω τον καιρό μου αν ασχοληθώ ν' αποδείξω ότι ο Σαμαράς έχει συμβάλει στο ελάχιστο ώστε η χώρα [άκουσον-άκουσον] ν' αποκτήσει αξιοπιστία διεθνώς, να κρατηθεί όρθια, ότι νοικοκυρεύει το Δημόσιο κι άλλες τέτοιες ανοησίες. Και το γράφω αυτό διότι ο Παπαχελάς προφανώς ζει στο γυάλινο πύργο του και δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν συζητάει με τον κόσμο και διαβάζει μονάχα κάποιες συγκεκριμένες αγγλόφωνες εφημερίδες. 

Σήμερα κόντεψα να προβώ σε πράξεις που δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου γιατί η επίσκεψή μου στο ΙΚΑ για την τακτοποίηση κάποιας υπόθεσης του γιού μου, συνάντησε την πλήρη διάλυση. Δεν ξέρω αν φταίνε οι υπάλληλοι, ή το σύστημα που αυτή η άχρηστη κυβέρνηση το αλλάζει συνεχώς γιατί δεν υπάρχει όραμα, αλλά είμαι πεπεισμένος πλέον ότι ΤΙΠΟΤΕ δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Είναι λυπηρό αυτό που γράφω, αλλά δυστυχώς όλοι βρισκόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με άπειρα προβλήματα που έχουν τη ρίζα τους στην κακή διακυβέρνηση και δεν απορούμε που αυτή η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να βάλει ένα λιθαράκι στον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, αλλά αντιθέτως την έχει αποδιοργανώσει. Και τα λέω αυτά επειδή κάποιοι δημοσιογράφοι, όπως ο Αλέξης Παπαχελάς, επιχειρούν να μας δείξουν μια διαφορετική εικόνα και να μας παρουσιάσουν έναν πρωθυπουργό, ο οποίος δεν είναι παρά μια καρικατούρα πολιτικού που κλασαυχενίζεται ότι κυβερνάει.

Η επιχείρηση αποκαθήλωσης του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ καλά κρατεί!!!

"Λαϊκισμός και δημοκρατία... Μια συγκριτική μελέτη για τα λαϊκιστικά κόμματα και κινήματα της Ευρώπης και της Αμερικής. Η περίπτωση της Ελλάδας, το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου..." Αυτά στο ΒΗΜΑ (4/8), με αφορμή το βιβλίο "Λαϊκισμός στην Ευρώπη και την Αμερική. Απειλή ή διόρθωση για τη Δημοκρατία;" Και για το "γέμισμα" του σχετικού άρθρου/παρουσίασης του βιβλίου, μια φωτογραφία του Παπανδρέου και τη λεζάντα: "Ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλάει σε περονικού τύπου προεκλογική συγκέντρωση στο Ηράκλειο Κρήτης". Στο μεταξύ διάβασα κι ένα μακροσκελές αφήγημα του Αθ. Παπανδρόπουλου και κόντεψα να ξεράσω...

Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει μια συστηματική προσπάθεια αποκαθήλωσης του ΑΝΔΡΕΑ και διαγραφής της πολιτικής του, που άλλαξε τον ρου της νεότερης πολιτικής ιστορίας. Όσο κι αν προσπαθούν να συνδέσουν την σημερινή κακή οικονομική κατάσταση με την πολιτική που άσκησε ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα την πρώτη τετραετία της Αλλαγής, δεν θα μπορέσουν να κάνουν το άσπρο... μαύρο. Και το δυστύχημα είναι ότι σ' αυτή την άθλια επιχείρηση συμμετέχουν μεγαλοεκδότες, δημοσιογράφοι, αδιάβαστοι και ανεγκέφαλοι πανεπιστημιακοί "καθηγητές" και διάφοροι άλλοι πολιτικολογούντες.

Το αστείο του πράγματος είναι ότι επικαλούνται κάποιες συζητήσεις, αναμνήσεις, στιχομυθίες, μου είπαν, άκουσα και διάφορες άλλες παρόμοιες σαχλαμάρες που φυσικά δεν είναι δυνατό να τις επικαλεστεί ο ιστορικός του μέλλοντος, αφού δεν είναι τεκμηριωμένες. Ο κουτσομπόλης του μέλλοντος μπορεί να τις επικαλεστεί. Αλλά η Ιστορία δεν γράφεται με κουτσομπολιά, με προσωπικά παράπονα και συναισθηματικές απολήξεις κάποιας γνωριμίας με τον Παπανδρέου ή με την γραμματέα του ή με τον καφετζή του.     

Αλλά εάν δούμε καλύτερα όλο αυτό που στήνεται τα τελευταία χρόνια από τις λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, θα καταλάβουμε ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που αυτοί επικαλούνται και υπέρ της οποίας ασκούν πολιτική και δήθεν αγωνίζονται, δεν είναι παρά μια νόθα δημοκρατία. Είναι αυτό το μοντέλο που θέλουν και τους εξυπηρετεί και το ονοματίζουν δημοκρατία. Δείτε λόγου χάρη αυτό που συνέβη στο Ιράκ με την διάλυση ενός κράτους με μόνη τη δικαιολογία ότι ο δικτάτορας Σαντάμ είχε χημικά όπλα ή κάτι τέτοιο. Αποδείχτηκε ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ. Και από την ημέρα που ξεμπέρδεψαν με τον Σαντάμ το Ιράκ είναι ένα κράτος εν διαλύσει και όχι μόνον αυτό, αλλά έχουν σκοτωθεί χιλιάδες άνθρωποι και σκοτώνονται καθημερινά. Κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε επί Σαντάμ. 

Δείτε την Λιβύη. Δείτε την Συρία και όλες τις άλλες αραβικές χώρες για τις οποίες λένε ότι η κατάσταση αλλάζει για ν' αποκτήσουν... δημοκρατία!!!! Ποια δημοκρατία;;; Δημοκρατία της καταστροφής, των δολοφονιών και της διάλυσης των κοινωνιών. Κι επιπλέον, της έξαρσης του θρησκευτικού φανατισμού. Είναι δυνατόν να υπάρξει ομαλή μετάβαση σε μια κάποια δημοκρατία στο Ιράκ; Αποκλείεται... Κανείς δεν ζήλεψε το πολίτευμα των αραβικών χωρών, αλλά είναι φανερό ότι οι Μεγάλοι εξακολουθούν να επιμένουν στη χειραγώγηση των εκεί εξελίξεων.

Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο Ανδρέας Παπανδρέου στην πρώτη δήλωσή του υπογράμμισε πως "το ΠΑΣΟΚ είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, και ζητά από τον λαό μας συμφιλίωση, λήθη στο παρελθόν... Αυτό και μόνον ήταν αρκετό για να νιώσουν όλοι οι Έλληνες ότι τερματιζόταν το μονοκομματικό κράτος της Δεξιάς και άνοιηε ο δρόμος για την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και τον εφοδιασμό της χώρας με θεσμούς βασικούς για το μέλλον της δημοκρατίας.

Και πρώτο μέλημα της κυβέρνησης της Αλλαγής ήταν να αποκαταστήσει την αγοραστική δύναμη των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων για να υπάρξει δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος των εργαζομένων, να υπάρξουν πιστωτικές διευκολύνσεις στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ρυθμίσεις οφειλών του δημοσίου και των επιχειρήσεων, αναπροσαρμογή των τιμολογίων ορισμένων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών κ.ά. Ο Ανδρέας είχε πει άλλωστε ότι τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης θα απέβλεπαν στην έξοδο της χώρας από το οικονομικό τέλμα του στασιμοπληθωρισμού, ενώ ταυτόχρονα θα έβαζαν στον δρόμο της υλοποίησης τις αναγκαίες προϋποθέσεις για τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας. 

Ωστόσο, δεν ήταν εύκολο να γίνουν όλα όσα εξαγγέλλονταν, διότι οι αντιστάσεις ήσαν μεγάλες από την πλευρά των κομμάτων της αντιπολίτευσης και της Δεξιάς αλλά και των κομμάτων της παραδοσιακής αριστεράς που δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι η χώρα περνούσε στο δρόμο της ομαλότητας. Αυτές οι ανοησίες περί λαϊκισμού είναι φληναφήματα των δημοσιολόγων που πρέπει να κωδικοποιήσουν ορισμένες πλευρές της πολιτικής συμπεριφοράς του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά παραβλέπουν τη δίψα που είχε στη συγκεκριμένη περίοδο ο ελληνικός λαός να νιώσει ελεύθερος και να μπορεί να έχει λόγο στη διακυβέρνησή του. Και τις αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων τις ήθελαν όλοι και προς αυτή την κατεύθυνση έσπρωχναν όλοι!

ΑΝΔΡΕΑΣ: Κατηγορούμεθα ότι κομματικοποιούμε το κράτος. Έχουμε απαντήσει: είναι αδύνατο να ασκήσουμε πολιτική, μια νέα πολιτική, ένα νέο προσανατολισμό, χωρίς να έχουμε στις θέσεις-κλειδιά σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό ανθρώπους που όχι μόνο θα είναι ικανοί τεχνοκρατικά, αλλά ταυτόχρονα πιστεύουν στους στόχους, στο πρόγραμμα, στο όραμα του ΠΑΣΟΚ. […] Δεν έχουμε λόγο να έρθουμε ως εκδικητές. Το μπορούμε, γιατί πράγματι η παράταξή μας και ο λαός μας έχουν ταλαιπωρηθεί αρκετά τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά δεν πρέπει να θεμελιώσουμε τη νέα Ελλάδα με βάση το κυνηγητό όλων εκείνων οι οποίοι δεν συμφωνούν μαζί μας ή κατά το παρελθόν έδρασαν με τρόπο που δεν θεωρούμε σαν δημοκρατικό (11 Φεβρ. 1982).

Την εποχή εκείνη η Δεξιά θα μετέλθει την μέθοδο της κινδυνολογίας, της διαστροφής της πραγματικότητας, της διασποράς ψεύτικων ειδήσεων ή ακόμη και των ψιθύρων στα παρασκήνια. Η κινδυνολογία ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ο Αβέρωφ διαλαλούσε ότι «το ΠΑΣΟΚ σημείωσε παντού πλήρη αποτυχία», ότι «το αστικό καθεστώς καταρρέει», ενώ «διακυβεύονται τα ιερά και τα όσια του έθνους»! 

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι στο δύσκολο έργο της αλλαγής υπήρξαν καθυστερήσεις, αντικειμενικά δικαιολογημένες γιατί οφείλονταν κυρίως στο οικονομικό και κοινωνικό χάος που το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε και στο μονοκομματικό κράτος της δεξιάς που για δεκαετίες είχε οικοδομηθεί. Υπήρξαν και πρόσωπα που πρόδωσαν τις εντολές του λαού. Αλλά όλα αυτά είναι θεμιτά σε μια κοινωνία που είχε θεμελιωθεί σ' εποχές δίσεκτες. Δεν ήσαν νόμιμα. Αλλά το ΠΑΣΟΚ είχε ν' αντιπαλέψει με μύριους εχθρούς - και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Τα μέτρα που έπαιρνε η κυβέρνηση αποσκοπούσαν στη δημιουργία του σωστού και αναγκαίου πλαισίου για την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και την προώθηση της λαϊκής συμμετοχής σε όλα τα επίπεδα. Αυτό ήταν εκείνο που πάντοτε ενοχλούσε: Η ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ!!! Και σήμερα οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι που επιχειρούν να αποδομήσουν την προσωπικότητα του Ανδρέα και να ελεεινολογήσουν τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, δημιουργούν κλίμα τέτοιο που κι αυτοί ακόμα οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που στήριξαν την Αλλαγή να νιώθουν τώρα ενοχές!!! Αλλά η Ιστορία έχει πει τον δικό της λόγο κι έχει τοποθετήσει τον Ανδρέα εκεί που του πρέπει στη συνείδηση του ελληνικού λαού, σαν τον πολιτικό που γκρέμισε το κράτος της Δεξιάς και άνοιξε τις πόρτες για να βγει ο λαός στο προσκήνιο.

 

Αναζητάμε τον ταύρο με τα κέρατα!!!

Σκεφτόμουν σήμερα όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό που αναλώνει τον ελεύθερο ή μη-ελεύθερο χρόνο του στο διαδίκτυο για να περάσει ευχάριστα την ώρα του, να επικοινωνήσει, να δώσει συμβουλές, να κριτικάρει, να σατιρίσει, να τα βάλει με το κράτος και τους κυβερνήτες, να γελάσει, να επιχειρήσει να συνετίσει κάποιους, να βρει ο ένας τον άλλον ή την άλλη και να γίνουν παρέα... Μου δίνει την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι χρήστες του διαδικτύου δεν είναι παρά τα μέλη ενός Χορού, που ζει καθημερινά τον αντίκτυπο των γεγονότων, σχολιάζει, θρηνεί, στηθοδέρνεται, παλεύει να διδάξει σωφροσύνη, συμβουλεύει τους ήρωες και πρωταγωνιστές της ζωής, χωρίς ποτέ να γίνεται ακουστός.

Ομολογώ ότι έχω κουραστεί να παρακολουθώ όλο αυτό το πανηγύρι των αντιδράσεων που απλώς δημιουργούν κουρνιαχτό. Φανταστείτε ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, ζώων, οχημάτων κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, να πορεύεται σε χωμάτινους δρόμους και να υψώνονται σύννεφα σκόνης και ν' ακούγονται φωνές, τραγούδια, κραυγές, ύβρεις, κάποιοι να ξεκόβουν για να κατουρήσουν ή γενικώς για την ανάγκη τους, τα ζώα να μη σταματούν και να προχωράνε αγέρωχα και κουρασμένα και ν' αφήνουν στο δρόμο τις ακαθαρσίες τους, τα οχήματα να ξεθεμελιώνουν την ατμόσφαιρα με τα μαρσαρίσματα και να φλομώνουν με καπνούς από τα πετρέλαια και τις βενζίνες, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμια, και όλοι να ζουν με την αγωνία και την προσμονή κάποιας συστάδας δέντρων ή ενός δάσους με πηγές και καθαρό νερό...

Όμως, δεν υπάρχει φυλλωσιά πουθενά, μονάχα δρόμος και χώμα κι ο ήλιος που βαράει κατακούτελα. Και κάποια δέντρα εδώ κι εκεί με γυμνά κλαδιά, ξερά, κατάξερα, που δείχνουν κάτι να ζητάνε από τον ουρανό... Μια βροχή, ένα αεράκι, μερικές σταγόνες ζωής...

Πιθανολογώ ότι αυτό το πλήθος που γελάει, κλαίει και οδύρεται, βρίζει και κουτουλάει σε αόρατους τοίχους, συναισθάνεται και ζει εσωτερικά το αδιέξοδο της ιστορίας, της δικής του συγκαιρινής ιστορίας, κι επιπλέον ίσως να καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει συνοχή, για τον ένα και μοναδικό λόγο ότι δεν υπάρχουν κοινοί, ορατοί στόχοι. Ξέρετε ότι αυτοί που κινούν την ιστορία είναι οι αυτάρκεις, που την κάνουν να προχωράει με τη μέθοδο του ταύρου, που ορμάει με την κεφάλα του και τα γκρεμίζει όλα... Υπάρχουν σήμερα τέτοιοι... αυτάρκεις;;;

Θωπεύοντας την εξουσία και απαγγέλλοντας τοκοφόρα εγκώμια!!!

• Γιάννης Σμαραγδής για τον Αντώνη Σαμαρά: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός, στ' Αμερικής τ'αλώνι, κι ήρθες κι έλαμψες και ήρθες νικητής, και σ'αγαπάμε όλοι».

Πολύ προβληματίστηκα από τη στιγμή που είδα στην τηλεόραση την εκδήλωση τιμής στον Γιάννη Σμαραγδή και την απαγγελία μιας μαντινάδας από τον γνωστό σκηνοθέτη προς τιμήν του Αντώνη Σαμαρά... Κι άλλες φορές έχουν υπάρξει παρόμοια περιστατικά με ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης που [ανέξοδα;;;] αναλαμβάνουν το έργο της υμνολογίας  ανθρώπων της εξουσίας. Ξέρουμε ότι η Τέχνη κάνει άρρητες, ανεκλογίκευτες και συμβολικές ανακοινώσεις, αλλά το να σέρνονται οι υπηρέτες της στο έσχατο σκαλοπάτι θωπεύοντας την εξουσία για να θωπευτούν, απαγγέλλοντας τοκοφόρα εγκώμια, σε κάνουν να αισθάνεσαι την αναταραχή που προηγείται του εμετού. 

Και τι με νοιάζει τι κάνει ο καθένας; Δημοκρατία έχουμε και δικαίωμά του είναι να κάνει ό,τι θέλει κι ότι λέει η καρδιά του. Γιατί να τον κρίνω; Δεν έχω καμιά διάθεση να κάνω τον βλοσυρό αστυνόμο της συμπεριφοράς του οποιουδήποτε καλλιτέχνη. Τον κρίνω στο μέτρο που με βοηθάει στις σκέψεις μου, ανάγοντας την μερικότητα σε γενικότητα. Πάντως, συμπερασματικά θα έλεγα ότι αρκετοί καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι ασκούνται συχνά στην αιλουρολογία. Και δεν κάνουν ό,τι κάνουν σε επιδείξεις privées, για να τις απολαύσουν, αλλά επιζητούν την κοινή θέα γιατί ίσως τους εμπνέει η βακχεία της κολακείας.

Καρτερία μπροστά στις συμφορές!!!

Τον Θουκυδίδη [ξανα]διαβάζω και στέκομαι εκεί στην περίοδο των Πελοποννησιακών πολέμων και στους περίφημους λόγους του Περικλή. Δεν μπορώ να παρουσιάσω αυθαίρετες αναλογίες με το σήμερα. Είναι άλλωστε πολύ διαφορετικές οι συνθήκες. Ωστόσο θα έλεγα ότι περισσότερο θα πρέπει να διαβάσουν ξανά και ξανά και τον Θουκυδίδη και τους άλλους αρχαίους όσοι από τους συμπατριώτες μας αποφασίζουν να κατέβουν στην πολιτική κονίστρα για να αγωνιστούν υπέρ των συμφερόντων του λαού και της πατρίδας. Φοβάμαι πως δεν έχουν διαβάσει κι ούτε ποτέ πρόκειται να διαβάσουν - εκτός φυσικά ελαχίστων εξαιρέσεων που τεκμηριώνουν τον κανόνα.

Τι έλεγε λοιπόν ο Περικλής, απευθυνόμενος στην Εκκλησία του Δήμου, με αφορμή τις κατηγόριες εναντίον του ότι τάχα τους παράσυρε στον πόλεμο κι ότι εξαιτίας του πάθαιναν  διάφορες συμφορές; Μην ξεχνάμε ότι είχε μεσολαβήσει η λοιμική που κυριολεκτικά διάλυσε την Αθήνα, με το θάνατο να κυριαρχεί... Έλεγε λοιπόν ο Περικλής:

Έχετε άδικο ν' αγανακτείτε εναντίον μου και δεν δείχνετε καρτερία μπροστά στις συμφορές. Πιστεύω ότι, αν μια πολιτεία βρίσκεται, στο σύνολό της, σε ακμή, εξυπηρετεί πολύ καλύτερα τους πολίτες παρά όταν οι πολίτες ευτυχούν ο καθένας, αλλά η πολιτεία στο σύνολό της δυστυχεί. Όσο κι αν ένας ιδιώτης ευτυχεί στις ιδιωτικές του υποθέσεις, καταστρέφεται κι ο ίδιος μαζί με την πατρίδα του, αν καταστραφεί εκείνη. Αν όμως δυστυχήσει, ενώ η πατρίδα του ευημερεί, έχει πολλές ελπίδες να σωθεί. Αφού λοιπόν η πολιτεία μπορεί ν' αντέξει τις δυστυχίες των πολιτών της, ενώ οι πολίτες δεν μπορούν ν' αντέξουν στη δυστυχία της πολιτείας, πώς είναι δυνατόν να μην την βοηθήσουμε, αλλά να κάνουμε ό,τι εσείς τώρα κάνατε; Τσακισμένοι από τις προσωπικές συμφορές, παραμελείτε το έργο της κοινής σωτηρίας και στρέφετε τις κατηγορίες σας και εναντίον μου. [...] Άριστοι είναι εκείνοι - είτε πρόκειται για πολιτεία είτε πρόκειται για ανθρώπους - που δεν κλονίζεται το ηθικό τους από τις συμφορές, εκείνοι που δείχνουν την μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην δράση.

Ήταν ο Περικλής βέβαια που προσπαθούσε να μετριάσει την οργή των Αθηναίων. Εκείνοι μπορεί να πείσθηκαν από τα λόγια του αλλά του επέβαλαν χρηματικό πρόστιμο κι αργότερα πάλι τον όρισαν στρατηγό και του ανάθεσαν όλη την εξουσία. Η "συνηθισμένη αστάθεια του πλήθους", γράφει ο Θουκυδίδης. Εδώ που τα λέμε ο Περικλής όσο είχε κυβερνήσει την Αθήνα σε καιρό ειρήνης είχε δείξει μεγάλη σωφροσύνη και η πόλη υπό την ηγεσία του είχε γίνει πανίσχυρη. Ο Περικλής έζησε δυο χρόνια και έξι μήνες, αφότου άρχισε ο πόλεμος κι όταν πέθανε, φάνηκε πόσο δίκιο είχε σε όλες τις προβλέψεις του. Αποδείχτηκε ότι είχε κύρος και φυσικά ικανότητες και ήταν ανώτερος χρημάτων! Γι' αυτό ήταν σε θέση να συγκρατεί τον λαό χωρίς να περιορίζει την ελευθερία του. Δεν παρασυρόταν από τον λαό, αλλά εκείνος τον καθοδηγούσε. Δεν προσπαθούσε ν' αποκτήσει επιρροή με παράνομα μέσα  και δεν κολάκευε το πλήθος με ρητορείες και είχε τόσο μεγάλο κύρος, ώστε μπορούσε να τους εναντιωθεί και να προκαλέσει την οργή τους.

Η αντίθετη άποψη

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ μας δοκιμάζει ανά πάσα στιγμή και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε οδηγούμαστε σε καταστάσεις που δεν προσιδιάζουν σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Τα θέματα που προκύπτουν είτε πολιτικά είτε κοινωνικά είτε οικονομικά, “σηκώνουν” διαφορετικές ερμηνείες κι ο καθένας έχει τη δική του άποψη και τις δικές του έτοιμες λύσεις για όλα!!! Και το τρομερό είναι ότι κανένας δεν δέχεται την αντίθετη άποψη. Όλοι μιλάνε από καθέδρας, έχουν την μια και μοναδική αλήθεια, γίνονται τιμητές και δικαστές, είναι οι αποκλειστικά “ευαίσθητοι”, βλέπουν καλύτερα από τους άλλους, ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, δεν δέχονται τις οποιεσδήποτε ιδεολογικές διαφορές ή ασυμφωνίες που μπορεί να υπάρχουν, και επιζητούν μετά μανίας τη μονολιθικότητα των θελήσεων και των επιδιώξεων. 

ΚΙ ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να σταθείς απέναντι και να βάλεις ερωτηματικό σε ό,τι η πλειοψηφία των φωνασκούντων υποστηρίζει, χάθηκες... Θα οδηγηθείς στο λαϊκό δικαστήριο που θα σε στείλει κατευθείαν στην [ρωμαϊκή] αρένα κι εκεί ξέρουμε από την ιστορία τι γινόταν. Η φανατισμένη μάζα ζητούσε αίμα!!! Έτσι με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, φτάσαμε σε καταστάσεις ανθρωποφαγικές. Έχουμε εμπειρία από πλήθος περιστατικά, που δοκιμάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και συνθέτουν ένα εφιαλτικό χρονικό. 

ΣΗΜΕΡΑ, η altera pars θεωρείται και καταδικάζεται ως εχθρικό στρατόπεδο. Κι εγώ θεωρώ ως έσχατη καταισχύνη την παραδοχή ενός ιδεώδους που αρνείται την ελευθερία και την ανεξαρτησία του ατόμου. Φυσικά καταδικάζω εκείνον που διεκδικεί την ελευθερία σ' ένα γεωγραφικό χώρο και ανέχεται την άρνησή της σε κάποια άλλη περιοχή και τον καταδικάζω διότι απλούστατα είναι υποκριτής και απατεώνας. Δεν θα παραθέσω παραδείγματα. Απλώς μπορεί κανείς να διαπιστώσει αυτά που αναφέρω από μια μικρή επισκόπηση του διαδικτύου όπου θα καταλάβει τη σύγχυση που επικρατεί. Από τη στιγμή που ο καθένας έχει έναν υπολογιστή, αυτοστρατεύεται στον αγώνα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, αλλά συχνά δυστυχώς συμβάλλει άθελά του στην παραπλάνηση, σε σημείο που να χάνεται ο προσανατολισμός. 

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΝΩΣΗ, ενημέρωση και εμπειρία για να κάνει ο οποιοσδήποτε τον τιμητή. Δεν λέω φυσικά ότι πρέπει να είναι καταρτισμένος φιλοσοφικά, αλλά να μην αναμεταδίδει συνθήματα παραπλανητικά και να μη γίνεται εύκολα αφελές θύμα της πολιτικής απάτης.

Τι παράπονο μπορεί να έχει μια γυναίκα από τους σημερινούς άντρες;;;

Βραδιάζει... Πρόλαβα όμως να την δω κι έτσι κατάφερα να την αποτυπώσω με χρώματα. Τη γυναίκα που στεκόταν ακίνητη σα να περίμενε κάτι, κάποιον, κάποια... Έμεινα αποσβολωμένος όταν ένιωσα τα δυο μεγάλα μάτια της να με κοιτάζουν, αλλά αργά-αργά έσυρα τη δική μου ματιά στο αραχνοϋφαντο φουλάρι της. Και μετά... Χάθηκα ξανά στον παράδεισο των ματιών της. Είχε κολλήσει το στόμα μου. Δεν είχα σάλιο αλλά, παράξενο, δεν ένιωθα δίψα. Ήταν ανέκφραστη...

Είναι μια στιγμή που σκέφτομαι ξανά και ξανά την τελευταία φράση από την ανάρτηση της Χ.: “Ναι, έχω παράπονο απο τους σημερινούς άντρες!”

Αναρωτιέμαι τι παράπονο μπορεί να έχει μια γυναίκα γενικώς από τους άντρες... Καλά θα κάνει να τα εξηγήσει με λεπτομέρειες τα παράπονά της γιατί η συνεχής ερμηνεία των λέξεων και των νοημάτων δεν οδηγεί πουθενά. Τώρα πλέον εγώ έχω την τάση να πειραματίζομαι στο σύνορο της αμαρτίας, ν' αεροζυγιάζομαι πάνω από το γκρεμό του πάθους, να μεθάω με τον ίλιγγο της απώλειας της λογικής και να υψώνω στο βάθρο των ηρωίδων μου μάτια και χαμόγελα. Αφού το ξέρετε όλοι ότι στο πάθος κρύβεται η υπέρτατη ένταση και συνεπώς η ύψιστη γεύση της ζωής.

Δεν είναι μονάχα ο κρύος καφές και ένα χορταστικό πρωινό ή μια φέτα καρπούζι το κατακαλόκαιρο. Ήρθα λοιπόν και δεν βιάζομαι να φύγω. Πάντα στη σκέψη μου έρχονται κάποιοι που όταν πάνε σε μια διάλεξη ή στο θέατρο κοιτάζουν συνεχώς το ρολόι για να δουν πότε θα τελειώσει η διάλεξη ή η παράσταση για να φύγουν. Δηλαδή είναι σα να πηγαίνουν στην εκδήλωση μόνο και μόνο για... να φύγουν!!! Θ' αναρωτηθείτε λοιπόν γιατί μια γυναίκα να έχει παράπονο από τους άντρες... Το μυαλό πολλών θα πάει στη χυδαιότητα.

Ένας άνθρωπος μορφωμένος και αρκετά εξελιγμένος όπως είμαι εγώ, δεν είναι δυνατό να επιθυμεί κάτι που μπορεί να τον βλάψει – ακόμα και μια άλλη γυναίκα! Αυτό που ο Ντοστογιέφσκι λέει για τον άνθρωπο γενικώς, εγώ θα το πω για τον άντρα ειδικώς. Ότι, δηλαδή, το μεγαλύτερο ελάττωμα του άντρα είναι η επίμονη ανηθικότητά του, από την εποχή του κατακλυσμού μέχρι και σήμερα. 

Η ανηθικότητα και ο παραλογισμός και τούτο γιατί ξέρουμε ότι ο παραλογισμός γεννιέται μέσα από την ανηθικότητα. Σ' αυτόν τον άντρα δώστε όσα πλούτη θέλετε, πνίξτε τον στην ευτυχία, αυτός θα ριψοκινδυνέψει να τα χάσει όλα και θα επιθυμήσει σκόπιμα ουτοπίες που θα μπορούσαν ίσως και να τον καταστρέψουν, μόνο και μόνο για να νοθέψει τον θετικό ορθολογισμό με κάποιο στοιχείο της φαντασίας του, ενδεχομένως καταστροφικό.

Μάλλον απλά είναι τα πράγματα. Τι μπορεί να πει ένας άνθρωπος στη ζωή; Ναι ή όχι;; Μα η απάντηση έρχεται σαν το γάργαρο νερό και είναι αυτονόητη. Φυσικά και θ' απαντήσει μ' ένα δυνατό ΝΑΙ!!!!

Δεν φτάνει μονάχα να ζεις, αλλά να ξέρεις και γιατί ζεις!!!!

Ξέρετε κανένα βιβλίο ή κάποιον Έλληνα συγγραφέα, που να έχει συγκλονίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων της εποχής μας, έχοντας υπόψη φυσικά τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν και ανατρέπουν αρχές και αξίες;;; Ίσως είμαι υπερβολικός στη διαπίστωσή μου, αλλά νομίζω ότι δια της υπερβολής θα καταλάβουμε πού βρισκόμαστε...

Αυτό που λέω είναι ότι κατά βάση η πεζογραφία στηρίζεται στην αυτοβιογραφική αφήγηση και τούτο έχει μια κάποια σημασία, αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι οι αναγνώστες διακατέχονται από περιέργεια για τις περιπέτειες των διπλανών, των γειτόνων, για διαφόρους λόγους. Για να περάσουν ή να “σκοτώσουν” την ώρα τους, ή ακόμα για να κάνουν τις αναγκαίες συγκρίσεις και να αποφανθούν ότι αυτοί είναι καλύτεροι ή να παραδειγματιστούν. Πάντως από τον προικισμένο συγγραφέα ζητάμε απλά πράγματα, ένα προσωπικό του όραμα του κόσμου.

Και για να έρθω στο προκείμενο, είναι φανερό ότι οι περισσότεροι συγγραφείς ασχολούνται με τα εσώψυχά τους... Γι' αυτό βλέπουμε να κυκλοφορούν βιβλία ασυνάρτητα, αλλόκοτα, ετοιμοθάνατα... Μόλις βγουν στις προθήκες, την άλλη μέρα... έχουν πεθάνει!!

Γιατί εξακολουθούμε να θαυμάζουμε λόγου χάρη τον Ντοστογιέφσκι ή τον Τολστόι, τον Φόκνερ ή τον Σταντάλ ή τον Καζαντζάκη, τον Παπαδιαμάντη ή τον Κάφκα, τον Χέρμαν Μέλβιλ ή τον Τζέιμς Τζόις;;; Απλούστατα γιατί με τα έργα τους μας κάνουν να ζούμε με ένταση, ν' αποκτούμε στο ελάχιστο μόριο του χρόνου την πείρα που θα χρειαζόταν δέκα και είκοσι χρόνια ανθρώπινες επαφές

και ταξίδια και χαμένος καιρός για να τ' αποκτήσουμε.

Κι ενώ σήμερα ζούμε μέσα σ' ένα καμίνι και μας κατακαίει η φωτιά, και ψάχνουμε απεγνωσμένα κι αποζητούμε μια βροχούλα για να πάρουμε ανάσες, οι ήρωες των συγγραφέων της εποχής, δεν έχουν εκείνο το μαγνητικό ρεύμα που θα μας συνεπάρει. Αμφιβάλλω αν τα βιβλία που γράφονται σήμερα καταγράφουν κέρδη και ζημιές, αν επιχειρούν να διαγνώσουν, να προβλέψουν πού θα μας πάει η κατεύθυνση που ακολουθούμε, να μας προτρέψουν στον αυτοέλεγχο!!!

Μην παρεξηγηθώ – δεν θέλω να πω ότι περιμένω συνταγές από τους συγγραφείς. Οχι, κάθε άλλο. Και πολύ περισσότερο δεν περιμένω κάποια θεόπνευστα σχέδια. Ξέρω ότι το φαινόμενο της ανθρωπότητας είναι μια περιπέτεια. Αλλά περιμένω την μέσα μας ανησυχία που λαγοκοιμάται να την κεντρίσουν οι συγγραφείς κι αυτό δεν γίνεται...

Οι περισσότεροι παίρνουν μια φωτογραφική μηχανή και αποτυπώνουν αυτό που όλοι μας βλέπουμε καθημερινά. Η φτώχεια, ο ζητιάνος, ο κουρελής, ο πεινασμένος, ο αγοραίος έρωτας, ο χυδαίος έρωτας,ο ρατσισμός, ο μετανάστης, η οικονομική κρίση κ.λπ., θέλουν φωτογράφιση; Κι έχω την εντύπωση ότι οι συγγραφείς που είναι πια ενσωματωμένοι στο υπάρχον σύστημα, δεν το κρίνουν διότι από αυτό τρέφονται και υπάρχουν. Σπάνια θα διαβάσουμε κρίσεις γι' αυτό μέσα στο οποίο ζουν. Κι αν το κάνουν, αυτό γίνεται εντελώς θεωρητικά για να μην το θίξουν και να μην το αλλοιώσουν.

Η εξέλιξη κι ο πολιτισμός μας, η επιστήμη που διέλυσε την ύλη και οι πνευματικές αυθεντίες , άφησαν ηθικά απογυμνωμένο το ζώο άνθρωπος. Και ο άνθρωπος δεν βλέπει κάτι στο οποίο να μπορεί να στηριχτεί και πάντα περιμένει μιαν αλλαγή. Από τους πολιτικούς πια δεν περιμένει κάτι. Από τους συγγραφείς περιμένει πολλά. Να ξετυλίξουν ένα “νόημα” που να δικαιώνει την ύπαρξή τους, τον αγώνα τους, και να καταλάβουν επιτέλους ότι δεν φτάνει μονάχα να ζουν, αλλά και να ξέρουν γιατί ζουν!!!

Το ζητούμενο είναι να μας βοηθήσουν οι συγγραφείς και τα έργα τους να υπερβούμε το εφήμερο. Μπορεί αυτό να είναι το νόημα των θρησκειών, αλλά η φωτογραφική αποτύπωση της καθημερινότητας είναι δουλειά των φωτογράφων και των δημοσιογράφων και όχι των λογοτεχνών.

ΥΓ. Με αφορμή την εκδήλωση "ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ" που οργανώθηκε στο πλαίσιο της Εκθεσης Βιβλίου [από τον Εμπορικό Σύλλογο Αμαλιάδας σε συνεργασία με το Σωματείο «Παπαχριστοπούλειος Βιβλιοθήκη»] στην πλατεία Κουρούτας στην Αμαλιάδα από την δαιμόνια δημοσιογράφο Ελένη Σκάβδη και στην οποία εκδήλωση συμμετείχαν οι συγγραφείς Βασίλης Λαδάς, Βασίλειος Χριστόπουλος, Αντώνης Σιμιτζής, Διονύσης Κράγκαρης και Τάκης Λαϊνάς.

“Χτίζει δικές της πόλεις η μνήμη...”!

• Αφιερωμένο στη φίλη μου, την Ελένη Σκάβδη, μια από τις πιο ευαίσθητες δημοσιογραφικές πένες που τιμά και τη δημοσιογραφία κι εμένα που μ' έχει φίλο της... Με αφορμή την όμορφη εκδήλωση που οργάνωσε στην Αμαλιάδα, για τον αγαπημένο μας συγγραφέα, τον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο.

Είναι φορές που νιώθω σαν άτι που καλπάζει, σα να πατά πάνω σε διαδοχικά αόρατα σκαλοπάτια, ν' ανυψώνεται κάπου-κάπου με αλλεπάλληλα πηδήματα ψηλά, φτάνοντας εκεί όπου δεν υπάρχει παρά μονάχα ουρανός και τίποτ' άλλο.. Έτσι θέλω να απλώνεται γύρω μου το χάος κι εγώ ανεμπόδιστα να προχωρώ, να σχεδιάζω, να ζωγραφίζω, να τραγουδώ και να χτίζω...

Η αλήθεια είναι ότι θέλω χώρο, άπλα, να χτίσω τη δική μου πόλη. Θα μου πείτε, τι κάνω τώρα!! Απλώς, χαράζω μολυβιές στην τύχη, σύμφωνα με τον ακατάστατο ρυθμό της μνήμης, που τρεκλίζοντας, ψάχνει να ορθοποδήσει ανάμεσα σε εικόνες, μουσικές, κινήσεις, αγκαλιές, γέλια και υπαινιγμούς και μου βγάζει μπροστά ένα θολό τζάμι κι έτσι προσπαθώ να διακρίνω τα τρεμουλιαστά καρεδάκια που δείχνει στον τοίχο η μνήμη. 

Και βλέπω μια μουγγή θεωρία, τ' αδέρφια, τους γονείς, τους φίλους που παίξαμε μαζί, τους γειτόνους που φτιάξανε τη ζωή μιας γειτονιάς τότε που οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους και φώναζαν και χαίρονταν. 

Και βλέπω το κορίτσι που αγάπησα, να περπατά σεμνά, να μου ρίχνει κλεφτές ματιές και να στρίβει στη γωνία του σχολείου... 

Είναι οι μυρωδιές από τον φούρνο – τα κουλούρια, τα γλυκά του ταψιού κι ένα σωρό βουτήματα που μπλέκουν με την μυρωδιά του ζεστού φαγητού. Στην σιδερόπορτα της αυλής η μάνα να σκουπίζει τα χέρια της στην ποδιά και μετά να μου κάνει νόημα να πάω γρήγορα στο σπίτι. Όμως θα σταθώ για πολλοστή φορά μπροστά στη βιτρίνα του μικρού βιβλιοπωλείου της γειτονιάς μου και η ματιά θα καρφωθεί ξανά σε δυο βιβλία που όλως περιέργως ήθελα να τ' αγοράσω αλλά δεν είχα λεφτά. Και τότε πού να περισσέψουν;;; 

Παράξενο δεν μπορώ να πω ότι ήταν που με τραβούσε ο τίτλος του βιβλίου του Λασκαράτου “Ιδού ο άνθρωπος”. Είχα διαβάσει στον “Ήλιο” ότι σ' αυτό το βιβλίο ο Λασκαράτος μιλούσε για τους ανθρώπινους χαρακτήρες... Το άλλο ήταν οι “Ασθενείς και οδοιπόροι” του Γιώργου Θεοτοκά, ένας συγγραφέας που πολύ αγάπησα. Τελικά μη νομίζετε ότι μου έμειναν απωθημένα. Εκείνα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά είπα τα κάλαντα, όπως πάντα κάναμε τα παιδιά, και με τα λεφτά που μάζεψα αγόρασα και τα δυο βιβλία. Και τα έχω ακόμη σαν δυο εικονίσματα...

Τώρα, θα σκεφτείτε ότι αθεράπευτη είναι η μανία μας να νομίζουμε ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε μιαν ηθογραφική περιγραφή των εικόνων που ξεδιπλώθηκαν στα μάτια μας. Αλλά θα σας πω ότι τότε ήταν που εμείς τα παιδιά ψάχναμε γύρω μας κι ας ήμασταν χαμένοι στην αγωνία των μεγάλων να ορθοποδήσουν, να στήσουν τις δουλειές τους, να ξεφύγουν από την κατάρα της φτώχειας και να μη λογαριάσουν τη μανία του αστυφύλακα που σε κοίταζε περίεργα για να δει τι εφημερίδα αγοράζεις ή να μη φωνάξεις δυνατά και σ' ακούσει ο θυρωρός που ήταν χαφιές και ρουφιάνος.

Η πόλη που ξαναχτίζω είναι η πόλη των παιδικών μου χρόνων, στο Μεταξουργείο, σε μια κρίσιμη στροφή της ελληνικής κοινωνίας, όταν ο λαός ξεχύνεται στους δρόμους για να επικοινωνήσει, να φωνάξει, να διεκδικήσει, γιατί ήθελε ν' αλλάξει τη ζωή του. Εγώ ακολουθούσα τ' αχνάρια του πατέρα μου που ήταν βαθιά δημοκρατικός κι όταν μπορούσα πήγαινα μαζί του στο κέντρο της Αθήνας, στις κινητοποιήσεις. Αλλά, η μέσα ματιά μου ήταν στραμμένη στα βιβλία. Δεν ήταν εύκολο σ' εκείνη την πολιτική και κοινωνική ανεμοζάλη, να προσανατολιστώ σε ό,τι αγαπούσα: στα βιβλία! Ήταν όμως ζωντανοί οι ίσκιοι που έδιναν ανάστημα στον δικό μου ορίζοντα. Ήθελα να μη χαθώ στην κοσμοπλημμύρα, να μην πέσω κι εγώ θερισμένος κι αναπολόγητος στο σύνορο της χίμαιρας. Τώρα τα σκέφτομαι αυτά. Τότε κάτι ψυχανεμιζόμουν αλλά δεν ήταν εύκολο να το προσδιορίσω. Η περπατησιά ήταν απροσδιόριστη και λίγο ζαλισμένη.

Από τα βάθη του μυαλού, ωστόσο, ξεπροβάλλουν κι άλλες εικόνες, μνήμες, υπάρξεις, που τα λένε σχεδόν άφωνα, με τη θωριά τους μονάχα, χωρίς σχόλια. Το σχολείο, οι συμμαθητές, οι δάσκαλοι, ο δρόμος, και ξανά ολόκληρη η γειτονιά κι ο Άη Γιώργης. Α, να κι ο πατέρας, βιαστικός και φουριόζος, βγαίνει από το σπίτι. Πάει στην επιχείρησή του. Η μάνα πάλι στην εξώπορτα να τον κοιτάζει που χάνεται στο βάθος του δρόμου... 

Εικόνες ζεστές, καλά φυλαγμένες στον κόρφο, για να μη χάνονται οι ρίζες, να ξεγελάμε τον χρόνο, και οι μνήμες να γονιμοποιούν το νου, δηλαδή να δίνουν ζωή, ακόμα και σ' έναν αυριανό αντίλογο. Γιατί το κάθε παιδί είναι ο επίδοξος αντίλογος του πατέρα, χωρίς να ξεφορτώνεται τις μνήμες εκείνου. Και ο άνθρωπος και ο κόσμος όλος και οι πόλεις δεν μπορούν ζήσουν δίχως μνήμες. Και οι μνήμες είναι η ανησυχία, οι αγώνες, το αίμα των ανθρώπων, η εφιαλτική ίσως πινακοθήκη όλων αυτών που πάλεψαν, χτυπήθηκαν, μάτωσαν, και προσπάθησαν να αχρηστέψουν το χρόνο. Όπως λέει με τον τρόπο του ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος: “Αυτά που μένουν”!!

Αυτά που μένουν, λοιπόν, είναι που χτίζουν πόλεις, που κρατάνε όρθιους τους ανθρώπους, που τους δίνουν ζωή, αισθήσεις, δύναμη, πάθος. Μπορεί οι άνθρωποι να έχουμε την άγνοια της ιστορικής οικονομίας, αλλά δεν παύουμε να ζούμε με κάποιες ψευδαισθήσεις, που τις θέλουμε, τις αγαπάμε, τις περιφρουρούμε.

Η ανάγκη να ξεπεραστεί το φράγμα της μοναξιάς...

• Το επισήμανε η αγαπημένη μου και γλυκύτατη φίλη Ελένη Μαβίλη: "Φυγή στη λογοτεχνία και την ποίηση για να μην μας τρελάνουν τελείως..."

Εχει συσωρευτεί τόση διαστροφή στο μυαλό αυτών που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους, που πλέον δεν αντέχω να σκέφτομαι. Και δεν είμαι σε θέση να τα βγάλω πέρα. Ετσι λοιπόν, αυτή την περίοδο "καταπίνω" το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Γιατί όπως ξέρετε δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμπερδέψουμε με αυτά που θα θέλαμε. Λοιπόν, το διάβασμα κάνει καλό. Αλλωστε το ήξερα πάντα αυτό κι εσείς οι φίλοι επίσης το ξέρετε. Μονάχα που πρέπει να μην αφήνετε το χρόνο να φεύγει ασκόπως. Διαβάστε, γράψτε, ακούστε μουσική, τραγουδείστε, φλερτάρετε όσο μπορείτε [πάντα με σύνεση], κάντε περιπάτους, ταξιδάκια αν μπορείτε, ανακοινώστε τις φαντασιώσεις και τους στοχασμούς σας...

Όλα αυτά είναι μηχανισμοί αυτόματοι και αναγκαίοι όσο και η αναπνοή ή η κυκλοφορία του αίματος. Βέβαια, πάντα υπάρχει η δίψα για επικοινωνία, για συνεννόηση σε κάποια πράγματα, αλλά καλό είναι να μην καταλήγουν σε φαγωμάρα, σε αξεπέραστες διαφωνίες και φανατικές συγκρούσεις. Αυτή η λαχτάρα να μιλήσουμε, να μας διαβάσουν, να συζητήσουν γι' αυτά που γράψαμε, για τις κραυγές μας, τις απόψεις μας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάγκη να ξεπεραστεί το φράγμα της μοναξιάς, η οποία μοναξιά μπορεί να βασανίζει τον οποιονδήποτε είτε ζει μονάχος είτε μέσα σε μια μεγάλη ή μικρή οικογένεια.

Εγώ πάντως, ανασύρω από τα ανυπόστατα βάθη του υπολογιστή, κάποιες λιανοτρέμουλες φωνές που μοιάζουν να φέρνουν μηνύματα σχεδόν απελπισμένα από καράβια μακρινά. Ωστόσο, μένω εκστατικός από τον πλούτο και την ποικιλία που εκφράζουν οι διάφορες θηλυκές ή αρσενικές φωνές, που μιλάνε συχνά γλώσσες ανεξακρίβωτες. Είναι και κάποιες άλλες φωνές μουσκεμένες από μια βαριά ηδυπάθεια, χωμένες και χαμένες θαρρείς στην πιο βαθιά ερωτική σπατάλη, κάποιες άλλες ψυχρές, ουδέτερες, απρόσωπες κι ακόμα μερικές που είναι κουρντισμένες να γράφουν κείμενα διδακτικά, κατηχητικά και πολλές φορές εξυπνακίστικα.

Αυτός είναι ο κόσμος ο μικρός ο μέγας που υπογραμμίζει ο ποιητής κι εμείς δεν μπορούμε παρά να τον ανεχτούμε. Είναι ο κόσμος μας!!!